Loups-Garous (2024) Netflix Review

 

ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΙ

Φαντασίας, Περιπέτεια, Κωμωδία
Διάρκεια: 94'

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

  Στο Μεσαίωνα μεταφέρεται μια οικογένεια Γάλλων ενώ παίζει ένα παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι με θέμα τους λυκανθρώπους. Ο μπαμπάς, η μαμά, τα τρία παιδιά τους και ο παππούς κατά τη μεταφορά τους ανακαλύπτουν ότι έχουν ο καθένας διαφορετικές μαγικές δυνάμεις, τις οποίες πρέπει να αξιοποιήσουν ώστε να βρουν τέσσερις λυκανθρώπους, για να καταφέρουν να επιστρέψουν στην εποχή τους. Το παιχνίδι γίνεται πραγματικότητα για την οικογένεια αλλά μαζί και ο κίνδυνος, τόσο των μυθικών πλασμάτων όσο και της περίεργης εποχής στην οποία έχουν βρεθεί.

 Το Loups-Garous είναι συμπαθητικό μείγμα Jumanji και Dungeons and Dragons. Η ιδέα για την ταινία προέρχεται ούτως ή άλλως από ένα πολύ γνωστό βραβευμένο επιτραπέζιο παιχνίδι ( Les Loups-garous de Thiercelieux ) , δημιούργημα των Φιλίπ Ντε Παλιέρ και Ερβέ Μαρλύ, με τον δεύτερο να φαίνεται ότι εδώ εκτελεί και χρέη συν-σεναριογράφου, μαζί με τον σκηνοθέτη, Φρανσουά Ουζάν.

 Ο Ουζάν συνεργάζεται γενικά με το Νέτφλιξ το τελευταίο διάστημα με καλύτερη στιγμή του το Lupin, του οποίου υπογράφει το σενάριο. Σκηνοθετικά δεν έχει να επιδείξει ούτε μεγάλο αλλά ούτε σημαντικό έργο. Μια μεγάλου μήκους ταινία (γυρισμένη στην Ελλάδα), μια μικρής διάρκειας και μερικά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών συμπληρώνουν τις σκηνοθετικές του δουλειές, σε αντίθεση με τη δουλειά ως σεναριογράφος που ξεκινά από το 2008 και φτάνει μέχρι σήμερα και που φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Οι δουλειά του στο Loups-Garous δεν είναι κακή. Δεν ξεφεύγει βέβαια της τηλεοπτικής αισθητικής αλλά μιλάμε για παραγωγή του Νέτφλιξ οπότε αυτό ίσως και να μην πλέον άξιο σχολιασμού. Ο Ουζάν λοιπόν καταφέρνει να φτιάξει μια ταινία που απευθύνεται σχεδόν σε όλη την οικογένεια (ίσως όχι σε παιδιά κάτω των επτά χρονών) με ελάχιστη βία, με χιούμορ, με συμπαθητικά ειδικά εφέ (ψηφιακά και πρακτικά) και αξιοπρεπείς ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς. Η δράση μπορεί κάπου να χωλαίνει αλλά δεν κοστίζει ιδιαίτερα αυτό στο τελικό αποτέλεσμα ενώ και το χιούμορ μπορεί να φανεί κάπως περίεργο μερικές φορές σε κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τον τρόπο των Γάλλων, που ενώ έχουν ένα "δικό" τους χιούμορ, πολλές φορές προσπαθούν να μιμηθούν το Αμερικανικό και "το χάνουν". Νομίζω ότι αποκορύφωμα του περίεργου χιούμορ είναι η σκηνή με τη Μόνα Λίζα στο φινάλε της ταινίας.

 Υπάρχει ένα γλυκό μήνυμα για τη δύναμη της οικογένειας, τους δεσμούς μεταξύ των μελών, το οποίο εκφράζεται κυρίως μέσα από τον Ζαν Ρενό, που υποδύεται τον παππού, που βρίσκεται στα πρώτα στάδια της γεροντικής άνοιας αλλά όσο βρίσκεται μέσα στο παιχνίδι είναι υγιέστατος. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να γράψει τις αναμνήσεις του και να τις δώσει χειρόγραφα στο γιο του, μαζί με ένα όμορφο, συγκινητικό μήνυμα.

 Προσφέρεται για οικογενειακή προβολή το Loups - Garous ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι ή ακόμα και αργότερα, τις ημέρες των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, δεν είναι κάτι που δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί αλλά για μια τηλεοπτική προβολή είναι μια χαρά. Τώρα αν το συγκρίνεις με το Jumanji (το παλιό, με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς) ή την πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά του Dungeons and Dragons, τότε θα ηττηθεί σχετικά εύκολα.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

IMDB

Sous la Seine [Under Paris] (2024) Netflix Review

ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΣΗΚΟΥΑΝΑ

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

   Ο καρχαρίας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τον κινηματογράφο, με κορωνίδα αλλά και πρωτοπόρο το κλασικό Jaws. Από τη δεκαετία του εβδομήντα και μετά μπορείς να βρεις πλήθος ταινιών που προσπάθησαν να κλέψουν κάτι από τη δόξα του δημιουργήματος του Στίβεν Σπίλμπεργκ αλλά και άλλες που προσπάθησαν να πουν πρωτότυπες ιστορίες. Η τελευταία προσθήκη στις πρωταγωνιστικές εμφανίσεις του τρομακτικού πλέον θηλαστικού έρχεται από τη Γαλλία και είναι μια ακόμα παραγωγή του Νέτφλιξ.

 Μία βιολόγος ερευνήτρια, η Σοφία Ασαλάς, παρακολουθεί με την ομάδα της την εξέλιξη ενός θηλυκού καρχαρία, που του έχουν δώσει το όνομα Λίλιθ. Η Λίλιθ φαίνεται να παρουσιάζει μια αφύσικη εξέλιξη και να μεγαλώνει σε μέγεθος πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Ενώ η ομάδα της βιολόγου μελετά τη Λίλιθ, αυτή παρουσιάζει έντονη επιθετικότητα και η αποστολή αποδεκατίζεται, με μόνη επιζήσασα τη Σοφία. Τρία χρόνια μετά, η Σοφία, θα έρθει ξανά αντιμέτωπη με τη Λίλιθ, σε ένα μέρος που δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Ο τεράστιος καρχαρίας κάνει την εμφάνισή του στο Σηκουάνα, τον ποταμό που περνά μέσα από το Παρίσι, προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να ζήσει σε αυτό το περιβάλλον, λόγω της τεράστιας μόλυνσης των ωκεανών.

 Δεν έχω ιδέα αν θα μπορούσε ένας καρχαρίας να ζήσει στην πραγματικότητα σε έναν ποταμό και δεν έχω ιδέα αν βασίζονται κάπου επιστημονικά όλα όσα αναφέρονται γύρω από τους καρχαρίες και την βιολογική εξέλιξη του είδους. Δεν είναι αυτή η ουσία στο Στα Βάθη του Σηκουάνα. Η ταινία προσπαθεί να εξετάσει τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα υποθετικό σενάριο, όπου ένα άγριο ζώο βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον. Και αυτό το κάνει με διάθεση χαλαρή, στοχεύοντας κυρίως στη διασκέδαση του θεατή, δημιουργώντας συνθήκες τρόμου αλλά και σάτιρας. Οι δύο σκηνές, στις Κατακόμβες και στον αγώνα τριάθλου, είναι αρκετά καλοφτιαγμένες και πετυχαίνουν το στόχο τους έστω και αν δεν υπάρχει καμία δόση αληθοφάνειας σε όλο αυτό.

 Το σενάριο έχει σαφείς οικολογικές ανησυχίες, ξεκινώντας από τη μόλυνση των ωκεανών και φτάνοντας μέχρι το τελευταίο πλάνο της ταινίας που δείχνει πως θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η προσπάθεια επιβίωσης των ειδών. Υπάρχει επίσης μια νεαρή ακτιβίστρια, η οποία θυμίζει έντονα το νεαρό κορίτσι από τη Σουηδία, την Γκρέτα Τούνμπεργκ, με τον σκηνοθέτη να δείχνει μάλλον την άποψή του για τη δράση της, στην σκηνή που εκτυλίσσεται στις Κατακόμβες.

 Σε ότι αφορά την σκιαγράφηση των χαρακτήρων, μην περιμένετε και πολλά πάντως εδώ. Η πρωταγωνίστρια, Μπερενίς Μπεζό, ενώ γενικά μου είναι μου είναι συμπαθής στις εμφανίσεις της, εδώ δεν με κέρδισε, γιατί παίρνει πιο σοβαρά απ' όσο χρειάζεται το ρόλο της, με αποτέλεσμα κάποιες δραματικές στιγμές της να βγάζουν κάτι αμήχανα κωμικό. Αντιθέτως, περισσότερο με κέρδισε η πιτσιρικά Λία Λεβιάν, η οποία φαίνεται να κατανοεί καλύτερα αυτό που ζητά ο ρόλος της, "πιάνοντας" την ειρωνία που της επιφυλάσσει η ... κατάληξη του χαρακτήρα. Στο άλλο άκρο, η Αν Μαριβάν, παίζει με εντελώς κωμική διάθεση την δήμαρχο του Παρισίου, η οποία δεν είναι διατεθειμένη λόγω του καρχαρία να σταματήσει το αθλητικό γεγονός και να χάσει την αναμενόμενη προσωπική προβολή, σεναριακή ιδέα που παραπέμπει ξεκάθαρα στο Jaws.

 Το περίεργο με το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μπορεί να δουλέψει σε μεγάλη μερίδα θεατών και να χαρίσει μια αρκετά διασκεδαστική προβολή. Η αίσθηση της b-movie με λίγο πιο περιποιημένο περιτύλιγμα είναι αυτή που θα τραβήξει αρκετές ψυχές εκεί έξω που στηρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ταινίες με τρελές ιδέες, έστω κι αν (όπως συμβαίνει κι εδώ) υπάρχουν ενδιάμεσα διαστήματα που εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν βαρετά. Άλλο τόσο βέβαια, το Στα Βάθη του Σηκουάνα, μπορεί να απογοητεύσει κάποιον που μπαίνει να δει μια πιο "φυσιολογική" ταινία και δεν είναι διατεθειμένος να αγνοήσει αρκετά σεναριακά ευρήματα. Προσωπικά βρέθηκα κάπου στη μέση, παρότι υπάρχει μια αγάπη για τις b-movies αλλά και για το Jaws.

 

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Filmy.gr

IMDB

 

 

 

Balle Perdue 2 [Lost Bullet 2] (2022) Review

ΧΑΜΕΝΗ ΣΦΑΙΡΑ 2

Δράσης, Αστυνομική
Διάρκεια: 98'

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

 Σίκουελ από το πουθενά μας ήρθε στο Νέτφλιξ! Πόσοι θυμάστε το Lost Bullet που κυκλοφόρησε το 2020; Όχι πολλοί φαντάζομαι και δικαιολογημένα μπορώ να πω. Ήταν μια συμπαθητική μεν , μέτρια δε αστυνομική ταινία δράσης, Γαλλικής παραγωγής, που απ' ότι φαίνεται πρέπει να έφερε κάποια έσοδα στην εταιρεία και για αυτό αποφάσιστηκε να προχωρήσουν στη συνέχεια της ιστορίας.

 Η ταινία συνεχίζει την ιστορία, αρχικά έξι μήνες και στην πορεία ένα χρόνο μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας. Ο Λίνο, ο ιδιοφυής μηχανικός αυτοκινήτων, εργάζεται για την αστυνομία πια και έχει καταλαγιάσει πλέον μέσα του το πάθος της εκδίκησης για το φόνο του αδερφού του. Μια στημένη όμως δουλειά μέσα από την αστυνομία, φέρνει τον Λίνο αντιμέτωπο με ένα μυστικό, που γνώριζαν ελάχιστοι στο σώμα. Ο δολοφόνος του αδερφού του είναι ζωντανός και βρίσκεται σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Η αστυνομία παίρνει πληροφορίες από αυτόν για διακινητές ναρκωτικών με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Ο Λίνο θα βρεθεί ξανά στο δρόμο, κυνηγός αλλά και κυνηγημένος.

 Αυτό που έκανε πολύ καλά η πρώτη ταινία ήταν η απεικόνιση της δράσης. Μιλώντας για δράση, αναφέρομαι σε μάχες σώμα με σώμα και κυρίως στα κυνηγητά με αυτοκίνητα. Εδώ λοιπόν φροντίζει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στη δράση και τα πάει περίφημα. Δεν αναλλώνεται ιδιαίτερα στο δραματικό κομμάτι αλλά δίνει χώρο στον πρωταγωνιστή της να δείξει το ταλέντο του τόσο πίσω από το τιμόνι όσο και πίσω από τις γροθιές του.

 Οι συντελεστές παραμένουν ίδιοι, με μόνη διαφορά ότι το σενάριο εδώ έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου ο σκηνοθέτης, Γκιγιόμ Πιερέ, ο οποίος δίνει ρέστα με την κινηματογράφηση των κυνηγητών. Δεν κάνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αλλά η κίνηση της κάμερας και η συμμετοχή της στα κυνηγητά δίνει πολύ ενέργεια. Το σενάριο του Πιερέ, όταν κάνει μικρές παύσεις στη δράση, έχει τα θεματάκια του αλλά ευτυχώς δεν επικεντρώνεται εκεί η ταινία του. Είναι μια ταινία εκδίκησης που δεν πατάει σχεδόν καθόλου φρένο και παρότι στις περισσότερες ταινίες αυτό κουράζει, εδώ δούλεψε πολύ καλά και πέρασε η ώρα πολύ εύκολα.

 Αν δεν έχετε δει την πρώτη ταινία, μην σας απασχολεί. Μπορείς να καταλάβεις πολύ γρήγορα τι συμβαίνει, μπορείς να κατανοήσεις τους (περισσότερους) χαρακτήρες. Είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες δράσης που θα βρεις στην πλατφόρμα του Νέτφλιξ και αν είσαι φίλος του είδους και δεν έχεις πρόβλημα με τον Γαλλικό κινηματογράφο τότε το Lost Bullet 2 είναι για σένα!

 

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr

IMDB

 

 

Athena (2022) Review

 

ΑΘΗΝΑ

Δραματική, Θρίλερ

Διάρκεια: 104'

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

   "Γαβράς", ακούς, πολιτικό σινεμά σκέφτεσαι. Ο πατήρ Γαβράς, όμως, ένας εκ των κορυφαίων του πολιτικού σινεμά, δεν έχει άμεση σχέση με την ταινία, Αθηνά. Εδώ έχουμε τον γιο του, Ρομέν Γαβρά, να παραδίδει μια ταινία, που ο ίδιος την κατατάσσει στις σύγχρονες τραγωδίες. Υπάρχει όμως πολιτικό υπόβαθρο και δυστυχώς για τον γιο, υπάρχει και η σύγκριση με τον πατέρα, οπότε κάποιος θα περίμενε μια πιο τολμηρή ή τουλάχιστον ξεκάθαρη θέση από την ταινία του, όπως χωρίς φόβο έκανε στην καριέρα του ο Κώστας Γαβράς. Και λέμε "δυστυχώς" γιατί η ταινία έχει πολλές αρετές, που για τους περισσότερους θα γίνουν στάχτη με το "ας τα 'χουμε καλά με όλους" φινάλε.

 Η ταινία εκτυλίσσεται σε μια νύχτα που έχουν ξεσπάσει αναταραχές στο συγκρότημα κατοικιών Αθηνά, στο Παρίσι. Εκεί μένουν στην πλειοψηφία τους Αλγερινοί μετανάστες. Ένας έπεσε νεκρός από χέρια αστυνομικών. Αυτός έχει τρία ακόμα αδέρφια και το ένα από αυτά είναι υπεύθυνο για το ξέσπασμα των συμπλοκών, και αντιδρώντας στην αστυνομική βία ταμπουρώνει τον κόσμο του μέσα στην Αθηνά, ζητώντας να παραδοθούν οι υπεύθυνοι για το θάνατο του αδερφού του. Ένας ακόμα αδερφός είναι στρατιωτικός, ενώ και ένας τρίτος που μπλέκεται με πιο παράνομες δουλειές. Η τραγική φιγούρα είναι ο στρατιωτικός που προσπαθεί να σταματήσει την αιματοχυσία και να "βάλει μυαλό" στον νεαρό επαναστάτη ώστε να μην χάσει κι άλλον αδελφό, ενώ παράλληλα και ο ίδιος θέλει να μάθει τους δράστες.

 Ο Γαβράς θεωρώ ότι κατανοώντας τις αντιδράσεις που μπορεί να υπάρξουν γύρω από το εύκολο φινάλε του, επιθύμησε να βάλει την ταμπέλα της τραγωδίας στην ταινία του. Προτιμά το βάρος να πέσει στην τραγική μοίρα της οικογένειας και αποφεύγει να πάρει ένα μεγαλύτερο ρίσκο μπαίνοντας απέναντι από την εξουσία. Ίσως βέβαια αυτή να είναι και η θέση του. Ακόμα και η μη ξεκάθαρη πολιτική θέση, δεν παύει να είναι πολιτική θέση. Οπότε σαν πολιτικό σινεμά, δεν πάνε καλά τα πράγματα.

 Αν από την άλλη αφήσω τα πολιτικά ζητήματα που περιέχει η ταινία και δεχτώ την πλευρά της τραγωδίας (όχι πολύ εύκολο αλλά για χάρη της σκέψης, το έκανα), τότε η ταινία δουλεύει σίγουρα καλύτερα. Δεν συζητάμε για την ικανότητα του Γαβρά πίσω από την κάμερα. Αυτή νομίζω ότι δύσκολα θα την αμφισβητήσει κανείς. Ως προς τα τεχνικά θέματα, τη δομή των πλάνων του, τον ελεγειακό τρόπο αφήγησης, τα χρώματα που ντύνει αυτή την τραγική για τους ήρωές του νύχτα, το εξαιρετικό πρώτο δεκάλεπτο με το μονόπλανο, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την δεξιοτεχνία του. Έφτιαξε μια ταινία που σαν δραματικό θρίλερ, δουλεύει υπέροχα. Κατανοώ ότι ακόμα και το φινάλε του μπορεί να έχει καλές προθέσεις αλλά δεν χαραμίζεις μια τόσο δυναμική ταινία, σε ένα ασφαλές φινάλε, ακόμα κι αν όντως το πιστεύεις.

 Θέλω να δω κι άλλο Ρομέν Γαβρά. Όχι σε πολιτικό σινεμά, όπως του πατέρα του. Έχει άλλα χαρίσματα ο γιος και το βρίσκω άδικο να μην βγουν μπροστά λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισης. Έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό που θέλει και μπορεί να αφηγείται μέσα από την εικόνα. Ας του δώσουμε μια ευκαιρία ακόμα.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr

IMDB

 

 

En attendant Bojangles (aka Waiting for Bojangles) Review

 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΠΟΤΖΑΝΓΚΛΣ

Δραματική

Διάρκεια: 124'

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

  Γαλλική Ριβιέρα, 1957. Ένας τύπος γυρίζει με άνεση μέσα στη δεξίωση, στην παραθαλάσσια έπαυλη και φροντίζει να τραβήξει την προσοχή διαφόρων προσώπων της υψηλής κοινωνίας, πλάθοντας ιστορίες. Στη μία είναι Ρουμάνος ευγενής, απόγονος του Κόμη Δράκουλα, στην άλλη είναι Αμερικανός μεγαλοεπιχειρηματίας και τα ψέμματα συνεχίζονται με μαεστρία από το ένα πηγαδάκι στο άλλο. Όταν όμως φαίνεται ότι κινδυνεύει να αποκαλυφθεί, κατανοεί ότι πρέπει να αποχωρήσει πριν ξεσπάσει θύελλα. Τότε την βλέπει! Η γυναίκα χορεύει μόνη της, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, με παρτενέρ το σάλι της και τον αέρα που τη χαϊδεύει. Ο άνδρας την πλησιάζει και από εκείνο τον πρώτο χορό τους και την ανταλλαγή φανταστικών ιστοριών είναι φανερό ότι αυτοί οι δύο είναι ιδανικά φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον και είναι τόσο ευτυχισμένοι όταν χορεύουν.

 Τα χρόνια πέρασαν, το ζευγάρι είναι μαζί, ευτυχισμένο, ερωτευμένο, μέσα σε ένα δικό τους κόσμο, έναν περίεργο περίγυρο και ένα παιδί, καρπό του έρωτά τους. Όπως οι γονείς, έτσι και το παιδί, αφήνει πάντα τη φαντασία του να καλπάζει. Φτιάχνει ιστορίες, μιλάει με έναν ιδιαίτερο τρόπο στους γονείς και στους γύρω του, όπως και η μητέρα του. Η ίδια εξάλλου, όταν τον κράτησε πρώτη φορά αγκαλιά, του είπε ότι "αν είσαι ότι επιλέγεις, τότε γίνεσαι κυρίαρχος του κόσμου".

 Ο μικρός έχει προβλήματα στο σχολείο. Οι καθηγητές και οι συμμαθητές του δυσκολεύονται να φερθούν σε ένα παιδί που του αρέσει να πλάθει ιστορίες. Τον κατηγορούν ότι λέει συνεχώς ψέμματα, όμως ο μικρός δεν λέει ψέμματα. Θέλει να κάνει τον κόσμο πιο όμορφο και χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να το κάνει αυτό. Έτσι έχει μάθει!

 Η ευτυχία της οικογένειας κλονίζεται όταν διαταράσσεται η ψυχική υγεία της μητέρας. Χαμένη κάπου στη φαντασία και την πραγματικότητα, η όμορφη σύζυγος κινδυνεύει να χάσει τα λογικά της. Ο άνδρας είναι όμως εκεί. Ο έρωτάς του για αυτήν είναι ακλόνητος. Φοβούνται ότι θα τη χάσουν, νοσηλεύεται, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ο μικρός αναρωτιέται πως νιώθουν αυτοί που πεθαίνουν. "Θέλουν να ζουν ευτυχισμένοι αυτοί που έμειναν πίσω", απαντάει γλυκά ο πατέρας.

 Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία του Περιμένοντας τον κύριο Μποτζάνγκλς. Δεν χρειάζεται όμως να φτάσουμε μέχρι το γλυκόπικρο φινάλε του, το οποίο δε χωράει μέσα σε συμβατικά πλαίσια. Δεν είναι οι πρωταγωνιστές του συμβατικοί, καθημερινοί άνθρωποι. Είναι κάποιοι που αγάπησαν χωρίς να φοβούνται. Είναι άνθρωποι που έζησαν όπως ήθελαν. Δεν είναι άνθρωποι που χωρούν εύκολα σε αυτό τον κόσμο. Αυτό τονίζει η υπέροχη αυτή Γαλλική ταινία. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, το Περιμένοντας τον κύριο Μποτζάνγκλς, επιμένει στην ευτυχία των ανθρώπων.

 Εξαιρετικές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό τρίο των Ρομάν Ντουρίς (Άιφελ), Βιρζινί Εφιρά και (του πιτσιρικά) Σολάν Μασαδό Γκρανέρ. Τον Ντουρίς τον έχω δει σε αρκετές παραγωγές και δεν αποτέλεσε ιδιαίτερη έκπληξη η πολύ καλή ερμηνεία του. Ο μικρός Γκρανέρ, με την στήριξη των κινηματογραφικών γονιών του, τα πάει περίφημα. Όμως, δεν μπορούσα να σταματήσω να θαυμάζω την Εφιρά και την αφοσίωσή της στον απαιτητικό τελικά ρόλο της. Μια πανέμορφη, γοητευτική ηθοποιός!

 Εύχομαι ολόψυχα να βρει η ταινία απήχηση. Η σκηνοθεσία είναι του Ρεζίς Ροανσάρ, του οποίου προηγούμενες ταινίες δεν έχω δει αλλά τώρα θα το κάνω. Μπορεί να απογοητευτώ αλλά όπως και να έχει, ο Ροανσάρ θα μπορεί να περηφανεύεται ότι έφτιαξε μια ταινία όπως το Περιμένοντας τον Κύριο Μποτζάνγκλς.  Είναι ένα συναισθηματικό κομψοτέχνημα, χωρίς δραματουργικές υπερβολές, μια από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr

IMDB

Eiffel (2021) Review

ΑΪΦΕΛ

Βιογραφική, Δραματική,

Διάρκεια: 108'

 

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

  Ήταν ο Γκούσταβ Άιφελ ένας άνθρωπος που έβαζε τις ιδέες πάνω από το προσωπικό του όφελος, πάνω από τη δόξα; Τον ένοιαζε η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο ή ήταν μια ακόμα ιδιοφυΐα που θα έκανε τα πάντα για να πετύχει το σκοπό του; Ο τρόπος που παρουσιάζεται ο Γκούσταβ Άιφελ σε αυτή την "ελεύθερη" βιογραφία φανερώνει το θαυμασμό των δημιουργών στο πρόσωπό του.

 Η ιστορία της ταινίας απλή. Παρακολουθούμε όσα διαδραματίστηκαν λίγο πριν την ανάθεση της κατασκευής του διάσημου πύργου στον διασημότερο Γάλλο πολιτικό μηχανικό της εποχής και φτάνουμε μέχρι και την ημέρα των εγκαινίων του συμβόλου της Γαλλίας. Αλατοπίπερο που θεώρησε η σεναριογράφος ότι έπρεπε να υπάρχει στην ταινία, είναι ένα κλασικά καταραμένο ρομάντζο από τα χρόνια που ο Άιφελ ήταν ακόμη ανερχόμενος και άσημος, που ολοκληρώνεται κι αυτό την ίδια ακριβώς ημέρα των εγκαινίων του έργου.

 Την ταινία σκηνοθέτησε ο Μαρτίν Μπουρμπουλόν και το σενάριο υπογράφει η Καρολίν Μπονγκραντ και όπως ήδη έχω γράψει είναι φανερός ο σεβασμός και ο θαυμασμός προς την προσωπικότητα του Άιφελ. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που δεν γίνεται αυτό το φιλμ ποτέ κάτι μεγαλύτερο, κάτι κινηματογραφικά αντάξιο της φήμης, τόσο του ίδιου του Άιφελ όσο και του έργου του. Δεν είναι επουδενί μια κακή ταινία. Είναι μια βιογραφική προσέγγιση μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, η οποία γίνεται προσεκτικά και κατά πάσα πιθανότητα με όσο γίνεται μεγαλύτερη ιστορική ακρίβεια σε ότι αφορά τα έργα του Άιφελ, τον κοινωνικό του περίγυρο, τις σχέσεις με εργαζόμενους και τις μελέτες του. Ξεφεύγει μεν προσθέτοντας μια ιστορία αγάπης που απ' όσο μπόρεσα να ψάξω, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, δεν είναι ακριβής αλλά δεν βρίσκω κακή την ιδέα. Δίνει μια λίγο πιο προσωπική, ευαίσθητη νότα, στη δημιουργία του επιβλητικού πύργου.

 Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς και προφανώς το βάρος πέφτει στο Ρομάν Ντούρις, στο ρόλο του Άιφελ, και στη Έμμα Μάκι, που υποδύεται την Αντριάν Μπουρζέ, τον χαμένο έρωτα του μηχανικού. Ο Ντούρις παραδίδει μια δυναμική ερμηνεία και φτιάχνει έναν γήινο χαρακτήρα, έναν άνθρωπο που φαίνεται να γνώριζε και τον τελευταίο εργάτη που δούλευε για αυτόν. Η Μάκι βγάζει μια μελαγχολία όσο προχωράει η ταινία, που ταιριάζει απόλυτα με αυτό που θέλουν οι δημιουργοί της ταινίας να δώσουν στο φινάλε.

 Έχω την αίσθηση ότι υπήρχε περισσότερο "ψωμί" στη ζωή του Γκούσταβ Άιφελ, είτε "με" είτε χωρίς την ύπαρξη του χαμένου ερωτά του. Η ταινία ωστόσο δεν είναι κακή. Απεικονίζει ωραία την εποχή, "δημιουργεί" από τα θεμέλια τον πύργο με αρκετά καλά ψηφιακά εφέ αλλά και σκηνικά, θίγει έστω και επιφανειακά θεματάκια πολιτικά, πολιτισμικά και εργασιακά. Δεν δίνει το κάτι παραπάνω, εγκλωβίζεται σε αυτή τη ρομαντική ιστορία που θέλει να μπλέξει με την ιστορία του πύργου, αλλά εν τέλει δεν θεωρώ ότι αποτελεί μια αποτυχημένη δημιουργία. Περισσότερο μια χαμένη ευκαιρία για ένα σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός.

 

 

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr

IMDB

 

 

Les Visiteurs: La Révolution (2016)

Είδος: Κωμωδία, Φαντασίας

ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Σκηνοθεσία:Jean-Marie Poiré

Σενάριο:Christian Clavier,
Jean-Marie Poiré

Παίζουν:Christian Clavier,
Jean Reno,Franck Dubosc

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο ιπποτής Γκουντφρουά του Μονμιρέιγ και ο ακόλουθός του, Ζακουίγ, αφού έχουν ταξιδέψει με τη βοήθεια ενός μαγικού φίλτρου στο μέλλον, στην προσπάθειά τους να γυρίσουν στην εποχή τους, το 1193, βρίσκονται στο 1793. Εκεί βρίσκονται στο μέσο της Γαλλικής Επανάστασης, φυλακίζονται και καταφέρνουν να ξεφύγουν, εκμεταλλευόμενοι την ομοιότητά τους με έναν απόγονο του Ζακουίγ, δημόσιο κατήγορο την περίοδο της "Βασιλείας του Τρόμου", όπου καταδίκη ήταν η γκιλοτίνα. Η τύχη τους φέρνει στο αρχοντικό της οικογένειας Μονμιρέιγ και οι δυο τους βοηθούν την οικογένεια να ξεφύγει από τους οργισμένους Επαναστάτες, προσπαθώντας παράλληλα να βρουν ένα τρόπο να γυρίσουν στην εποχή τους.

ΑΠΟΨΗ: "ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ!" ή "...Γαλλικές κωμωδίες..."; Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω μια μέση οδό κατά την παρακολούθηση των Γαλλικών κωμωδιών. Ή θα γελάω αβίαστα και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ή θα παίζω νευρικά τα δάχτυλά μου στο κάθισμα και θα κοιτάζω αν κάποιος άλλος γύρω μου βρίσκει το αστείο εκεί που εγώ δε μπορώ. Μαντέψτε τώρα πως ένιωσα κατά την προβολή του Πάμε Για Επανάσταση. Τι είπατε; Όχι καλά; Αυτό ακριβώς.

  Δύο μεγάλα ονόματα, όπως αυτά του Κριστιάν Κλαβιέ και του Ζαν Ρενό, πρωταγωνιστούν σε αυτή τη δεύτερη συνέχεια της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας του 1993, Les Visiteurs, μια μεγάλη παραγωγή φαίνεται να υπάρχει μπροστά και πίσω από τις κάμερες, όμως, το πρώτο πράγμα που κατάφερε να μου προκαλέσει το φιλμ ήταν πονοκέφαλος. Τα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας επικρατεί αδικαιολόγητο ταχύ μοντάζ, με συνεχείς εναλλαγές πλάνων και ασταμάτητα... Γαλλικά, κάτι το οποίο προκαλεί εκνευρισμό και δε σε βοηθά να συγκεντρωθείς σε όσα γίνονται στην οθόνη. Όσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει τα δύο προηγούμενα φιλμ (αμφιβάλλω αν είστε πάρα πολλοί εκεί έξω, καθώς το δεύτερο φιλμ δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε σε dvd στη χώρα μας) και είστε και γνώστες ιστορικών στοιχείων γύρω από τη Γαλλική Επανάσταση, είναι πολύ πιθανό να μπορείτε να μπείτε πιο εύκολα στο κλίμα, οι υπόλοιποι, όμως, θα νιώσετε χαμένοι στη μετάφραση.

  Κακό χιούμορ τις περισσότερες στιγμές, ενώ έχουμε πολλές φορές και καλό χιούμορ αλλά με κακή απόδοση επί της οθόνης, οπότε περιθώρια να γελάσεις εύκολα δεν υπάρχουν. Όλο αυτό το παιχνίδι με τα αστεία γύρω από τον ταξικό διαχωρισμό της εποχής, βρίσκει ελάχιστες φορές το στόχο του, αυτές τις λίγες που μπορείς να έχεις τη συγκέντρωσή σου στην οθόνη και δεν κουράζεσαι από την ασταμάτητη φλυαρία των πρωταγωνιστών.

  Τί μένει λοιπόν; Καλοί ηθοποιοί, ένας πολύ καλός "λαϊκός" Γάλλος κωμικός (Κλαβιέ) που αναλώνεται σε κακά αστεία, είτε λεκτικά είτε οπτικά και, τέλος, μια μεγάλη παραγωγή. Αυτά ήταν τα μόνα θετικά που αποκόμισα από το Les Visiteurs: La Revolution. Κατά τα άλλα, απογοήτευση, ένας γενικότερος εκνευρισμός που με ακολούθησε μέχρι την επιστροφή στο σπίτι (και που επανέρχεται τώρα που γράφω αυτές τις αράδες) και η βεβαιότητα πλέον ότι η Γαλλική κωμωδία θα είναι ή του ύψους ή του βάθους.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn

Supercondriaque (2014)

Είδος: Κωμωδία

ΣΟΥΠΕΡΧΟΝΔΡΙΟΣ
Σκηνοθεσία:Dany Boon
Σενάριο:Dany Boon
Παίζουν:Dany Boon,Alice Pol,
Kad Merad

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ρομέν Φομπέρ είναι ένας τριανταεννιάχρονος, αρρωστοφοβικός υποχόνδριος, ο οποίος γίνεται κολλιτσίδα στον γιατρό του, Ντιμίτρι Σβένκα. Ο Ντιμίτρι θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος για να ξεκολλήσει ο Ρομέν από πάνω του είναι να αρχίσει να βγαίνει ραντεβού, οπότε αρχίζει να του κανονίζει ραντεβού μέσω ιστοσελίδων, τα οποία όμως δεν αποδίδουν. Όλα θα αλλάξουν όταν ο Ρομέν θα γνωρίσει τυχαία την Άννα, αδελφή του Ντιμίτρι και η οποία, μετά από ένα τεράστιο μπέρδεμα, νομίζει πως ο Ρομέν είναι ένας διάσημος Βαλκάνιος επαναστάτης. Ο Ρομέν δεν θα το αρνηθεί και κάπου εκεί θα αρχίσουν τα προβλήματα.

ΑΠΟΨΗ: Η Γαλλική κωμωδία και γενικότερα το Γαλλικό σινεμά, έχει πολλές φορές πρωτότυπες ιδέες, τις οποίες αξιοποιεί με πολύ ωραίο τρόπο, όταν δεν προσπαθεί να μιμηθεί το Αμερικανικό σινεμά. Ο Σουπερχόνδριος πέφτει δυστυχώς σε αυτή την παγίδα και φανερώνει αυτή τη μεγαλομανία των Γάλλων, μην μπορώντας να αναδείξει το ταλέντο των πρωταγωνιστών του.

  Ο συμπαθής ηθοποιός και σκηνοθέτης Danny Boon, μετά τα συμπαθητικά Είναι Τρελοί Αυτοί οι Βόρειοι και Rien à déclarer (αυτά τα δύο φιλμ έχω παρακολουθήσει από τα τελευταία του) δημιουργεί μια εν τέλει χλιαρή και άστοχη κωμωδία, παίζοντας ο ίδιος με τρόπο που θυμίζει Αμερικανό συνάδελφό του. Αρχικά, τα πράγματα μοιάζουν καλά για τον Σουπερχόνδριο αλλά μετά το πρώτο μισό του φιλμ, το γέλιο έρχεται όλο και πιο αραιά ενώ η ταινία ξεφεύγει τόσο θεματικά όσο και σε διάρκεια, καταντώντας κουραστική.

  Η κλασική κωμική φόρμα του συμπαθούς αλλά εκνευριστικού τύπου, που λόγω κάποιου ελαττώματος που κουβαλάει, προκαλεί προβλήματα στους γύρω του αλλά ο έρωτας τον βοηθά να το ξεπεράσει, παρότι έχει πολυχρησιμοποιηθεί και πολλές φορές κουράζει, δεν πρόκειται να σταματήσει να χρησιμοποιείται από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, γιατί είναι ένας εύκολος τρόπος δημιουργίας κωμικών καταστάσεων. Ωστόσο, όταν η φόρμα αυτή τηρεί τους κανόνες και μπολιάζεται με κωμικό ταλέντο ερμηνευτικό και σεναριακό, έχει σίγουρα αποτελέσματα, ιδανικά για ευχάριστα κινηματογραφικά βράδια. Όταν όμως εμφανίζεται η Γαλλική μεγαλομανία και η επιθυμία μίμησης του Χόλιγουντ, έχουμε τα αποτελέσματα του Σουπερχόνδριου. Αρκετά μακρυά από το στόχο.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr