ΑΪΦΕΛ
 |
| Βιογραφική, Δραματική, Διάρκεια: 108' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ήταν ο Γκούσταβ Άιφελ ένας άνθρωπος που έβαζε τις ιδέες πάνω από το προσωπικό του όφελος, πάνω από τη δόξα; Τον ένοιαζε η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο ή ήταν μια ακόμα ιδιοφυΐα που θα έκανε τα πάντα για να πετύχει το σκοπό του; Ο τρόπος που παρουσιάζεται ο Γκούσταβ Άιφελ σε αυτή την "ελεύθερη" βιογραφία φανερώνει το θαυμασμό των δημιουργών στο πρόσωπό του.
Η ιστορία της ταινίας απλή. Παρακολουθούμε όσα διαδραματίστηκαν λίγο πριν την ανάθεση της κατασκευής του διάσημου πύργου στον διασημότερο Γάλλο πολιτικό μηχανικό της εποχής και φτάνουμε μέχρι και την ημέρα των εγκαινίων του συμβόλου της Γαλλίας. Αλατοπίπερο που θεώρησε η σεναριογράφος ότι έπρεπε να υπάρχει στην ταινία, είναι ένα κλασικά καταραμένο ρομάντζο από τα χρόνια που ο Άιφελ ήταν ακόμη ανερχόμενος και άσημος, που ολοκληρώνεται κι αυτό την ίδια ακριβώς ημέρα των εγκαινίων του έργου.
Την ταινία σκηνοθέτησε ο Μαρτίν Μπουρμπουλόν και το σενάριο υπογράφει η Καρολίν Μπονγκραντ και όπως ήδη έχω γράψει είναι φανερός ο σεβασμός και ο θαυμασμός προς την προσωπικότητα του Άιφελ. Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που δεν γίνεται αυτό το φιλμ ποτέ κάτι μεγαλύτερο, κάτι κινηματογραφικά αντάξιο της φήμης, τόσο του ίδιου του Άιφελ όσο και του έργου του. Δεν είναι επουδενί μια κακή ταινία. Είναι μια βιογραφική προσέγγιση μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, η οποία γίνεται προσεκτικά και κατά πάσα πιθανότητα με όσο γίνεται μεγαλύτερη ιστορική ακρίβεια σε ότι αφορά τα έργα του Άιφελ, τον κοινωνικό του περίγυρο, τις σχέσεις με εργαζόμενους και τις μελέτες του. Ξεφεύγει μεν προσθέτοντας μια ιστορία αγάπης που απ' όσο μπόρεσα να ψάξω, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία, δεν είναι ακριβής αλλά δεν βρίσκω κακή την ιδέα. Δίνει μια λίγο πιο προσωπική, ευαίσθητη νότα, στη δημιουργία του επιβλητικού πύργου.
Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς και προφανώς το βάρος πέφτει στο Ρομάν Ντούρις, στο ρόλο του Άιφελ, και στη Έμμα Μάκι, που υποδύεται την Αντριάν Μπουρζέ, τον χαμένο έρωτα του μηχανικού. Ο Ντούρις παραδίδει μια δυναμική ερμηνεία και φτιάχνει έναν γήινο χαρακτήρα, έναν άνθρωπο που φαίνεται να γνώριζε και τον τελευταίο εργάτη που δούλευε για αυτόν. Η Μάκι βγάζει μια μελαγχολία όσο προχωράει η ταινία, που ταιριάζει απόλυτα με αυτό που θέλουν οι δημιουργοί της ταινίας να δώσουν στο φινάλε.
Έχω την αίσθηση ότι υπήρχε περισσότερο "ψωμί" στη ζωή του Γκούσταβ Άιφελ, είτε "με" είτε χωρίς την ύπαρξη του χαμένου ερωτά του. Η ταινία ωστόσο δεν είναι κακή. Απεικονίζει ωραία την εποχή, "δημιουργεί" από τα θεμέλια τον πύργο με αρκετά καλά ψηφιακά εφέ αλλά και σκηνικά, θίγει έστω και επιφανειακά θεματάκια πολιτικά, πολιτισμικά και εργασιακά. Δεν δίνει το κάτι παραπάνω, εγκλωβίζεται σε αυτή τη ρομαντική ιστορία που θέλει να μπλέξει με την ιστορία του πύργου, αλλά εν τέλει δεν θεωρώ ότι αποτελεί μια αποτυχημένη δημιουργία. Περισσότερο μια χαμένη ευκαιρία για ένα σπουδαίο κινηματογραφικό γεγονός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου