Είδος: Φαντασίας, Περιπέτεια, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το Jumanji σκηνοθετεί ο Τζο Τζόνστον (Rocketeer, Jurassic Park III, Captain America: The First Avenger), προστατευόμενος του Στίβεν Σπίλμπεργκ που μόλις δύο χρόνια πριν είχε φέρει την επανάσταση στα ψηφιακά εφέ, ζωντανεύοντας του δεινόσαυρους στο Jurassic Park. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το φιλμ του Τζόνστον, το οποίο επιχειρεί να βάλει τα άγρια ζώα και τη φύση μέσα σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής. Ελέφαντες τρέχουν στους δρόμους, μαϊμούδες ληστεύουν καταστήματα, ρινόκεροι εισβάλουν σε σπίτια και ο ίδιος ο βασιλιάς της ζούγκλας αράζει στο δωμάτιο μιας έπαυλης. Αν αναρωτιέστε για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά, τότε ή πολύ μικρός είστε και δεν προλάβατε το φιλμ ούτε στην τηλεόραση, ή πολύ μεγάλος για να ασχοληθείτε με μια ταινία φαντασίας που αφορά ένα μαγικό επιτραπέζιο παιχνίδι. Όπως και να 'χει, θα σας λύσω την απορία στην παράγραφο που ακολουθεί.
Η πρώτη σκηνή της ταινίας μας ενημερώνει ότι βρισκόμαστε στο 1869, εκεί όπου σε ένα σκοτεινό δάσος, δύο πιτσιρίκια θάβουν ένα ξύλινο κουτί. "Κι αν κάποιος το ξεθάψει;", ρωτάει ο μικρότερος! "Ο Θεός να τον βοηθήσει", απαντά ο άλλος και αυτομάτως μεταφερόμαστε στο 1969. Εκεί, σε μια μικρή πόλη της Αμερικής, ο νεαρός Άνταμ Πάρις, γιος μεγάλου βιομηχάνου της περιοχής πέφτει για άλλη μια φορά θύμα ξυλοδαρμού ανήλικων νταήδων και τυχαία, στο δάσος που τον παράτησαν, ανακαλύπτει το κουτί, που περιέχει μέσα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, που όμοιο του δεν έχει ξαναδεί. Το βράδυ, μαζί με τη φίλη του, Σάρα, θα παίξουν το παιχνίδι, το οποίο έχει τη μαγική ιδιότητα να ζωντανεύει τα ζώα της ζούγκλας. Αφού στην πρώτη ζαριά δέχονται επίθεση Αφρικανικών νυχτερίδων, στην αμέσως επόμενη, ο Άνταμ βρίσκεται παγιδευμένος μέσα στο παιχνίδι, με μόνο τρόπο απελευθέρωσης μια από τις επόμενες ζαριές από τους άλλους παίκτες να είναι το πέντε. Η Σάρα πανικοβάλεται, φεύγει από το σπίτι και εμείς πάμε είκοσι έξι χρόνια μπροστά, στο ίδιο σπίτι, το οποίο υποδέχεται τους νέους ενοικιαστές του. Η Τζούλι και ο Πίτερ Σέφερντ μετακομίζουν εκεί με τη θεία τους και δεν αργούν να βρουν το παιχνίδι και να ξεκινήσουν να το παίζουν. Ο Άνταμ επιστρέφει στον κόσμο μας ενήλικος πια, με τη μορφή του Ρόμπιν Γουίλιαμς, όμως λίγες ζαριές πιο πριν, έχει εμφανιστεί ένα λιοντάρι και μερικές μαϊμούδες. Το λιοντάρι φυλακίζεται σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, οι μαϊμούδες το σκάνε, ενώ ο Άνταμ και τα παιδιά ανακαλύπτουν ότι μόνο αν κάποιος τερματίσει το παιχνίδι τα πλάσματα θα επιστρέψουν πίσω σε αυτό. Σύντομα βρίσκουν τη Σάρα κι έτσι οι τέσσερις παίκτες που έκαναν τις πρώτες κινήσεις προσπαθούν να τερματίσουν το μαγικό αυτό επιτραπέζιο, με κάθε ζαριά να φέρνει έναν ακόμα κίνδυνο στην πόλη.
Ο γρήγορος ρυθμός, ο πάντα αεικίνητος Ρόμπιν Γουίλιαμς, οι συνεχείς εκπλήξεις που επιφυλάσσει η κάθε ζαριά, λειτουργούν υπέρ του νεαρού θεατή αλλά δεν αφήνουν και τους μεγαλύτερους να βαρεθούν. Εγώ είχα περίπου δέκα πέντε χρόνια να δω το φιλμ και ομολογώ ότι μια χαρά πέρασα ξανά, στα τριάντα πέντε μου πια! Άσε που πια μπορώ να το δω και ως αλληγορία απέναντι στους φόβους μας, τις δυσκολίες που φέρνει σε κάθε βήμα η ζωή και το θάρρος να σταθούμε όρθιοι μπροστά τους και να τις αντιμετωπίσουμε, όσο μεγάλες και τρομακτικές κι αν φαντάζουν.
"Ελέφαντες τρέχουν στους δρόμους, μαϊμούδες ληστεύουν καταστήματα, ρινόκεροι εισβάλουν σε σπίτια και ο ίδιος ο βασιλιάς της ζούγκλας αράζει στο δωμάτιο μιας έπαυλης. Αν αναρωτιέστε για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά, τότε ή πολύ μικρός είστε και δεν προλάβατε το φιλμ ούτε στην τηλεόραση, ή πολύ μεγάλος για να ασχοληθείτε με μια ταινία φαντασίας που αφορά ένα μαγικό επιτραπέζιο παιχνίδι."
 |
ΤΖΟΥΜΑΝΤΖΙ
Σκηνοθεσία:Joe Johnston
Σενάριο:Jonathan Hensleigh,
Jim Strain,Greg Taylor, Chris Van Allsburg
Παίζουν:Robin Williams,
Kirsten Dunst,Bonnie Hunt |
Το Jumanji: Welcome to The Jungle έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στην Αμερική χθες, έντεκα Δεκεμβρίου, είκοσι δύο χρόνια μετά την πρεμιέρα της πρώτης ταινίας, Jumanji, η οποία είχε κυκλοφορήσει στις δέκα πέντε Δεκέμβρη του 1995. Στην Ελλάδα, το νέο φιλμ με πρωταγωνιστές τους Ντουέιν Τζόνσον, Κρις Ροκ και Τζακ Μπλακ, θα έρθει στις έντεκα Γενάρη του νέου έτους. Εμείς σας πάμε μια βόλτα πίσω στο 1995, εποχή που έριξε την πρώτη ζαριά του το Jumanji, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς.
Το Jumanji σκηνοθετεί ο Τζο Τζόνστον (Rocketeer, Jurassic Park III, Captain America: The First Avenger), προστατευόμενος του Στίβεν Σπίλμπεργκ που μόλις δύο χρόνια πριν είχε φέρει την επανάσταση στα ψηφιακά εφέ, ζωντανεύοντας του δεινόσαυρους στο Jurassic Park. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το φιλμ του Τζόνστον, το οποίο επιχειρεί να βάλει τα άγρια ζώα και τη φύση μέσα σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής. Ελέφαντες τρέχουν στους δρόμους, μαϊμούδες ληστεύουν καταστήματα, ρινόκεροι εισβάλουν σε σπίτια και ο ίδιος ο βασιλιάς της ζούγκλας αράζει στο δωμάτιο μιας έπαυλης. Αν αναρωτιέστε για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά, τότε ή πολύ μικρός είστε και δεν προλάβατε το φιλμ ούτε στην τηλεόραση, ή πολύ μεγάλος για να ασχοληθείτε με μια ταινία φαντασίας που αφορά ένα μαγικό επιτραπέζιο παιχνίδι. Όπως και να 'χει, θα σας λύσω την απορία στην παράγραφο που ακολουθεί.
Η πρώτη σκηνή της ταινίας μας ενημερώνει ότι βρισκόμαστε στο 1869, εκεί όπου σε ένα σκοτεινό δάσος, δύο πιτσιρίκια θάβουν ένα ξύλινο κουτί. "Κι αν κάποιος το ξεθάψει;", ρωτάει ο μικρότερος! "Ο Θεός να τον βοηθήσει", απαντά ο άλλος και αυτομάτως μεταφερόμαστε στο 1969. Εκεί, σε μια μικρή πόλη της Αμερικής, ο νεαρός Άνταμ Πάρις, γιος μεγάλου βιομηχάνου της περιοχής πέφτει για άλλη μια φορά θύμα ξυλοδαρμού ανήλικων νταήδων και τυχαία, στο δάσος που τον παράτησαν, ανακαλύπτει το κουτί, που περιέχει μέσα ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, που όμοιο του δεν έχει ξαναδεί. Το βράδυ, μαζί με τη φίλη του, Σάρα, θα παίξουν το παιχνίδι, το οποίο έχει τη μαγική ιδιότητα να ζωντανεύει τα ζώα της ζούγκλας. Αφού στην πρώτη ζαριά δέχονται επίθεση Αφρικανικών νυχτερίδων, στην αμέσως επόμενη, ο Άνταμ βρίσκεται παγιδευμένος μέσα στο παιχνίδι, με μόνο τρόπο απελευθέρωσης μια από τις επόμενες ζαριές από τους άλλους παίκτες να είναι το πέντε. Η Σάρα πανικοβάλεται, φεύγει από το σπίτι και εμείς πάμε είκοσι έξι χρόνια μπροστά, στο ίδιο σπίτι, το οποίο υποδέχεται τους νέους ενοικιαστές του. Η Τζούλι και ο Πίτερ Σέφερντ μετακομίζουν εκεί με τη θεία τους και δεν αργούν να βρουν το παιχνίδι και να ξεκινήσουν να το παίζουν. Ο Άνταμ επιστρέφει στον κόσμο μας ενήλικος πια, με τη μορφή του Ρόμπιν Γουίλιαμς, όμως λίγες ζαριές πιο πριν, έχει εμφανιστεί ένα λιοντάρι και μερικές μαϊμούδες. Το λιοντάρι φυλακίζεται σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, οι μαϊμούδες το σκάνε, ενώ ο Άνταμ και τα παιδιά ανακαλύπτουν ότι μόνο αν κάποιος τερματίσει το παιχνίδι τα πλάσματα θα επιστρέψουν πίσω σε αυτό. Σύντομα βρίσκουν τη Σάρα κι έτσι οι τέσσερις παίκτες που έκαναν τις πρώτες κινήσεις προσπαθούν να τερματίσουν το μαγικό αυτό επιτραπέζιο, με κάθε ζαριά να φέρνει έναν ακόμα κίνδυνο στην πόλη.
Η ιδέα της ταινίας ανήκει στον Κρις Βαν Όλσμπεργκ, τον άνθρωπο που έγραψε ομώνυμο βιβλίο, και είναι ομολογουμένως ενδιαφέρουσα. Ένα επιτραπέζιο που βάζει τους παίκτες του σε αληθινό κίνδυνο ήταν κάτι αρκετά πρωτότυπο για την εποχή. Η νέα εποχή στα ψηφιακά εφέ, σε συνδυασμό με πολύ καλά πρακτικά εφέ και τα γνωστά animatronics, έδωσε την ευκαιρία στον Τζόνστον να κάνει πολύ θεαματικά πράγματα για εκείνα τα χρόνια. Πολλά από αυτά δεν εντυπωσιάζουν το ίδιο σήμερα, σε αντίθεση με το φιλμ, το οποίο παρότι το 1995 δεν δέχτηκε ιδιαίτερα καλές κριτικές, μπορεί πλέον να καυχιέται ότι ανήκει σε μια από τις αξιομνημόνευτες ταινίες φαντασίας από τη δεκαετία του 1990. Δεν είναι εντυπωσιακό, ούτε έχει δόσεις μαγείας όπως άλλα φιλμ του είδους, αλλά μπορεί ακόμα να ψυχαγωγήσει.
Ο γρήγορος ρυθμός, ο πάντα αεικίνητος Ρόμπιν Γουίλιαμς, οι συνεχείς εκπλήξεις που επιφυλάσσει η κάθε ζαριά, λειτουργούν υπέρ του νεαρού θεατή αλλά δεν αφήνουν και τους μεγαλύτερους να βαρεθούν. Εγώ είχα περίπου δέκα πέντε χρόνια να δω το φιλμ και ομολογώ ότι μια χαρά πέρασα ξανά, στα τριάντα πέντε μου πια! Άσε που πια μπορώ να το δω και ως αλληγορία απέναντι στους φόβους μας, τις δυσκολίες που φέρνει σε κάθε βήμα η ζωή και το θάρρος να σταθούμε όρθιοι μπροστά τους και να τις αντιμετωπίσουμε, όσο μεγάλες και τρομακτικές κι αν φαντάζουν.
Γενικότερα οι κριτικοί της εποχής δεν είχαν θετική ανταπόκριση στο φιλμ του Τζόνστον. Ο Έμπερτ μάλιστα το είχε βρει αρκετά τρομακτικό για φιλμ που απευθύνεται σε παιδιά και το βαθμολόγησε μόλις με ενάμιση αστεράκι στα τέσσερα, ενώ παρόμοια ήταν η στάση των περισσοτέρων. Σήμερα, είκοσι δύο χρόνια μετά, θεωρώ άδικη την κριτική απέναντι στο φιλμ του Τζόνστον. Το Jumanji μπορεί να μην έχει τη δυναμική άλλων παιδικών ταινιών φαντασίας αλλά δεν παύει να είναι ένα από τα πιο ψυχαγωγικά φιλμ του είδους και ανθρώπους σαν εμένα μπορεί να τους κάνει να νιώσουν λίγο πιο παιδιά απ' ότι είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου