ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ: ΡΟΚΑΦΟΡΤ
 |
| Τρόμου, θρίλερ, μυστηρίου Διάρκεια: 89' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Ισπανικός κινηματογράφος αποτελεί αγαπημένη επιλογή τα τελευταία χρόνια, τόσο για το κοινό όσο και για τις εταιρείες διανομής. Ειδικά το είδος των θρίλερ και του τρόμου εκ της Ισπανίας έχει αρκετούς φανατικούς φίλους. Οι Ισπανοί βέβαια δεν ανακάλυψαν το σινεμά τρόμου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Από τη δεκαετία του 1960 ασχολούνται στην Ιβηρική χερσόνησο με τον τρόμο στο σινεμά εκεί όπου κάνει την εμφάνιση του και ο λεγόμενος "βασιλιάς του τρόμου" για τους Ισπανούς, ο ηθοποιός Πολ Νάσι, ο οποίος γίνεται κυρίως γνωστός για τη συμμετοχή του σε χαμηλότερων προϋπολογισμών ταινιών, με χαρακτηριστικό του ρόλο αυτόν του λυκάνθρωπου Βαλντεμάρ. Η δεκαετία του 1970 έχει αρκετά σημεία αναφοράς για το είδος, ωστόσο η μεγάλη άνθηση του Ισπανικού σινεμά τρόμου έρχεται κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις επόμενες δύο δεκαετίες παραδίδει εξαιρετικά δείγματα του είδους. Από εκείνη την εποχή αρχίζουν οι διανομείς να φέρνουν όλο και περισσότερα φιλμ από την Ισπανία, απολύτως δικαιολογημένα καθώς και το ευρύ κοινό μπορεί να ανταποκριθεί αλλά και οι κριτικοί τα βλέπουν με καλό μάτι. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει πως οτιδήποτε μας έρχεται από την Ισπανία είναι καλό. Υπάρχουν αρκετές εξαιρέσεις και σε αυτές μπαίνει δυστυχώς και το Estacion Rocafort.
Αστικός θρύλος στη Βαρκελώνη, ο στοιχειωμένος σταθμός Ροκαφόρτ, εκεί όπου έχουν χάσει τη ζωή τους εργάτες στις αρχές του 1900 και στη δεκαετία του 1970 σημειώθηκαν αυτοκτονίες πολιτών, απασχολεί το δημιούργημα του Λούις Πριέτο. Η ιστορία μας ξεκινά στη δεκαετία του 1980, εκεί όπου ένας νεαρός αστυνομικός γίνεται μάρτυρας της δολοφονίας μιας οικογένειας στις ράγες του σταθμού Ροκαφόρτ. Μεταφερόμαστε στο σήμερα και παρακολουθούμε τη Λάουρα, μια νεαρή που εργάζεται στον σταθμό και αρχίζει να έχει περίεργα οράματα από τη στιγμή που έγινε μάρτυρας της αυτοκτονίας ενός συναδέλφου της, ξανά φυσικά στο σταθμό. Η Λάουρα πιστεύει ότι τα οράματα θέλουν να της δείξουν κάτι για το μυστήριο που περιβάλλει το σταθμό και θα αναζητήσει τον μεσήλικα πια αστυνομικό που αναφέραμε παραπάνω, ο οποίος έχει ασχοληθεί όσο λίγοι με τον καταραμένο σταθμό, έχοντας γράψει ακόμα κι ένα βιβλίο για αυτόν. Οι δυο τους θα προσπαθήσουν να βρούνε την άκρη του νήματος.
Η περίπτωση του Estacion Rocafort μου θύμισε λίγο το πρόσφατο Rosario, όχι ως προς τη θεματολογία του αλλά ως προς την χρησιμοποίηση των ιδεών του σεναρίου. Το κοινό σημείο τους είναι ότι και τα δύο αποτυγχάνουν ως προς τη σωστή αξιοποίηση ιδεών. Η διαφορά τους βρίσκεται στο ότι ενώ το Rosario είχε κάποιες ιδέες ικανές να εφαρμοσθούν κατάλληλα στην πλοκή, η Ισπανική ταινία φαίνεται να έχει απλώς διάφορες ιδέες τις οποίες της πετάει στο σενάριο χωρίς να μπορεί να τις συνδέσει και να τις ενσωματώσει στην πλοκή. Άσε που μας πετάει και μια χιλιοφορεμένη πια ανατροπή θέλοντας να μας θυμίσει ότι έτσι το κάνουν οι Ισπανοί και Ισπανικό θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει ανατροπή. Δεν χρειάζονται τέτοιες ανατροπές.
Η παρουσία του πλέον αναγνωρίσιμου καλού Ισπανού ηθοποιού, Χαβιέρ Ροντρίγκεζ, δεν καταφέρνει να βοηθήσει την ταινία. Η πρωταγωνίστρια Νατάλια Αζαχάρα δεν έχει να πει πολλά στον συγκεκριμένο ρόλο αλλά δεν μπορείς να κατηγορήσει τους ηθοποιούς για το τελικό αποτέλεσμα. Μια σχετικά τρομακτική ατμόσφαιρα υπάρχει αλλά τελικά σου μένουν μόνο κάποιες ξαφνικές τρομάρες και όχι ιδιαίτερη αίσθηση φόβου και αγωνίας.
