ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΣΗΚΟΥΑΝΑ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο καρχαρίας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τον κινηματογράφο, με κορωνίδα αλλά και πρωτοπόρο το κλασικό Jaws. Από τη δεκαετία του εβδομήντα και μετά μπορείς να βρεις πλήθος ταινιών που προσπάθησαν να κλέψουν κάτι από τη δόξα του δημιουργήματος του Στίβεν Σπίλμπεργκ αλλά και άλλες που προσπάθησαν να πουν πρωτότυπες ιστορίες. Η τελευταία προσθήκη στις πρωταγωνιστικές εμφανίσεις του τρομακτικού πλέον θηλαστικού έρχεται από τη Γαλλία και είναι μια ακόμα παραγωγή του Νέτφλιξ.
Μία βιολόγος ερευνήτρια, η Σοφία Ασαλάς, παρακολουθεί με την ομάδα της την εξέλιξη ενός θηλυκού καρχαρία, που του έχουν δώσει το όνομα Λίλιθ. Η Λίλιθ φαίνεται να παρουσιάζει μια αφύσικη εξέλιξη και να μεγαλώνει σε μέγεθος πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Ενώ η ομάδα της βιολόγου μελετά τη Λίλιθ, αυτή παρουσιάζει έντονη επιθετικότητα και η αποστολή αποδεκατίζεται, με μόνη επιζήσασα τη Σοφία. Τρία χρόνια μετά, η Σοφία, θα έρθει ξανά αντιμέτωπη με τη Λίλιθ, σε ένα μέρος που δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Ο τεράστιος καρχαρίας κάνει την εμφάνισή του στο Σηκουάνα, τον ποταμό που περνά μέσα από το Παρίσι, προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να ζήσει σε αυτό το περιβάλλον, λόγω της τεράστιας μόλυνσης των ωκεανών.
Δεν έχω ιδέα αν θα μπορούσε ένας καρχαρίας να ζήσει στην πραγματικότητα σε έναν ποταμό και δεν έχω ιδέα αν βασίζονται κάπου επιστημονικά όλα όσα αναφέρονται γύρω από τους καρχαρίες και την βιολογική εξέλιξη του είδους. Δεν είναι αυτή η ουσία στο Στα Βάθη του Σηκουάνα. Η ταινία προσπαθεί να εξετάσει τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα υποθετικό σενάριο, όπου ένα άγριο ζώο βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον. Και αυτό το κάνει με διάθεση χαλαρή, στοχεύοντας κυρίως στη διασκέδαση του θεατή, δημιουργώντας συνθήκες τρόμου αλλά και σάτιρας. Οι δύο σκηνές, στις Κατακόμβες και στον αγώνα τριάθλου, είναι αρκετά καλοφτιαγμένες και πετυχαίνουν το στόχο τους έστω και αν δεν υπάρχει καμία δόση αληθοφάνειας σε όλο αυτό.
Το σενάριο έχει σαφείς οικολογικές ανησυχίες, ξεκινώντας από τη μόλυνση των ωκεανών και φτάνοντας μέχρι το τελευταίο πλάνο της ταινίας που δείχνει πως θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η προσπάθεια επιβίωσης των ειδών. Υπάρχει επίσης μια νεαρή ακτιβίστρια, η οποία θυμίζει έντονα το νεαρό κορίτσι από τη Σουηδία, την Γκρέτα Τούνμπεργκ, με τον σκηνοθέτη να δείχνει μάλλον την άποψή του για τη δράση της, στην σκηνή που εκτυλίσσεται στις Κατακόμβες.
Σε ότι αφορά την σκιαγράφηση των χαρακτήρων, μην περιμένετε και πολλά πάντως εδώ. Η πρωταγωνίστρια, Μπερενίς Μπεζό, ενώ γενικά μου είναι μου είναι συμπαθής στις εμφανίσεις της, εδώ δεν με κέρδισε, γιατί παίρνει πιο σοβαρά απ' όσο χρειάζεται το ρόλο της, με αποτέλεσμα κάποιες δραματικές στιγμές της να βγάζουν κάτι αμήχανα κωμικό. Αντιθέτως, περισσότερο με κέρδισε η πιτσιρικά Λία Λεβιάν, η οποία φαίνεται να κατανοεί καλύτερα αυτό που ζητά ο ρόλος της, "πιάνοντας" την ειρωνία που της επιφυλάσσει η ... κατάληξη του χαρακτήρα. Στο άλλο άκρο, η Αν Μαριβάν, παίζει με εντελώς κωμική διάθεση την δήμαρχο του Παρισίου, η οποία δεν είναι διατεθειμένη λόγω του καρχαρία να σταματήσει το αθλητικό γεγονός και να χάσει την αναμενόμενη προσωπική προβολή, σεναριακή ιδέα που παραπέμπει ξεκάθαρα στο Jaws.
Το περίεργο με το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μπορεί να δουλέψει σε μεγάλη μερίδα θεατών και να χαρίσει μια αρκετά διασκεδαστική προβολή. Η αίσθηση της b-movie με λίγο πιο περιποιημένο περιτύλιγμα είναι αυτή που θα τραβήξει αρκετές ψυχές εκεί έξω που στηρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ταινίες με τρελές ιδέες, έστω κι αν (όπως συμβαίνει κι εδώ) υπάρχουν ενδιάμεσα διαστήματα που εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν βαρετά. Άλλο τόσο βέβαια, το Στα Βάθη του Σηκουάνα, μπορεί να απογοητεύσει κάποιον που μπαίνει να δει μια πιο "φυσιολογική" ταινία και δεν είναι διατεθειμένος να αγνοήσει αρκετά σεναριακά ευρήματα. Προσωπικά βρέθηκα κάπου στη μέση, παρότι υπάρχει μια αγάπη για τις b-movies αλλά και για το Jaws.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου