Είδος: Κωμωδία, Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Δύο μεγάλα ονόματα, όπως αυτά του Κριστιάν Κλαβιέ και του Ζαν Ρενό, πρωταγωνιστούν σε αυτή τη δεύτερη συνέχεια της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας του 1993, Les Visiteurs, μια μεγάλη παραγωγή φαίνεται να υπάρχει μπροστά και πίσω από τις κάμερες, όμως, το πρώτο πράγμα που κατάφερε να μου προκαλέσει το φιλμ ήταν πονοκέφαλος. Τα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας επικρατεί αδικαιολόγητο ταχύ μοντάζ, με συνεχείς εναλλαγές πλάνων και ασταμάτητα... Γαλλικά, κάτι το οποίο προκαλεί εκνευρισμό και δε σε βοηθά να συγκεντρωθείς σε όσα γίνονται στην οθόνη. Όσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει τα δύο προηγούμενα φιλμ (αμφιβάλλω αν είστε πάρα πολλοί εκεί έξω, καθώς το δεύτερο φιλμ δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε σε dvd στη χώρα μας) και είστε και γνώστες ιστορικών στοιχείων γύρω από τη Γαλλική Επανάσταση, είναι πολύ πιθανό να μπορείτε να μπείτε πιο εύκολα στο κλίμα, οι υπόλοιποι, όμως, θα νιώσετε χαμένοι στη μετάφραση.
 |
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;
Σκηνοθεσία:Jean-Marie Poiré
Σενάριο:Christian Clavier,
Jean-Marie Poiré
Παίζουν:Christian Clavier,
Jean Reno,Franck Dubosc |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο ιπποτής Γκουντφρουά του Μονμιρέιγ και ο ακόλουθός του, Ζακουίγ, αφού έχουν ταξιδέψει με τη βοήθεια ενός μαγικού φίλτρου στο μέλλον, στην προσπάθειά τους να γυρίσουν στην εποχή τους, το 1193, βρίσκονται στο 1793. Εκεί βρίσκονται στο μέσο της Γαλλικής Επανάστασης, φυλακίζονται και καταφέρνουν να ξεφύγουν, εκμεταλλευόμενοι την ομοιότητά τους με έναν απόγονο του Ζακουίγ, δημόσιο κατήγορο την περίοδο της "Βασιλείας του Τρόμου", όπου καταδίκη ήταν η γκιλοτίνα. Η τύχη τους φέρνει στο αρχοντικό της οικογένειας Μονμιρέιγ και οι δυο τους βοηθούν την οικογένεια να ξεφύγει από τους οργισμένους Επαναστάτες, προσπαθώντας παράλληλα να βρουν ένα τρόπο να γυρίσουν στην εποχή τους.
ΑΠΟΨΗ: "ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ!" ή "...Γαλλικές κωμωδίες..."; Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω μια μέση οδό κατά την παρακολούθηση των Γαλλικών κωμωδιών. Ή θα γελάω αβίαστα και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ή θα παίζω νευρικά τα δάχτυλά μου στο κάθισμα και θα κοιτάζω αν κάποιος άλλος γύρω μου βρίσκει το αστείο εκεί που εγώ δε μπορώ. Μαντέψτε τώρα πως ένιωσα κατά την προβολή του Πάμε Για Επανάσταση. Τι είπατε; Όχι καλά; Αυτό ακριβώς.
Δύο μεγάλα ονόματα, όπως αυτά του Κριστιάν Κλαβιέ και του Ζαν Ρενό, πρωταγωνιστούν σε αυτή τη δεύτερη συνέχεια της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας του 1993, Les Visiteurs, μια μεγάλη παραγωγή φαίνεται να υπάρχει μπροστά και πίσω από τις κάμερες, όμως, το πρώτο πράγμα που κατάφερε να μου προκαλέσει το φιλμ ήταν πονοκέφαλος. Τα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας επικρατεί αδικαιολόγητο ταχύ μοντάζ, με συνεχείς εναλλαγές πλάνων και ασταμάτητα... Γαλλικά, κάτι το οποίο προκαλεί εκνευρισμό και δε σε βοηθά να συγκεντρωθείς σε όσα γίνονται στην οθόνη. Όσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει τα δύο προηγούμενα φιλμ (αμφιβάλλω αν είστε πάρα πολλοί εκεί έξω, καθώς το δεύτερο φιλμ δεν έχει κυκλοφορήσει ούτε σε dvd στη χώρα μας) και είστε και γνώστες ιστορικών στοιχείων γύρω από τη Γαλλική Επανάσταση, είναι πολύ πιθανό να μπορείτε να μπείτε πιο εύκολα στο κλίμα, οι υπόλοιποι, όμως, θα νιώσετε χαμένοι στη μετάφραση.
Κακό χιούμορ τις περισσότερες στιγμές, ενώ έχουμε πολλές φορές και καλό χιούμορ αλλά με κακή απόδοση επί της οθόνης, οπότε περιθώρια να γελάσεις εύκολα δεν υπάρχουν. Όλο αυτό το παιχνίδι με τα αστεία γύρω από τον ταξικό διαχωρισμό της εποχής, βρίσκει ελάχιστες φορές το στόχο του, αυτές τις λίγες που μπορείς να έχεις τη συγκέντρωσή σου στην οθόνη και δεν κουράζεσαι από την ασταμάτητη φλυαρία των πρωταγωνιστών.
Τί μένει λοιπόν; Καλοί ηθοποιοί, ένας πολύ καλός "λαϊκός" Γάλλος κωμικός (Κλαβιέ) που αναλώνεται σε κακά αστεία, είτε λεκτικά είτε οπτικά και, τέλος, μια μεγάλη παραγωγή. Αυτά ήταν τα μόνα θετικά που αποκόμισα από το Les Visiteurs: La Revolution. Κατά τα άλλα, απογοήτευση, ένας γενικότερος εκνευρισμός που με ακολούθησε μέχρι την επιστροφή στο σπίτι (και που επανέρχεται τώρα που γράφω αυτές τις αράδες) και η βεβαιότητα πλέον ότι η Γαλλική κωμωδία θα είναι ή του ύψους ή του βάθους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου