Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Από εκεί και πέρα, ικανοποιητικός είναι ο Ριζ Άχμεντ ως κακός, χωρίς να αποτελεί κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι απλώς όσο αντιπαθής χρειάζεται να είναι. Η Μισέλ Γουίλιαμς είναι αυτή που περνά αδιάφορη, ενώ η χημεία με τον Χάρντι είναι ανύπαρκτη, ενώ οι μικρότεροι ρόλοι των Τζένι Σλέιτ και Σκοτ Χέιζ εξυπηρετούν το σενάριο με το να είναι αναλώσιμοι.
"Η ταινία, παρότι μέτρια έως κακή στα επιμέρους στοιχεία της, είναι χορταστική σαν σύνολο, ίσως γιατί προσωπικά μου έχει λείψει λίγο εκείνη η πιο χαλαρή προσέγγιση στο είδος."
 |
Σκηνοθεσία: Ruben Fleischer
Σενάριο:Jeff Pinkner,
Scott Rosenberg,Kelly Marcel
Παίζουν:Tom Hardy,
Michelle Williams,Riz Ahmed |
Η εξέλιξη που έφερε η δεκαετία του 2000 στις ταινίες βασισμένες σε κόμιξ, αρχίζοντας από την επιβλητική τριλογία του Μπάτμαν, του Κρίστοφερ Νόλαν και καταλήγοντας στο τεράστιο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, κοντά στα τέλη της ίδιας δεκαετίας, έκτος από καλά αποτελέσματα, έφερε και αρκετά προβλήματα στο είδος. Τώρα πλέον όλα πρέπει να προσπαθούν να έχουν περισσότερο βάθος απ' ότι ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί τους ίσως να επιχείρησαν να δώσουν στο χαρτί. Όλα πρέπει να έχουν να στήσουν ένα κινηματογραφικό σύμπαν ή να αποτελούν μέρος αυτού, δίνοντας μια πιο τηλεοπτική χροιά στον κινηματογράφο. Το κυριότερο όλων, το οποίο συμβαδίζει με την πρώτη παρατήρηση, είναι ότι όλες οι ταινίες πρέπει να "πατάνε περισσότερο στη γη" και να μην ξεφεύγουν σε υπερβολές, χαζά αστεία και πάνω απ' όλα να βλέπουν πολύ πιο σοβαρά τον εαυτό τους, προσπαθώντας να δώσουν ακόμα κι επιστημονικές εξηγήσεις σε πράγματα που δε χωρούν εξηγήσεις και που πολλές δε θα έπρεπε να αφορά το θεατή να ακούσει μια επιστημονική εξήγηση ή μία αληθοφανή ιστορία. Γιατί πρέπει να μάθω μια αληθινή ιστορία πίσω από έναν άνδρα που έχει ικανότητες νίντζα και κυκλοφορεί μεταμφιεσμένος σαν νυχτερίδα ή κάποιον που ζει με ένα εξωγήινο παράσιτο στον οργανισμό του, που μεταμορφώνεται σε τρίμετρο φρικιό; Το Venom δεν υποφέρει ακριβώς από αυτό αλλά ήταν μια αφορμή, λόγω των αρκετά κακών κριτικών που δέχτηκε, να κάνω μια αναφορά στο θέμα αυτό που με απασχολεί αρκετό καιρό τώρα. Το Venom κατακρίθηκε κυρίως γιατί είναι παλιομοδίτικο και αρκετά "ανάλαφρο" στον τρόπο εξέλιξης, χωρίς χαρακτήρες με βάθος και χωρίς ανάπτυξη των σχέσεων των πρωταγωνιστών. Δεν διαφωνώ αλλά τίποτα από αυτά δε με εμπόδισε στο να παρακολουθήσω μια διασκεδαστική ταινία.
 |
| Photo by Frank Masi - © 2018 CTMG, Inc. All Rights Reserved. **ALL IMAGES ARE PROPERTY OF SONY PICTURES ENTERTAINMENT INC. FOR PROMOTIONAL USE ONLY. |
Το διαστημόπλοιο της εταιρείας LIFE αντιμετωπίζει προβλήματα κατά την επανείσοδό του στην ατμόσφαιρα της Γης και πέφτει, με αποτέλεσμα να επιζήσει μόνο ένας από το πλήρωμα. Αυτό που δε γνώριζαν οι περισσότεροι είναι ότι το διαστημόπλοιο μετέφερε τρία δείγματα εξωγήινων οργανισμών και ο ένας βρίσκεται πλέον ελεύθερος, ψάχνοντας τον κατάλληλο ξενιστή για να συμβιώσει. Η LIFE και ο εγκέφαλος πίσω από την εταιρεία, Κάρλτον Ντρέικ, κάνει πειράματα με τους εξωγήινους οργανισμούς σε ανθρώπους, ενώ ο τρίτος οργανισμός βρίσκει τον κατάλληλο ξενιστή στο πρόσωπο του δημοσιογράφου Έντι Μπροκ. Ο Μπροκ που από πριν είχε στοιχεία για το βρώμικο πρόσωπο της LIFE, κάτι που του κόστισε τη δουλειά του και κατέστρεψε τη ζωή του με εντολή του Ντρέικ, μπορεί πια με τον εξωγήινο, που ακούει στο όνομα Βένομ, να αποκαλύψει όλα όσα συμβαίνουν και το μεγαλύτερο σχέδιο της εξωγήινης απειλής που έρχεται.
Ο Τομ Χάρντι παίρνει το φιλμ πάνω του και υποδύεται τον Μπροκ με χαρακτηριστικά ψυχασθενή, καθώς ο Βένομ μιλάει μέσα στο κεφάλι του. Ο Μπροκ είναι ένα ταλαιπωρημένος, διαλυμένος ψυχολογικά χαρακτήρας και ο εξωγήινος ναι μεν του δίνει υπερδυνάμεις αλλά παράλληλα κοντεύει να τον οδηγήσει στην τρέλα, γιατί ένα σώμα πρέπει να διαχειριστεί δύο υπάρξεις. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα όταν η μία ύπαρξη πρέπει να τραφεί με μέρη του ανθρώπινου σώματος.
Από εκεί και πέρα, ικανοποιητικός είναι ο Ριζ Άχμεντ ως κακός, χωρίς να αποτελεί κάτι ιδιαίτερο, αλλά είναι απλώς όσο αντιπαθής χρειάζεται να είναι. Η Μισέλ Γουίλιαμς είναι αυτή που περνά αδιάφορη, ενώ η χημεία με τον Χάρντι είναι ανύπαρκτη, ενώ οι μικρότεροι ρόλοι των Τζένι Σλέιτ και Σκοτ Χέιζ εξυπηρετούν το σενάριο με το να είναι αναλώσιμοι.
Η σκηνοθεσία του Ρούμπεν Φλάισερ ακολουθεί τα μοτίβα που ακολουθούσαν τα υπερηρωικά φιλμ πριν το 2005. Εξιστόρηση της καταγωγής του πρωταγωνιστή, υπερβολή στη δράση, ατελή ψηφιακά εφέ, χαρακτήρες χάρτινοι στην πλειοψηφία τους, χιούμορ (όχι πάντα ώριμο) και ξύλο μεταξύ καλού και κακού στο φινάλε, με τη διαφορά ότι υπάρχει και η σκηνή στο μέσο των τίτλων τέλους, που στήνει την επόμενη ταινία. Θα μπορούσε να έχει κάνει πολλά περισσότερα ο Φλάισερ αλλά επέλεξε να κινηθεί σε αυτό το δρόμο ή αυτό μπορούσε.
Η ταινία ωστόσο, παρότι μέτρια έως κακή στα επιμέρους στοιχεία της, είναι χορταστική σαν σύνολο, ίσως γιατί προσωπικά μου έχει λείψει λίγο εκείνη η πιο χαλαρή προσέγγιση στο είδος. Κάτι σαν να διαβάζεις το εβδομαδιαίο κόμικ σου, το οποίο δεν ήθελε πάντα να σου θέσει ηθικά ή κοινωνικά διλήμματα, δεν ήθελε πάντα να σε κάνει να βιώσεις τη μελαγχολική φύση και αντιπαράθεση του ήρωα, δεν ήθελε να σου αναλύσει τα πολιτικά, ταξικά προβλήματα της χώρας εκείνη την περίοδο. Υπήρχαν άλλα βιβλία για να το κάνουν αυτό. Τα κόμιξ μπορούσαν να κάνουν και αυτό, αλλά δεν ήταν και δεν είναι αυτοσκοπός, όπως δε θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός και για κάθε ταινία βασισμένη σε κόμιξ. Κάποιες φορές μπορεί να θέλουν απλώς να πουν μια ιστορία για αλλόκοτα πλάσματα, είτε ανθρώπινα είτε εξωγήινα, που ζουν αλλόκοτες καταστάσεις, από αυτές που εμείς δε μπορούμε να ζήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου