Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μαύρη κωμωδία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα μαύρη κωμωδία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

7.12.20

Fatman (2020) Review

Fatman
FATMAN:
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

 
Δράσης, Μαύρη Κωμωδία,
Φαντασίας

Σκηνοθεσία:Eshom Nelms, Ian Nelms

Σενάριο:Eshom Nelms, Ian Nelms
Πρωταγωνιστούν:Mel Gibson,
Walton Goggins,Marianne Jean-Baptiste,
Chance Hurstfield


Διάρκεια: 100'


Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Πόσοι από εσάς θυμάστε την ταινία Τεκίλα Σανράιζ; Πιθανότατα λίγοι αλλά είναι μια αρκετά επιτυχημένη παραγωγή του 1988, με γοητευτικότατο καστ, η οποία προβλήθηκε αρκετές φορές κι από την ιδιωτική τηλεόραση μέσα στη δεκαετία του 1990. Σας δίνω μερικά δεύτερα να κάνετε την σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο και αφού πλέον έχετε μπροστά σας τις απαραίτητες πληροφορίες, ρίχνω τη δεύτερη ερώτηση. Ποιό είναι το στοιχείο που ενώνει, τρόπον τινά, τις καριέρες των δύο πρωταγωνιστών, Μελ Γκίμπσον και Κερτ Ράσελ, πέρα από τη συνεργασία τους στο Τεκίλα Σανράιζ;

Ο Άγιος Βασίλης!

Οι δύο γοητευτικότατοι ηθοποιοί, από τους πραγματικά ωραίους της μεγάλης οθόνης, έπαιξαν το ρόλο του Αγίου με την κόκκινη στολή, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά! Ο Ράσελ έκανε την αρχή το 2018 (The Christmas Chronicles) και το επανέλαβε φέτος ( The Christmas Chronicles 2). Το ίδιο συνέβη αυτή τη χρονιά και με τον Μελ Γκίμπσον, με το ρόλο του στο Fatman, ως Κρις Κρινγκλ, αλλά εδώ απομακρυνόμαστε από το οικογενειακό παραμύθι των ταινιών με τον Κερτ Ράσελ και βλέπουμε μια πιο σκοτεινή εκδοχή της ιστορίας, τοποθετημένη στο σήμερα.

Fatman

Ο Κρις Κρινγκλ είναι ο Άγιος Βασίλης και ζει κάπου στην Αμερικανική επαρχία του Βορά, μαζί με τη γυναίκα του. Οδηγεί το αγροτικό του, επισκέπτεται το τοπικό μπαρ, συλλέγει την αλληλογραφία του, εξασκείται στην πυγμαχία και τη σκοποβολή και προσπαθεί κι αυτός , όπως όλοι αυτή την εποχή, να κρατήσει ζωντανή τη δουλειά του, η οποία έχει πάρει την κάτω βόλτα. Αναγκάζεται μέχρι και να συνεργαστεί με τον στρατό, προσφέροντας ικανά εργατικά χέρια, που δεν είναι άλλα από τα ξωτικά. Μέσα σε όλα αυτά, ο Κρινγκλ, γίνεται στόχος ένος μισθοφόρου εκτελεστή, τον οποίο έχει προσλάβει ένα «άτακτο» πλουσιόπαιδο, μετά το κάρβουνο που βρήκε στην Χριστουγεννιάτικη κάλτσα του. Ως γνωστόν , ο Άγιος Βασίλης ανταμείβει τα καλά παιδιά με δώρα και αφήνει κάρβουνα στα άτακτα. Ο πιτσιρικάς λοιπόν δεν άντεξε και προσέλαβε δολοφόνο να καθαρίσει τον Κρις Κρινγκλ.

Fatman

Μην περιμένετε να δείτε τον Γκίμπσον με την κόκκινη στολή και καβάλα στο έλκηθρο να πετά πάνω από πόλεις και χωριά. Αυτό που παίρνουμε εδώ είναι μια χλιαρή σάτιρα πάνω στην ιστορία του Άγιου Βασίλη, την εξέλιξη της κοινωνίας μας, τον ρατσισμό, την αντιμετώπιση της εργατικής τάξης και την εμονή να ψάχνουμε πάντα το καλό και το κακό στους γύρω μας.

Την ταινία έγραψαν και σκηνοθέτησαν δύο αδέλφια, ο Έσομ και ο Ίαν Ελμς, με φανερή διάθεση να φτιάξουν κάτι με ατμόσφαιρα γουέστερν. Σε αυτό το κομμάτι έχουν πετύχει αρκετά, τόσο με τη φωτογραφία και τα χιονισμένα πλάνα της υπαίθρου, όσο και με την εξέλιξη της πλοκής, που παραπέμπει ξεκάθαρα στην εποχή του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών καθώς ο εκτελεστής εδώ δεν ακολουθεί απλώς εντολές αλλά έχει και ο ίδιος απ’ ότι φαίνεται προηγούμενα με το υποψήφιο θύμα.

Ο Γκίμπσον είναι ο πρωταγωνιστής και είναι σαφώς καλός (δεν τον θυμάμαι και ποτέ κακό, εδώ που τα λέμε) με ωραία χημεία με τη Μαριάν Ζαν Μπαπτίστ, που υποδύεται τη γυναίκα του, ενώ και ο πιτσιρικάς, Τσανς Χέρστφιλντ, παίζει με πειστικότατο τρόπο το έφηβο καθικάκι. Ο πιο απολαυστικός όμως είναι ο Γουόλτον Γκόγκινς, που δε θα μπορούσε να παίζει άλλο ρόλο από αυτόν του πληρωμένου εκτελεστή με το ένα σωρό ψυχολογικά θέματα. Το βλέμμα του Γκόγκινς είναι το κάτι άλλο!

Διασκεδαστικό λοιπόν σε γενικές γραμμές το φιλμ. Μαύρο χιούμορ, καλοί ηθοποιοί, σχετικά καλή ροή και ωραία μουσική επένδυση, καλύπτουν κάπως την έλλειψη βάθους των –ανολοκλήρωτων- χαρακτήρων. Ίσως μια καλτ μελλοντική επένδυση.




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων





2.3.18

Mom And Dad (2017)

Είδος: Μαύρη Κωμωδία, Τρόμου, Θρίλερ
"Το φιλμ δε θέλει να το πάρουμε σοβαρά, δεν επιχειρεί επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα γονιός και παιδί αλλά βρίσκει ένα μέσο για να πει μια τρελή ιστορία, στην οποία ο Τέιλορ καταφέρνει να διοχετεύσει καλές ποσότητες αγωνίας και μαύρου χιούμορ, μαζί με μερικές εκρήξεις σπλάτερ στιγμών."

Σκηνοθεσία:Brian Taylor
Σενάριο:Brian Taylor
Παίζουν:Nicolas Cage,
Selma Blair,Anne Winters
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
  Η φιλμογραφία του Μπράιαν Τέιλορ περιέχει ένα σωρό περίεργα δημιουργήματα. Από το Crank μέχρι το τηλεοπτικό Happy, ο Τέιλορ δείχνει ότι έχει έναν δικό του τρόπο να λέει τις ιστορίες, άσχετα με το αν έχει τρόπο να τις πει ικανοποιητικά για το κοινό. Σε αυτή την μικρή αλλά αλλόκοτη φιλμογραφία έρχεται να προστεθεί το επίσης αλλόκοτο Mom And Dad, με πρωταγωνιστή - ποιον άλλο- τον Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος εδώ μοιάζει να το διασκεδάζει και μας δίνει άφθονες δόσεις over acting, όπως μόνο αυτός ξέρει.
  Το Mom And Dad μας κάνει μάρτυρες μιας παράξενης επιδημίας που φαίνεται να μεταδίδεται σε όλους τους γονείς μέσω των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Οι γονείς τρελαίνονται και θέλουν να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τα σπλάχνα τους τα ίδια, που κανονικά έπρεπε να γίνονται θυσία να τα προστατέψουν. Ο Κέιτζ είναι παντρεμένος με τη Σέλμα Μπλερ και έχουν δύο παιδιά, τα οποία εδώ προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν από τους ίδιους τους γονείς τους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
  Ο Τέιλορ, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της ταινίας, παίρνει τα δύο καταφύγια των παιδιών (γονείς και σπίτι) και τα μετατρέπει στον απόλυτο εφιάλτη τους. Εκεί που τρέχεις για να προστατευτείς σε κάθε σου αναποδιά, εκεί τώρα είναι το μόνο μέρος που δεν είσαι ασφαλής, μας λέει το σενάριο του Τέιλορ. Το λόγο που ξεσπά αυτή η επιδημία δεν τον μαθαίνουμε ποτέ και δεν χρειάζεται κιόλας. Το φιλμ δε θέλει να το πάρουμε σοβαρά, δεν επιχειρεί επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα γονιός και παιδί αλλά βρίσκει ένα μέσο για να πει μια τρελή ιστορία, στην οποία ο Τέιλορ καταφέρνει να διοχετεύσει καλές ποσότητες αγωνίας και μαύρου χιούμορ, μαζί με μερικές εκρήξεις σπλάτερ στιγμών.
  Ο Νίκολας Κέιτζ αφήνεται ελεύθερος να υπερβάλλει όσο θέλει και εδώ του πάει περίφημα το υλικό. Η Σέλμα Μπλερ ακολουθεί με μια σαφώς πιο συγκρατημένη προσέγγιση και κορύφωση της μανίας όταν χρειάζεται ενώ τα πιτσιρίκια δείχνουν κι αυτά καλά στοιχεία. Μια σύντομη εμφάνιση κάνει κι ο "παλιός", Λανς Χένρικσεν, ως πατέρας του Κέιτζ και μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει.
  Η διάρκεια του φιλμ είναι πολύ μικρή, κάπου κοντά στα ογδόντα λεπτά, με αποτέλεσμα να μην πλατειάζει η αφήγηση, επιλογή έξυπνη από τους υπεύθυνους. Μπαίνουμε, γνωριζόμαστε, προκαλείται ο πανικός, κυνηγάμε και κυνηγιόμαστε, δίνουμε μια-δυο κουλές ατάκες στον Κέιτζ, που ξέρει πως να τις πετάξει, μέσα στη "σφαγή" κάνουμε και λίγο πλάκα και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος.
  Η ιδέα του Τέιλορ έχει σαφώς ενδιαφέρον και η ταινία του είναι μια ταινία που βγάζει "χαρακτήρα" στην οθόνη. Όπως όμως συμβαίνει με την πλειοψηφία των "χαρακτήρων, κανείς δεν είναι τέλειος. Έτσι και το Mom And Dad έχει τις ελλείψεις του. Ενώ φαίνεται ότι θέλει να εμβαθύνει στη σχέση γονιού- παιδιού, για να στήσει καλύτερα αυτό που έρχεται, δε μπορεί να το κάνει επιτυχημένα και για αυτό το παρατάει στην πορεία. Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τον Τέιλορ είναι να κάνει πλάκα και να ασχοληθεί με το οπτικό κομμάτι του φιλμ, παίζοντας με τους φακούς, τις γωνίες λήψης και το μοντάζ. Αυτό που βγαίνει τελικά, είναι μια b movie που μπορεί να συνεπάρει με την τρέλα της, έχει σε κέφια τον Κέιτζ αλλά μια προβολή θα σου είναι υπέρ αρκετή. Μελλοντικό cult; Ίσως αλλά το χέρι στη φωτιά δεν το βάζω.




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn
IMDb



30.3.17

Get The Girl (2017)

Είδος: Μαύρη κωμωδία

Σκηνοθεσία:Eric England
Σενάριο:Eric England,
Graham Denman
Παίζουν:Justin Dobies,
Elizabeth Whitson,Noah Segan
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας τυπάκος τρώει κόλλημα με μια πανέμορφη μπαρ γούμαν, όμως δεν το 'χει με τις γυναίκες. Αυτό που μοιάζει να έχει, όμως, είναι το χρήμα και το αξιοποιεί, προσλαμβάνοντας έναν απατεώνα να απαγάγει το κορίτσι και ο ίδιος να φανεί ως σωτήρας της. Ο απατεώνας μαζεύει τη συμμορία του, η απαγωγή γίνεται αλλά δεν κυλούν όλα όπως θα περίμεναν οι εμπλεκόμενοι.


ΑΠΟΨΗ: Το Get The Girl είναι μια ταινία που ξεκινά με καλές προϋποθέσεις και κινείται στα όρια της μαύρης κωμωδίας, με γρήγορο ρυθμό και εκρήξεις βίας, κρατώντας ένα ενδιαφέρον αλλά χωρίς να γίνεται ποτέ κάτι ιδιαιτέρως καλό. Δεν κρατά όμως αυτό το πρόσωπο μέχρι τέλους και προτιμά να μας δώσει μια ανατροπή που "σοβαρεύει" απότομα το όλο δημιούργημα, λίγο πριν το τέλος. Νιώθεις στην ουσία ότι έχτιζε κάτι, έστω και μέτριο αλλά κάπου πριν ολοκληρώσει αυτό το χτίσιμο και βάλει την τελική πινελιά, με τη "σκεπή" του οικοδομήματος, αποφασίζει να δώσει μια διαφορετική εικόνα. Αν κάνεις λοιπόν λίγο πίσω και δεις το οικοδόμημα από μακρυά, θα πρέπει είτε να καλύψεις την "σκεπή" και να δεις ένα ευπρεπές "κορμό", είτε να καλύψεις τον κορμό και να δεις μια αρκετά ωραία "σκεπή". Βλέποντας όμως και τα δύο στο ίδιο σύνολο, έχεις κάτι αταίριαστο. Ή ολοκληρώνουμε λοιπόν μένοντας στην ίδια φιλοσοφία ή χτίζουμε με βάση την κορυφή μας.

  Καλό ρυθμό έχει το φιλμ, συμπαθητικές ερμηνείες έχει, καλές στιγμές μαύρου χιούμορ με δόσεις σπλάτερ τις έχει. Αυτό που δεν έχει, πέρα από το αντίθετο με τη φιλοσοφία του φιλμ φινάλε, είναι πρωτοτυπία. Είναι από αυτά τα φιλμ που μια "αθώα" παράνομη πράξη δίνει την έναρξη για μια συνέχεια που τίποτα δεν πάει καλά στους πρωταγωνιστές. Το θέμα είναι όμως ότι όλα αυτά κάπου τα έχουμε ξαναδεί με πολύ καλύτερο τρόπο. Τώρα, στο βασικό ερώτημα που δεν είναι άλλο από το "να το δω ή όχι", θα απαντήσω με μια μικρή δυσκολία, "ναι", προσθέτοντας, "αλλά μην ζητάς πολλά".




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
IMDb



14.9.15

The D Train (2015)

Είδος : Μαύρη Κωμωδία

The D Train
ΕΝΑ ΤΡΕΛΟ REUNION
Σκηνοθεσία:Andrew Mogel,Jarrad Paul
Σενάριο:Andrew Mogel,Jarrad Paul
Παίζουν:Jack Black,
James Marsden,Kathryn Hahn
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Νταν είναι ένας οικογενειάρχης που δυσκολεύεται στα ζητήματα κοινωνικοποίησης. Σχεδόν αόρατος για τους γύρω του, από τα σχολικά του χρόνια μέχρι σήμερα, που είναι πλέον εργαζόμενος, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, προσπαθεί να βρει τρόπους να γίνει περισσότερο δημοφιλής. Βασίζεται λοιπόν στην ιδέα του να οργανώσει μια γιορτή επανένωσης των παλιών συμμαθητών. Φτιάχνει μια επιτροπή από παλιούς συμμαθητές του, αυτοδιορίζεται πρόεδρος και αρχίζουν να καλούν κόσμο. Οι αντιδράσεις των περισσότερων από αυτούς είναι αρνητικές κι έτσι ο Νταν θα επιχειρήσει να πλησιάσει τον Ντέιβιντ Λόουλες, παλιό συμμαθητή που προσπαθεί να γίνει ηθοποιός και έχει μόλις παίξει στο πρώτο του διαφημιστικό σποτ. Ο Νταν θα φτάσει στο Λος Άντζελες και θα βρει τον Λόουλες. Θα καταφέρει να τον πείσει να έρθει στη γιορτή, όμως εκεί θα συμβεί κάτι που θα αλλάξει τη ζωή του Νταν, για πάντα.

ΑΠΟΨΗ: Κι εκεί που κάθεσαι και παρακολουθείς μια μέτρια κωμωδία με τον Τζακ Μπλακ να είναι ο γνωστός Τζακ Μπλακ, ελαφρώς συγκρατημένος ίσως, έρχεται μια σκηνή πριν τα μέσα του φιλμ που σε αφήνει άφωνο. Κουνάς το κεφάλι σου, αναρωτιέσαι αν κατάλαβες καλά και αφού συνειδητοποιείς ότι έχεις καταλάβει καλά, συνεχίζεις, σε μια διαφορετικής διάθεσης πλέον ταινία, η οποία περιμένεις με απορία να δεις που θα καταλήξει. Το D Train είναι μια περίεργη περίπτωση ταινίας. Δεν είναι κωμωδία. Δεν είναι ταινία του Τζακ Μπλακ. Είναι ένα μπερδεμένο και άστοχο εν τέλει δημιούργημα.
  Το συγγραφικό και σκηνοθετικό δίδυμο των Μόουτζελ και Πολ είχε σίγουρα κάτι στο μυαλό του όταν συνέλαβε την αρχική ιδέα του φιλμ. Στην πορεία όμως φαίνεται να μην βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο  να περάσουν τα μηνύματά τους μέσα από την ιστορία που διηγούνται. Η κοινωνική αποξένωση, η αδυναμία επικοινωνίας ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους, η προσπάθεια να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε και τα όρια που είμαστε διατεθειμένοι να υπερβούμε προκειμένου να νιώσουμε σημαντικοί, όλα αυτά είναι πράγματα που το φιλμ θέλει φανερά να θίξει αλλά τα περισσότερα από αυτά τα αγγίζει με άκομψο και "άτεχνο" τρόπο. Θέλει να σατιρίσει αλλά μοιάζει οι δύο δημιουργοί να μην γνωρίζουν τον τρόπο, κάνοντας έτσι τους θεατές να μην μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς είναι αυτό που παρακολουθούν. Τα πρώτα είκοσι λεπτά είναι μια κωμωδία ενώ μετά αποκτά υπερβολικά σοβαρές διαστάσεις με την εξέλιξή της. Όλα καλά αν θα ήθελε να είναι μια δραματική ταινία ή μια σάτιρα δραματικών προεκτάσεων, όμως δε μπορεί να κατασταλάξει ούτε στιγμή σε ένα είδος. Το ζήτημα που θέτει το φιλμ (θα καταλάβετε όσοι το παρακολουθήσετε για τι μιλάω) είναι τόσο σοβαρό που ή θα πρέπει να σατιρίσεις φτάνοντας στα άκρα ή να το δεις με αρκετά σοβαρή προσέγγιση. Τίποτα από τα δύο δεν αποφασίζει να κάνει το D Train.
  Το θετικό σημείο του φιλμ είναι οι καλές ερμηνείες του Τζακ Μπλακ και του Τζέιμς Μάρσντεν και οι αξιοπρεπείς εμφανίσεις των υπολοίπων. Ο Μπλακ, παρότι βρίσκεται σε ένα φιλμ που τον εκθέτει καθώς δεν του δίνεται και το καλύτερο υλικό, δείχνει δυνατότητες που μπορούν να αξιοποιηθούν και σε δραματικού ύφους ταινίες. Ο Μάρσντεν από την άλλη έχει μια αρκετά πειστική απόδοση και δίνει μαζί με τον Μπλακ το μοναδικό ίσως καλό στοιχείο του φιλμ.
  Βλέποντας ταινίες από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, στα 33 μου πλέον, έχω καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα. 'Ένα από αυτά έχει να κάνει και με το D Train: μια ταινία που δεν είχε προδιαγραφές για κάτι καλό, μπορεί για διάφορους λόγους να θεωρηθεί συμπαθητική αν ο δημιουργός της γνωρίζει πως να χειριστεί το υλικό του, όμως μια ταινία με προδιαγραφές να γίνει κάτι κάλο, μπορεί εύκολα να θαφτεί και να σε απογοητεύσει ακριβώς γιατί ο δημιουργός της δεν γνωρίζει πως να χειριστεί το υλικό του. Αυτό λοιπόν ένιωσα ότι συνέβη στο φιλμ των Μόουτζελ και Πολ. Αδυναμία διαχείρισης υλικού και λάθος τρόπος διήγησης.




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn
Ένα τρελό reunion (2015) on IMDb



1.6.15

Let's Kill Ward's Wife (2014)

Είδος : Μαύρη Κωμωδία

Let's Kill Ward's Wife
Σκηνοθεσία:Scott Foley
Σενάριο:Scott Foley
Παίζουν:Amy Acker,Patrick Wilson,
Scott Foley
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η σύζυγος του Γουόρντ δεν αποτελεί και την καλύτερη περίπτωση ανθρώπου. Εκνευριστική σύζυγος, κακή μανά, δύστροπη γενικά. Ο Γουόρντ ζει την απόλυτη μιζέρια μαζί της και οι φίλοι του δεν το αντέχουν. Μια συζήτηση μεταξύ σοβαρού και αστείου για τον ενδεχόμενο φόνο της γυναίκας του Γουόρντ οδηγεί μετά από ένα τυχαίο περιστατικό στην πραγματική δολοφονία της και στην προσπάθεια της παρέας να εξαφανίσει το πτώμα και να συνεχίσουν όλοι φυσιολογικά τη ζωή τους.

ΑΠΟΨΗ: Πείτε μου ειλικρινά πόσοι από εσάς δεν έχετε στον κοινωνικό σας περίγυρο έστω ένα άτομο που να σας εκνευρίζει τόσο πολύ με τη συμπεριφορά του, να σας φτάνει στα άκρα και να σας βγάζει την επιθυμία να το πνίξετε με τα ίδια σας τα χέρια. Ειλικρινά, όμως. Ελάτε, παραδεχτείτε το. Σαφώς και η πλειοψηφία δε θα έφτανε στην ακραία κίνηση των πρωταγωνιστών της πρώτης σκηνοθετικής και σεναριακής δουλειάς του Σκοτ Φόλεϊ αλλά δε νομίζω ότι λίγοι έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουν μύχιες σκέψεις.
  Η γυναίκα του Γουόρντ είναι μια πραγματική στρίγγλα. Έχει "ευνουχίσει" το σύζυγό της και τον φορτώνει τύψεις για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει στη ζωή της. Ο Γουόρντ δεν την αντέχει αλλά υπομένει το μαρτύριο χωρίς να μπορεί να υψώσει ανάστημα. Από αυτή την κατάσταση θέλουν να τον βγάλουν οι φίλοι του καθώς ο Γουόρντ από το γάμο του και μετά είναι σαν να μην υπάρχει, ούτε γι αυτούς αλλά ούτε και για τον ίδιο τον εαυτό του. Κάπου εδώ μπαίνει στο θέμα ο κινηματογράφος και δίνει σε όλους τη λύση χωρίς τις συνέπειες που θα υπήρχαν στην πραγματική ζωή, οδηγώντας σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ή μάλλον σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να είναι περισσότερο (πολύ περισσότερο) κωμικοτραγικές.
  Η πένα και η κάμερα του Φόλεϊ δεν καταφέρνουν να σου δώσουν όλα αυτά που περιμένεις από αυτή την πολλά υποσχόμενη ιδέα. Από το σημείο του φόνου της γυναίκας του Γουόρντ και μετά, το φιλμ δεν καταφέρνει να βρει το στόχο του, λοξοδρομώντας συνεχώς. Μπορεί να γίνει μια καλή σλάπστικ κωμωδία αλλά μεταμορφώνεται σε κάτι πιο συγκρατημένο. Θέλει να παίξει με τις σχέσεις των ανθρώπων, ερωτικές και φιλικές, σχολιάζοντας τη σκοτεινή πλευρά που όλοι μπορεί να έχουμε και τη "δύναμη" που βγάζει αυτή στους γύρω μας αλλά και πάλι, σύντομα, γίνεται μια χαλαρή κωμωδία καταστάσεων. Θα μπορούσε να είναι μια πιο σπλάτερ μαύρη κωμωδία αλλά όταν έρχεται η στιγμή που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει gore σκηνές, "μαζεύεται" και το αποτέλεσμα είναι να νιώθεις λίγο άβολα με όσα εκτυλίσσονται στην οθόνη. Με λίγα λόγια, ο Φόλεϊ δεν αποφασίζει ξεκάθαρα και με θράσος να παρουσιάσει την ακραία ιδέα του με ακραίο κινηματογραφικό τρόπο, όπως τουλάχιστον θεωρώ ότι θα είχε περισσότερες πιθανότητες να βγει κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτό που τελικά βλέπουμε.
  Ερμηνευτικά τα πράγματα είναι καλά πάντως από όλους τους ηθοποιούς, παρά το λειψό υλικό που έχουν να δουλέψουν. Ίσως οι χαλαρές ερμηνείες τους είναι και ο κύριος λόγος που παρακολουθείς σχετικά ευχάριστα το φιλμ μέχρι το τέλος του. Ένα τέλος που σε αφήνει αδιάφορο εν τέλει και με τη σκέψη: "Α! Τελείωσε... Οκ... Περίμενα κάτι ακόμα αλλά...δε βαριέσαι... Τουλάχιστον σκότωσαν τη στρίγγλα..."




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
PopCorn
Let's Kill Ward's Wife (2014) on IMDb



27.3.14

Better Living Through Chemistry (2014)

Είδος: Μαύρη Κωμωδία

Better Living Through Chemistry
ΕΡΩΤΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ
Σκηνοθεσία:Geoff Moore,
David Posamentier
Σενάριο:Geoff Moore,
David Posamentier
Παίζουν:Sam Rockwell, Olivia Wilde, 
Michelle Monaghan
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Νταγκ Βάρνεϋ είναι φαρμακοποιός σε μια μικρή Αμερικανική πόλη. Η ζωή του Νταγκ έχει καταντήσει μίζερη καθώς ο Νταγκ κάνει πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι (όπου άλλοι, βλέπε σύζυγος-πεθερός) χωρίς να παίρνει καμία πρωτοβουλία ο ίδιος. Ακόμα και οι υπάλληλοι στο φαρμακείο του δεν έχουν κανένα σεβασμό για τον Νταγκ. Όλα αυτά θα αλλάξουν όταν θα ερωτευτεί τη γοητευτική και σύζυγο πλούσιου επιχειρηματία, Ελίζαμπεθ. Η Ελίζαμπεθ θα τον παρασύρει σε μια παθιασμένη σχέση, γεμάτη με αλκοόλ κι ένα σωρό ναρκωτικές ουσίες κι ο Νταγκ θα νιώσει σιγά-σιγά κυρίαρχος της ζωής του, μετά από πολλά χρόνια "σκλαβιάς". Η σχέση του Νταγκ με το δωδεκάχρονο γιο του θα γίνει καλύτερη από ποτέ και ο ίδιος θα πάρει το πάνω χέρι στη σχέση με τη γυναίκα του αλλά και τον πεθερό του. Ωστόσο, η στιγμή που θα ανατρέψει τα πάντα στη μικρή ζωή του Νταγκ είναι όταν η Ελίζαμπεθ θα του ζητήσει να σκοτώσουν το σύζυγό της, μέσω της φαρμακευτικής αγωγής, για την οποία υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο Νταγκ.

ΑΠΟΨΗ: Ο Σαμ Ρόκγουελ είναι ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός, που μπορεί να τα καταφέρει το ίδιο καλά σε κωμικούς αλλά και σε δραματικούς ρόλους, με το "φόρτε" του να είναι στο δράμα, θεωρώ. Πολύ καλοί ηθοποιοί είναι και όλοι οι συμπρωταγωνιστές του, στο Living Through Chemistry. Ολίβια Γουάιλντ, Μισέλ Μόναχαν, Κεν Χάουαρντ, Μπεν Σβάρτς και φυσικά ο Ρέι Λιότα σε μικρό ρόλο και η Τζέιν Φόντα στο ρόλο της αφηγήτριας, έχουν δώσει όλοι τα διαπιστευτήρια τους. Όμως κάτι δε λειτουργεί σε αυτή τη συμπαθητική μεν, άνευρη δε, μαύρη κωμωδία.
  Η κεντρική ιδέα του φιλμ είναι έξυπνη και είναι αρκετή θεωρώ, για να οδηγήσει στη δημιουργία "μαύρων" αστείων, που έχουν να κάνουν με ναρκωτικές ουσίες αλλά και με τα μικρά μυστικά των κατοίκων της πόλης. Επίσης, ο τρόπος που εξελίσσεται ο χαρακτήρας του Νταγκ έχει ενδιαφέρον. Η μετάβαση του από "καλό παιδί" και "υπόδουλο" όλων, σε έναν , με όλη τη σημερινή σημασία της λέξης, "κάφρο", δίνει αρκετές καλές στιγμές στο φιλμ. Αυτό που λείπει είναι η συμμετοχή των χαρακτήρων γύρω από τον Νταγκ, γιατί ναι μεν, αρχικά έχεις όλα τα στοιχεία που χρειάζεσαι για να καταλάβεις το ρόλο που παίζουν στη ζωή του ταλαίπωρου φαρμακοποιού αλλά στην πορεία περνάνε όλοι σε δεύτερο πλάνο. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθεις μια μικρή αδιαφορία για όσα συμβαίνουν ενώ την κατάληξη κάποιων εξ αυτών (δες το "ντελίβερυ" του φαρμακείου) μπορεί να τη θεωρήσεις "τραβηγμένη", ακόμα και για μαύρη κωμωδία.
  Το Living Through Chemistry είναι μια ταινία με καλά συστατικά αλλά όχι σωστά "μαγειρεμένα". Θα σε παρασύρει αρχικά αλλά όταν περάσει το πρώτο ημίωρο θα παραμείνεις στην οθόνη περισσότερο από περιέργεια για την τελική του κατάληξη παρά από πραγματικό ενδιαφέρον. Με άλλους ηθοποιούς, νομίζω ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
Better Living Through Chemistry (2014) on IMDb