Είδος : Μαύρη Κωμωδία
 |
Σκηνοθεσία:Scott Foley
Σενάριο:Scott Foley Παίζουν:Amy Acker,Patrick Wilson, Scott Foley |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η σύζυγος του Γουόρντ δεν αποτελεί και την καλύτερη περίπτωση ανθρώπου. Εκνευριστική σύζυγος, κακή μανά, δύστροπη γενικά. Ο Γουόρντ ζει την απόλυτη μιζέρια μαζί της και οι φίλοι του δεν το αντέχουν. Μια συζήτηση μεταξύ σοβαρού και αστείου για τον ενδεχόμενο φόνο της γυναίκας του Γουόρντ οδηγεί μετά από ένα τυχαίο περιστατικό στην πραγματική δολοφονία της και στην προσπάθεια της παρέας να εξαφανίσει το πτώμα και να συνεχίσουν όλοι φυσιολογικά τη ζωή τους.
ΑΠΟΨΗ: Πείτε μου ειλικρινά πόσοι από εσάς δεν έχετε στον κοινωνικό σας περίγυρο έστω ένα άτομο που να σας εκνευρίζει τόσο πολύ με τη συμπεριφορά του, να σας φτάνει στα άκρα και να σας βγάζει την επιθυμία να το πνίξετε με τα ίδια σας τα χέρια. Ειλικρινά, όμως. Ελάτε, παραδεχτείτε το. Σαφώς και η πλειοψηφία δε θα έφτανε στην ακραία κίνηση των πρωταγωνιστών της πρώτης σκηνοθετικής και σεναριακής δουλειάς του Σκοτ Φόλεϊ αλλά δε νομίζω ότι λίγοι έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουν μύχιες σκέψεις.
Η γυναίκα του Γουόρντ είναι μια πραγματική στρίγγλα. Έχει "ευνουχίσει" το σύζυγό της και τον φορτώνει τύψεις για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει στη ζωή της. Ο Γουόρντ δεν την αντέχει αλλά υπομένει το μαρτύριο χωρίς να μπορεί να υψώσει ανάστημα. Από αυτή την κατάσταση θέλουν να τον βγάλουν οι φίλοι του καθώς ο Γουόρντ από το γάμο του και μετά είναι σαν να μην υπάρχει, ούτε γι αυτούς αλλά ούτε και για τον ίδιο τον εαυτό του. Κάπου εδώ μπαίνει στο θέμα ο κινηματογράφος και δίνει σε όλους τη λύση χωρίς τις συνέπειες που θα υπήρχαν στην πραγματική ζωή, οδηγώντας σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Ή μάλλον σε καταστάσεις που θα μπορούσαν να είναι περισσότερο (πολύ περισσότερο) κωμικοτραγικές.
Η πένα και η κάμερα του Φόλεϊ δεν καταφέρνουν να σου δώσουν όλα αυτά που περιμένεις από αυτή την πολλά υποσχόμενη ιδέα. Από το σημείο του φόνου της γυναίκας του Γουόρντ και μετά, το φιλμ δεν καταφέρνει να βρει το στόχο του, λοξοδρομώντας συνεχώς. Μπορεί να γίνει μια καλή σλάπστικ κωμωδία αλλά μεταμορφώνεται σε κάτι πιο συγκρατημένο. Θέλει να παίξει με τις σχέσεις των ανθρώπων, ερωτικές και φιλικές, σχολιάζοντας τη σκοτεινή πλευρά που όλοι μπορεί να έχουμε και τη "δύναμη" που βγάζει αυτή στους γύρω μας αλλά και πάλι, σύντομα, γίνεται μια χαλαρή κωμωδία καταστάσεων. Θα μπορούσε να είναι μια πιο σπλάτερ μαύρη κωμωδία αλλά όταν έρχεται η στιγμή που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει gore σκηνές, "μαζεύεται" και το αποτέλεσμα είναι να νιώθεις λίγο άβολα με όσα εκτυλίσσονται στην οθόνη. Με λίγα λόγια, ο Φόλεϊ δεν αποφασίζει ξεκάθαρα και με θράσος να παρουσιάσει την ακραία ιδέα του με ακραίο κινηματογραφικό τρόπο, όπως τουλάχιστον θεωρώ ότι θα είχε περισσότερες πιθανότητες να βγει κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτό που τελικά βλέπουμε.
Ερμηνευτικά τα πράγματα είναι καλά πάντως από όλους τους ηθοποιούς, παρά το λειψό υλικό που έχουν να δουλέψουν. Ίσως οι χαλαρές ερμηνείες τους είναι και ο κύριος λόγος που παρακολουθείς σχετικά ευχάριστα το φιλμ μέχρι το τέλος του. Ένα τέλος που σε αφήνει αδιάφορο εν τέλει και με τη σκέψη: "Α! Τελείωσε... Οκ... Περίμενα κάτι ακόμα αλλά...δε βαριέσαι... Τουλάχιστον σκότωσαν τη στρίγγλα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου