Είδος : Μαύρη Κωμωδία
Το συγγραφικό και σκηνοθετικό δίδυμο των Μόουτζελ και Πολ είχε σίγουρα κάτι στο μυαλό του όταν συνέλαβε την αρχική ιδέα του φιλμ. Στην πορεία όμως φαίνεται να μην βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο να περάσουν τα μηνύματά τους μέσα από την ιστορία που διηγούνται. Η κοινωνική αποξένωση, η αδυναμία επικοινωνίας ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους, η προσπάθεια να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε και τα όρια που είμαστε διατεθειμένοι να υπερβούμε προκειμένου να νιώσουμε σημαντικοί, όλα αυτά είναι πράγματα που το φιλμ θέλει φανερά να θίξει αλλά τα περισσότερα από αυτά τα αγγίζει με άκομψο και "άτεχνο" τρόπο. Θέλει να σατιρίσει αλλά μοιάζει οι δύο δημιουργοί να μην γνωρίζουν τον τρόπο, κάνοντας έτσι τους θεατές να μην μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς είναι αυτό που παρακολουθούν. Τα πρώτα είκοσι λεπτά είναι μια κωμωδία ενώ μετά αποκτά υπερβολικά σοβαρές διαστάσεις με την εξέλιξή της. Όλα καλά αν θα ήθελε να είναι μια δραματική ταινία ή μια σάτιρα δραματικών προεκτάσεων, όμως δε μπορεί να κατασταλάξει ούτε στιγμή σε ένα είδος. Το ζήτημα που θέτει το φιλμ (θα καταλάβετε όσοι το παρακολουθήσετε για τι μιλάω) είναι τόσο σοβαρό που ή θα πρέπει να σατιρίσεις φτάνοντας στα άκρα ή να το δεις με αρκετά σοβαρή προσέγγιση. Τίποτα από τα δύο δεν αποφασίζει να κάνει το D Train.
 |
ΕΝΑ ΤΡΕΛΟ REUNION
Σκηνοθεσία:Andrew Mogel,Jarrad Paul
Σενάριο:Andrew Mogel,Jarrad Paul
Παίζουν:Jack Black,
James Marsden,Kathryn Hahn |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Νταν είναι ένας οικογενειάρχης που δυσκολεύεται στα ζητήματα κοινωνικοποίησης. Σχεδόν αόρατος για τους γύρω του, από τα σχολικά του χρόνια μέχρι σήμερα, που είναι πλέον εργαζόμενος, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, προσπαθεί να βρει τρόπους να γίνει περισσότερο δημοφιλής. Βασίζεται λοιπόν στην ιδέα του να οργανώσει μια γιορτή επανένωσης των παλιών συμμαθητών. Φτιάχνει μια επιτροπή από παλιούς συμμαθητές του, αυτοδιορίζεται πρόεδρος και αρχίζουν να καλούν κόσμο. Οι αντιδράσεις των περισσότερων από αυτούς είναι αρνητικές κι έτσι ο Νταν θα επιχειρήσει να πλησιάσει τον Ντέιβιντ Λόουλες, παλιό συμμαθητή που προσπαθεί να γίνει ηθοποιός και έχει μόλις παίξει στο πρώτο του διαφημιστικό σποτ. Ο Νταν θα φτάσει στο Λος Άντζελες και θα βρει τον Λόουλες. Θα καταφέρει να τον πείσει να έρθει στη γιορτή, όμως εκεί θα συμβεί κάτι που θα αλλάξει τη ζωή του Νταν, για πάντα.
ΑΠΟΨΗ: Κι εκεί που κάθεσαι και παρακολουθείς μια μέτρια κωμωδία με τον Τζακ Μπλακ να είναι ο γνωστός Τζακ Μπλακ, ελαφρώς συγκρατημένος ίσως, έρχεται μια σκηνή πριν τα μέσα του φιλμ που σε αφήνει άφωνο. Κουνάς το κεφάλι σου, αναρωτιέσαι αν κατάλαβες καλά και αφού συνειδητοποιείς ότι έχεις καταλάβει καλά, συνεχίζεις, σε μια διαφορετικής διάθεσης πλέον ταινία, η οποία περιμένεις με απορία να δεις που θα καταλήξει. Το D Train είναι μια περίεργη περίπτωση ταινίας. Δεν είναι κωμωδία. Δεν είναι ταινία του Τζακ Μπλακ. Είναι ένα μπερδεμένο και άστοχο εν τέλει δημιούργημα.
Το συγγραφικό και σκηνοθετικό δίδυμο των Μόουτζελ και Πολ είχε σίγουρα κάτι στο μυαλό του όταν συνέλαβε την αρχική ιδέα του φιλμ. Στην πορεία όμως φαίνεται να μην βρήκαν τον κατάλληλο τρόπο να περάσουν τα μηνύματά τους μέσα από την ιστορία που διηγούνται. Η κοινωνική αποξένωση, η αδυναμία επικοινωνίας ακόμα και με τους δικούς μας ανθρώπους, η προσπάθεια να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε και τα όρια που είμαστε διατεθειμένοι να υπερβούμε προκειμένου να νιώσουμε σημαντικοί, όλα αυτά είναι πράγματα που το φιλμ θέλει φανερά να θίξει αλλά τα περισσότερα από αυτά τα αγγίζει με άκομψο και "άτεχνο" τρόπο. Θέλει να σατιρίσει αλλά μοιάζει οι δύο δημιουργοί να μην γνωρίζουν τον τρόπο, κάνοντας έτσι τους θεατές να μην μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς είναι αυτό που παρακολουθούν. Τα πρώτα είκοσι λεπτά είναι μια κωμωδία ενώ μετά αποκτά υπερβολικά σοβαρές διαστάσεις με την εξέλιξή της. Όλα καλά αν θα ήθελε να είναι μια δραματική ταινία ή μια σάτιρα δραματικών προεκτάσεων, όμως δε μπορεί να κατασταλάξει ούτε στιγμή σε ένα είδος. Το ζήτημα που θέτει το φιλμ (θα καταλάβετε όσοι το παρακολουθήσετε για τι μιλάω) είναι τόσο σοβαρό που ή θα πρέπει να σατιρίσεις φτάνοντας στα άκρα ή να το δεις με αρκετά σοβαρή προσέγγιση. Τίποτα από τα δύο δεν αποφασίζει να κάνει το D Train.
Το θετικό σημείο του φιλμ είναι οι καλές ερμηνείες του Τζακ Μπλακ και του Τζέιμς Μάρσντεν και οι αξιοπρεπείς εμφανίσεις των υπολοίπων. Ο Μπλακ, παρότι βρίσκεται σε ένα φιλμ που τον εκθέτει καθώς δεν του δίνεται και το καλύτερο υλικό, δείχνει δυνατότητες που μπορούν να αξιοποιηθούν και σε δραματικού ύφους ταινίες. Ο Μάρσντεν από την άλλη έχει μια αρκετά πειστική απόδοση και δίνει μαζί με τον Μπλακ το μοναδικό ίσως καλό στοιχείο του φιλμ.
Βλέποντας ταινίες από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, στα 33 μου πλέον, έχω καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα. 'Ένα από αυτά έχει να κάνει και με το D Train: μια ταινία που δεν είχε προδιαγραφές για κάτι καλό, μπορεί για διάφορους λόγους να θεωρηθεί συμπαθητική αν ο δημιουργός της γνωρίζει πως να χειριστεί το υλικό του, όμως μια ταινία με προδιαγραφές να γίνει κάτι κάλο, μπορεί εύκολα να θαφτεί και να σε απογοητεύσει ακριβώς γιατί ο δημιουργός της δεν γνωρίζει πως να χειριστεί το υλικό του. Αυτό λοιπόν ένιωσα ότι συνέβη στο φιλμ των Μόουτζελ και Πολ. Αδυναμία διαχείρισης υλικού και λάθος τρόπος διήγησης.
Ωραία, τώρα με έψησες να δω μία ταινία που δεν μου αρέσει ούτε το τρέιλερ, μόνο και μόνο για να δω τι είναι αυτό που γίνεται σε εκείνο το σημείο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σε συμβούλευα να μην το κάνεις... Ωστόσο, σε περίπτωση που το κάνεις, είμαι προετοιμασμένος και μπορείς ελεύθερα να με μπινελικώσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή