Είδος: Μαύρη Κωμωδία, Τρόμου, Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Τέιλορ, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της ταινίας, παίρνει τα δύο καταφύγια των παιδιών (γονείς και σπίτι) και τα μετατρέπει στον απόλυτο εφιάλτη τους. Εκεί που τρέχεις για να προστατευτείς σε κάθε σου αναποδιά, εκεί τώρα είναι το μόνο μέρος που δεν είσαι ασφαλής, μας λέει το σενάριο του Τέιλορ. Το λόγο που ξεσπά αυτή η επιδημία δεν τον μαθαίνουμε ποτέ και δεν χρειάζεται κιόλας. Το φιλμ δε θέλει να το πάρουμε σοβαρά, δεν επιχειρεί επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα γονιός και παιδί αλλά βρίσκει ένα μέσο για να πει μια τρελή ιστορία, στην οποία ο Τέιλορ καταφέρνει να διοχετεύσει καλές ποσότητες αγωνίας και μαύρου χιούμορ, μαζί με μερικές εκρήξεις σπλάτερ στιγμών.
Η διάρκεια του φιλμ είναι πολύ μικρή, κάπου κοντά στα ογδόντα λεπτά, με αποτέλεσμα να μην πλατειάζει η αφήγηση, επιλογή έξυπνη από τους υπεύθυνους. Μπαίνουμε, γνωριζόμαστε, προκαλείται ο πανικός, κυνηγάμε και κυνηγιόμαστε, δίνουμε μια-δυο κουλές ατάκες στον Κέιτζ, που ξέρει πως να τις πετάξει, μέσα στη "σφαγή" κάνουμε και λίγο πλάκα και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος.
"Το φιλμ δε θέλει να το πάρουμε σοβαρά, δεν επιχειρεί επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα γονιός και παιδί αλλά βρίσκει ένα μέσο για να πει μια τρελή ιστορία, στην οποία ο Τέιλορ καταφέρνει να διοχετεύσει καλές ποσότητες αγωνίας και μαύρου χιούμορ, μαζί με μερικές εκρήξεις σπλάτερ στιγμών."
 |
Σκηνοθεσία:Brian Taylor
Σενάριο:Brian Taylor
Παίζουν:Nicolas Cage,
Selma Blair,Anne Winters |
Η φιλμογραφία του Μπράιαν Τέιλορ περιέχει ένα σωρό περίεργα δημιουργήματα. Από το Crank μέχρι το τηλεοπτικό Happy, ο Τέιλορ δείχνει ότι έχει έναν δικό του τρόπο να λέει τις ιστορίες, άσχετα με το αν έχει τρόπο να τις πει ικανοποιητικά για το κοινό. Σε αυτή την μικρή αλλά αλλόκοτη φιλμογραφία έρχεται να προστεθεί το επίσης αλλόκοτο Mom And Dad, με πρωταγωνιστή - ποιον άλλο- τον Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος εδώ μοιάζει να το διασκεδάζει και μας δίνει άφθονες δόσεις over acting, όπως μόνο αυτός ξέρει.
Το Mom And Dad μας κάνει μάρτυρες μιας παράξενης επιδημίας που φαίνεται να μεταδίδεται σε όλους τους γονείς μέσω των τηλεοπτικών συχνοτήτων. Οι γονείς τρελαίνονται και θέλουν να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τα σπλάχνα τους τα ίδια, που κανονικά έπρεπε να γίνονται θυσία να τα προστατέψουν. Ο Κέιτζ είναι παντρεμένος με τη Σέλμα Μπλερ και έχουν δύο παιδιά, τα οποία εδώ προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν από τους ίδιους τους γονείς τους μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Ο Τέιλορ, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο της ταινίας, παίρνει τα δύο καταφύγια των παιδιών (γονείς και σπίτι) και τα μετατρέπει στον απόλυτο εφιάλτη τους. Εκεί που τρέχεις για να προστατευτείς σε κάθε σου αναποδιά, εκεί τώρα είναι το μόνο μέρος που δεν είσαι ασφαλής, μας λέει το σενάριο του Τέιλορ. Το λόγο που ξεσπά αυτή η επιδημία δεν τον μαθαίνουμε ποτέ και δεν χρειάζεται κιόλας. Το φιλμ δε θέλει να το πάρουμε σοβαρά, δεν επιχειρεί επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα γονιός και παιδί αλλά βρίσκει ένα μέσο για να πει μια τρελή ιστορία, στην οποία ο Τέιλορ καταφέρνει να διοχετεύσει καλές ποσότητες αγωνίας και μαύρου χιούμορ, μαζί με μερικές εκρήξεις σπλάτερ στιγμών.
Ο Νίκολας Κέιτζ αφήνεται ελεύθερος να υπερβάλλει όσο θέλει και εδώ του πάει περίφημα το υλικό. Η Σέλμα Μπλερ ακολουθεί με μια σαφώς πιο συγκρατημένη προσέγγιση και κορύφωση της μανίας όταν χρειάζεται ενώ τα πιτσιρίκια δείχνουν κι αυτά καλά στοιχεία. Μια σύντομη εμφάνιση κάνει κι ο "παλιός", Λανς Χένρικσεν, ως πατέρας του Κέιτζ και μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει.
Η διάρκεια του φιλμ είναι πολύ μικρή, κάπου κοντά στα ογδόντα λεπτά, με αποτέλεσμα να μην πλατειάζει η αφήγηση, επιλογή έξυπνη από τους υπεύθυνους. Μπαίνουμε, γνωριζόμαστε, προκαλείται ο πανικός, κυνηγάμε και κυνηγιόμαστε, δίνουμε μια-δυο κουλές ατάκες στον Κέιτζ, που ξέρει πως να τις πετάξει, μέσα στη "σφαγή" κάνουμε και λίγο πλάκα και κάπως έτσι φτάνουμε στο τέλος.
Η ιδέα του Τέιλορ έχει σαφώς ενδιαφέρον και η ταινία του είναι μια ταινία που βγάζει "χαρακτήρα" στην οθόνη. Όπως όμως συμβαίνει με την πλειοψηφία των "χαρακτήρων, κανείς δεν είναι τέλειος. Έτσι και το Mom And Dad έχει τις ελλείψεις του. Ενώ φαίνεται ότι θέλει να εμβαθύνει στη σχέση γονιού- παιδιού, για να στήσει καλύτερα αυτό που έρχεται, δε μπορεί να το κάνει επιτυχημένα και για αυτό το παρατάει στην πορεία. Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τον Τέιλορ είναι να κάνει πλάκα και να ασχοληθεί με το οπτικό κομμάτι του φιλμ, παίζοντας με τους φακούς, τις γωνίες λήψης και το μοντάζ. Αυτό που βγαίνει τελικά, είναι μια b movie που μπορεί να συνεπάρει με την τρέλα της, έχει σε κέφια τον Κέιτζ αλλά μια προβολή θα σου είναι υπέρ αρκετή. Μελλοντικό cult; Ίσως αλλά το χέρι στη φωτιά δεν το βάζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου