Ghostbusters : Afterlife (2021) Review

 

Φαντασίας, Κωμωδία, Περιπέτεια

Σκηνοθεσία:Jason Reitman
Σενάριο:Jason Reitman,Gil Kenan
Πρωταγωνιστούν:Paul Rudd,Carrie Coon,Mckenna Grace,Finn Wolfhard,Logan Kim,Celeste O'Connor

Διάρκεια: 124'

 

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

 Μόλις χθες έγραφα για το Spider-Man: No Way Home , δηλώνοντας ότι ήταν μια ταινία, η οποία με τον τρόπο που διαφημίστηκε με ιντρίγκαρε να την παρακολουθήσω, έστω κι αν τελικά σχεδόν απογοητεύτηκα, γιατί ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά. Το Ghostbusters : Afterlife ήταν στην ακριβώς απέναντι όχθη των προσδοκιών μου, όταν ακόμη και με το τελευταίο τρέιλερ, δεν είχε καταφέρει να με πείσει ότι η ταινία θα με αφορούσε, παρότι θεωρητικά ανήκω στο κοινό που στόχευε, όχι τόσο λόγω της πρώτης ταινίας του 1984 αλλά περισσότερο λόγω της σειράς κινουμένων σχεδίων αλλά και του Ghostbusters 2, το οποίο ήταν από τις ταινίες που πιτσιρικάς είχα δει αμέτρητες φορές. Κι όμως η προβολή της ταινίας δούλεψε υπερβολικά καλά για εμένα!

 Βρισκόμαστε σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, τα οποία σηματοδότησαν τη δημιουργία της ομάδας των Κυνηγών Φαντασμάτων. Τριάντα δύο χρόνια έχουν περάσει από τη δεύτερη κινηματογραφική περιπέτεια των Γκόστμπαστερς κι εδώ πληροφορούμαστε ότι η ομάδα έχει διαλυθεί εδώ και χρονιά, όταν ο Ίγκον ειδοποίησε τους υπόλοιπους για μια ακόμα "καταιγίδα φαντασμάτων" που θα ακολουθούσε. Οι υπόλοιποι είτε δεν τον πίστεψαν είτε δεν είχαν διάθεση να συνεχίσουν πια το κυνήγι φαντασμάτων κι έτσι ο Ίγκον μάζεψε όσα περισσότερα σύνεργα της ομάδας μπορούσε και πήγε να εγκατασταθεί σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ζώντας απομονωμένος όλα αυτά τα χρόνια. Ο λόγος που ο Ίγκον διάλεξε την συγκεκριμένη πόλη ήταν γιατί από εκεί υπήρχαν σημάδια ότι θα ξεκινήσει το κακό. Ένα κακό που η ομάδα είχε αντιμετωπίσει ξανά το 1984. Ο Ίγκον πεθαίνει μετά από την επίθεση ενός μυστηριώδους πλάσματος, για τον κόσμο όμως έπαθε καρδιακή προσβολή. Αυτό που εμείς αλλά ίσως και η ομάδα των Γκοστμπάστερς δεν γνωρίζαμε ήταν ότι ο Ίγκον είχε μια κόρη, με την οποία είχε κόψει επαφές εδώ και δεκαετίες. Λίγες μέρες μετά, η κόρη του, Κάλι, και τα δύο παιδιά της, η πανέξυπνη Φοίβη και ο μεγαλύτερος Τρέβορ, μετακομίζουν στο σπίτι που τους άφησε ο εξαφανισμένος μπαμπάς και παππούς. Εκεί η Φοίβη θα αρχίσει να έχει μια μεταφυσική επικοινωνία με τον παππού της και θα ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο που ο Ίγκον είχε στήσει στο σπίτι, έτοιμος να αντιμετωπίσει το επερχόμενο κακό. Η μικρή μαθαίνει ποιος ήταν ο παππούς της, ποιοι ήταν οι Γκοστμπάστερς και πόσο διάσημοι ήταν την δεκαετία του 1980 και προσπαθεί και η ίδια να προειδοποιήσει τους γύρω της για αυτό που έρχεται, κάτι πολύ δύσκολο καθώς οι περισσότεροι θεωρούσαν τον Ίγκον έναν παλαβό που ζούσε σαν ερημίτης.

 Το Afterlife δεν είναι μια προσεγμένη ταινία σε ότι έχει να κάνει με τη συνοχή του σεναρίου, την ιστορία της. Υπάρχουν αρκετά κενά και πολλά πράγματα που ενώ γίνεται μια προσπάθεια να εξηγηθούν, αυτό δεν γίνεται με κατάλληλες προϋποθέσεις. Η ταινία όμως έχει κάτι που δεν συναντάς συχνά τα τελευταία χρόνια. Έχει έναν σκηνοθέτη (και σεναριογράφο) που τρέφει μεγάλη αγάπη για το υλικό του. Πως θα μπορούσε να συνέβαινε το αντίθετο όταν σε λένε Τζέισον Ράιτμαν και είσαι γιος του Άιβαν, του σκηνοθέτη των δύο πρώτων ταινιών, και έχεις μεγαλώσει μέσα σε αυτά τα πλατό. Το γύρισμα λοιπόν αυτών των ταινιών αποτελεί μια ευχάριστη παιδική ανάμνηση για τον Τζέισον και η δημιουργία αυτής της νέας ταινίας ήταν κάτι που ο ίδιος το ποθούσε χρόνια. Όλη αυτή η ενέργεια περνάει σε κάθε πλάνο της ταινίας και ο Ράιτμαν φαίνεται να έχει καταφέρει να το περάσει και στους ηθοποιούς του, με αποτέλεσμα ακόμα κι αν πολλές φορές το σενάριο και οι διάλογοι τους εκθέτουν, οι χαρακτήρες τους γίνονται απολύτως δεκτοί από το θεατή.

 Σίγουρα ξεχωρίζει από το επιτελείο ηθοποιών η νεαρή ΜακΚένα Γκρέις, η οποία υποδύεται την εγγονή του Ίγκον Σπένγκλερ. Εκτός από την εμφάνιση, η οποία έχει προσεχθεί ώστε να "φέρνει" στον παππού Ίγκον, η Γκρέις φαίνεται να έχει μελετήσει γενικότερα τον Χάρολντ Ράμις, βγάζοντας έτσι έναν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στην οθόνη, σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές.

 Πολύ εύκολα μπορεί να κατηγορήσει κάποιος (το έκαναν ήδη αρκετοί) την ταινία ως ξεκάθαρο προϊόν νοσταλγίας, χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Ως προς το πρώτο σκέλος δεν διαφωνώ, απλώς το διαβάζω από την ανάποδη και το βλέπω ως κάτι θετικό, έχοντας ήδη εξηγήσει τον λόγο παραπάνω, που δεν είναι άλλος από την πραγματική αγάπη που φαίνεται να έχει ο Ράιτμαν για ολόκληρο το franchise. Δεν θεωρώ ότι βάζει πράγματα απλώς για να τα βάλει στοχεύοντας μόνο στην εύκολη πρόκληση του συναισθήματος του θεατή αλλά γιατί και ο ίδιος θέλει να τα δει όλα αυτά να ζωντανεύουν ξανά στην οθόνη.

 Υπάρχουν ζητήματα στο σενάριο της ταινίας, το γράφω ξανά. Προσπαθεί να γίνει μια σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, με το δύσκολο κομμάτι να είναι το κενό ανάμεσα σε 1989 και 2021, χρονική περίοδος κατά την οποία οι Γκοστμπάστερς όχι μόνο δεν χρειάστηκαν ξανά αλλά φαίνεται να έχουν και σχεδόν ξεχαστεί από τους περισσότερους, πράγμα περίεργο καθώς μιλάμε για δύο τρομακτικά μεγάλες επιθέσεις μεταφυσικών πλασμάτων στην Νέα Υόρκη, που λογικά θα απασχόλησαν την παγκόσμια κοινότητα. Υπάρχουν κάποια βίντεο στο YouTube, στα οποία ανατρέχουν και τα πιτσιρίκια της ταινίας για πληροφορίες, και βλέπουμε ότι κάποιοι, όπως ο χαρακτήρας του Πολ Ραντ, θυμούνται τους Γκόστμπαστερς αλλά γενικά δεν πείθει αυτή η ξαφνική εξαφάνιση της ομάδας και πολύ περισσότερο η εξαφάνιση των φαντασμάτων γενικότερα.

 Παρά τα θέματά της όμως, η ταινία έχει καρδιά και βγάζει έναν πολύ αληθινό συναισθηματισμό. Ομολογώ ότι κι εγώ στο φινάλε βούρκωσα, χωρίς να το περιμένω... Θεωρώ λοιπόν ότι χρησιμοποιεί τη νοσταλγία έχοντας καλές προθέσεις. Έχει καλές κωμικές στιγμές, όχι βέβαια στο επίπεδο της πρώτης ταινίας, καθώς εδώ μιλάμε για μια πιο οικογενειακή ταινία, έστω κι αν κάποιες στιγμούλες φαίνεται να αφήνει τον Ραντ να αυτοσχεδιάσει. Είναι γενικά απολαυστική η ταινία και σε πείθει ότι είναι στο ίδιο σύμπαν με τις πρώτες ταινίες. Είναι γράμμα αγάπης και νοσταλγίας που φαίνεται όμως να έχει γραφτεί με ειλικρινή αισθήματα. Ίσως αν βρει την αποδοχή του κοινού και φέρει έσοδα, να δούμε και συνέχεια στη σειρά ταινιών, κάτι που στήνεται ξεκάθαρα στο τέλος της ταινίας. Προσωπικά πάντως με ενδιαφέρει και ίσως θα ήταν καλή ιδέα να αφήσουν τον Τζέισον Ράιτμαν να ασχοληθεί με τη συνέχεια της ιστορίας.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr
PopCorn

IMDB

Ghostbusters 2 (1989) Review

ΓΚΟΣΤΜΠΑΣΤΕΡΣ 2

Κωμωδία,Φαντασίας,
Δράσης


Σκηνοθεσία:Ivan Reitman
Σενάριο:Dan Aykroyd,Harold Ramis
Πρωταγωνιστούν:Bill Murray,
Sigourney Weaver,Dan Aykroyd,
Harold Ramis,Ernie Hudson,
Rick Moranis

Διάρκεια: 108'

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Πίσω στη δεκαετία του 1990, την εποχή που τόσο η πρώτη ταινία των Ghostbusters όσο και η δεύτερη είχαν την τιμητική τους στην ιδιωτική τηλεόραση, θυμάμαι συχνά να παρακολουθώ τη δεύτερη με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πάντα, για κάποιο λόγο, ενθουσιαζόμουν πολύ περισσότερο όταν έπαιζε το Ghostbusters 2 και στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση από νωρίς, για να μη χάσω την εναρκτήρια σκηνή με το παιδικό καρότσι που κυλάει στη μέση του δρόμου μόνο του. Σήμερα όμως, παρότι ομολογουμένως η νοσταλγία εκείνης της εποχής παίζει μεγάλο ρόλο στη θέαση της ταινίας, μπορώ να διακρίνω αρκετούς λογούς που την καθιστούν αρκετά κατώτερη της πρώτης ταινίας, αν και διασκεδαστική.

 Οι χαρακτήρες παραμένουν οι ίδιοι αλλά οι Γκόστμπαστερς έχουν ουσιαστικά διαλυθεί καθώς μόνο ο Ρέι και ο Γουίνστον βάζουν περιστασιακά τις στολές τους, όχι όμως για να κυνηγήσουν φαντάσματα αλλά για να πάρουν μέρος σε παιδικά πάρτι. Ακόμα κι εκεί όμως οι Κυνηγοί Φαντασμάτων δεν έχουν πια πέραση, όπως και σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη, που στην πλειοψηφία της, τους θεωρεί απατεώνες. Ο Βένκμαν απ' την άλλη, έχει τη δική του τηλεοπτική εκπομπή με μεταφυσικό περιεχόμενο, ενώ ο Ίγκον Σπένγλερ έχει επιστρέψει στις επιστημονικές του έρευνες. Η ομάδα όμως θα επιστρέψει όταν τυχαία, μέσω της παλιάς γνώριμης και μεγάλου έρωτα του Βένκμαν, της Ντέινα Μπάρετ, θα ανακαλύψουν ένα τεράστιο ποτάμι εκτοπλάσματος που κυλάει κάτω από τη Νέα Υόρκη. Το εκτόπλασμα φαίνεται να κυνηγά το μωρό της Ντέινα, ενώ όλο αυτό το ποτάμι καταλήγει στο μουσείο της Νέας Υόρκης, εκεί που φυλάσσεται ο πίνακας του Βίγκο του Κατάκτητη, ενός Μολδαβού τύραννου του 17ου αιώνα, που προσπαθεί να επανέλθει στη ζωή.

Το πρόβλημα με την ταινία έρχεται νωρίς καθώς δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο οι άνθρωποι της Νέας Υόρκης του θεωρούν απατεώνες. Πέντε χρόνια πριν, τα μεταφυσικά φαινόμενα εμφανίζονταν σε ολόκληρη την πόλη και μάλιστα αν δεν υπήρχαν οι Γκόστμπαστερς, η Νέα Υόρκη θα αποτελούσε παρελθόν μετά την τεράστια επίθεση, που μπόρεσαν να δουν όλοι οι κάτοικοί της. Η αντίδραση λοιπόν τόσο των πολιτών όσο και της πολιτείας απέναντί τους είναι παράλογη.

 Από εκεί κι έπειτα υπάρχει θέμα και στη ροή της ταινίας. Οι ατάκες και το χιούμορ βρίσκονται αρκετά βήματα πίσω σε σχέση με την πρώτη ταινία. Δεν υπάρχει ο ίδιος ρυθμός στους διαλόγους, πέρα από λίγα σημεία, που και σε αυτά όμως νιώθεις ότι αναμασάει ατάκες και καταστάσεις από το προηγούμενο φιλμ.

 Όπως δεν υπάρχει καλός ρυθμός στις ατάκες, έτσι δεν υπάρχει και γενικότερα στη ροή της ταινίας. Η εξέλιξη είναι λίγο αργή και δυστυχώς η κλιμάκωση, ενώ φαίνεται ότι θα είναι θεαματική, δεν πιάνει την κορύφωση που περιμένεις, ίσως γιατί δεν έχει στηθεί πολύ καλά η απειλή γύρω από τους ήρωες.

 Δεν είναι όλα τόσο άσχημα στην ταινία. Υπάρχει η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, υπάρχουν οι σκηνές του Μάρεϊ με τη Σιγκούρνι Γουίβερ που έχουν ενδιαφέρον, υπάρχουν και μερικές ωραίες, διασκεδαστικές σκηνές, όπως η εναρκτήρια ή αυτή στο δικαστήριο, που φαίνεται η δουλειά στα οπτικά εφέ.

Το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας είναι εν τέλει το ότι δεν είχε να πει κάτι καινούριο. Είπε την ίδια ιστορία με διαφορετικά λόγια αλλά με πιο φιλικό τρόπο για τα παιδιά, που εκείνη την εποχή παρακολουθούσαν μανιωδώς την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων των Γκόστμπαστερς. Όλα λοιπόν "μαλακώνουν" εδώ. Οι ατάκες, τα φαντάσματα και η γενικότερη μορφή της ταινίας πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μπορούν να την παρακολουθήσουν περισσότερα παιδιά, για να πουληθούν μετά και περισσότερα παιχνίδια. Έτσι λοιπόν εξηγείται και η προτίμησή μου σε αυτή την ταινία στην ηλικία των δέκα ετών. Μπορούσα να κατανοήσω την άποψη αυτού του φιλμ πολύ περισσότερο σε σχέση με το έξυπνο χιούμορ της πρώτης ταινίας.

 Τελικός απολογισμός λοιπόν για το Ghostbusters 2! Πολλά ελαττώματα. Αρκετά χλιαρή η δράση και το χιούμορ, όχι τόσο καλή ροή και μια αίσθηση επανάληψης των καταστάσεων του πρώτου φιλμ. Στα θετικά μπαίνουν τα καλά οπτικά εφέ, η χημεία των ηθοποιών και η γοητεία της ιστορίας των τύπων που κάνουν κάτι το οποίο λίγοι πιστεύουν αλλά που αυτοί το υποστηρίζουν μέχρι τέλους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Η σύγκριση με την αρχική ταινία είναι αναπόφευκτη και κοστίζει πάρα πολύ στο σίκουελ, το οποίο είναι απλώς μια διασκεδαστική ταινία τελικά, που θα τη βλέπεις πάντα με μεγαλύτερη επιείκεια αν (όπως ο γράφων) έχεις μεγαλώσει μαζί της.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων

Filmy

PopCorn

IMDB

Ghostbusters: Afterlife - Trailer

Μετά την αποτυχία της αναβίωσης της σειράς ταινιών Ghostbusters με πρωταγωνιστές θηλυκού γένους, έρχεται μια επίσημη συνέχεια εκείνων των δύο πρώτων ταινιών. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Τζέισον Ράιτμαν, γιος του Άιβαν Ράιτμαν, σκηνοθέτη των δύο πρώτων ταινιών. Ο Πολ Ραντ πρωταγωνιστεί με μια παρέα πιτσιρικάδων, που απ' ότι φαίνεται ο ένας από αυτούς είναι μάλλον εγγονός ενός από τους αρχικούς Κυνηγούς Φαντασμάτων, του Ίγκον Σπένγκλερ. Ο συγκεκριμένος μετακομίζει με τη μαμά του στη φάρμα που τους άφησε κληρονομιά ο παππούς κι εκεί ανακαλύπτει κάτι που τον συνδέει με εκείνη την ομάδα των παράξενων κυνηγών φαντασμάτων.

 Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα από το πρώτο αυτό τρέιλερ, ίσως γιατί έχω κουραστεί να βλέπω παντού μια ομάδα πιτσιρικάδων, με την επιτυχία του Stranger Things. Δεν δείχνει πολλά και δεν είναι κακό αλλά δεν βλέπω να μου δίνει κίνητρο να περιμένω την ταινία με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αυτό βεβαίως δεν είναι κακό, ούτε σημαίνει ότι θα είναι κακή η ταινία. Λίγους μήνες αναμονή και θα το δούμε με τα μάτια μας.

Ghostheads (2017)

Είδος: Ντοκιμαντέρ

"Άνδρες και γυναίκες που ντύνονται με τις στολές των κυνηγών φαντασμάτων, έχουν τα δικά τους όπλα πρωτονίων και τις παγίδες φαντασμάτων, κυκλοφορούν με αντίγραφα του οχήματος της κλασικής ταινίας. Όλα αυτά όμως δεν γίνονται μόνο για την πλάκα τους. Σε διάφορες πόλεις της Αμερικής υπάρχει κι από ένας σύλλογος Ghostheads. Τα μέλη τους συναντιούνται τακτικά σε συνέδρια, ενώ συμμετέχουν αφιλοκερδώς σε διάφορες εκδηλώσεις, προσπαθώντας να δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας στους γύρω τους καθώς και πολλοί από τους ίδιους τους Ghostheads βρέθηκαν σε δύσκολη θέση στη ζωή τους και θεωρούν ότι οι Γκόστμπαστερς τους έβγαλαν από αυτή και τους έδειξαν λίγο φως στην άκρη του τούνελ."

Σκηνοθεσία:Brendan Mertens

Παίζουν:Chace Ambrose,
William Atherton,Dan Aykroyd

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

 Ένα κωμικό φιλμ φαντασίας, με τέσσερις τύπους που κυνηγούν φαντάσματα στη Νέα Υόρκη, καταφέρνει όχι μόνο να μείνει διαχρονικό, ένα από τα διαμάντια του Αμερικανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1980, αλλά και να δημιουργήσει ένα τεράστιο κύμα θαυμαστών/ ακόλουθων, όμοιο σε πάθος με αυτό των φίλων του Star Wars και του Star Trek. Φυσικά κι έχουν κι αυτοί το δικό τους χαρακτηριστικό όνομα. Είναι οι Ghostheads και μην τολμήσεις να πεις κακιά κουβέντα μπροστά τους για τους Ghostbusters.

  Όλα ξεκίνησαν με το φιλμ που σκηνοθέτησε ο Άιβαν Ράιτμαν το 1984. Η επιρροή του στην ποπ κουλτούρα αδιαμφισβήτητη. Μια συνέχεια λίγα χρόνια μέτα, μια μακροχρόνια σειρά κινουμένων σχεδίων κι ένα ριμέικ το 2016, βίντεο παιχνίδια και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς σε καταναλωτικό προϊόν έχει κυκλοφορήσει με τη στάμπα με το απαγορευτικό και το φαντασματάκι. Το πιο περίεργο απ' όλα και άγνωστο σε μένα μέχρι πριν λίγες μέρες είναι η ύπαρξη των Ghostheads. Άνδρες και γυναίκες που ντύνονται με τις στολές των κυνηγών φαντασμάτων, έχουν τα δικά τους όπλα πρωτονίων και τις παγίδες φαντασμάτων, κυκλοφορούν με αντίγραφα του οχήματος της κλασικής ταινίας. Όλα αυτά όμως δεν γίνονται μόνο για την πλάκα τους. Σε διάφορες πόλεις της Αμερικής υπάρχει κι από ένας σύλλογος Ghostheads. Τα μέλη τους συναντιούνται τακτικά σε συνέδρια, ενώ συμμετέχουν αφιλοκερδώς σε διάφορες εκδηλώσεις, προσπαθώντας να δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας στους γύρω τους καθώς και πολλοί από τους ίδιους τους Ghostheads βρέθηκαν σε δύσκολη θέση στη ζωή τους και θεωρούν ότι οι Γκόστμπαστερς τους έβγαλαν από αυτή και τους έδειξαν λίγο φως στην άκρη του τούνελ.

  Προφανώς το Ghostheads γυρίστηκε και προβλήθηκε με την αφορμή της εξόδου στους κινηματογράφους το 2016 του ριμέικ των Ghostbusters. Παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον ως προς το πως, ποιους και με ποιο τρόπο μπορεί ένα φιλμ να επηρεάσει, είτε αυτό είναι ένα κλασικό φιλμ του Άλφρεντ Χίτσκοκ είτε μια χαλαρή κωμωδία φαντασίας των '80ς. Δεν ξέρω πως θα ένιωθες αν κυκλοφορούσαν δίπλα σου περίεργοι τύποι με τα διακριτικά των Γκόστμπάστερς αλλά δε βαριέσαι, αν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και έστω και με αυτόν τον παράξενο τρόπο θέλουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, γιατί να έχουμε πρόβλημα!

  Σε ότι αφορά το ντοκιμαντέρ σαν ... ντοκιμαντέρ, το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο στα περισσότερα σημεία του. Προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που βγήκαν από το βούρκο χάρη στους Γκόστμπαστερς και μια ματιά στη μεγάλη κοινότητα των Ghostheads ενώ υπάρχουν και συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών της ταινίας και του σκηνοθέτη. Δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ από αυτά που μπορεί εύκολα να τραβήξει ένα θεατή άσχετο με το αντικείμενο και δεν είναι μάλλον κι αυτός ο στόχος του. Στόχος είναι πρωτίστως οι φίλοι των Ghostbusters και οι κινηματογραφόφιλοι που ψάχνουν παρόμοιες παραγωγές. Ωστόσο, η σύντομη διάρκειά του βοηθά σε περίπτωση που κάποιος βρεθεί να το παρακολουθεί τυχαία, χαζεύοντας τις επιλογές του στο Netflix.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων

IMDb

Ghostbusters (2016)

Είδος: Κωμωδία, Φαντασίας

Σκηνοθεσία:Paul Feig

Σενάριο:Katie Dippold,Paul Feig

Παίζουν:Melissa McCarthy,
Kristen Wiig,Kate McKinnon

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Έντονη φυσική δραστηριότητα παρατηρείται στην πόλη της Νέας Υόρκης και φαντάσματα κάνουν την εμφάνισή τους σε διάφορα σημεία της πόλης. Η φυσικός αλλά και ερευνήτρια του μεταφυσικού Έριν Γκίλμπερτ, θα συνεργαστεί με την παλιά φίλη και συνάδελφο της, Άμπι Γέητς, και μαζί με την πυρηνικό φυσικό Τζίλιαν Χόλτζμαν και την πρώην υπάλληλο στο μετρό της πόλης, Πάτι Τόλαν, θα δημιουργήσουν μια ομάδα Κυνηγών Φαντασμάτων.

ΑΠΟΨΗ: Υπήρχε κάτι στο φιλμ του 1984, το πρώτο Ghostbusters, που το έκανε μοναδικό. Δεν ήταν μόνο το χιούμορ του, οι χαρακτήρες, η έξυπνη κεντρική ιδέα, τα λειτουργικά εφέ του αλλά και οι δόσεις τρόμου που υπάρχουν εδώ κι εκεί στο φιλμ. Ήταν ο εξαιρετικός συνδυασμός όλων αυτών, που έκανε το τότε φιλμ του Ράιτμαν ένα από τα πιο αγαπητά φιλμ φαντασίας όλων των εποχών. Αυτός είναι και ο λόγος που το νέο φιλμ του Πολ Φάιγκ αποτυγχάνει. Προσπαθεί να χωρέσει την ιδέα των Γκόστμπαστερς μέσα σε ένα είδος κωμωδίας που ξενίζει, παρότι πολλές φορές ξεκαρδιστικό. Το χιούμορ του πρώτου φιλμ (και γιατί όχι και του δεύτερου), πότισε το franchise και μοιάζει οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει ο Φάιγκ να ντύσει τους Κυνηγούς Φαντασμάτων με το δικό του χιούμορ, να πετάει εκτός πορείας το φανταστικό κομμάτι του φιλμ.

  Ο Φάιγκ μάζεψε ένα ταλαντούχο επιτελείο κυριών και προχώρησε σε ένα ριμέικ της ταινίας του Άιβαν Ράιτμαν. Τα σχόλια πολλά πριν και μετά την έκδοση της ταινίας, το τρέιλερ έγινε το βίντεο που μάζεψε τα περισσότερα dislikes στο YouTube, σε χρόνο ρεκόρ μάλιστα, ενώ οι επιθέσεις μισογυνισμού δεν έλειψαν. Αφήνοντας όλα αυτά στην άκρη, προχωράμε στην ουσία, που δεν είναι άλλη από το ίδιο το φιλμ και τις τελικές εντυπώσεις που σου αφήνει.

 Αρχικά το φιλμ σε κερδίζει, τόσο με το χιούμορ όσο και με τα "γλυκά" παλιομοδίτικα εφέ του. Όσο, όμως, προχωράμε κάτι δεν λειτουργεί όσο θα περίμενες. Τα εφέ μοιάζουν σιγά σιγά ερασιτεχνικά σε πολλά σημεία και η κωμωδία ενώ είναι διαρκώς εκεί, μοιάζει να μην κολλάει απόλυτα με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Οι πρωταγωνίστριες είναι εξαιρετικές και υπηρετούν το είδος της κωμωδίας του Φάιγκ με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και ο υπερβολικός ρόλος του Κρις Χέμσγουορθ βγάζει αρκετό γέλιο. Το πρόβλημα μοιάζει να είναι τελικά ο ίδιος ο Φάιγκ.

  Ο Αμερικανός σκηνοθέτης φαίνεται ότι σέβεται το γνήσιο δημιούργημα και το δείχνει αυτό με κάθε ευκαιρία (πολύ καλά τα cameos του αρχικού επιτελείου, με μόνη παραφωνία αυτό του Μάρει, το οποίο βρήκα άνοστο). Δυστυχώς, όμως δε μπορεί να χειριστεί καλά ο Φάιγκ το κομμάτι της φαντασίας και του τρόμου, το οποίο θυμίζει επικίνδυνα τον Σκούμπι Ντου σε κάποια σημεία. Πολύ πιο έντονα χρώματα από αυτά που περιμένεις και παραφορτωμένη οθόνη από ψηφιακά εφέ, όσο φτάνουμε προς το τέλος. Το άλλο βασικό κομμάτι που θεωρώ ότι ξενίζει του φίλους των Γκόστμπαστερς (εδώ βάζω και τον εαυτό μου) είναι το χιούμορ του Φάιγκ, το οποίο είναι μακρυά από αυτό που υπήρχε στο αρχικό φιλμ. Ο τρόπος που λέγονταν οι ατάκες και η χρησιμοποίηση αυτού του χιούμορ του δρόμου σε αντίθεση με το επιστημονικό υπόβαθρο των πρωταγωνιστών, έδωσε μια ιδιαίτερη χροιά στο φιλμ. Εδώ αυτό δε μπορεί να το πλησιάσει ο Φάιγκ, παρότι έχει τα κατάλληλα εργαλεία/ ηθοποιούς. Αποτέλεσμα; Νιώθεις ότι παρακολουθείς μια κωμωδία της εποχής, που προσπαθεί να φορέσει την ενδυμασία των Γκοστμπάστερς ντε και καλά.

  Προφανώς και οι νέοι αυτοί θηλυκοί Γκοστμπάστερς δεν είναι το τραγικό φιλμ που πολλοί έσπευσαν να παρουσιάσουν. Σε ό,τι αφορά το κωμικό του κομμάτι του είναι αρκετά καλό αλλά σαν γενικό σύνολο είναι εκεί που χάνει πόντους. Είτε αποφασίσετε να το δείτε είτε όχι το σίγουρο είναι ότι δε θα έχετε χάσει. Ακίνδυνο και αβλαβές!

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn

Trailer No 2 Για Τους Θηλυκούς Ghostbusters

Image via ghostbusters.com

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Το πρώτο τρέιλερ των θηλυκών Ghostbusters κατάφερε να γίνει το πιο μισητό βίντεο στην ιστορία του YouTube, με τα dislikes  να πέφτουν βροχή! Παρότι εγώ ήμουν απ' τους λίγους που βρήκαν το τρέιλερ καλό, δε μπορώ να πω το ίδιο και γι αυτό το δεύτερο τρέιλερ που κυκλοφόρησε μόλις λίγες ώρες πριν. Οι υπεύθυνοι προσπαθούν να γλιτώσουν το φιλμ από το μίσος των φανατικών φίλων των κλασικών Ghostbusters, φτιάχνοντας ένα δεύτερο τρέιλερ παραφορτωμένο με δράση, ατάκες και άλλα πράγματα που θεωρούν ότι θα ευχαριστήσουν το κοινό, όμως, εδώ κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το τρέιλερ είναι χειρότερο από το πρώτο και δε διαφέρει από τα υπόλοιπα τρέιλερ κωμωδιών που υπάρχουν εκεί έξω κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οι Ghostbusters είναι κάτι "μεγάλο" και η ιστορία πίσω από το franchise δημιουργεί προσδοκίες στο κοινό. Δυστυχώς αυτό που φαίνεται εδώ είναι πως έχουμε να κάνουμε με κάτι "μικρό". Δεν αποκλείεται να μην είναι έτσι και να πέφτουμε όλοι έξω, γιατί κακό τρέιλερ δε σημαίνει απαραίτητα κακή ταινία, όπως και το αντίστροφο. Το αρνητικό κλίμα πάντως έχει δημιουργηθεί και φοβάμαι ότι δύσκολα θα αντιστραφεί παρά μόνο όταν το φιλμ κυκλοφορήσει και οι πρώτες κριτικές είναι θετικές.

  Για ρίξτε μια ματιά και πείτε κι εσείς τη γνώμη σας!