 |
| Φαντασίας, Κωμωδία, Περιπέτεια Σκηνοθεσία:Jason Reitman Σενάριο:Jason Reitman,Gil Kenan Πρωταγωνιστούν:Paul Rudd,Carrie Coon,Mckenna Grace,Finn Wolfhard,Logan Kim,Celeste O'Connor Διάρκεια: 124' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Μόλις χθες έγραφα για το Spider-Man: No Way Home , δηλώνοντας ότι ήταν μια ταινία, η οποία με τον τρόπο που διαφημίστηκε με ιντρίγκαρε να την παρακολουθήσω, έστω κι αν τελικά σχεδόν απογοητεύτηκα, γιατί ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά. Το Ghostbusters : Afterlife ήταν στην ακριβώς απέναντι όχθη των προσδοκιών μου, όταν ακόμη και με το τελευταίο τρέιλερ, δεν είχε καταφέρει να με πείσει ότι η ταινία θα με αφορούσε, παρότι θεωρητικά ανήκω στο κοινό που στόχευε, όχι τόσο λόγω της πρώτης ταινίας του 1984 αλλά περισσότερο λόγω της σειράς κινουμένων σχεδίων αλλά και του Ghostbusters 2, το οποίο ήταν από τις ταινίες που πιτσιρικάς είχα δει αμέτρητες φορές. Κι όμως η προβολή της ταινίας δούλεψε υπερβολικά καλά για εμένα!
Βρισκόμαστε σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, τα οποία σηματοδότησαν τη δημιουργία της ομάδας των Κυνηγών Φαντασμάτων. Τριάντα δύο χρόνια έχουν περάσει από τη δεύτερη κινηματογραφική περιπέτεια των Γκόστμπαστερς κι εδώ πληροφορούμαστε ότι η ομάδα έχει διαλυθεί εδώ και χρονιά, όταν ο Ίγκον ειδοποίησε τους υπόλοιπους για μια ακόμα "καταιγίδα φαντασμάτων" που θα ακολουθούσε. Οι υπόλοιποι είτε δεν τον πίστεψαν είτε δεν είχαν διάθεση να συνεχίσουν πια το κυνήγι φαντασμάτων κι έτσι ο Ίγκον μάζεψε όσα περισσότερα σύνεργα της ομάδας μπορούσε και πήγε να εγκατασταθεί σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ζώντας απομονωμένος όλα αυτά τα χρόνια. Ο λόγος που ο Ίγκον διάλεξε την συγκεκριμένη πόλη ήταν γιατί από εκεί υπήρχαν σημάδια ότι θα ξεκινήσει το κακό. Ένα κακό που η ομάδα είχε αντιμετωπίσει ξανά το 1984. Ο Ίγκον πεθαίνει μετά από την επίθεση ενός μυστηριώδους πλάσματος, για τον κόσμο όμως έπαθε καρδιακή προσβολή. Αυτό που εμείς αλλά ίσως και η ομάδα των Γκοστμπάστερς δεν γνωρίζαμε ήταν ότι ο Ίγκον είχε μια κόρη, με την οποία είχε κόψει επαφές εδώ και δεκαετίες. Λίγες μέρες μετά, η κόρη του, Κάλι, και τα δύο παιδιά της, η πανέξυπνη Φοίβη και ο μεγαλύτερος Τρέβορ, μετακομίζουν στο σπίτι που τους άφησε ο εξαφανισμένος μπαμπάς και παππούς. Εκεί η Φοίβη θα αρχίσει να έχει μια μεταφυσική επικοινωνία με τον παππού της και θα ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο που ο Ίγκον είχε στήσει στο σπίτι, έτοιμος να αντιμετωπίσει το επερχόμενο κακό. Η μικρή μαθαίνει ποιος ήταν ο παππούς της, ποιοι ήταν οι Γκοστμπάστερς και πόσο διάσημοι ήταν την δεκαετία του 1980 και προσπαθεί και η ίδια να προειδοποιήσει τους γύρω της για αυτό που έρχεται, κάτι πολύ δύσκολο καθώς οι περισσότεροι θεωρούσαν τον Ίγκον έναν παλαβό που ζούσε σαν ερημίτης.
Το Afterlife δεν είναι μια προσεγμένη ταινία σε ότι έχει να κάνει με τη συνοχή του σεναρίου, την ιστορία της. Υπάρχουν αρκετά κενά και πολλά πράγματα που ενώ γίνεται μια προσπάθεια να εξηγηθούν, αυτό δεν γίνεται με κατάλληλες προϋποθέσεις. Η ταινία όμως έχει κάτι που δεν συναντάς συχνά τα τελευταία χρόνια. Έχει έναν σκηνοθέτη (και σεναριογράφο) που τρέφει μεγάλη αγάπη για το υλικό του. Πως θα μπορούσε να συνέβαινε το αντίθετο όταν σε λένε Τζέισον Ράιτμαν και είσαι γιος του Άιβαν, του σκηνοθέτη των δύο πρώτων ταινιών, και έχεις μεγαλώσει μέσα σε αυτά τα πλατό. Το γύρισμα λοιπόν αυτών των ταινιών αποτελεί μια ευχάριστη παιδική ανάμνηση για τον Τζέισον και η δημιουργία αυτής της νέας ταινίας ήταν κάτι που ο ίδιος το ποθούσε χρόνια. Όλη αυτή η ενέργεια περνάει σε κάθε πλάνο της ταινίας και ο Ράιτμαν φαίνεται να έχει καταφέρει να το περάσει και στους ηθοποιούς του, με αποτέλεσμα ακόμα κι αν πολλές φορές το σενάριο και οι διάλογοι τους εκθέτουν, οι χαρακτήρες τους γίνονται απολύτως δεκτοί από το θεατή.
Σίγουρα ξεχωρίζει από το επιτελείο ηθοποιών η νεαρή ΜακΚένα Γκρέις, η οποία υποδύεται την εγγονή του Ίγκον Σπένγκλερ. Εκτός από την εμφάνιση, η οποία έχει προσεχθεί ώστε να "φέρνει" στον παππού Ίγκον, η Γκρέις φαίνεται να έχει μελετήσει γενικότερα τον Χάρολντ Ράμις, βγάζοντας έτσι έναν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στην οθόνη, σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές.
Πολύ εύκολα μπορεί να κατηγορήσει κάποιος (το έκαναν ήδη αρκετοί) την ταινία ως ξεκάθαρο προϊόν νοσταλγίας, χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Ως προς το πρώτο σκέλος δεν διαφωνώ, απλώς το διαβάζω από την ανάποδη και το βλέπω ως κάτι θετικό, έχοντας ήδη εξηγήσει τον λόγο παραπάνω, που δεν είναι άλλος από την πραγματική αγάπη που φαίνεται να έχει ο Ράιτμαν για ολόκληρο το franchise. Δεν θεωρώ ότι βάζει πράγματα απλώς για να τα βάλει στοχεύοντας μόνο στην εύκολη πρόκληση του συναισθήματος του θεατή αλλά γιατί και ο ίδιος θέλει να τα δει όλα αυτά να ζωντανεύουν ξανά στην οθόνη.
Υπάρχουν ζητήματα στο σενάριο της ταινίας, το γράφω ξανά. Προσπαθεί να γίνει μια σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, με το δύσκολο κομμάτι να είναι το κενό ανάμεσα σε 1989 και 2021, χρονική περίοδος κατά την οποία οι Γκοστμπάστερς όχι μόνο δεν χρειάστηκαν ξανά αλλά φαίνεται να έχουν και σχεδόν ξεχαστεί από τους περισσότερους, πράγμα περίεργο καθώς μιλάμε για δύο τρομακτικά μεγάλες επιθέσεις μεταφυσικών πλασμάτων στην Νέα Υόρκη, που λογικά θα απασχόλησαν την παγκόσμια κοινότητα. Υπάρχουν κάποια βίντεο στο YouTube, στα οποία ανατρέχουν και τα πιτσιρίκια της ταινίας για πληροφορίες, και βλέπουμε ότι κάποιοι, όπως ο χαρακτήρας του Πολ Ραντ, θυμούνται τους Γκόστμπαστερς αλλά γενικά δεν πείθει αυτή η ξαφνική εξαφάνιση της ομάδας και πολύ περισσότερο η εξαφάνιση των φαντασμάτων γενικότερα.
Παρά τα θέματά της όμως, η ταινία έχει καρδιά και βγάζει έναν πολύ αληθινό συναισθηματισμό. Ομολογώ ότι κι εγώ στο φινάλε βούρκωσα, χωρίς να το περιμένω... Θεωρώ λοιπόν ότι χρησιμοποιεί τη νοσταλγία έχοντας καλές προθέσεις. Έχει καλές κωμικές στιγμές, όχι βέβαια στο επίπεδο της πρώτης ταινίας, καθώς εδώ μιλάμε για μια πιο οικογενειακή ταινία, έστω κι αν κάποιες στιγμούλες φαίνεται να αφήνει τον Ραντ να αυτοσχεδιάσει. Είναι γενικά απολαυστική η ταινία και σε πείθει ότι είναι στο ίδιο σύμπαν με τις πρώτες ταινίες. Είναι γράμμα αγάπης και νοσταλγίας που φαίνεται όμως να έχει γραφτεί με ειλικρινή αισθήματα. Ίσως αν βρει την αποδοχή του κοινού και φέρει έσοδα, να δούμε και συνέχεια στη σειρά ταινιών, κάτι που στήνεται ξεκάθαρα στο τέλος της ταινίας. Προσωπικά πάντως με ενδιαφέρει και ίσως θα ήταν καλή ιδέα να αφήσουν τον Τζέισον Ράιτμαν να ασχοληθεί με τη συνέχεια της ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου