Batman Returns (1992)

Είδος: Περιπέτεια, Φαντασίας

Ο ΜΠΑΤΜΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ

Σκηνοθεσία:Tim Burton

Σενάριο:Daniel Waters,Sam Hamm

Παίζουν:Michael Keaton,
Danny DeVito,Michelle Pfeiffer

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Το Γκόθαμ Σίτι απειλείται ξανά, αυτή τη φορά από έναν παράφρονα και αδίστακτο μεγιστάνα που συνεργάζεται με έναν παραμορφωμένο τύπο που μεγάλωσε στους υπονόμους του Γκόθαμ και εμφανίζεται στον επάνω κόσμο μετά από 33 χρόνια, ψάχνοντας την αληθινή του ταυτότητα. Ο Μπάτμαν αναλαμβάνει ξανά δράση κι ενώ προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον Πιγκουίνο και τη συμμορία του, εμφανίζεται ακόμα μια μυστηριώδης γυναικεία φιγούρα, ντυμένη με στολή που παραπέμπει σε γάτα. Ο Μπάτμαν πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα τον Πιγκουίνο, την Κάτγούμαν αλλά και τους δικούς του εσωτερικούς δαίμονες.

ΑΠΟΨΗ: Μια νυχτερίδα, μια γάτα κι ένας πιγκουίνος αποτελούν το πρωταγωνιστικό τρίο του νοσηρού, σκοτεινού, αλλόκοτου δημιουργήματος του Τιμ Μπάρτον. Ο Μπάτμαν Επιστρέφει τρία χρόνια μετά την πρώτη του μεγαλειώδη κινηματογραφική εμφάνιση και βάζει στην φιλμογραφία του, αλλά και γενικότερα στην υπερηρωική φιλμογραφία, την πιο ιδιαίτερη ταινία που θα μπορούσε να έχει ένας μαζικής απήχησης υπερήρωας.

  Ο Τιμ Μπάρτον είναι πανίσχυρος μετά την τεράστια επιτυχία του Batman (1989) και, από πλεονεκτική θέση, θέτει τους όρους του, για να επιστρέψει στην σκηνοθετική καρέκλα για το σίκουελ της ταινίας. Εδώ έχουμε λοιπόν ένα πιο "Μπαρτονικό" φιλμ, σουρεαλιστικό, ακόμα πιο σκοτεινό, ακόμα πιο πεσιμιστικό σε σχέση με το προηγούμενο. Ο Μπάρτον δημιουργεί ένα ψυχογράφημα των δύο προσωπικοτήτων που θεωρεί πως όλοι κρύβουμε και γοητεύεται σαφώς περισσότερο από τη πιο σκοτεινή πλευρά μας και αυτό προσπαθεί να αιτιολογήσει στην οθόνη. Το καλό και το κακό είναι πολύ μπερδεμένες έννοιες για τον Μπάρτον και η απόσταση που χωρίζει το ένα από το άλλο δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο Μπάτμαν δεν απέχει πολύ από την Κάτγουμαν, ούτε ακόμα και από τον πιο ακραίο, θλιβερό Πιγκουίνο. Και οι τρεις αναζητούν μια θέση σε μια κοινωνία που δε μοιάζει ικανή να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Είναι ήρωες και αντιήρωες ταυτόχρονα και ο απίστευτα "φορμαρισμένος" εκείνη την εποχή σκηνοθέτης, δίνει τη δική του εκδοχή πάνω σε αυτούς τους διάσημους "χάρτινους" χαρακτήρες, χωρίς να ακολουθεί ούτε εδώ πιστά τις ιστορίες τους στα κόμικς.

  Η αριστουργηματική εναρκτήρια σκηνή, με το καλαθάκι του βρέφους Πιγκουίνου να κυλάει μες στους υπονόμους, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές της ταινίας και δίνει τον τόνο για αυτό που θα ακολουθήσει. Η τραγική ιστορία του Όσβαλντ Κόμπλεποτ/ Πιγκουίνου αλλά και η γέννηση της Κατγούμαν είναι τα σημεία που επικεντρώνεται το φιλμ. Ο Πιγκουίνος δίνει τη δυνατότητα στον Μπάρτον να κάνει ένα σχόλιο πάνω στη διαφορετικότητα και αυτός δεν το αφήνει να πάει χαμένο, δίνοντάς μας έναν κακό με σπαρακτική ιστορία και θλιβερό τέλος. Η Κατγούμαν, από την άλλη, κάνει τη φεμινιστική δήλωση της ταινίας, με τη Σελίνα Κάιλ να πετάει από πάνω της τα δεσμά που την κρατούσαν υποχείριο των ανδρών και αναδεικνύει τη "γυναικεία" δύναμη.

  Οι εκπληκτικές ερμηνείες των Ντε Βίτο και Φάιφερ, ως Πιγκουίνος και Κάτγουμαν αντίστοιχα, κλέβουν την παράσταση από τον Μπάτμαν του επίσης πολύ καλού Μάικλ Κίτον. Ο Ντε Βίτο είναι αγνώριστος και δίνει μια από τις πιο δύσκολες και βαθιές ερμηνείες της καριέρας του, σε έναν χαρακτήρα που βγάζει ταυτόχρονα κάτι κωμικό, κάτι τρομακτικό αλλά και κάτι που προκαλεί τη συμπόνια σου. Η Μισέλ Φάιφερ δίνει την καλύτερη Κάτγουμαν που έχουμε δει μέχρι σήμερα ενώ η χημεία της με τον Μάικλ Κίτον αποδίδει καρπούς. Είτε ως Σελίνα και Μπρους είτε ως Κατγούμαν και Μπάτμαν, οι δύο ηθοποιοί βγάζουν πάθος στην οθόνη, που άλλοτε οδηγεί τους δυο τους να πλακώνονται και άλλοτε να συνειδητοποιούν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Μπάτμαν του Μάικλ Κίτον είναι εδώ ακόμα καλύτερος, αν και είναι δύσκολο να κλέψει την παράσταση από τον Πιγκουίνο και την Κάτγουμαν,δυο χαρακτήρες που εμφανίζουν μεγαλύτερο βάθος σε σχέση με αυτόν του Μπρους Γουέιν/ Μπάτμαν. Ωστόσο, όταν ο Κίτον εμφανίζεται ως Μπάτμαν σε πείθει απόλυτα.

  Το φιλμ του Μπάρτον δεν ικανοποίησε απόλυτα εκείνη την εποχή τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Σκοτεινού Ιππότη. Ξανά ο Μπάτμαν μοιάζει να είναι σε δεύτερο ρόλο, ενώ και η όχι πιστή μεταφορά των χαρακτήρων στην οθόνη, είναι κάτι που προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις. Απ' την άλλη, η νοσηρότητα και ο πεσιμισμός που εκπέμπει το φιλμ δίχασε ιδιαίτερα τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς. Ο χρόνος βέβαια είναι ο απόλυτος κριτής της τέχνης και το Batman Returns, ως μια ιδιαίτερα "καλλιτεχνική" ταινία, βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές με το πέρασμα των χρόνων. Από την σκηνοθετική ματιά του Μπάρτον, την παραμυθένια φωτογραφία του Στέφαν Ζάπσκι, το μουσικό θέμα του Ντάνι Έλφμαν, τις ιδιαίτερες ερμηνείες των "κακών" του αλλά και την επιβλητικά "χαμένη" παρουσία, μπερδεμένη, κάπου στα σκοτάδια και στο ημίφως του καλού και του κακού, ψυχή του Σκοτεινού Ιππότη, το Batman Returns είναι ένα από τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα της δεκαετίας του 1990. Πιστό στο κόμικ; Όχι απόλυτα. Ε, και;

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn

Spotlight (2015)

Είδος : Δραματική, Βιογραφική

SPOTLIGHT:
ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ

Σκηνοθεσία:Tom McCarthy

Σενάριο:Josh Singer,Tom McCarthy

Παίζουν:Mark Ruffalo,Michael Keaton,
Rachel McAdams 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Στις αρχές του 2000 η εφημερίδα Μπόστον Γκλόουμπ και η ειδική δημοσιογραφική της ομάδα, "Προβολέας" (Spotlight), έχουν στοιχεία που αφορούν την παιδεραστία στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Βήμα- βήμα παρακολουθούμε την πορεία που ακολουθούν οι δημοσιογράφοι της ομάδας, για την συγκέντρωση στοιχείων, για να φτάσουμε μέχρι την ημέρα που το άρθρο είδε τελικά το φως και προκάλεσε παγκόσμια αναστάτωση και ακολούθησε μια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων περιστατικών παιδεραστίας από ιερείς σε παγκόσμια κλίμακα.

ΑΠΟΨΗ: Το 2015 είναι η χρονιά των "αληθινών ιστοριών"! Το The Big Short, το The Revenant, το The Danish Girl και φυσικά το Spotlight, το οποίο είναι η επιτομή αυτού που λέμε "ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία" και πώς θα μπορούσε αλλιώς, καθώς αφορά μια δημοσιογραφική έρευνα, την οποία παρακολουθούμε από τα αρχικά της στάδια μέχρι το τέλος της. Μερικές ημέρες λοιπόν από τη ζωή των ρεπόρτερ∙ μερικές ημέρες από το χρονικό μιας από τις πιο επίπονες και ψυχοφθόρες δημοσιογραφικές έρευνες.

  Τελικά, το 2015 εξελίχθηκε σε μια πολύ καλή κινηματογραφική χρονιά! Πολύ καλές ταινίες για όλα τα γούστα εμφανίστηκαν και οι συζητήσεις μεταξύ των κινηματογραφόφιλων δίνουν και παίρνουν ακόμα∙ αξίζει το όσκαρ το Room, το The Revenant, το Spotligh, το The Big Short ή το Mad Max : Fury Road; Πρέπει να δοθεί το όσκαρ στον Ντι Κάπριο; Να το πάρει άλλη μια χρονιά η Μπλάνσετ; Είναι η βαθιά συγκινητική ερμηνεία του Σταλόνε στο Creed άξια για όσκαρ; Πέρα, όμως, από αυτές τις ανούσιες συζητήσεις περί όσκαρ και λοιπών βραβείων, τα οποία καλά είναι για στοιχηματικές συζητήσεις αλλά θέση στην τέχνη δεν έχουν παρά μόνο σε ότι αφορά τα τεχνικά ζητήματα και τις καινοτομίες, θα μου επιτρέψετε να πιστεύω, τα φιλμ του 2015 έφεραν στην επιφάνεια και ουσιαστικές συζητήσεις και αναζητήσεις του σινεφίλ κοινού. Η ομορφιά των σκηνών του The Revenant και το οπτικό παραλήρημα του Mad Max! Το γκρέμισμα του 4ου τοίχου μέσα από την έξυπνη και διαφορετική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης μέσα από το φακό του ΜακΚέη, στο The Big Short! Και, για να μην μακρηγορώ, η ακαδημαϊκή μεν προσέγγιση του Τομ ΜακΚάρθι στο Spotlight αλλά η εξαιρετική καθοδήγηση ενός ολόκληρου καστ ερμηνευτών με απίστευτα φυσικές ερμηνείες, με αποτέλεσμα να μη μπορείς να ξεχωρίσεις κανέναν.

  Το μεγαλύτερο επίτευγμα του ΜακΚάρθι στο νέο του φιλμ είναι η "συμπαγής αίσθηση" που σου δίνει, καθ' όλη τη διάρκεια της προβολής. Ναι μεν αποφασίζει να κινηθεί σε λίγο πιο ασφαλή μονοπάτια με έναν κλασικό και ασφαλές για το κοινό τρόπο κινηματογράφησης αλλά απ' την άλλη σκέφτεσαι ότι είναι ίσως πιο δίκαιο για την ιστορία της ταινίας να παρουσιαστεί με αυτόν τον τρόπο. Δε χρειάζονται υπερβολές (παρότι σε σημεία υπάρχουν, όπως π.χ. υπερβολική σκιαγράφηση "καθαρών" δημοσιογράφων και "βρόμικων" ντόπιων "αρχόντων") αλλά προσπάθεια αληθοφάνειας και για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να αφήσεις την κάμερα να παρακολουθεί από ασφαλής απόσταση τα δρώμενα, σαν ένα ουδέτερο τρίτο μάτι.

  Ακόμα μια μεγάλη επιτυχία του ΜακΚάρθι είναι η ανάδειξη όλων των ηθοποιών του. Μπορεί ο Ράφαλο να κινείται στα όρια μερικές φορές αλλά δεν παύει ολόκληρο το καστ του Spotlight να δίνει την καλύτερη "ομαδική" ερμηνεία, που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ο Μάικλ Κίτον έχει πάντα αυτή την χαρακτηριστική άνεση που τον διακρίνει ενώ παράλληλα διχάζεται εσωτερικά, η Μακ Άνταμς πατάει σταθερά στη γη και κρατά τα συναισθήματά της στις εκφράσεις των ματιών της, ο Σράιμπερ μεταμορφώνεται στον "άχρωμο" υποκινητή όλης αυτής της προσπάθειας, ο Σλάτερι διατηρεί τις πιο ανθρώπινες αντιδράσεις, ο Τούτσι είναι ο δικηγόρος που περιμένεις σε μια τέτοια υπόθεση, ενώ ο Ράφαλο είναι αυτός που "παίζει" ίσως λίγο παραπάνω απ' όσο χρειάζεται, είναι ωστόσο αυτός και ο Κίτον που μοιράζονται την πιο έντονη σκηνή του φιλμ. Συνολικά, όμως, πρώτοι και δεύτεροι ρόλοι είναι εξαιρετικοί.

Το Spotlight είναι μια ταινία καταγραφής γεγονότων και ως τέτοια λειτουργεί πάρα πολύ καλά. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια καθολική οικογένεια που το μαθαίνει να σέβεται την Εκκλησία και τους ιερείς "πώς μπορεί να πει όχι στο Θεό", ρωτάει ο Τούτσι όταν αποκαλύπτει ένα από τα περιστατικά ιερέα που παρενόχλησε σεξουαλικά ένα παιδί. Σοκάρεσαι από τις σταδιακές αποκαλύψεις και προβληματίζεσαι από τον τρόπο που η Καθολική Εκκλησία, ακόμα και το ίδιο το Βατικανό, χειρίστηκε το θέμα. "Η παιδεραστία στους ιερείς χαρακτηρίστηκε ψυχιατρικό φαινόμενο", όπως μαθαίνουμε από τη δημοσιογραφική έρευνα, όμως, το Βατικανό όχι μόνο σιώπησε αλλά τοποθέτησε σε υψηλότερη θέση έναν από τους ιερείς που τα ονόματά τους αναμίχθηκαν στο σκάνδαλο.

  Αν μη τι άλλο, το θέμα του Spotlight, δε μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Η κλασική αλλά προσεκτική κινηματογράφηση του ΜακΚάρθι και η ερμηνείες των πρωταγωνιστών του συντελούν στη δημιουργία μιας αρκετά δυνατής ταινίας, που χωρίς να είναι αριστούργημα, χωρίς να είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, είναι σίγουρα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του 2015. Είπαμε ότι η χρονιά αυτή μας προσέφερε ποικιλία κινηματογραφικών επιλογών και το Spotlight προτείνεται ως μια "γεύση" που δε θα ξενίσει. Ένα "πιάτο" που έχουμε γευτεί κι άλλες φορές στο κινηματογραφικό μας τραπέζι, που είναι, όμως, καλομαγειρεμένο και εύγευστο.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn

Ο Batman στον κινηματογράφο (1943- σήμερα)

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τέσσερα περίπου χρόνια μετά την εμφάνισή του στις σελίδες των κόμιξ, ο Μπάτμαν θα πρωταγωνιστήσει στην πρώτη του κινηματογραφική μεταφορά. Στο μικρό αφιέρωμα που ακολουθεί θα παρουσιάσουμε τους ηθοποιούς που υποδύθηκαν το σκοτεινό ιππότη όλα αυτά τα χρόνια.

1. Lewis G Wilson
 

Ο πρώτος και πιο αποτυχημένος (σε μικρή και μεγάλη οθόνη ) Μπάτμαν έμελε να είναι ο Lewis Wilson. Έπαιξε το ρόλο για 15 εικοσάλεπτα κινηματογραφικά επεισόδια και βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν Ιάπωνα τρελό επιστήμονα, με το όνομα Τίτο Ντάκα.
  Ρατσισμός και φανερή προπαγάνδα στην κινηματογραφική μεταφορά του Μπάτμαν, καθώς βρισκόμαστε εν μέσω 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και η αντιπαλότητα Αμερικάνων και Ιαπώνων είναι έντονη.
  Όσον αφορά τον Γουίλσον, οι κριτικές της εποχής ήταν αρνητικές σε όλα τα επίπεδα. Εμφανισιακά ο Γουίλσον θεωρήθηκε "λιγάκι εύσωμος" (αλα Οβελίξ ), για αυτό και η ζώνη της στολής κοντεύει να φτάσει στο στήθος του,ενώ το νεαρό της ηλικίας του (23) και απειρία του, δεν τον άφησαν να πείσει σαν σκοτεινός ιππότης, παρότι οι απαιτήσεις ήταν σαφώς λιγότερες το 1943.

2. Robert Lowrey

Το 1949 βρίσκει πρωταγωνιστή στα νέα κινηματογραφικά επεισόδια του Μπάτμαν τον Lowrey. Ο Lowrey τυγχάνει άλλης αντιμετώπισης από κοινό και κριτικούς καθώς είναι 36 ετών και έχει ήδη εμφανιστεί σε επιτυχημένες ταινίες.
  Εδώ ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν αντιμετωπίζουν έναν κακοποιό ονόματι Wizard. Δεν επιλέχθηκε κάποιος κακός από τα κόμιξ του Μπάτμαν ούτε και σε αυτή τη μεταφορά, οι υπόλοιποι βασικοί χαρακτήρες όμως είναι γνώριμοι σε όλους.
  Δεν έχουμε κάτι καλύτερο από άποψη σεναρίου, σκηνοθεσίας και ερμηνειών σε σύγκριση με το σήριαλ του '43. Η μόνη διαφορά είναι η πιο ώριμη απεικόνιση του Μπάτμαν-Μπρους Γουέην από τον Lowrey. Ωστόσο η παρακολούθησή του γίνεται πλέον μόνο για εγκυκλοπαιδικούς λόγους.

3. Adam West

Ο πρώτος ηθοποιός που συνδέθηκε με το ρόλο του Μπάτμαν, είναι ο Adam West.
Ο West πήρε το ρόλο το 1966 στην cult τηλεοπτική σειρά, την οποία φαντάζομαι, ότι όσοι είστε 30 ετών και πάνω, θα έχετε παρακολουθήσει έστω και σποραδικά, είτε από τη συχνότητα του ΑΝΤ1, είτε από το NEW CHANNEL παλιότερα. Λίγους μήνες μετά ακολούθησε και μια κινηματογραφική ταινία με τους πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής σειράς.
  Η σειρά ήταν απόλυτα επιτυχημένη, με υψηλή τηλεθέαση και απέσπασε μάλιστα αρκετά βραβεία EMMY. Ο West μετά το ρόλο του Μπατμαν έγινε σταρ πρώτου μεγέθους και ίσως αν είχε δεχθεί το ρόλο του James Bond στο Diamonds Are Forever, η αναγνώρισημότητά του να ήταν μεγαλύτερη.
  Το ζήτημα με τη σείρα του '66, είναι πως ήταν κωμική. Τα πάντα ήταν πολύχρωμα και οι πάντες ήταν χαρούμενοι, ενώ ατάκες του στυλ "Holy bill of rights, Batman!" και "Holy atomic pile, Batman!"(δια στόματος Ρόμπιν) μένουν κλασικές. Όλα αυτά όμως δεν είχαν σχέση με τον σκοτεινό ιππότη που οραματίζονταν οι αναγνώστες των κόμιξ και παρότι η σειρά αγαπήθηκε από πολλούς, πιτσιρικάδες κυρίως, οι περισσότεροι προσπαθούσαν να την αγνοήσουν περιμένοντας κάποιον να φέρθει στον Μπάτμαν με την αξιοπρέπεια που του αρμόζει.
  Η αναμονή τους θα διαρκούσε 23 χρόνια...

4. Michael Keaton
 

Το 1989 θα ήταν μεγάλη χρονιά, όχι μόνο για τους φίλους του Μπάτμαν αλλά και για το σινεμά του φανταστικού. Η ταινία Μπάτμαν του Tim Burton αποτελεί σταθμό και σημείο αναφοράς για τις ταινίες με σούπερ ήρωες καθώς καθιέρωσε τον τρόπο παρουσίασης των σούπερ ηρώων στο κοινό και μέχρι σήμερα βρίσκεις τις επιρροές του παντού ( ακόμα και στο Νολανικό Μπάτμαν).
  Όσο όμως η ταινία βρισκόταν στο στάδιο της παραγωγής, οι περισσότεροι δεν έβλεπαν με καλό μάτι ούτε τον σκηνοθέτη αλλά ούτε και τον πρωταγωνιστή. Αμφότεροι είχαν ασχοληθεί με το είδος της κωμωδίας στο κοντινό παρελθόν και οι φίλοι του Μπάτμαν φοβήθηκαν, ότι τα μάτια τους θα έβλεπαν ξανά μετά το 1966, μια κωμική εκδοχή του σκοτεινού ιππότη. Ο Keaton αποτέλεσε μάλιστα το λόγο, για τον οποίο στα γραφεία της Warner Bros έφτασαν 50.000 γράμματα διαμαρτυρίας(!) ενώ και ο Bob Kane, ο δημιουργός του Μπάτμαν, διαφωνούσε με την πρόσληψή του.
  Παρ' όλ' αυτά η πρεμιέρα της ταινίας άφησε τους πάντες άφωνους. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ο Keaton έπεισε ως Μπάτμαν και μας παρέδωσε έναν Μπρους Γουέην διαφορετικό μεν, από αυτόν των κόμιξ, με έμφαση όμως στην ψυχολογία του ήρωα και παίζοντας πολύ με το βλέμμα του, δίνοντας τον κατάλληλο τόνο στον ψυχισμό του ήρωα. Σε αυτό που υστερούσε ο Keaton, ήταν στη σωματική διάπλαση καθώς ούτε πολύ γυμνασμένος ήταν αλλά ούτε όσο ψηλός ήθελαν τα κόμιξ των Μπάτμαν να είναι. Ωστόσο οι δύο ταινίες με πρωταγωνιστή τον Keaton είχαν τεράστια επιτυχία και ίσως, αν ο ίδιος δεν είχε απορρίψει το ρόλο στο Batman Forever, να ήταν ο ηθοποιός που θα είχε τις περισσότερες εμφανίσεις ως Μπάτμαν στον κινηματογράφο.

5. Val Kilmer

Μετά τα Batman και Batman Returns, οι Burton και Keaton αποσύρονται και δίνουν τη θέση τους στους Schumacher και Kilmer αντίστοιχα. Δύσκολα τα πράγματα...
  Ο Kilmer θεωρήθηκε μεν κατάλληλος για το ρόλο και είχε και την έγκριση του Bob Kane αλλά η ταινία ξέφυγε και άρχισε να θυμίζει κάτι από την σειρά του 1966. Πολύ περισσότερο χρώμα και ερμηνείες στα όρια της κωμωδίας, ακόμα και από τον Val Kilmer. Αυτοί που χάρηκαν με την άρνηση του Keaton να συνεχίσει στο ρόλο του Μπάτμαν, δεν ήξεραν τι τους περίμενε.
  Για πολλούς ο Val Kilmer ήταν ιδανικός για το ρόλο αυτό αλλά προσωπικά δε με έπεισε ποτέ, χωρίς όμως να θεωρώ ότι η ευθύνη ήταν αποκλειστικά δική του. Μεγάλο μερίδιο ανήκε και στο σκηνοθέτη, ο οποίος δύο χρόνια μετά θα θάψει ακόμα πιο βαθιά τον Άνθρωπο Νυχτερίδα.

6. George Clooney
 

Τι να πεις για τον Κλούνεϊ τώρα; Όλο το Batman and Robin ήταν ένα μάτσο χάλια. Σκηνοθεσία, ερμηνείες, σενάριο. Το απόλυτο κιτς δημιούργημα. Οπότε τί μπορείς να καταλογίσεις στον Κλούνεϊ;
Είτε ήταν καλός, είτε κακός, δεν ασχολήθηκε κανείς. Μπορεί το physic να ταίριαζε αρκετά με αυτό του Μπρους Γουέην και μπορεί να είχε και το κατάλληλο πηγούνι, όπως έλεγε ο Σουμάχερ, για να ταιριάξει στη στολή του Μπάτμαν αλλά τι να το κάνεις...
  Πέρασε και δεν ακούμπησε ο φίλτατος George...

7. Christian Bale

 

Οχτώ χρόνια πέρασαν μέχρι να ασχοληθεί ξανά κάποιος με τον Σκοτεινό Ιππότη, μετά το φιάσκο του Batman And Robin. Το 2005 ο Μπάτμαν επανέρχεται δυναμικά στις οθόνες και η τριλογία του Νόλαν, με τον Μπέιλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, θα σαρώσει τα πάντα και θα δημιούργησει το δικό της μύθο.
  Κοινό, κριτικοί και φανατικοί μπατμανόφιλοι βλέπουν στο πρόσωπο του Μπέιλι την απόλυτη ενσάρκωση του Ανθρώπου Νυχτερίδα. Ο Μπέιλι ταιριάζει απόλυτα στην περιγραφή του Μπάτμαν σε αναλογίες ενώ η ερμηνεία του και η απόδοση του ψυχισμού του Μπρους Γουέην - Μπάτμαν, θεωρείται ιδανική. Ο Μπέιλι πρωταγωνίστησε σε ολόκληρη την τριλογία και παρέδωσε ένα Μπάτμαν αψεγάδιαστο. Χρυσό τον έκαναν οι ιθύνοντες της Warner, για να συνεχίσει το ρόλο του και στο σίκουελ του Man Of Steel αλλά τελικά ο ρόλος πέρασε στον Ben Affleck.

8. Ben Affleck
  Δε θέλω να ασχοληθώ με το αν ο Άφλεκ θα κάνει έναν καλό Μπάτμαν ή όχι και δε νομίζω ότι όλο αυτό έχει ουσία. Για να κρίνουμε τον Άφλεκ, καλό είναι να περιμένουμε. Το ζήτημα, όπως έχω γράψει και παλιότερα, είναι οι βιαστικές και άστοχες κινήσεις της Warner, πάνω στην προσπάθειά της να προλάβει τη Marvel και το πολύ οργανωμένο σχέδιο που ακολουθεί εδώ και χρόνια. Το δυνατό χαρτί της Marvel, ήταν ο Iron Man και ο Robert Downey Jr. και το εκμεταλεύτηκε στο έπακρο για να μεταφέρει σιγά-σιγά το χάρτινο σύμπαν της στην οθόνη. Το δυνατό χαρτί της DC και κατ' επέκταση της Warner, ήταν ο Μπάτμαν και ο Christian Bale και το έκαψαν τελευταία στιγμή. Τώρα πρέπει να το πάρουν απ' την αρχή, βασιζόμενοι στις όχι και τόσο δυνατές πλάτες του καλοκαιρινού Man Of Steel.