Είδος: Περιπέτεια, Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Τιμ Μπάρτον είναι πανίσχυρος μετά την τεράστια επιτυχία του Batman (1989) και, από πλεονεκτική θέση, θέτει τους όρους του, για να επιστρέψει στην σκηνοθετική καρέκλα για το σίκουελ της ταινίας. Εδώ έχουμε λοιπόν ένα πιο "Μπαρτονικό" φιλμ, σουρεαλιστικό, ακόμα πιο σκοτεινό, ακόμα πιο πεσιμιστικό σε σχέση με το προηγούμενο. Ο Μπάρτον δημιουργεί ένα ψυχογράφημα των δύο προσωπικοτήτων που θεωρεί πως όλοι κρύβουμε και γοητεύεται σαφώς περισσότερο από τη πιο σκοτεινή πλευρά μας και αυτό προσπαθεί να αιτιολογήσει στην οθόνη. Το καλό και το κακό είναι πολύ μπερδεμένες έννοιες για τον Μπάρτον και η απόσταση που χωρίζει το ένα από το άλλο δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο Μπάτμαν δεν απέχει πολύ από την Κάτγουμαν, ούτε ακόμα και από τον πιο ακραίο, θλιβερό Πιγκουίνο. Και οι τρεις αναζητούν μια θέση σε μια κοινωνία που δε μοιάζει ικανή να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Είναι ήρωες και αντιήρωες ταυτόχρονα και ο απίστευτα "φορμαρισμένος" εκείνη την εποχή σκηνοθέτης, δίνει τη δική του εκδοχή πάνω σε αυτούς τους διάσημους "χάρτινους" χαρακτήρες, χωρίς να ακολουθεί ούτε εδώ πιστά τις ιστορίες τους στα κόμικς.
Οι εκπληκτικές ερμηνείες των Ντε Βίτο και Φάιφερ, ως Πιγκουίνος και Κάτγουμαν αντίστοιχα, κλέβουν την παράσταση από τον Μπάτμαν του επίσης πολύ καλού Μάικλ Κίτον. Ο Ντε Βίτο είναι αγνώριστος και δίνει μια από τις πιο δύσκολες και βαθιές ερμηνείες της καριέρας του, σε έναν χαρακτήρα που βγάζει ταυτόχρονα κάτι κωμικό, κάτι τρομακτικό αλλά και κάτι που προκαλεί τη συμπόνια σου. Η Μισέλ Φάιφερ δίνει την καλύτερη Κάτγουμαν που έχουμε δει μέχρι σήμερα ενώ η χημεία της με τον Μάικλ Κίτον αποδίδει καρπούς. Είτε ως Σελίνα και Μπρους είτε ως Κατγούμαν και Μπάτμαν, οι δύο ηθοποιοί βγάζουν πάθος στην οθόνη, που άλλοτε οδηγεί τους δυο τους να πλακώνονται και άλλοτε να συνειδητοποιούν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Μπάτμαν του Μάικλ Κίτον είναι εδώ ακόμα καλύτερος, αν και είναι δύσκολο να κλέψει την παράσταση από τον Πιγκουίνο και την Κάτγουμαν,δυο χαρακτήρες που εμφανίζουν μεγαλύτερο βάθος σε σχέση με αυτόν του Μπρους Γουέιν/ Μπάτμαν. Ωστόσο, όταν ο Κίτον εμφανίζεται ως Μπάτμαν σε πείθει απόλυτα.
Το φιλμ του Μπάρτον δεν ικανοποίησε απόλυτα εκείνη την εποχή τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Σκοτεινού Ιππότη. Ξανά ο Μπάτμαν μοιάζει να είναι σε δεύτερο ρόλο, ενώ και η όχι πιστή μεταφορά των χαρακτήρων στην οθόνη, είναι κάτι που προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις. Απ' την άλλη, η νοσηρότητα και ο πεσιμισμός που εκπέμπει το φιλμ δίχασε ιδιαίτερα τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς. Ο χρόνος βέβαια είναι ο απόλυτος κριτής της τέχνης και το Batman Returns, ως μια ιδιαίτερα "καλλιτεχνική" ταινία, βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές με το πέρασμα των χρόνων. Από την σκηνοθετική ματιά του Μπάρτον, την παραμυθένια φωτογραφία του Στέφαν Ζάπσκι, το μουσικό θέμα του Ντάνι Έλφμαν, τις ιδιαίτερες ερμηνείες των "κακών" του αλλά και την επιβλητικά "χαμένη" παρουσία, μπερδεμένη, κάπου στα σκοτάδια και στο ημίφως του καλού και του κακού, ψυχή του Σκοτεινού Ιππότη, το Batman Returns είναι ένα από τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα της δεκαετίας του 1990. Πιστό στο κόμικ; Όχι απόλυτα. Ε, και;
 |
Ο ΜΠΑΤΜΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ
Σκηνοθεσία:Tim Burton
Σενάριο:Daniel Waters,Sam Hamm
Παίζουν:Michael Keaton,
Danny DeVito,Michelle Pfeiffer |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το Γκόθαμ Σίτι απειλείται ξανά, αυτή τη φορά από έναν παράφρονα και αδίστακτο μεγιστάνα που συνεργάζεται με έναν παραμορφωμένο τύπο που μεγάλωσε στους υπονόμους του Γκόθαμ και εμφανίζεται στον επάνω κόσμο μετά από 33 χρόνια, ψάχνοντας την αληθινή του ταυτότητα. Ο Μπάτμαν αναλαμβάνει ξανά δράση κι ενώ προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον Πιγκουίνο και τη συμμορία του, εμφανίζεται ακόμα μια μυστηριώδης γυναικεία φιγούρα, ντυμένη με στολή που παραπέμπει σε γάτα. Ο Μπάτμαν πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα τον Πιγκουίνο, την Κάτγούμαν αλλά και τους δικούς του εσωτερικούς δαίμονες.
ΑΠΟΨΗ: Μια νυχτερίδα, μια γάτα κι ένας πιγκουίνος αποτελούν το πρωταγωνιστικό τρίο του νοσηρού, σκοτεινού, αλλόκοτου δημιουργήματος του Τιμ Μπάρτον. Ο Μπάτμαν Επιστρέφει τρία χρόνια μετά την πρώτη του μεγαλειώδη κινηματογραφική εμφάνιση και βάζει στην φιλμογραφία του, αλλά και γενικότερα στην υπερηρωική φιλμογραφία, την πιο ιδιαίτερη ταινία που θα μπορούσε να έχει ένας μαζικής απήχησης υπερήρωας.
Ο Τιμ Μπάρτον είναι πανίσχυρος μετά την τεράστια επιτυχία του Batman (1989) και, από πλεονεκτική θέση, θέτει τους όρους του, για να επιστρέψει στην σκηνοθετική καρέκλα για το σίκουελ της ταινίας. Εδώ έχουμε λοιπόν ένα πιο "Μπαρτονικό" φιλμ, σουρεαλιστικό, ακόμα πιο σκοτεινό, ακόμα πιο πεσιμιστικό σε σχέση με το προηγούμενο. Ο Μπάρτον δημιουργεί ένα ψυχογράφημα των δύο προσωπικοτήτων που θεωρεί πως όλοι κρύβουμε και γοητεύεται σαφώς περισσότερο από τη πιο σκοτεινή πλευρά μας και αυτό προσπαθεί να αιτιολογήσει στην οθόνη. Το καλό και το κακό είναι πολύ μπερδεμένες έννοιες για τον Μπάρτον και η απόσταση που χωρίζει το ένα από το άλλο δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο Μπάτμαν δεν απέχει πολύ από την Κάτγουμαν, ούτε ακόμα και από τον πιο ακραίο, θλιβερό Πιγκουίνο. Και οι τρεις αναζητούν μια θέση σε μια κοινωνία που δε μοιάζει ικανή να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Είναι ήρωες και αντιήρωες ταυτόχρονα και ο απίστευτα "φορμαρισμένος" εκείνη την εποχή σκηνοθέτης, δίνει τη δική του εκδοχή πάνω σε αυτούς τους διάσημους "χάρτινους" χαρακτήρες, χωρίς να ακολουθεί ούτε εδώ πιστά τις ιστορίες τους στα κόμικς.
Η αριστουργηματική εναρκτήρια σκηνή, με το καλαθάκι του βρέφους Πιγκουίνου να κυλάει μες στους υπονόμους, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές της ταινίας και δίνει τον τόνο για αυτό που θα ακολουθήσει. Η τραγική ιστορία του Όσβαλντ Κόμπλεποτ/ Πιγκουίνου αλλά και η γέννηση της Κατγούμαν είναι τα σημεία που επικεντρώνεται το φιλμ. Ο Πιγκουίνος δίνει τη δυνατότητα στον Μπάρτον να κάνει ένα σχόλιο πάνω στη διαφορετικότητα και αυτός δεν το αφήνει να πάει χαμένο, δίνοντάς μας έναν κακό με σπαρακτική ιστορία και θλιβερό τέλος. Η Κατγούμαν, από την άλλη, κάνει τη φεμινιστική δήλωση της ταινίας, με τη Σελίνα Κάιλ να πετάει από πάνω της τα δεσμά που την κρατούσαν υποχείριο των ανδρών και αναδεικνύει τη "γυναικεία" δύναμη.
Οι εκπληκτικές ερμηνείες των Ντε Βίτο και Φάιφερ, ως Πιγκουίνος και Κάτγουμαν αντίστοιχα, κλέβουν την παράσταση από τον Μπάτμαν του επίσης πολύ καλού Μάικλ Κίτον. Ο Ντε Βίτο είναι αγνώριστος και δίνει μια από τις πιο δύσκολες και βαθιές ερμηνείες της καριέρας του, σε έναν χαρακτήρα που βγάζει ταυτόχρονα κάτι κωμικό, κάτι τρομακτικό αλλά και κάτι που προκαλεί τη συμπόνια σου. Η Μισέλ Φάιφερ δίνει την καλύτερη Κάτγουμαν που έχουμε δει μέχρι σήμερα ενώ η χημεία της με τον Μάικλ Κίτον αποδίδει καρπούς. Είτε ως Σελίνα και Μπρους είτε ως Κατγούμαν και Μπάτμαν, οι δύο ηθοποιοί βγάζουν πάθος στην οθόνη, που άλλοτε οδηγεί τους δυο τους να πλακώνονται και άλλοτε να συνειδητοποιούν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Μπάτμαν του Μάικλ Κίτον είναι εδώ ακόμα καλύτερος, αν και είναι δύσκολο να κλέψει την παράσταση από τον Πιγκουίνο και την Κάτγουμαν,δυο χαρακτήρες που εμφανίζουν μεγαλύτερο βάθος σε σχέση με αυτόν του Μπρους Γουέιν/ Μπάτμαν. Ωστόσο, όταν ο Κίτον εμφανίζεται ως Μπάτμαν σε πείθει απόλυτα.
Το φιλμ του Μπάρτον δεν ικανοποίησε απόλυτα εκείνη την εποχή τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Σκοτεινού Ιππότη. Ξανά ο Μπάτμαν μοιάζει να είναι σε δεύτερο ρόλο, ενώ και η όχι πιστή μεταφορά των χαρακτήρων στην οθόνη, είναι κάτι που προκάλεσε αρνητικές αντιδράσεις. Απ' την άλλη, η νοσηρότητα και ο πεσιμισμός που εκπέμπει το φιλμ δίχασε ιδιαίτερα τόσο το κοινό όσο και τους κριτικούς. Ο χρόνος βέβαια είναι ο απόλυτος κριτής της τέχνης και το Batman Returns, ως μια ιδιαίτερα "καλλιτεχνική" ταινία, βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές με το πέρασμα των χρόνων. Από την σκηνοθετική ματιά του Μπάρτον, την παραμυθένια φωτογραφία του Στέφαν Ζάπσκι, το μουσικό θέμα του Ντάνι Έλφμαν, τις ιδιαίτερες ερμηνείες των "κακών" του αλλά και την επιβλητικά "χαμένη" παρουσία, μπερδεμένη, κάπου στα σκοτάδια και στο ημίφως του καλού και του κακού, ψυχή του Σκοτεινού Ιππότη, το Batman Returns είναι ένα από τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα της δεκαετίας του 1990. Πιστό στο κόμικ; Όχι απόλυτα. Ε, και;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου