Rebel Moon - Part One: A Child of Fire (2023) Netflix Review

 

Φαντασίας, Δράσης, Περιπέτεια
Διάρκεια: 133'

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

 Ο Ζακ Σνάιντερ ήθελε να κάνει μια ταινία στο σύμπαν του Πολέμου Των Άστρων αλλά κάπου στο 2011 προς 2012, η πρότασή του δεν έγινε δεκτή από το στούντιο. Περίπου δέκα χρόνια μετά, ο Σνάιντερ πραγματοποιεί την ιδέα του, στο Νέτφλιξ, επιθυμώντας να δώσει ένα νέο κινηματογραφικό σύμπαν, που θυμίζει αρκετά αυτό του Star Wars.

 Σε ένα μακρινό φεγγάρι που κατοικείται από έναν ειρηνικό αγροτικό πληθυσμό, καταφθάνει το σκάφος του μοχθηρού Μητρικού Κόσμου, μιας επεκτατικής, τυραννικής αυτοκρατορίας. Ο Μητρικός Κόσμος έχει ενημερωθεί ότι οι αγρότες πούλησαν τη σοδειά τους σε μια ομάδα επαναστατών και αποφασίζουν να εφαρμόσουν αντίποινα. Οι αγρότες έχουν ένα σύντομο χρονικό περιθώριο να μαζέψουν νέα σοδειά και να την παραδώσουν στην αυτοκρατορία αλλιώς ο οικισμός τους θα καταστραφεί. Μέσα στους κατοίκους του οικισμού υπάρχει μια ξένη, η οποία ζει ειρηνικά μαζί τους, έχοντας θάψει το σκληρό παρελθόν της. Τώρα όμως πρέπει να δράσει και να βοηθήσει τους αγρότες, προσπαθώντας να μαζέψει μια ομάδα έμπειρων πολεμιστών ώστε να προετοιμάσουν τους αγρότες για την μάχη με τον Μητρικό Κόσμο.

 Ολοφάνερες οι επιρροές του Σνάιντερ, τόσο από το Star Wars όσο και από τους Εφτά Σαμουράϊ. Η τυραννική αυτοκρατορία, οι ειρηνικοί αγρότες, οι εφτά που πρέπει να μαζευτούν για να πολεμήσουν. Δεν κρύβει καθόλου το θαυμασμό του ο Σνάιντερ για τις κλασικές ταινίες, πράγμα όμως που μπορεί να αποδειχτεί ρίσκο, καθώς εύκολα θα κατηγορηθεί για αντιγραφή ιδεών. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο μέσα στο πρώτο μέρος του Rebel Moon. Ωστόσο, δεν βλέπω απαραίτητα το πρόβλημα σε όλο αυτό. Ο Σνάιντερ είναι εκεί και είναι αφοσιωμένος στο έργο του, με όλα τα σήματα κατατεθέν του. Τα καλά του και τα κακά του. Αν οι ταινίες του Σνάιντερ σου αρέσουν, δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην περάσεις καλά με το Rebel Moon. Είναι ένα ακόμα παραμύθι επικής φαντασίας, που ναι μεν το έχουμε ξανά δει γενικά, αλλά γιατί να πεις όχι σε ένα καλογυρισμένο παραμύθι. Ναι, οι διάλογοι δεν είναι το δυνατό χαρτί της ταινίας και οι ερμηνείες επίσης, εμφανίζουν προβλήματα, ειδικά η πρωταγωνίστρια, Σοφία Μπουτέλα, που φαίνεται να μην μπορεί να σηκώσει την ταινία.

 Ο Σνάιντερ όμως είναι ένας σκηνοθέτης που του αρέσει να αφηγείται περισσότερα με την εικόνα του. Υπερβολικός πολλές φορές; Ναι, φυσικά. Έχει όμως έναν δικό του τρόπο, ο οποίος καταλήγω ότι σε κάποιους αρέσει και μπορούν να τον δεχθούν πιο εύκολα (ναι, το παραδέχομαι, είμαι από αυτούς) αλλά σε κάποιους προκαλεί τρομερό εκνευρισμό και μια τάση να τον εμφανίσουν σαν ένα εντελώς κενό σκηνοθέτη, σκαλωμένο στη χρήση του slow motion και με έμφαση στο φαίνεσθαι παρά στην ουσία. Προσωπικά τίποτα κενό δεν βλέπω στον Σνάιντερ. Βλέπω σαφώς έναν δημιουργό με δική του ιδιαίτερη ματιά, που του αρέσει να περιποιείται την οπτική λεπτομέρεια και να αφήνει σε δεύτερη μοίρα το σενάριο. Βλέποντας ξανά τις εκδοχές του στο Batman V Superman και στη Justice League, ομολογώ ότι νιώθω απίστευτο δέος μπροστά σε αρκετές σκηνές. Δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά εδώ, με τα ψηφιακά εφέ να τον προδίδουν κι αυτά μερικές φορές αλλά δεν βλέπω κάτι τρομερά ελλατωματικό στο πρώτο μέρος του Rebel Moon, πέρα από τα προβληματάκια που ανέφερα παραπάνω, συν κάτι τελευταίο. Δεν υπάρχει δυστυχώς η αίσθηση της ολοκληρωμένης ταινίας. Της δημιουργίας που μπορεί να τη δει κάποιος και να νιώσει ότι έχει ένα τέλος. Περισσότερο δουλεύει σαν ένα κεφάλαιο μιας τριλογίας που πρέπει να τη δεις ολόκληρη. Σαν τέτοιο το παρουσιάζει φυσικά και ο ίδιος αλλά είναι ίσως ένα δικό μου θέμα αυτό. Ακόμα και στη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού είχα νιώσει κάτι παρόμοιο, παρά την ξεκάθαρα ανώτερη κινηματογραφική εμπειρία.

 Όπως και να έχει, το Rebel Moon - Part One: A Child Of Fire, εμένα με βρήκε ικανοποιημένο στο τέλος. Το θεώρω καλύτερη ταινία από την προηγούμενη του Σνάιντερ (Army Of The Dead) αλλά όχι σίγουρα μια ταινία με τη δυναμική που είχαν οι τρεις προηγούμενες αμφιλεγόμενες δημιουργίες του, στις οποίες νομίζω ότι πέτυχε την κινηματογραφική κορυφή του αλλά χωρίς την ανάγνωριση που αξίζουν. Θα δείξει ο χρόνος. Μπορεί να είμαι κι εγώ απλώς γοητευμένος από το σκοτεινό περιτύλιγμα των ταινιών αυτών και να μην μπορώ να διακρίνω καθαρά. Μπορεί όμως και το αντίθετο...