Είδος: Επιστημονικής φαντασίας, Περιπέτεια, Δράσης, Θρίλερ, Κόμιξ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η ταινία δεν είναι αψεγάδιαστη αλλά δεν αποτελεί λόγο αυτό για να μη σου αρέσει. Η ταινία δεν είναι φωτεινή αλλά ούτε αυτό αποτελεί λόγο να μη σου αρέσει. Η ταινία δεν έχει χιούμορ και παίρνει τον εαυτό της περισσότερο σοβαρά από ότι οι περισσότεροι θα ήθελαν αλλά πάλι δεν βλέπω να αποτελεί αυτό λόγο για να μη σου αρέσει. Ειλικρινά προσπαθώ ακόμα να καταλάβω, όχι γιατί το φιλμ δεν άρεσε αλλά γιατί αυτό το φιλμ χτυπήθηκε τόσο βάναυσα από τους κριτικούς και στην πορεία και από το κοινό. Ακόμα και εκείνη η λειψή κινηματογραφική εκδοχή δεν άξιζε τόσο μίσος. Εδώ όμως το πράγμα συνεχίζεται και στην Ultimate Edition, κάτι που καταντά εμμονικό απέναντι στο σινεμά του Σνάιντερ, ο οποίος μοιάζει να μην έχει κανένα φίλο πουθενά, εντός η εκτός συνόρων και είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που πραγματικά αναρωτιέμαι τι βλέπουν οι άλλοι που δεν βλέπω εγώ. Σκηνοθέτης ηθοποιών δεν ήταν ποτέ αλλά δεν είναι και ο πρώτος. Καταξιωμένοι συνάδελφοί του δεν ήταν και δεν έγιναν ποτέ σκηνοθέτες ερμηνειών. Δεκτό ότι δεν είναι και ο καλύτερος αφηγητής αλλά αυτό δεν τον κάνει κακό αφηγητή. Ο Σνάιντερ όμως είναι ένας εξαιρετικός εικονοπλάστης και έχει όραμα. Το λάθος του ήταν ότι δέχτηκε να το περιορίσει. Δέχτηκε να παρουσιάσει μια ταινία εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν δύο. Στρίμωξε αρχικά σε σχεδόν δυόμιση ώρες υλικό που δε μπορούσε να γίνει εύκολα κατανοητό, παρά μόνο στους φίλους των υπερηρωικών κόμιξ.
Οι τρεις ώρες της Ultimate edition δείχνουν ένα σαφώς καλύτερο και λειτουργικό φιλμ. Έχουν προστεθεί σκηνές που εξηγούν ακατανόητες στιγμές της κινηματογραφικής έκδοσης και διορθώνουν έτσι το κακό μοντάζ που υπήρχε ανά διαστήματα. Ο άνθρωπος, ο Θεός, οι δαίμονες που κυνηγούν Θεούς και ανθρώπους, ο ρατσισμός, η ανάγκη του ανθρώπου για πίστη σε κάτι ανώτερο, μεγαλύτερο από αυτόν απασχολούν το φιλμ και το σενάριο των Τέριο και Γκόιερ προσπαθεί να εμβαθύνει, έστω κι αν υπάρχουν στιγμές κακών διαλόγων. Στο θέμα εμβαθύνει και ο Σνάιντερ χρησιμοποιώντας εικόνες που θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει άλλοτε από πίνακες ζωγραφικής κι άλλοτε από τα κλασικά κόμιξ των δύο υπερηρώων.
Μήπως κι αυτό το "Μάρθα" που παρωδήθηκε όσο τίποτα άλλο δεν είναι εν τέλει τόσο χαζό όσο μοιάζει; Στην πρώτη προβολή ομολογώ ότι το βρήκα πολύ εύκολο, μια λύση για να σταματήσει ο καυγάς πολύ πρόχειρη. Από εκεί κι έπειτα όμως σκέφτηκα ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν ξεπέρασε το χαμό της μάνας του και την τελευταία λέξη του πατέρα του πριν πεθάνει κι αυτός, που δεν ήταν άλλη από το όνομά της, Μάρθα. Επίσης μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ερευνητές (ντετέκτιβ) της ιστορίας των κόμιξ. Από τη μία λοιπόν χτυπά ένα ακόμα ανοιχτό ψυχολογικό τραύμα, από την άλλη λειτουργεί και σαν λύση της πλεκτάνης στο μυαλό του Μπάτμαν, που μοιάζει εκείνη τη στιγμή να ξεκαθαρίζει τα πάντα στο μυαλό του. Εξακολουθεί να μη μοιάζει ιδανική λύση της μάχης ανάμεσα στους δύο υπερήρωες αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι πολύ πιο βαθιά η εξήγηση από αυτό που φαίνεται.
"Οι τρεις ώρες τις Ultimate edition δείχνουν ένα σαφώς καλύτερο και λειτουργικό φιλμ. Έχουν προστεθεί σκηνές που εξηγούν ακατανόητες στιγμές της κινηματογραφικής έκδοσης και διορθώνουν έτσι το κακό μοντάζ που υπήρχε ανά διαστήματα."
 |
BATMAN V SUPERMAN:
Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ
Σκηνοθεσία:Zack Snyder
Σενάριο:Chris Terrio,David S. Goyer
Παίζουν:Ben Affleck,Henry Cavill,
Amy Adams |
Τέσσερις φορές. Τόσες ξεκίνησα να γράφω για το Batman V Superman κι άλλες τόσες το παράτησα. Αισθάνθηκα τόσο άβολα που το κείμενό μου ήταν τόσο θετικό απέναντι σε μια ταινία που 90 στους 100 βρήκαν κακή, απαράδεκτη και βδέλυγμα. Όσο διάστημα γράφω, είτε αυτό το έκανα αποκλειστικά για το μπλογκ μου είτε για το Cine.gr, δεν είχα νιώσει ποτέ παρόμοιο συναίσθημα με αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έφτασα να αμφιβάλλω εντελώς για το αν τελικά μπορώ να ξεχωρίσω το καλό σινεμά από το κακό. Είδα δύο φορές την κινηματογραφική εκδοχή και δύο την Ultimate edition, ενώ λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω αυτές τις γραμμές ολοκλήρωσα την τρίτη προβολή της Ultimate. Αποτέλεσμα; Ε, λυπάμαι αλλά αυτή η τρίωρη εκδοχή της ταινίας αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου για το 2016!
Η ταινία δεν είναι αψεγάδιαστη αλλά δεν αποτελεί λόγο αυτό για να μη σου αρέσει. Η ταινία δεν είναι φωτεινή αλλά ούτε αυτό αποτελεί λόγο να μη σου αρέσει. Η ταινία δεν έχει χιούμορ και παίρνει τον εαυτό της περισσότερο σοβαρά από ότι οι περισσότεροι θα ήθελαν αλλά πάλι δεν βλέπω να αποτελεί αυτό λόγο για να μη σου αρέσει. Ειλικρινά προσπαθώ ακόμα να καταλάβω, όχι γιατί το φιλμ δεν άρεσε αλλά γιατί αυτό το φιλμ χτυπήθηκε τόσο βάναυσα από τους κριτικούς και στην πορεία και από το κοινό. Ακόμα και εκείνη η λειψή κινηματογραφική εκδοχή δεν άξιζε τόσο μίσος. Εδώ όμως το πράγμα συνεχίζεται και στην Ultimate Edition, κάτι που καταντά εμμονικό απέναντι στο σινεμά του Σνάιντερ, ο οποίος μοιάζει να μην έχει κανένα φίλο πουθενά, εντός η εκτός συνόρων και είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που πραγματικά αναρωτιέμαι τι βλέπουν οι άλλοι που δεν βλέπω εγώ. Σκηνοθέτης ηθοποιών δεν ήταν ποτέ αλλά δεν είναι και ο πρώτος. Καταξιωμένοι συνάδελφοί του δεν ήταν και δεν έγιναν ποτέ σκηνοθέτες ερμηνειών. Δεκτό ότι δεν είναι και ο καλύτερος αφηγητής αλλά αυτό δεν τον κάνει κακό αφηγητή. Ο Σνάιντερ όμως είναι ένας εξαιρετικός εικονοπλάστης και έχει όραμα. Το λάθος του ήταν ότι δέχτηκε να το περιορίσει. Δέχτηκε να παρουσιάσει μια ταινία εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν δύο. Στρίμωξε αρχικά σε σχεδόν δυόμιση ώρες υλικό που δε μπορούσε να γίνει εύκολα κατανοητό, παρά μόνο στους φίλους των υπερηρωικών κόμιξ.
Οι τρεις ώρες της Ultimate edition δείχνουν ένα σαφώς καλύτερο και λειτουργικό φιλμ. Έχουν προστεθεί σκηνές που εξηγούν ακατανόητες στιγμές της κινηματογραφικής έκδοσης και διορθώνουν έτσι το κακό μοντάζ που υπήρχε ανά διαστήματα. Ο άνθρωπος, ο Θεός, οι δαίμονες που κυνηγούν Θεούς και ανθρώπους, ο ρατσισμός, η ανάγκη του ανθρώπου για πίστη σε κάτι ανώτερο, μεγαλύτερο από αυτόν απασχολούν το φιλμ και το σενάριο των Τέριο και Γκόιερ προσπαθεί να εμβαθύνει, έστω κι αν υπάρχουν στιγμές κακών διαλόγων. Στο θέμα εμβαθύνει και ο Σνάιντερ χρησιμοποιώντας εικόνες που θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει άλλοτε από πίνακες ζωγραφικής κι άλλοτε από τα κλασικά κόμιξ των δύο υπερηρώων.
Ο απογοητευμένος και μεγαλύτερος ηλικιακά Μπάτμαν (απόλυτα καλός ο Άφλεκ) και ο νεότερος Σούπερμαν, που ακόμα προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσμο μας (λίγο πιο πίσω ο Κάβιλ, χωρίς να φταίει όμως αυτός), γίνονται πιόνια στα χέρια του Λούθορ (περίεργα καλός ο Έιζενμπεργκ), που θα τους οδηγήσει στην τελική σύγκρουση. Κανείς από τους τρεις δεν είναι ψυχολογικά απόλυτα καλά, με τον Λούθορ και τον Μπάτμαν να προηγούνται αρκετούς πόντους εδώ. Ο ευφυής Λούθορ που δεν έμαθε όμως ποτέ τι σημαίνει αγάπη και οικογένεια, ο Γουέην που ποτέ δε μπόρεσε να ξεπεράσει το θάνατο των γονιών του ενώ τα τραύματα από την πρόσφατη απώλεια του Ρόμπιν είναι ακόμα ανοιχτά και ο εξωγήινος με τις υπερδυνάμεις που ακόμα δε μπορεί να κολλήσει σε αυτόν τον κόσμο, παρότι είναι έτοιμος να θυσιαστεί για τους ανθρώπους, που από τη μία τον έχουν ανάγκη, από την άλλη τον φοβούνται. Ο Λούθορ λοιπόν θέλει να τους δει να συγκρούονται και τους παίζει σαν μαριονέτες, υφαίνοντας έναν ιστό στις ψυχές και το μυαλό τους.
Μήπως κι αυτό το "Μάρθα" που παρωδήθηκε όσο τίποτα άλλο δεν είναι εν τέλει τόσο χαζό όσο μοιάζει; Στην πρώτη προβολή ομολογώ ότι το βρήκα πολύ εύκολο, μια λύση για να σταματήσει ο καυγάς πολύ πρόχειρη. Από εκεί κι έπειτα όμως σκέφτηκα ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν ξεπέρασε το χαμό της μάνας του και την τελευταία λέξη του πατέρα του πριν πεθάνει κι αυτός, που δεν ήταν άλλη από το όνομά της, Μάρθα. Επίσης μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ερευνητές (ντετέκτιβ) της ιστορίας των κόμιξ. Από τη μία λοιπόν χτυπά ένα ακόμα ανοιχτό ψυχολογικό τραύμα, από την άλλη λειτουργεί και σαν λύση της πλεκτάνης στο μυαλό του Μπάτμαν, που μοιάζει εκείνη τη στιγμή να ξεκαθαρίζει τα πάντα στο μυαλό του. Εξακολουθεί να μη μοιάζει ιδανική λύση της μάχης ανάμεσα στους δύο υπερήρωες αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι πολύ πιο βαθιά η εξήγηση από αυτό που φαίνεται.
Γενικότερα σε αυτή την έκδοση εξηγούνται τα βαθύτερα κίνητρα των ηρώων με μεγαλύτερη ευστοχία. Δε διορθώνονται τα πάντα αλλά έχεις μπροστά σου ένα λειτουργικό φιλμ, μια υπερηρωική δημιουργία διαφορετική από όσες είχες συνηθίσει. Ίσως εκεί θέλω να εστιάσετε περισσότερο. Μπορεί σαν δημιούργημα, σαν κινηματογραφική ταινία, να βρείτε κι εδώ ατέλειες, που σίγουρα υπάρχουν. Όμως, υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο στον τόνο αυτής της ταινίας. Όλη αυτή η προσέγγιση του Σνάιντερ εμένα με κέρδισε. Θα ευχόμουν να είχε παρουσιάσει δύο δίωρα φιλμ αντί ακόμα και για αυτό το τρίωρο της Ultimate Edition. Παρ' ολ' αυτά, το τελικό αποτέλεσμα αυτής της εκδοχής με ικανοποίησε αρκετά και για ορισμένες στιγμές με έκανε να νιώσω ότι παρακολουθώ την καλύτερη υπερηρωική ταινία των τελευταίων χρόνων. Ο ανήμπορος Σούπερμαν στο Καπιτώλειο, ο Μπάτμαν στο πρώτο κυνηγητό με το Μπατ-μομπίλ, η πρώτη συνάντηση των δύο, η στιγμή της σύγκρουσης, η βίαιη έκρηξη του Μπάτμαν στην αποθήκη που είναι φυλακισμένη η Μάρθα Κεντ, η Γουόντερ Γούμαν, ο θάνατος του Σούπερμαν ήταν σκηνές που είχαν έντονο αντίκτυπο στον άνθρωπο που αγαπά τα υπερηρωικά κόμιξ αλλά και στον άνθρωπο που αγαπά τον κινηματογράφο και κατ επέκταση τον υπερηρωικό κινηματογράφο.
Δεν είναι συνηθισμένο το δημιούργημα του Σνάιντερ. Δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτό για πολλούς ακόμα λόγους από αυτούς που προσπάθησα να αναφέρω. Είναι μια από τις πιο περίεργες, αμφιλεγόμενες δημιουργίες των τελευταίων χρόνων κι εγώ θα συνεχίσω να μιλάω για τον τόνο και την δύναμη της εικόνας του Αμερικανού δημιουργού. Μετά από τρεις προβολές της Ultimate Edition, η λέξη που έρχεται στο μυαλό μου όσο βλέπω το φιλμ και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με συνεπαίρνει τόσο, είναι η λέξη "μυθικό". Βαρύγδουπο ίσως αλλά είναι αυτό που νιώθω μπορεί να προσδιορίσει τις καλύτερες στιγμές του φιλμ. Ένα φιλμ που ίσως σε λίγα χρόνια επανεκτιμηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου