ΚΑΣΠΕΡ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑΚΙ
 |
| Φαντασίας, Animation, Κωμωδία Διάρκεια: 100' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το Casper υπάρχει μέσα στο μυαλό μου μαζί με το Jumanji και το Space Jam (με τον Μάικλ Τζόρνταν, μην μπερδεύεστε με το πρόσφατο...). Είναι ταινίες που βγήκαν την ίδια περίοδο. Το 1995 τα δύο πρώτα κι ένα χρόνο μετά το τελευταίο. Τα έχω λοιπόν σε μια σχεδόν κοινή θέση μέσα στο μυαλό μου, ενώ πάντα εκεί κοντά έρχεται και η ανάμνηση του The Lion King και του The Mask. Δεν έχουν απόλυτη σχέση οι ταινίες μετάξυ τους, ούτε τις θεωρώ εξίσου καλές, αλλά ξυπνούν μια νοσταλγία εκείνης της εποχής, που έρχεται πάντα την περίοδο των γιορτών. Σε μια λοιπόν από τις κλασικές διαδικτυακές μου βόλτες, ψάχνοντας κάτι, έπεσα πάνω σε κάτι άλλο και κατέληξα να παρακολουθώ το Casper , μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Η ιστορία μας ακολουθεί τον Δόκτορ Χάρβεϊ, ψυχολόγο, ο οποίος αυτοαποκαλείται "θεραπευτής πνευμάτων". Η πρόσφατη απώλεια της συζύγου του, οδήγησε τον Χάρβεϊ σε έρευνες που τον οδηγούν στο συμπέρασμα ότι κάποια πνεύματα παραμένουν μεταξύ αυτού του κόσμου και του ... επόμενου, όταν έχουν αφήσει πίσω τους εκκρεμμότητες, που αφορούν κυρίως δικούς τους ανθρώπους. Ελπίζοντας ότι κάπως θα μπορέσει να ξαναβρεί για λίγο την σύζυγό του και να την αποχαιρετήσει, ο Χάρβεϊ επισκέπτεται στοιχειωμένα σπίτια αναζητώντας σύνδεση με τον άλλο κόσμο. Αυτή τη φορά βρίσκεται μαζί την κόρη του σε μια έπαυλη, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Μια πλούσια κληρονόμος θέλει να γκρεμίσει το μέρος και να φτιάξει ένα μοντέρνο παλάτι αλλά τα φαντάσματα που κατοικούν εκεί δεν την αφήνουν να προχωρήσει. Ελπίζει ότι ο Δόκτορ Χάρβεϊ θα μπορέσει να λύσει το θέμα!
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία για όλη την οικογένεια, από αυτές που δύσκολα θα γυρίζονταν σήμερα και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί. Ο Κάσπερ, όπως ανακαλύπτει στην πορεία ο Χάρβεϊ, ήταν ένα δωδεκάχρονο παιδί το οποίο πέθανε από πνευμονία πριν από αρκετά χρόνια. Αυτή η εξήγηση μπορεί να προκαλέσει αρκετή αναταραχή κυρίως σε ένα γονιό και κατά -πολύ- δεύτερο λόγο σε ένα παιδί, που θα παρακολουθήσει το φιλμ σήμερα. Νομίζω ότι γενικότερα οι αγωνίες βαραίνουν τους γονείς σε αυτές τις περιπτώσεις και πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ωστόσο κατανοώ ότι η εποχή είναι πλέον διαφορετική. Η προσέγγιση όμως της ταινίας δεν "βαραίνει" ποτέ το κλίμα και όλα κυλάνε σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς. Γενικότερα έχω την άποψη ότι τα παιδιά μπορούν πολύ πιο εύκολα από όσο νομίζουμε να χειριστούν κάποια θέματα που δεν κατανοούν απόλυτα αλλά ας μην προχωρήσουμε σε ψυχολογικές ανάλυσεις χωρίς να είμαστε κατάλληλοι.
Τα θετικά στοιχεία της ταινίας είναι πάρα πολλά. Η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά, τα πρωτοποριακά για την εποχή ψηφιακά εφέ, οι ερμηνείες και το χιούμορ ανήκουν σε αυτά. Ο συνδυασμός των ψηφιακών φαντασμάτων με τους ηθοποιούς και τα σκηνικά δείχνει ακόμα και σήμερα εξαιρετικός. Η μεγάλη έπαυλη, χτισμένη από την αρχή μέσα σε κινηματογραφικό πλατό , είναι από τα πράγματα που σήμερα, την εποχή της απόλυτης ψηφιοποίησης των πάντων, λείπουν πάρα πολύ.
Το επιτελείο των ηθοποιών είναι επίσης εξαιρετικό. Μπιλ Πούλμαν, Κριστίνα Ρίτσι, Έρικ Άιντλ, η Κάθι Μοριάριτι στο ρόλο της στρίγγλας, οι φωνητικές ερμηνείες των φαντασμάτων από τους Μαλάτσι Πίρσον, Τζο Νιπόουτ, Μπραντ Γκάρετ, Τζο Αλάσκεϊ αλλά και ένα σωρό σύντομα περάσματα από πρώτα ονόματα του Χόλιγουντ, γεμίζουν την οθόνη. Ο Νταν Ακρόιντ εμφανίζεται για δευτερόλεπτα ως Ρέι Σταντζ, από τους Γκόστμπαστερς, ενώ στην ίδια σκηνή θα δεις τον έναν μετά τον άλλο, τον Μελ Γκίμπσον, τον Κλιντ Ίστγουντ και τον Ρόντνεϊ Ντέιντζερφιλντ.
Σε γενικές γραμμές, το Casper, είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη οικογενειακή ταινία, με εύκολο αλλά καλό χιούμορ για τα παιδιά και μερικές σεναριακές αναλαμπές, που δείχνουν διάθεση να σκάψουν και λίγο βαθύτερα γύρω από την έννοια της μοναχικότητας, της φιλίας αλλά και της απώλειας, χωρίς αυτό να πρέπει να σας τρομάζει, καθώς γίνεται αρκετά προσεκτικά. Τα καρτουνίστικα ψηφιακά εφέ και το σλάπστικ χιούμορ δεν αφήνει το θέαμα να ξεφύγει σε κάτι σκληρό για τα παιδιά. Θεωρώ ότι αξίζει κανείς να την ανακαλύψει ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου