Ο ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ
 |
| Δράσης, Θρίλερ, Δράμα Διάρκεια: 112' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Ας, πρώην αλκοολικός, βγάζει τα προς το ζην με ένα ιδιαίτερο "επάγγελμα". Άτομα που εργάζονται και γνωρίζουν εκ των έσω πληροφορίες για διεφθαρμένες εταιρείες, επιθυμούν να τα βγάλουν όλα στη φόρα για το κοινό καλό. Όταν όμως φτάνει να απειλείται πια η ζωή τους, προσπαθούν να βρουν τρόπο να απεμπλακούν. Αυτός που βοηθά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο Ας, ο οποίος μεσολαβεί ώστε οι πληροφορίες να μην κυκλοφορήσουν ποτέ στο κοινό, οι εταιρείες να μην εκτεθούν αλλά και ο πληροφοριοδότης να μην απειληθεί ξανά και να κάνει μια επανεκκίνηση στη ζωή του. Ο Ας δουλεύει μέσα από ένα ιδιαίτερο σύστημα στο οποίο εμπλέκεται μια εταιρεία αναμετάδοσης τηλεπικοινωνίων για άτομα με προβλήματα ακοής ή ομιλίας. Ο πελάτης μιλά πάντα με κάποιον εκπρόσωπο της εταιρείας ο οποίος του μεταφέρει όσα ο Ας πληκτρολογεί σε μια ειδική συσκευή για κωφάλαλους, έτσι ώστε να μην έρχεται ο ίδιος σε άμεση συνομιλία με τον κάθε πελάτη. Όταν τη βοήθειά του ζητά η Σάρα, της οποίας η ζωή απειλείται καθώς έχει στην κατοχή της έγγραφα που καίνε τη μεγάλη βιομηχανία τροφίμων για την οποία εργαζόταν, ο Ας θα ξεφύγει από τους κανόνες του και τα πράγματα θα μπλεχτούν επικίνδυνα για τον ίδιο και την πελάτισσα του.
Ο Ντέιβιντ Μακένζι, του Hell or High Water, βρίσκεται στη σκηνοθεσία του Relay. Το αποτέλεσμα είναι ένα απολαυστικό, δεμένο -περίπου πολιτικό- θρίλερ με κέντρο όμως τον μοναχικό χαρακτήρα του Ας, που υποδύεται ο υπέροχος Ριζ Άχμεντ. Μέχρι τα τελευταία είκοσι λεπτά, η ταινία του Μακένζι κυλάει υπέροχα, σου φέρνει στο μυαλό κλασικά πολιτικά θρίλερ της δεκαετίας του '70 και παρουσιάζει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, πάνω στους οποίους στήνει την πλοκή, με κυριότερους μοχλούς τον Άχμεντ, την Λίλι Τζέιμς και τον Σαμ Γούρθιγκτον. Τα τελευταία είκοσι λεπτά όμως η ταινία χάνει το χαρακτήρα της και ενώ θέλει να φορτσάρει τη δράση της, η σεναριακή ανατροπή που έρχεται μοιάζει όχι να καταστρέφει τελείως όσα χτίστηκαν μέχρι εκεί αλλά να τους δίνει μια πολύ πιο απλοϊκή μορφή. Από εκεί που είχες ένα ενδιαφέρον κατασκοπευτικό θρίλερ που έπαιζε με τη μοναχικότητα του πρωταγωνιστή της και έβαζε υπέροχες πινελιές ψυχοδράματος, καταλήγεις στο τέλος να νιώθεις χρησιμοποιημένος από την ταινία, που για αλλού φάνηκε να ξεκινάει και αλλού καταλήγει.
Σίγουρα, το Relay δεν κακή ταινία και σε αυτό βοηθά ο τρόπος που χειρίζεται ο Μακένζι τους χώρους κινηματογράφησης και τους ηθοποιούς του, οι οποίοι κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά. Κάνει κινηματογράφο ο Μακένζι και καταπιάνεται με ένα είδος που δεν δίνει εύκολα καλές ταινίες τα τελευταία χρόνια. Τον προδίδει λίγο το σενάριο, ο τρόπος που στήνει την ανατροπή, η αποκάλυψη αυτής και η γρήγορη λύση της τελευταίας πράξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου