 | |
|
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Κάιλ Μούνι είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος που έγινε γνωστός στην Αμερική μέσα από τη συμμετοχή του για σχεδόν μια δεκαετία στο Saturday Night Live. Εκεί ο Μούνι υπάρχει μπροστά από την κάμερα, υποδυόμενος διάφορους ρόλους στα σκετσάκια της κλασικής κωμικής σειράς. Ο Κάιλ όμως έδειξε στην πορεία ότι θέλει και μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα και πίσω από την κάμερα, ως σεναριογράφος, κυρίως μέσα από τη δουλειά του στο Brigsby Bear και τη νοσταλγική σειρά Saturday Morning All Star Hits! Αυτό που διακρίνεται και στις δύο δουλειές του είναι η νοσταλγία για τα παιδικά/ εφηβικά χρόνια του σεναριογράφου. Στα χρόνια της νιότης του μας πάει και η τελευταία δουλειά του Μούνι, το Y2K, μια κωμωδία φαντασίας που μας μεταφέρει στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας και στην αρχή της επόμενης, τότε που ο κόσμος είχε αναστατωθεί από το λεγόμενο "millennium bug".
Παραμονή πρωτοχρονιάς του 1999, ο Ιλάϊ και ο Ντάνι, δύο όχι και τόσο δημοφιλή παιδιά στο Λύκειο της πόλης τους, αποφασίζουν να το ρίξουν έξω και να παρτάρουν, με τον Ιλάι να ελπίζει ότι στο πάρτι θα βρει και το κορίτσι που έχει ερωτευτεί, την όμορφη Λόρα. Η βραδιά όμως μετατρέπεται σε μια αιματηρή κόλαση καθώς με την αλλαγή του χρόνου, τα ηλεκτρονικά συστήματα τρελαίνονται, οι μηχανές ζωντανεύουν και αποφασίζουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Το millennium bug, ο ιός που όλοι φοβόντουσαν ότι θα φέρει την κατάρρευση στην παγκόσμια οικονομία και σε όλα τα ηλεκτρονικά συστήματα, αποδεικνύεται αληθινός και πιο απειλητικός απ' ότι όλοι περίμεναν.
Εδώ ο Κάιλ Μούνι γράφει και σκηνοθετεί και ίσως αυτό ζημιώνει το τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν ωραίες ιδέες στο σενάριο και δημιουργείται μια γενικότερη ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του ΄80 και του '90. Αν έχεις μεγαλώσει σε εκείνες τις εποχές, η θέαση της ταινίας γίνεται πολύ ευχάριστη καθώς ο τρόπος που χειρίζεται τη νοσταλγία ο δημιουργός της ταινίας αποδίδει αρκετά καλά και σου ξυπνάει μνήμες. Επίσης το χιούμορ γύρω από το ίντερνετ και τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής βρίσκει το στόχο. Κάπου όμως το χάνει λίγο με τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών ο Μούνι και παρά την καλή απόδοση των ηθοποιών, δεν έχεις το αναμενόμενο συναισθηματικό δέσιμο, το οποίο στις ταινίες του είδους που κλείνει το μάτι το Y2K ήταν βασική συστατικό.
Ως προς τη ροή της, η ταινία τα πάει περίφημα για ένα σαραντάλεπτο αλλά στη συνέχεια φαίνεται να χάνει ενέργεια. Όλη αυτή η διάθεση που δείχνει από την αρχή ο Μούνι, κορυφώνεται τη στιγμή της επίθεσης του ιού μέσα από κωμικό σπλάτερ και δυστυχώς φαίνεται να μην μπορεί να επανέλθει στα ίδια επίπεδα από εκεί κι έπειτα ενώ εσύ σαν θεατής περιμένεις κάτι ακόμα.
Παρ' όλα αυτά την ταινία την βρήκα διασκεδαστική, εύκολη, νοσταλγική για εμάς που σήμερα έχουμε πατήσει και περάσει τα σαράντα. Έχω την αίσθηση ότι εκεί ποντάρει ο Κάιλ Μούνι και σε ένα βαθμό καταφέρνει να κερδίσει ένα κομμάτι μας. Δυστυχώς όμως λείπουν πραγματάκια από την ταινία για να μείνει περισσότερο στο μυαλό μας μετά την προβολή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου