ΤΕΡΑΤΟΜΟΥΝΤΖΟΥΡΕΣ
 |
| Φαντασίας, Οικογενειακή Διάρκεια: 93' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Πως μπορεί ένα δεκάχρονο παιδί να χειριστεί την απώλεια της μαμάς και το θρήνο; Πως μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματα του και πως άραγε μπορεί να τα εξωτερικεύσει; Πως επουλώνεται η πληγή; Πως η οικογένεια μπορεί να ανταπεξέλθει; Θέτει ερωτήματα το Sketch, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σεθ Γουέρλι, και ο σκηνοθέτης/ σεναριογράφος τα τοποθετεί μπροστά στο θεατή μέσα από μια οριακά "Σπιλμπερικού" ύφους, οικογενειακή ταινία.
Ο νεαρός Τζακ μένει με τον μπαμπά του και την μικρότερη αδελφή του. Η μαμά τους έχει πεθάνει λίγους μήνες πριν και η οικογένεια περνάει δύσκολα. Η αδελφή του, Άμπερ, εξωτερικεύει τη θλίψη της σκιτσάροντας τρομακτικά πλάσματα, ο μπαμπάς θέλει να πουλήσει το σπίτι και να φύγουν από εκεί ενώ αυτός που φαίνεται να τα καταφέρνει καλύτερα είναι ο Τζακ. Μια βόλτα στο δάσος, δίπλα στη λίμνη που άρεσε στη μαμά του να περπατάει, τον φέρνει μπροστά σε μια απίστευτη ανακάλυψη. Η λίμνη είναι μαγική. Το νερό της μπορεί να ζωντανέψει ή να επιδιορθώσει πράγματα και όχι μόνο. Όταν ο Τζακ πάει την Άμπερ στη λίμνη για να της δείξει τις μαγικές της ιδιότητες, το μπλοκ με τα σκίτσα της μικρής θα πέσει στη λίμνη και από την επόμενη μέρα ένα χάος ξεσπά στην πόλη, με περίεργα πλάσματα να βρίσκονται παντού και οι πολίτες σε πανικό.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, η ταινία του Γουέρλι με άφησε ικανοποιημένο. Εγώ όμως είμαι (ήμουν, θα έλεγε κάποιος) ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στη δεκαετία του 1980 και του 1990. Έχω διαφορετικές προσλαμβάνουσες για το σινεμά και την τηλεόραση από ότι τα σημερινά παιδιά. Δεν είμαι σίγουρος λοιπόν ότι θα πήγαινα το οκτάχρονο παιδί μου να δει την ταινία. Δεν είμαι σίγουρος αν θα πήγαινα ούτε τον δωδεκάχρονο ανιψιό μου. Θεωρώ ότι η ταινία έχει στιγμές που είναι λίγο πιο τρομακτική από αυτό που θα έπρεπε, για αυτή την ηλικιακή ομάδα. Έχει τα στοιχεία παραμυθιού, που είχαν οι ταινίες του Σπίλμπεργκ ή γενικότερα οι παιδικές ταινίες των '80ς αλλά σε στιγμές γίνεται λίγο πιο σκοτεινά τρομακτικό από το αναμενόμενο. Είναι σαν η ταινία να μην έχει αποφασίσει εκατό τοις εκατό που θέλει να απευθυνθεί. Από την άλλη ίσως να έχει αποφασίσει ότι θέλει να απευθυνθεί στις μεγαλύτερες ηλικίες αλλά μέσα από την οπτική μιας παιδικής ταινίας, οπότε εκεί θα ήμουν οκ. Σε μια δεύτερη ανάγνωση λοιπόν, η ταινία του Γουέρλι με άφησε μπερδεμένο.
Ως προς τα μηνύματα που περνά το σενάριο δεν έχω καμία ένσταση. Από την προσέγγιση της ψυχολόγου, στην αρχή της ταινίας, μέχρι γενικότερα την αντιμετώπιση των πρωταγωνιστών απέναντι στο θρήνο για το χαμό του αγαπημένου τους προσώπου και την τελική κατάληξη, δεν μπορώ να πω ότι η γραφή του Γουέρλι με έχασε.
Ούτε από την πλευρά των ερμηνειών βρίσκεις ψεγάδια. Ειδικά τα πιτσιρίκια, Κιού Λόρενς και Μπιάνκα Μπελ, ήταν εξαιρετικά. Και ο Τόνι Χέιλ, στο ρόλο του μπαμπά ήταν μια χαρά, παρότι τον έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους.
Το κυριότερο πρόβλημα λοιπόν με την ταινία το εντοπίζω στο ύφος της. Λείπει το "κάτι" που θα την έκανε ένα πολύ πιο μαγικό και συναισθηματικό παραμύθι ενώ ο τρόμος θεωρώ ότι είναι λίγο πιο έντονος από αυτόν που θα έπρεπε σε μια παιδική ταινία φαντασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου