Military Wives (2019) Review

Είδος: Κομεντί, Δραματική

"Γλυκό, ανθρώπινο, συγκινητικό, αστείο. Αρκεί!"

ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

Σκηνοθεσία:Peter Cattaneo

Σενάριο:Rosanne Flynn,
Rachel Tunnard

Παίζουν:Kristin Scott Thomas,
Sharon Horgan,Emma Lowndes

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

 Δυο καλές πρωταγωνίστριες, ένα εύπεπτο σενάριο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, μερικά κλισέ που συναντάμε συνήθως σε μια «δραμεντί» ούτως ώστε να έχουμε συγκίνηση αλλά και χαμόγελα, μερικές δόσεις μουσικής και κάπως έτσι -με σωστή καθοδήγηση- πετυχαίνεις μια ταινία ιδανική για θερινό κινηματογράφο. Προς Θεού, δεν έχω σκοπό να μειώσω το φιλμ με αυτή μου τη φράση. Απλώς προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό να παρακολουθεί την ταινία στον κινηματογράφο και όλα τα πιθανά σενάρια κατέληγαν σε κάποιον θερινό με τη συντροφιά παγωμένου ποτού. Δεν το θεωρώ κακό αυτό. Αντιθέτως, το να μπορεί μια ταινία να σε μεταφέρει νοητά σε μια καλοκαιρινή αυλή, το χρεώνω στα υπέρ της.

Ξέρετε τι ή μάλλον ποιος δεν ήταν υπέρ της ταινίας πριν την παρακολουθήσει; Εγώ! Κι όμως στο τέλος το φιλμ του Πίτερ Κατανίο (ο κύριος που είκοσι τρία χρόνια πριν μας έδωσε το Άντρες Έτοιμοι Για Όλα) κατάφερε να αγγίξει αρκετές ευαίσθητες χορδές, να με κάνει να γελάσω αβίαστα σε κάποιες στιγμές και παρά την προβλέψιμη εξέλιξή του και τον συμβατικό τρόπο που χειρίζεται ο Κατανίο το υλικό του, τέλειωσα την προβολή νιώθοντας ικανοποιημένος από αυτό που είδα.

Το σενάριο των Ροζάν Φλιν και Ρέιτσελ Τάνερντ παίρνει την αρχική ιδέα από την πρώτη Χορωδία Συζύγων Στρατιωτικών που δημιουργήθηκε στην Αγγλία. Παρακολουθούμε λοιπόν τις συζύγους στρατιωτικών που υπηρετούν στο Αφγανιστάν στις αρχές του 2000, κατά την περίοδο της παραμονής τους στην στρατιωτική κοινότητα κι ενώ προσπαθούν να βρουν τρόπους να σταθούν η μία στην άλλη και να περάσουν δημιουργικά το χρόνο τους. Μια από τις ιδέες που πέφτει στο τραπέζι έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας χορωδίας και επειδή όπως ξέρουμε το τραγούδι και η μουσική έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, η ιδέα δεν αργεί να πάρει σάρκα και οστά. Μπροστά σε αυτή την προσπάθεια μπαίνει η αυστηρή Κέιτ, γυναίκα του Συνταγματάρχη, και η Λίζα, γυναίκα Αρχιλοχία. Η πρώτη ζητά πειθαρχία και μέτρο από τις άπειρες χορωδούς, η δεύτερη θέλει απλώς να τις αφήσει να τραγουδήσουν χωρίς αυστηρούς περιορισμούς. Η χρυσή τομή βρίσκεται και σύντομα η χορωδία καλείται να δώσει παράσταση στο Άλμπερτ Χολ, μπροστά σε σημαντικό κοινό.

Καταλαβαίνετε κι από αυτή την περίληψη ότι αυτό που θα παρακολουθήσετε κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σας εντυπωσιάσει ούτε θα σας εκπλήξει. Η ταινία ακολουθεί όλα εκείνα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει και δεν ξεφεύγει από κανένα κανόνα. Ότι κάνει όμως το κάνει τίμια. Λέει απλώς μια ιστορία και πολλές φορές οι ιστορίες μοιάζουν μεταξύ τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ειπωθούν, αρκεί να αυτό να γίνει με καλή πρόθεση και μεράκι. Και τα δύο φαίνεται να τα έχει το Military Wives, συν τις ερμηνείες των Κριστίν Σκοτ Τόμας και Σάρον Χόργκαν. Η πρώτη λίγο πιο επιτηδευμένη, η δεύτερη χαλαρά «φυσική».

Προφανώς δεν λες όχι όταν μια δραματική κομεντί κάνει το κάτι παραπάνω, πράγμα που δεν συμβαίνει εδώ, αλλά εντάξει βρε αδερφέ! Δεν μπορούμε να έχουμε πάντα κάτι εξαιρετικό, γιατί πως θα ξεχωρίζαμε το εξαιρετικό αν τα πάντα ήταν εξαιρετικά! Γλυκό, ανθρώπινο, συγκινητικό, αστείο. Αρκεί!

 

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr
PopCorn

IMDb

Wasp Network (2019) Review

Είδος: Κατασκοπική, Θρίλερ

Κατάσκοποι που κατασκοπεύουν κατασκόπους, προδότες που τελικά είναι ήρωες αλλά ίσως και ξανά προδότες και γενικά μια αρκετά μπερδεμένη αληθινή ιστορία αυτή που μας αφηγείται ο Γάλλος, Ολιβιέ Ασαγιάς. Αυτό που καταφέρνει ο σκηνοθέτης είναι να κρατήσει όσο μπορεί πιο ουδέτερη στάση απέναντι στην ιστορία του, έστω και αν φαίνεται ότι μάλλον συμπαθεί περισσότερο …κάποιους.

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ

Σκηνοθεσία:Olivier Assayas

Σενάριο:Olivier Assayas

Παίζουν:Edgar Ramírez,
Penélope Cruz,Wagner Moura

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Πάντα θεωρούσα το πολιτικό θρίλερ δύσκολο είδος. Ακόμα πιο δύσκολο, το πολιτικό θρίλερ που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Και δεν θεωρώ δύσκολο μόνο το να φτιάξεις μια ταινία αυτού του είδους αλλά και το να γράψεις μια κριτική για μια τέτοια ταινία, γιατί δεν πρέπει να πάρεις θέση, άσχετα με το αν αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια της προβολής. Στο κείμενο που αναφέρεται στην ταινία, πρέπει να αποφύγεις τα πολιτικά σχόλια, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, παρουσιάζοντας τα θετικά και αρνητικά σημεία της ταινίας και τα συναισθήματα που αυτή σου προκάλεσε. Ως προς αυτά λοιπόν, παρότι σέβομαι τη δυσκολία του είδους, ομολογώ ότι το Wasp Network με κέρδισε ως ιστορία αλλά με έχασε ως κινηματογραφική ταινία.

 Το Δίκτυο της Σφήκας ήταν στην ουσία το κατασκοπικό ή αντικατασκοπικό, αν θέλετε, δίκτυο του καθεστώτος του Κάστρο στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1990, που ήταν υπεύθυνο για την παρακολούθηση της δράσης των Κουβανών αντικαθεστωτικών, οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίξουν τον Κάστρο οργανώνοντας τρομοκρατικές επιθέσεις, πλήτωντας τον τουρισμό της χώρας, με αποκορύφωμα τις βομβιστικές επιθέσεις το 1997. Πέντε άτομα ήταν ο βασικός πυρήνας του δικτύου κι εμείς παρακολουθούμε κυρίως τρεις από αυτούς, με επίκεντρο τους πιλότους Ρενέ Γκονζάλεζ και Χουάν Πάμπλο Ρόκε, οι οποίοι παρουσιάζονται στην Αμερική ζητώντας πολιτικό άσυλο αφού έχουν αυτομολήσει.

 Κατάσκοποι που κατασκοπεύουν κατασκόπους, προδότες που τελικά είναι ήρωες αλλά ίσως και ξανά προδότες και γενικά μια αρκετά μπερδεμένη αληθινή ιστορία αυτή που μας αφηγείται ο Γάλλος, Ολιβιέ Ασαγιάς. Αυτό που καταφέρνει ο σκηνοθέτης είναι να κρατήσει όσο μπορεί πιο ουδέτερη στάση απέναντι στην ιστορία του, έστω και αν φαίνεται ότι μάλλον συμπαθεί περισσότερο …κάποιους. Τολμά να μην ακολουθήσει συγκεκριμένη αφηγηματική φόρμα, δίνοντας ανά διαστήματα την αίσθηση ενός δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ αλλά το ότι τολμά δεν σημαίνει κι ότι νικά. Σαν θεατής δε «νιώθεις» αλλά παρακολουθείς εξιστόρηση γεγονότων, πράγμα το οποίο νομίζω ότι δεν είναι ζητούμενο σε μια κινηματογραφική ταινία.

 Η μόνη εξαίρεση έρχεται από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και κυρίως του ζεύγους Κρουζ και Ραμίρεζ, με τη φυσική, ανθρώπινη, εύθραυστη παρουσία της πρώτης να κερδίζει τις εντυπώσεις. Τόσο όμως ο Ραμίρεζ όσο και ο Βάγκνερ Μόουρα, που υποδύεται τον Ρόκε, έχουν εξαιρετική παρουσία, όπως το ίδιο καλοί και πειστικοί είναι στους ρόλους τους η Άννα Ντε Αρμάς και ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.

 Η ανθρώπινη ιστορία που υπάρχει πίσω από την ταινία είναι συγκινητική. Η πολιτική ιστορία είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Η ταινία όμως δεν ικανοποιεί σε αρκετά επίπεδα και χάνει τη σύνδεση με το θεατή κάπου ανάμεσα στα πολλαπλά fade out που επιλέγει ο σκηνοθέτης, τις διάφορες πλοκές που μπλέκονται, τους πάρα πολλούς χαρακτήρες και την αναγκαστικά πυκνή αφήγηση, που δε σε αφήνει να την ακολουθήσεις, πόσο μάλλον να την παρακολουθήσεις.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr
PopCorn

IMDb