Wasp Network (2019) Review

Είδος: Κατασκοπική, Θρίλερ

Κατάσκοποι που κατασκοπεύουν κατασκόπους, προδότες που τελικά είναι ήρωες αλλά ίσως και ξανά προδότες και γενικά μια αρκετά μπερδεμένη αληθινή ιστορία αυτή που μας αφηγείται ο Γάλλος, Ολιβιέ Ασαγιάς. Αυτό που καταφέρνει ο σκηνοθέτης είναι να κρατήσει όσο μπορεί πιο ουδέτερη στάση απέναντι στην ιστορία του, έστω και αν φαίνεται ότι μάλλον συμπαθεί περισσότερο …κάποιους.

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ

Σκηνοθεσία:Olivier Assayas

Σενάριο:Olivier Assayas

Παίζουν:Edgar Ramírez,
Penélope Cruz,Wagner Moura

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Πάντα θεωρούσα το πολιτικό θρίλερ δύσκολο είδος. Ακόμα πιο δύσκολο, το πολιτικό θρίλερ που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Και δεν θεωρώ δύσκολο μόνο το να φτιάξεις μια ταινία αυτού του είδους αλλά και το να γράψεις μια κριτική για μια τέτοια ταινία, γιατί δεν πρέπει να πάρεις θέση, άσχετα με το αν αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια της προβολής. Στο κείμενο που αναφέρεται στην ταινία, πρέπει να αποφύγεις τα πολιτικά σχόλια, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, παρουσιάζοντας τα θετικά και αρνητικά σημεία της ταινίας και τα συναισθήματα που αυτή σου προκάλεσε. Ως προς αυτά λοιπόν, παρότι σέβομαι τη δυσκολία του είδους, ομολογώ ότι το Wasp Network με κέρδισε ως ιστορία αλλά με έχασε ως κινηματογραφική ταινία.

 Το Δίκτυο της Σφήκας ήταν στην ουσία το κατασκοπικό ή αντικατασκοπικό, αν θέλετε, δίκτυο του καθεστώτος του Κάστρο στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1990, που ήταν υπεύθυνο για την παρακολούθηση της δράσης των Κουβανών αντικαθεστωτικών, οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίξουν τον Κάστρο οργανώνοντας τρομοκρατικές επιθέσεις, πλήτωντας τον τουρισμό της χώρας, με αποκορύφωμα τις βομβιστικές επιθέσεις το 1997. Πέντε άτομα ήταν ο βασικός πυρήνας του δικτύου κι εμείς παρακολουθούμε κυρίως τρεις από αυτούς, με επίκεντρο τους πιλότους Ρενέ Γκονζάλεζ και Χουάν Πάμπλο Ρόκε, οι οποίοι παρουσιάζονται στην Αμερική ζητώντας πολιτικό άσυλο αφού έχουν αυτομολήσει.

 Κατάσκοποι που κατασκοπεύουν κατασκόπους, προδότες που τελικά είναι ήρωες αλλά ίσως και ξανά προδότες και γενικά μια αρκετά μπερδεμένη αληθινή ιστορία αυτή που μας αφηγείται ο Γάλλος, Ολιβιέ Ασαγιάς. Αυτό που καταφέρνει ο σκηνοθέτης είναι να κρατήσει όσο μπορεί πιο ουδέτερη στάση απέναντι στην ιστορία του, έστω και αν φαίνεται ότι μάλλον συμπαθεί περισσότερο …κάποιους. Τολμά να μην ακολουθήσει συγκεκριμένη αφηγηματική φόρμα, δίνοντας ανά διαστήματα την αίσθηση ενός δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ αλλά το ότι τολμά δεν σημαίνει κι ότι νικά. Σαν θεατής δε «νιώθεις» αλλά παρακολουθείς εξιστόρηση γεγονότων, πράγμα το οποίο νομίζω ότι δεν είναι ζητούμενο σε μια κινηματογραφική ταινία.

 Η μόνη εξαίρεση έρχεται από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και κυρίως του ζεύγους Κρουζ και Ραμίρεζ, με τη φυσική, ανθρώπινη, εύθραυστη παρουσία της πρώτης να κερδίζει τις εντυπώσεις. Τόσο όμως ο Ραμίρεζ όσο και ο Βάγκνερ Μόουρα, που υποδύεται τον Ρόκε, έχουν εξαιρετική παρουσία, όπως το ίδιο καλοί και πειστικοί είναι στους ρόλους τους η Άννα Ντε Αρμάς και ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.

 Η ανθρώπινη ιστορία που υπάρχει πίσω από την ταινία είναι συγκινητική. Η πολιτική ιστορία είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Η ταινία όμως δεν ικανοποιεί σε αρκετά επίπεδα και χάνει τη σύνδεση με το θεατή κάπου ανάμεσα στα πολλαπλά fade out που επιλέγει ο σκηνοθέτης, τις διάφορες πλοκές που μπλέκονται, τους πάρα πολλούς χαρακτήρες και την αναγκαστικά πυκνή αφήγηση, που δε σε αφήνει να την ακολουθήσεις, πόσο μάλλον να την παρακολουθήσεις.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Filmy.gr
PopCorn

IMDb