 |
| Κόμικ, Επιστημονική Φαντασία, Φαντασία, Δράσης Διάρκεια: 129' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το σκοτεινό σύμπαν που έφτιαξε ο Ζακ Σνάιντερ για τους ήρωες της DC αποτελεί πια παρελθόν. Το φωτεινό, πολύχρωμο σύμπαν του Τζέιμς Γκαν είναι πια το νέο κινηματογραφικό σπίτι του Σούπερμαν και των υπόλοιπων υπερηρώων της πλούσιας κομιξικής μυθολογίας της εταιρείας. Αποτελεί αυτό από μόνο του εγγύηση ότι θα δούμε καλύτερες ταινίες με τον Γκαν στο τιμόνι των DC Studios; Όχι, βέβαια. Το πρώτο δείγμα είναι ο νέος Σούπερμαν, που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Τζέιμς Γκαν, οπότε... ένα βήμα τη φορά.
Στο σύμπαν του Γκαν ο κόσμος γνωρίζει την ύπαρξη των μετα-ανθρώπων εδώ και 300 χρόνια. Ο Σούπερμαν είναι ο πρώτος εξωγήινος από αυτούς, ο πιο ισχυρός και έφτασε σε αυτόν τον κόσμο πριν 30 χρόνια, σαν βρέφος μέσα σε μια εξωγήινη κάψουλα, προσγειώθηκε στο Κάνσας και τον μεγάλωσαν οι Τζόναθαν και Μάρθα Κεντ, δύο αγρότες. Συστήθηκε στον κόσμο αυτό πριν τρία χρόνια ενώ τρεις εβδομάδες πριν σταμάτησε την εισβολή του κράτους της Μποράβια σε αυτό Τζαρανπούρ. Τρία λεπτά πριν την έναρξη των γεγονότων της ταινίας, ο Σούπερμαν έχει χάσει την πρώτη του μάχη απέναντι στο Σφυρί της Μποράβια, υπερήρωα που έστειλε το κράτος της Μποράβια ως αντίποινα. Σύντομα βλέπουμε ότι ο Λεξ Λούθορ βρίσκεται πίσω από τη Μποράβια και έχει καταστρώσει ένα ολόκληρο σχέδιο ώστε να καταστρέψει τον Σούπερμαν. Δίπλα του έχει δύο υπερκακούς, δικά του δημιουργήματα, τον Ούλτραμαν και την Μηχανικό καθώς και τα Αρπακτικά, τον στρατό του από άνδρες με ενισχυμένες ιπτάμενες πανοπλίες. Έχει όμως και ο Σούπερμαν στο πλευρό του συμμάχους, μια ομάδα υπερηρώων που αποτελείται από έναν Γκριν Λάντερν, τον Γκάϊ Γκάρντνερ, τη Χοκγκερλ και τον Μίστερ Τερίφικ ενώ υπάρχει και ο Κρύπτο, ο πανίσχυρος τετράποδος φίλος του Ανθρώπου από Ατσάλι. Ένα μήνυμα από τους βιολογικούς γονείς του Σούπερμαν που ανακαλύπτει ο Λούθορ μετά την εισβολή του στο κρησφύγετο του ήρωα, θα φέρει τον Άνθρωπο από Άτσαλι μπροστά σε ένα τεράστιο πρόβλημα καθώς το περιεχόμενο του μηνύματος μιλά για κατάκτηση του πλανήτη και επιβολή του Κρυπτονιανού πολιτισμού στη Γη. Ο κόσμος αμφιβάλει για τις προθέσεις του Σούπερμαν ενώ ο ίδιος προσπαθεί να αποδείξει την αλήθεια του, γνωρίζοντας πως οι αξίες που κουβαλά προέρχονται από τους γήινους γονείς του.
Πελώρια τέρατα, μικροσύμπαντα, μαύρες τρύπες, δαίμονες από άλλες διαστάσεις κι ένα σωρό χαρακτήρες βγαλμένοι από τα κόμικς της DC περνούν από την οθόνη και αν πρέπει κάτι να αναγνωρίσεις στον Τζέιμς Γκαν είναι ότι δεν φοβάται να φτιάξει μια εντελώς κομιξική ταινία, μακριά από οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης του υλικού με πιο ρεαλιστικές διαθέσεις. Ο Γκαν δηλώνει ότι αυτός είναι ο κόσμος των χαρακτήρων κι εσύ πρέπει να μπεις σε αυτόν και το κάνει ξεκάθαρο από την αρχή, από τη στιγμή που κάνει την εμφάνισή του ο Κρύπτο και τα ρομπότ βοηθοί του Σούπερμαν. Αν είσαι εντάξει με αυτό τότε την ταινία θα την διασκεδάσεις αρκετά. Θα την ευχαριστηθείς ίσως πολύ περισσότερο αν είσαι φίλος των υπερηρωικών κόμικς της DC και δεχτείς έτσι πολύ πιο εύκολα όσα βλέπεις να διαδραματίζονται μπροστά σου, κατανοώντας επίσης πιο εύκολα έτσι τους χαρακτήρες και τα κίνητρα, γιατί ο Γκαν τα θεωρεί σχεδόν αυτονόητα όλα αυτά και δεν παρουσιάζει την καταγωγή του ήρωα και των υπολοίπων βασικών χαρακτήρων αλλά σε βάζει κατευθείαν στο ψητό. Ο κόσμος αυτός ήδη υπάρχει και σε περιμένει να τον ανακαλύψεις.
Δεν σημαίνουν όλα αυτά ότι δεν δίνεται βάρος στο γράψιμο του κάθε χαρακτήρα. Οι περισσότεροι είναι καλογραμμένοι και εύκολα αντιλαμβάνεσαι τι υπάρχει πίσω από τον καθένα τους. Άλλοι πάλι εμφανίζονται, δίνουν ένα στίγμα και μάλλον περιμένουν τις επόμενες ταινίες για εδραιωθούν, όπως ο Μεταμόρφο (Element man νομίζω τον αναφέρει στην ταινία), η Χοκγκερλ και κάποια μέλη της Ντέιλι Πλάνετ. Ίσως ακόμα και ο Λούθορ του Νίκολας Χουλτ θα έλεγα ότι εδώ δεν αναλύεται όσο θα περίμενες, αν και ο Χουλτ τα πάει πολύ καλά, άλλοτε ξεφεύγοντας σε πιο καρτουνίστικες αντιδράσεις και άλλοτε βγάζοντας μια πραγματική μοχθηρία.
Ο Σούπερμαν αποκτά μια ακόμα ιδανική κινηματογραφική ενσάρκωση στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Κόρενσουετ, αρκετά πιο κοντά σε αυτό που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ως Σούπερμαν με βάση τόσο την -αξεπέραστη έχω την αίσθηση ακόμα- εικόνα του Κρίστοφερ Ριβ αλλά και των αρκετών εκδοχών που συναντάμε στα υπερηρωικά κόμικς. Αυτός ο Σούπερμαν νοιάζεται για όλους και όσο άτρωτος μοιάζει εξωτερικά τόσο ανθρώπινος είναι εσωτερικά, πράγμα που ο Γκαν δείχνει ξεκάθαρα ότι χρωστάει στους θετούς γονείς του, τους αγρότες από το Κάνσας (άλλη μια πολύ καλή επιλογή ηθοποιών από τον σκηνοθέτη).
Όσο σημαντικός είναι ο Σούπερμαν εδώ άλλο τόσο σημαντική είναι και η Λόις Λέιν, με την Ρέιτσελ Μπρόσναχαν να βρίσκει το κλειδί και να δίνει ίσως την καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά της Λόις, με συν την έντονη χημεία της με τον Κόρενσουετ. Οι δυο τους βρίσκονται ήδη σε σχέση εδώ και μερικούς μήνες και η Λόις γνωρίζει τη μυστική ταυτότητα του Κλαρκ/ Σούπερμαν, οπότε και το σενάριο δίνει βάρος σε μεταξύ τους συζητήσεις τόσο για τη σχέση τους όσο και για τη σχέση του Σούπερμαν με τον κόσμο και τα όρια που πρέπει ή δεν πρέπει να έχει αυτή η σχέση.
Ο Γκαν χωράει και το πολιτικό σχόλιο στην ταινία του, κάτι που ούτως ή άλλως υπάρχει σαν θεματική στα κόμικς του Σούπερμαν, καθώς έχουμε ένα πανίσχυρο ον που μπορεί να σταματήσει κάθε εχθροπραξία πάνω στη Γη με μικρή προσπάθεια αλλά εκεί μπαίνει πάντα ένα ηθικό και πολιτισμικό ζήτημα. Πρώτη φορά είδαμε κινηματογραφικά το πολιτικό σχόλιο να γίνεται στο πολύ κακό Superman IV: The Quest For Peace, εδώ γίνεται λίγο πιο ξεκάθαρος παραλληλισμός με γεγονότα του σήμερα, με ένα σαφώς καλύτερο σενάριο και μία σαφώς καλύτερη ταινία.
Δεν είναι η ταινία του Γκαν ακριβώς αυτό που περίμενα και προφανώς δεν όφειλε να είναι. Υπάρχει ένα όραμα για το στήσιμο του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC, για την ανάδειξη των χαρακτήρων και την αφήγηση πιο κόμικ ιστοριών. Με έχει πείσει ο Γκαν, εμένα που δεν είμαι ένας φανατικός αναγνώστης κόμικς; Όχι εκατό τοις εκατό. Με κέρδισε η απεικόνιση του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα; Ναι, αλλά και η απεικόνιση του Κάβιλ (Man Of Steel) με είχε κερδίσει, έστω και σε δεύτερη ανάγνωση. Εδώ η δεύτερη ανάγνωση δεν δούλεψε ιδιαίτερα υπέρ της ταινίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το νέο Superman είναι μια αρκετά διασκεδαστική, φωτεινή ταινία, που στο φινάλε της νιώθεις καλά. Η διαδρομή του ήρωα, οι στιγμές που η κάμερα του Γκαν τον αποθεώνει, οι στιγμές που το σενάριο δείχνει το ακέραιο, το καθαρό αλλά και το ανθρώπινο του χαρακτήρα του, οδηγούν σε αυτή την τελική σκηνή που κι εσύ χαμογελάς όταν ο ήλιος χτυπά το χαμογελαστό του πρόσωπο. Θα ήθελα να είναι απλώς μια ταινία που δεν θα χρειαζόταν να σκεφτώ ότι "ωραία ξεκινάει, ας δούμε πως θα τα αναπτύξει όλα αυτά στις επόμενες ταινίες". Καταλαβαίνετε ότι κάπου αυτά τα κινηματογραφικά σύμπαντα αρχίζουν να με κουράζουν. Δεν λέω όχι σε μία τριλογία αλλά η τάση να δώσουμε τηλεοπτικό χαρακτήρα σε κινηματογραφικό προϊόν, κάπου μετά το τέλος της πρώτης φάσης της Μάρβελ άρχισε να με χάνει. Τέλος πάντων. Μπορεί να είμαι εγώ που μεγαλώνω και γίνομαι γερο-παράξενος. Το πρόσημο του νέου Σούπερμαν είναι πάντως θετικό. Μέχρι εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου