 |
| Βιογραφική, Κωμική, Δραματική Διάρκεια:99' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το αμερικανικό όνειρο προβάλλεται μια ακόμη φορά μέσα από μια ταινία που διαφημίζεται ως βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Αν την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια τότε βλέπουμε μια αρκετά συμπαθητική χαλαρή βιογραφική ταινία με αρκετά θετικά μηνύματα, καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες και μερικές σεναριακές υπερβολές που εύκολα ή δύσκολα μπορούμε να παραβλέψουμε. Εύκολα τις παραβλέπουμε αν δεχτούμε ότι υπάρχει αλήθεια στην ιστορία μας. Δύσκολα όμως θα τις παραβλέψουμε αν δεχτούμε τις αντίθετες απόψεις που ακούστηκαν από την εταιρεία, Frito-Lay, και την αμφισβήτηση γύρω από την αλήθεια της ιστορίας. Ας τα δούμε όμως αυτά παρακάτω.
Ο Ρίτσαρντ Μοντανιέζ, Μεξικανός μετανάστης, που μεγαλώνει με την οικογένειά του κάτω από δύσκολες συνθήκες στην Αμερική, καταφέρνει να πιάσει μόνιμη δουλειά ως επιστάτης στην εταιρεία, Frito- Lay, την περίφημη εταιρεία που παράγει τα πασίγνωστα σνακ Cheetos. Ο Μοντανιέζ έχει την ιδέα της δημιουργίας μιας νέας, πικάντικης γεύσης στα σνακ, με βάση το μεξικανικό τσίλι. Με μεγάλο ρίσκο φτάνει στον υπεύθυνο της εταιρείας κι αυτός του δείχνει εμπιστοσύνη και σε στιγμή που η εταιρεία κινδυνεύει με απώλειες σημαντικών εσόδων που θα οδηγήσουν σε μαζικές απολύσεις, η νέα γεύση φέρνει τα πάνω κάτω και ο Μοντανιέζ δέχεται επιτέλους την αναγνώριση που του αξίζει.
Η Μεξικανικής καταγωγής ηθοποιός, Εύα Λονγκόρια, περνάει πίσω από την κάμερα και καταφέρνει να φτιάξει μια βιογραφική ταινία που "τσεκάρει" τα απαραίτητα κουτάκια ώστε να αγγίξει το κοινό. Η ιστορία του Μοντανιέζ είναι η κλασική ιστορία του ανθρώπου που δεν έχει στον ήλιο μοίρα και μέσα από προσπάθεια και μια έξυπνη ιδέα καταφέρνει να κάνει το μεγάλο βήμα στη ζωή του. Υπάρχει αρκετό χιούμορ αλλά και μερικές πιο έντονες δραματικές στιγμές, μέσα από μια γρήγορη αφηγηματική ροή, που καταφέρνει να κάνει την ταινία να κυλήσει πολύ εύκολα.
Οι σεναριακές υπερβολές είναι προφανείς και η αλήθεια είναι ότι αρκετές τις περιμένεις ούτως ή άλλως στο συγκεκριμένο είδος. Ο πρωταγωνιστής από τη στιγμή που μπαίνει στον ίσιο δρόμο και μετά (αρχικά κινείται στην παρανομία) παρουσιάζεται αψεγάδιαστος, τονίζεται ο ρατσισμός λόγω της καταγωγής του και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει όταν προσπαθεί να ανελιχθεί, ενώ κλασικά οι ανώτεροί του παρουσιάζονται ως οι απαραίτητοι "κακοί" της ιστορίας, εκτός από το κεφάλι της εταιρείας, Ρότζερ Ενρίκο, που φαίνεται ως ένας απολύτως συμπαθής κι έντιμος κύριος... Δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορείς να φανταστείς τον επικεφαλής μιας μεγάλης πολυεθνικής ως ένα τόσο έντιμο και αξιαγάπητο κύριο. Ειδικά στις τελευταίες σκηνές της ταινίας, η καλοσύνη ξεχειλίζει από τους πάντες.
Ακόμα κι έτσι όμως, η ταινία της Λονγκόρια παραμένει συμπαθής, στα πλαίσια μιας χολιγουντιανής βιογραφίας, που θέλει να τονίσει λίγο παραπάνω την δυσκολία των αλλοδαπών στο να γίνουν αποδεκτοί από το σύστημα. Φαίνεται όμως ότι η Λονγκόρια θέλει να πει ένα παραμύθι με ωραίο τέλος και όχι τόσο μια αληθινή ιστορία. Ειδικά οι αντιδράσεις μετά την προβολή της ταινίας από την ίδια την εταιρεία σχετικά με τη συμμετοχή του Μοντανιέζ στη δημιουργία του προϊόντος, προκαλούν αρκετές σκέψεις. Ο ίδιος ο Μοντανιέζ δήλωσε ότι το λάθος που δεν πρέπει να κάνουν άλλοι που θα βρεθούν στη θέση του είναι το ότι δεν κράτησε ντοκουμέντα, ώστε να μπορεί να αποδείξει τα λεγόμενά του.
Που κρύβεται η αλήθεια και που υπάρχουν υπερβολές μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αν λοιπόν δεχτούμε ότι η ταινία είναι περισσότερο προϊόν μυθοπλασίας, που αφηγείται μια ιστορία με σκοπό να εμπνεύσει, τότε η προβολή της θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου