 |
| Φαντασίας, Κόμικ, Δράσης Διάρκεια:144' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Φλας είναι ο αγαπημένος μου ήρωας της DC. Η τηλεοπτική σειρά των αρχών της δεκαετίας του 1990 αλλά και μερικά τεύχη του κόμικ που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή, έπαιξαν σίγουρα το ρόλο τους σε αυτό. Ο ωραίος σχεδιασμός της στολής που φορούσε ο Τζον Γουέσλι Σιπ έκανε κλικ στο γούστο μου και λίγο με την τηλεοπτική σειρά, λίγο με την ανάγνωση των κόμικς, ο Φλας έκανε κλικ στον ψυχισμό μου. Έκτοτε αναζητούσα μανιωδώς νέα για την κινηματογραφική μεταφορά του ήρωα, η οποία συνεχώς ήταν πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της και συνεχώς ματαιωνόταν για διάφορους λόγους. Τα χρόνια πέρασαν και ο Φλας απέκτησε μια ακόμη τηλεοπτική σειρά, με τον Γκραντ Γκάστιν να υποδύεται τον ήρωα αυτή την φορά και παρότι οι χαρακτήρες που περιτριγύριζαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν ήταν πολύ επιτυχημένοι, η σειρά είχε τέσσερις αρκετά ενδιαφέρουσες σεζόν. Από εκεί και μετά κατρακύλησε.
Η πρώτη ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση του Φλας ήρθε μέσα από το λεγόμενο Snyderverse, με μια μικρή συμμετοχή στο BvS και με μεγαλύτερο ρόλο πια στο Justice League, τόσο στην εκδοχή του Γουίντον όσο και σε αυτή- την σαφώς προτιμότερη- του Ζακ Σνάιντερ. Παρότι η ματιά του Σνάιντερ με κέρδισε, ομολογώ ότι η ενσάρκωση του Μπάρι Άλεν από τον Έζρα Μίλερ, δεν ήταν αυτό που θα ήθελα. Ήταν όμως μια εκδοχή που μέσα στο πλαίσιο του έργου του Σνάιντερ, δούλεψε αρκετά καλά.
Μέτα από ένα σωρό προβλήματα (δεν τα αναφέρω γιατί λίγο πολύ τα γνωρίζετε), φτάνουμε και στη χρονιά που ο Φλας έρχεται στη μεγάλη οθόνη με την δική του ταινία. Ο Κίτον επιστρέφει ως Μπάτμαν, ο Άφλεκ βρίσκεται εκεί για τελευταία(;) φορά κι αυτός ως Μπάτμαν, ένα σωρό ακόμα παλιοί και νέοι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν (ή παραλίγο να ενσαρκώσουν) υπερήρωες της DC περνούν είτε ολοζώντανοι είτε με ψηφιακά εφέ από την οθόνη και το περίφημο πολυσύμπαν των κόμικς εισέρχεται στον κινηματογράφο. Ο Τομ Κρουζ και ο Στίβεν Κινγκ εκθειάζουν την ταινία και αρκετοί κριτικοί που βλέπουν το φιλμ του Άντι Μουσκιέτι σε ειδική προβολή μιλούν για μια από τις καλύτερες της DC. Κι ενώ λοιπόν όλα φαίνεται να συνηγορούν στο ότι ο Φλας είναι μια -τουλάχιστον - καλή ταινία, εγώ μπαίνω χωρίς επιφυλάξεις στην προβολή και βγαίνω χωρίς να έχω νιώσει ότι παρακολούθησα μια ... ταινία.
Πρώτη άβολη στιγμή ήταν η εμφάνιση του Άφλεκ και το γράψιμο του χαρακτήρα του στο τέλος της θεαματικής σκηνής καταδίωξης. Ο Φλας και ο Μπάτμαν παίζουν κωμωδία τυλιγμένοι στο λάσο της αλήθειας της Γουόντερ Γούμαν και έρχονται θύμησες από το χιούμορ του Γούιντον στο Justice League, χιούμορ που ούτε τότε, ούτε τώρα βρήκα να ταιριάζει στον Μπάτμαν του Άφλεκ, όμως το προσπερνάω και πάω παρακάτω.
Ακολουθεί το ταξίδι του Μπάρι πίσω στο χρόνο και τα ενδιαφέροντα συγκινητικά και κωμικά γεγονότα που προκαλεί αυτό, με τον Μίλερ (που εξακολουθεί να μην μου αρέσει ιδιαίτερα στο ρόλο) να τα πηγαίνει περίφημα σε διπλή εμφάνιση πια καθώς το χρονολόγιο άλλαξε και παρότι κατάφερε να βρει ζωντανή τη μητέρα του, πέφτει πάνω στο νεαρό εαυτό του, σε ένα χρονολόγιο που ανακαλύπτει ότι ο μόνος που υπάρχει εκεί είναι ο Μπάτμαν. Σε αυτόν θα στραφεί για να ζητήσει βοήθεια ώστε να διορθώσει αυτό που συμβαίνει, για να ανακαλύψει ότι εδώ ο Μρους Γουέην είναι αρκετά μεγαλύτερος και εντελώς διαφορετικός. Εδώ μπαίνει ο Μάικλ Κίτον και ίσως λόγω νοσταλγίας, η ταινία αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Διάλογοι αρκετά προσεγμένοι και περνάμε σιγά σιγά στη δράση, καθώς αυτό που δεν άλλαξε στο συγκεκριμένο χρονολόγιο είναι η εισβολή του Ζοντ στη Γη. Ο Φλας εντωμεταξύ χάνει τις δυνάμεις του που περνούν πια στον άλλο Μπάρι και όλοι μαζί αναζητούν εναγωνίως τον Σούπερμαν, που όμως εδώ έπεσε πριν καιρό κάπου στη Ρωσία και δεν είναι ακριβώς ο... Σούπερμαν αλλά η ξαδέρφη του, Κάρα Ζορ Ελ. Έδω έχουμε λοιπόν και τη δεύτερη κινηματογραφική εμφάνιση της Σούπεργκερλ, με τη μορφή της πολύ καλής σε αυτό που τους ζητήθηκε, Σάσα Κάλε.
Μέχρι εδώ, αρκετά καλά, έστω και με το φορτωμένο ψηφιακό χαμό να γίνεται αντιληπτός. Η συνέχεια όμως είναι αυτή που με πέταξε εκτός ολοκληρωτικά. Δεν είναι ότι δεν κάνει καλή δουλειά ο Μουσκιέτι. Είναι όμως έντονο το fan service και η χρησιμοποίηση πολλών και μέτριων ψηφιακών εφέ που δεν νιώθω πια ότι παρακολουθώ κινηματογραφική ταινία αλλά μια προσπάθεια ικανοποίησης των πάντων. Πρέπει να ικανοποιήσουμε και τους φίλους του Σνάιντερ αλλά και τους φίλους των παλιών ταινιών και σειρών της DC αλλά και την ιστορία των κόμιξ. Και κάπου εκεί, παρά τα συγκινητικά cameos αισθάνομαι να έχω μπουχτίσει, όπως πολλές φορές τα τελευταία χρόνια αισθάνθηκα με τις ταινίες της Μάρβελ.
Μπορείς να καταλογίσεις πολλά στον Σνάιντερ και στο όραμά του ή ακόμα και στον τρόπο που χειρίστηκε τους ήρωες και το σύμπαν της DC. Δεν μπορείς όμως να του καταλογίσεις ότι δεν έφτιαξε κινηματογραφικές ταινίες. Ταινίες με σφραγίδα δημιουργού και όχι κάποιου που προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες, κοπιάροντας την επιτυχημένη αρχικά συνταγή της Μάρβελ. Έδω φαίνεται ότι η DC ήθελε να γίνει περισσότερο Μάρβελ και ο Μουσκιέτι μάλλον αυτό υπηρετεί. Και επαναλαμβάνω ότι το κάνει καλά αλλά δυστυχώς δεν είναι για μένα αυτό που κάνει. Προτιμούσα το σκοτεινή και διαφορετική οπτική του Σνάιντερ, με τις όποιες σεναριακές ατέλειες.
Ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος ότι ο Φλας και η συγκεκριμένη ταινία θα έχουν λόγο στη συνέχεια του σύμπαντος της DC. Η τελική εμφάνιση του Κλούνεϊ ως Μπρους Γουέην, αφού τα ταξίδια των δύο Μπάρι στο χρόνο έχουν ανακατέψει το χρονολόγιο και τα σύμπαντα, με άφησε με περισσότερα ερωτηματικά παρά με διασκέδασε. Δυστυχώς, όπως και με την τελευταία ταινία του Σαζάμ, έτσι κι εδώ μου έμεινε η αίσθηση μιας ταινίας που ούτε μόνη της μπορεί απόλυτα να σταθεί αλλά ούτε και να αποτελέσει ένα ακόμα κεφάλαιο ενός κινηματογραφικού σύμπαντος που θεωρητικά εδώ τελειώνει. Δεν ξέρω...
Αστεράκια δεν έχει και πολύ νόημα να μπουν εδώ, καθώς περισσότερο σκέψεις γύρω από την ταινία ήθελα να καταθέσω, παρά ουσιαστική κριτική να κάνω. Μπορώ να κατανοήσω οποιονδήποτε αγαπήσει την ταινία του Μουσκιέτι, είτε λόγω νοσταλγίας είτε γιατί πολύ απλά την αγάπησε, του άρεσε, τον διασκέδασε, τον συγκίνησε. Αυτό θα είναι πάντα κατανοητό. Δεν αγαπάμε μόνο τις καλές ταινίες και δεν μισούμε μόνο τις κακές ταινίες. Εγώ πάντως έχω την αίσθηση ότι αρχίζω να απομακρύνομαι από το υπερηρωικό σινεμά, που τόσο αγαπώ. Νομίζω ότι η συνέχεια του είδους, με τον τρόπο που φαίνεται να την οραματίζονται οι υπεύθυνοι, σκοπεύει περισσότερο σε fan service της νέας γενιάς, γεμάτο με αναφορές σε κόμικ, ταινίες και βίντεο παιχνίδια. Υπό προϋποθέσεις, αυτό δεν με ενοχλούσε στο παρελθόν. Όταν όμως γίνεται αυτοσκόπος στις κινηματογραφικές ταινίες τότε μπαίνουμε σε διαφορετικά μονοπάτια που απευθύνονται σε διαφορετικούς από εμένα θεατές. Μακάρι να υπερβάλω σε αυτό μου το κείμενο και ο Τζέιμς Γκαν, στο τιμόνι της DC, να έχει ένα διαφορετικό πλάνο, γιατί από την Μάρβελ δεν περιμένω μεγάλες αλλαγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου