Είδος: Φαντασίας, Μυστηρίου, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η υπόθεση θέλει έναν πιτσιρικά, τον Λάιτ Τέρνερ, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, που δεν είναι και ο πιο κοινωνικός τύπος, να έχει στην κατοχή του ένα περίεργο τετράδιο, με τον τίτλο Death Note (κάτι σαν Σημειωματάριο Θανάτου). Το τετράδιο έπεσε κυριολεκτικά από τον ουρανό στα χέρια του και πριν προλάβει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό και πως βρέθηκε εκεί, δέχεται την επίσκεψη ενός πλάσματος, που του συστήνεται ως Ρίακ (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Ο Ρίακ του εξηγεί ότι αν στο τετράδιο γράψει ένα όνομα και ένα τρόπο θανάτου για το ίδιο άτομο, τότε αυτό θα συμβεί. Σύντομα ο Λάιτ δοκιμάζει τις δυνάμεις του τετραδίου και σε λίγο χρονικό διάστημα αποφασίζει να δώσει τραγικό θάνατο σε αρκετούς παράνομους, λαθρέμπορους, έμπορους ναρκωτικών, δικτάτορες και άλλους, μικρότερης δυναμικής κακοποιούς. Σε όλα αυτά βάζει την υπογραφεί του ως Κίρα, ένα όνομα που θα γίνει συνώνυμο της εκδίκησης και θα αποκτήσει μυθικές διαστάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κίρα όμως δεν αργεί να μπει στο στόχαστρο της αστυνομίας καθώς ένας ιδιαίτερα ευφυής και συνάμα περίεργος ντετέκτιβ, ο Έλ, που κανείς δεν ξέρει το αληθινό του όνομα και το πρόσωπό του, αρχίζει να ανακαλύπτει στοιχεία που τον οδηγούν σιγά σιγά στην αποκάλυψη της αλήθειας.
Στο σενάριο βρίσκουμε Ελληνικά ονόματα, αυτά των Βλας (Βλάσης) και Τσάρλι Παρλαπανίδης, κι έναν Αμερικανό, τον Τζέρεμι Σλέιτερ. Κάποιες σεναριακές επιλογές είναι η αλήθεια ότι δε βοηθάνε το φιλμ και μένουν μετέωρες, αποφάσεις και χαρακτήρες, αλλά απ' την άλλη είπαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ που φαίνεται να συμπιέστηκε σε μικρότερη χρονική διάρκεια από αυτή που χρειαζόταν.
"Εν μέρει βιαστικό, με περίεργες soft rock μουσικές επιλογές που για κάποιο λόγο όμως δίνουν κάτι άλλο στις σκηνές που ντύνουν, με κάποια σεναριακά προβληματάκια αλλά με μια σκηνοθετική καθοδήγηση και μια γενικότερη ατμόσφαιρα που σώζει αρκετά σημεία."
 |
Σκηνοθεσία:Adam Wingard
Σενάριο:Charley Parlapanides,
Vlas Parlapanides,Jeremy Slater
Παίζουν:Nat Wolff,
Lakeith Stanfield,Margaret Qualley |
Γνωστό manga, anime και Ιαπωνική σειρά ταινιών έρχεται αντιμέτωπο με τη στιγμή της Αμερικανικής διασκευής του. Οι γνώστες και φίλοι του αυθεντικού γκρινιάζουν, εμείς οι υπόλοιποι δεν τα βάψαμε και μαύρα και μια χαρά το βρήκαμε το ταινιάκι για προβολή στην τηλεόραση.
Η υπόθεση θέλει έναν πιτσιρικά, τον Λάιτ Τέρνερ, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, που δεν είναι και ο πιο κοινωνικός τύπος, να έχει στην κατοχή του ένα περίεργο τετράδιο, με τον τίτλο Death Note (κάτι σαν Σημειωματάριο Θανάτου). Το τετράδιο έπεσε κυριολεκτικά από τον ουρανό στα χέρια του και πριν προλάβει να αναρωτηθεί τι είναι αυτό και πως βρέθηκε εκεί, δέχεται την επίσκεψη ενός πλάσματος, που του συστήνεται ως Ρίακ (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Ο Ρίακ του εξηγεί ότι αν στο τετράδιο γράψει ένα όνομα και ένα τρόπο θανάτου για το ίδιο άτομο, τότε αυτό θα συμβεί. Σύντομα ο Λάιτ δοκιμάζει τις δυνάμεις του τετραδίου και σε λίγο χρονικό διάστημα αποφασίζει να δώσει τραγικό θάνατο σε αρκετούς παράνομους, λαθρέμπορους, έμπορους ναρκωτικών, δικτάτορες και άλλους, μικρότερης δυναμικής κακοποιούς. Σε όλα αυτά βάζει την υπογραφεί του ως Κίρα, ένα όνομα που θα γίνει συνώνυμο της εκδίκησης και θα αποκτήσει μυθικές διαστάσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Κίρα όμως δεν αργεί να μπει στο στόχαστρο της αστυνομίας καθώς ένας ιδιαίτερα ευφυής και συνάμα περίεργος ντετέκτιβ, ο Έλ, που κανείς δεν ξέρει το αληθινό του όνομα και το πρόσωπό του, αρχίζει να ανακαλύπτει στοιχεία που τον οδηγούν σιγά σιγά στην αποκάλυψη της αλήθειας.
Η κεντρική ιδέα έχει σίγουρα ενδιαφέρον και παίζει με ηθικά διλήμματα, τα όρια του νόμιμου, του ηθικού και του παράνομου και φασιστικού από την άλλη. Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά αναπτύσσονται με καλύτερο τρόπο τόσο στο anime όσο και στην Ιαπωνική ταινία όμως σαν άνθρωπος που δε γνωρίζει τίποτα για αυτά, ομολογώ ότι βρήκα ενδιαφέρον το φιλμ του Άνταμ Γουίνγκαρντ, σκηνοθέτη που προκάλεσε το ενδιαφέρον μας με το The Guest και κέρδισε τη σκηνοθετική καρέκλα του επερχόμενου Godzilla vs Kong. Η αισθητική του Γουίνγκαρντ με κέρδισε, ενώ ο γρήγορος ρυθμός και το έξυπνο μοντάζ κάνουν το φιλμ να κυλάει εύκολα στο χρόνο, αν και θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη διάρκεια, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στην εξέλιξη του Λάιτ σε Κίρα και δίνοντας περισσότερο χρόνο στην κόντρα των δύο βασικών προσώπων, Λάιτ και Ελ. Πιθανολογώ ότι αν υπήρχε αυτό, τότε θα ήταν καλύτερη η υποδοχή της ταινίας κι από τους φίλους του αυθεντικού, ωστόσο δε μπορούμε να κρίνουμε με τα "αν" αλλά με βάση αυτό που βλέπουμε.
Στο σενάριο βρίσκουμε Ελληνικά ονόματα, αυτά των Βλας (Βλάσης) και Τσάρλι Παρλαπανίδης, κι έναν Αμερικανό, τον Τζέρεμι Σλέιτερ. Κάποιες σεναριακές επιλογές είναι η αλήθεια ότι δε βοηθάνε το φιλμ και μένουν μετέωρες, αποφάσεις και χαρακτήρες, αλλά απ' την άλλη είπαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ που φαίνεται να συμπιέστηκε σε μικρότερη χρονική διάρκεια από αυτή που χρειαζόταν.
Ο κεντρικός χαρακτήρας, αυτός του Λάιτ, ερμηνεύεται από τον Νατ Γουλφ και παρά την αρχική προσέγγιση και τα περίεργα, κωμικά ουρλιαχτά στην πρώτη σκηνή που του εμφανίζεται ο Ρίακ, στην πορεία στρώνει κάπως το πράγμα. Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν ωστόσο ο Λέικιθ Στάνφιλντ, ως Ελ, ο Σέι Γουίγκαμ, που υποδύεται τον αστυνομικό, πατέρα του Λάιτ, και τέλος η μορφή του Ρίακ. Ο Ρίακ ερμηνεύεται άψογα φωνητικά από τον Γουίλεμ Νταφόε, του οποίου το πρόσωπο χρησιμοποιείται με τη γνωστή τεχνική του motion capture, για να αποδοθούν καλύτερα οι εκφράσεις του Ρίακ, ενώ το υπόλοιπο κορμί αναλαμβάνει άλλος ηθοποιός.
Εν μέρει βιαστικό, με περίεργες soft rock μουσικές επιλογές που για κάποιο λόγο όμως δίνουν κάτι άλλο στις σκηνές που ντύνουν, με κάποια σεναριακά προβληματάκια αλλά με μια σκηνοθετική καθοδήγηση και μια γενικότερη ατμόσφαιρα που σώζει αρκετά σημεία. Προσθέστε και τις αξιοπρεπείς ερμηνείες και την έξυπνη κεντρική ιδέα κι έχετε ένα φιλμ που ναι μεν δε θα σας μείνει αξέχαστο αλλά μια χαρά συντροφιά θα σας κρατήσει για μιάμιση ώρα.
Δε ξέρω με τι κριτήρια αποκαλείται κάποιος επαγγελματίας κριτής, σε οποιονδήποτε τομέα τέχνης, μιας και σε αυτή τη χώρα είμαστε μια ζωή χύμα στο κύμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάρε τε λοιπόν μια σωστή κριτική αφού φρικάρατε διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο. Θα χωρίσουμε τον οπτικό ορίζοντα στα 2. Αρχικά, έχουμε τα εκατομμύρια οπαδών του Manga, που αποτελούν και το βασικό target group της ταινίας μιας και θέλει δε θέλει η παραγωγή, θα είναι οι πρώτοι που θα τη δουν. Και μετά έχουμε τον κόσμο άγνωστο με την πηγή του υλικού, που θέλει να δει μια καλή ταινία, ή να σκωτώσει δημιουργικά την ώρα του.
Να σημειώσω επίσης πως μια διασκευή ενός έργου δε πρέπει απαραίτητα να ακολουθεί την πηγή του. Αρκεί, οι αλλαγές να έχουν νόημα και αξία.
Για τους φίλους του Manga λοιπόν, η εν λόγο διασκευή του Death Note είναι ίσως ό,τι χειρότερο μπορεί να βάλει κάποιος στο μυαλό του. Δεν υπάρχει σημείο από την αρχή έως το τέλος όπου να φαίνεται η ψυχή του τι εστί Death Note, και η παραγωγή αποτυγχάνει σε κάθε δευτερόλεπτο να αναδείξει τα βασικότερα συστατικά που κάνουν το Manga δημοφιλές. Απουσιάζει η ανελέητη ευφυία των πρωταγωνιστών, όπως και το χαρακτηριστικό του ψυχολογικού θρίλερ ανάμεσα στο κυνήγι μεταξύ Light και L. Σαν να μη φτάνει η απόλυτη δολοφονία του έξυπνου Manga, το έργο συστήνει ρομάντζο και δράμα - όπως και άλλες σκηνές - χωρίς να εστιάζει στον λόγο ή την αιτία που γίνεται το οτιδήποτε. Από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν υπάρχει ούτε σκηνή η οποία να μη φέρει τάση για εμετό. Δε θα προσθέσω κάτι άλλο σε αυτό το κομμάτι.
Το πιο ενδιαφέρον μέρος τώρα, απιτελεί η αξία της ταινίας σε ανθρώπους που ακούνε πρώτη φορά τον τίτλο Death Note.
Το concept είναι απλό. Ένας έφηβος βρίσκει ένα τετράδιο που φέρει τον τίτλο της ταινίας, ανακαλύπτωντας τις αιματηρές του δυνατότητες και έναν παράλληλο κόσμο, και ξετιλύγεται μια ιστορία η οποία θέτει συνέχεια ένα νέο ερώτημα ως προς την ανθρώπινη ηθική και την τρομακτική αστάθεια της δύναμης ή εξουσίας.
Η κινηματογράφηση δεν έχει κανένα ρυθμό. Σκηνές προσπερνούν η μια την άλλη χωρίς να απαντούνται ερωτήματα ή να δίνεται νόημα στα γεγονότα που παρουσιάζονται.
Απουσιάζει το οποιοδήποτε δέος στην ύπαρξη υπερφυσικού. Απουσιάζει μέχρι και το οποιοδήποτε συναίσθημα, έστω και ένα λάθος συναίσθημα.
Οι πρωταγωνιστές δε παρουσιάζουν κανένα δυνατό χαρακτήρα και η ταινία αποτυγχάνει να δημιουργήσει τον οποιοδήποτε δεσμό ανάμεσα σε αυτούς και έναν θεατή.
Οι διάλογοι είναι επιοικώς κακοί και με κανένα ενδιαφέρον ή αξία.
Πηγή της δύναμης του τετραδίου είναι ο Θεός Θανάτου του. Στη συγκεκριμμένη περίπτωση, ο χαρακτήρας Ryuk. Στην ταινία, δε παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Είναι τόσο βαρετός, που δίχνει να βαριέται και ο ίδιος. Υπάρχει ένας δαίμονας ο οποίος δε κάνει κυριολεκτικά τίποτα.
Το τέλος της ταινίας φανερώνει πολύ αδιάκριτα ότι έγινε απολύτως βιαστικά. Δεν έχω τα κατάλληλα λόγια να περιγράψω πόσο εξαθλιώνει την ουσία του κινηματοφράφου.
Κανένας, μα κανένας, δε θα πρεπε να απολαμβάνει αυτό το χυδαίο δημιούργημα. Είναι μια τονισμένη εικόνα του τί εστί κακή δουλειά.
0/10. Απαράδεκτο.
Μάλιστα... Οπότε σωστή κριτική είναι η ΔΙΚΗ μας κριτική και όχι κάποια που διαφωνεί με αυτά που πιστεύουμε...
ΔιαγραφήΣωστή κριτική είναι η αντικειμενική κριτική. Εσύ τι κρίνεις ακριβώς; Με τι κριτήρια γράφεις και βάζεις 2,5/4; Με αυτό το σκεπτικό και η γιαγιά μου που είναι 85 χρονών και άσχετη μπορεί να γίνει κριτικός. Μην επιτίθεσαι σε κάποιον που ξέρει να κρίνει σφαιρικά γιατί εσύ ήσουν ανίκανος να το κάνεις. Απλά φρόντισε την επόμενη φορά που θα κρίνεις κάτι να το κάνεις σωστά.
ΔιαγραφήΔε νομίζω να σου επιτέθηκε κανείς. Εσύ ήσουν προσβλητικός απέναντι στο κείμενό μου, όχι γιατί διαφωνείς αλλά γιατί θα ήθελες ντε και καλά να είναι γραμμένο σύμφωνα με τη δική σου οπτική. Δεν πάει όμως έτσι αγαπητέ (ή αγαπητή) Ανώνυμε. Όπως θα έπρεπε να γνωρίζεις, αφού είσαι αντικειμενικότατος κριτής, δεν υπάρχει αντικειμενική κριτική, παρά μόνο στα τεχνικά μέρη ενός φιλμ, κι εκεί με επιφυλάξεις. Πέρα από αυτό, σου ξεκαθαρίζω από την πρώτη παράγραφο ότι δε γνωρίζω το αρχικό υλικό, το manga ή το anime που είναι βασισμένο το φιλμ και δεν με νοιάζει στο κάτω κάτω. Εσύ που είσαι φίλος του αρχικού υλικού θα έπρεπε αυτόματα να μην ασχοληθείς με τη συγκεκριμένη κριτική και να την προσπεράσεις. Ήθελες όμως να προσβάλεις τον άνθρωπο που έγραψε το κείμενο και να προβάλεις αμέσως μετά την ευφυΐα σου, όπως φαίνεται από τα γραπτά σου. Τώρα αερολογίες περί ανίκανου να κρίνει και προειδοποιήσεις από μέρους σου για να φροντίσω να κρίνω την επόμενη φορά σωστά, αγαπητέ ολοκληρωμένε κριτικέ (κι όχι κριτή όπως γράφεις στο πρώτο σου κατεβατό) με σφαιρική άποψη, δε με απασχολούν.
ΔιαγραφήTo Δες και Πες είναι ένα Blog είναι αγαπητέ μου και ασχολούμαι με πολύ μεράκι και αγάπη, τόσο με το γράψιμο όσο με την παρακολούθηση ταινιών. Δεν είμαι επαγγελματίας κριτικός. Δεν είναι ούτε το Flix, ούτε το Free Cinema. Βρες ένα άλλο blog ή μια σελίδα με κινηματογραφικές κριτικές που να συμφωνούν με τα γούστα σου και μη διαβάζεις εδώ. Εγώ έτσι έκανα πάντα. Με ότι δε μας αρέσει, δεν ασχολούμαστε. Αντίο, λοιπόν, αγαπητέ Ανώνυμε. Μη χαλάς τη ζαχαρένια σου με πράγματα κατώτερα του επιπέδου σου.