 |
| Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης, Κόμικ Σκηνοθεσία:Jon Wats Σενάριο:Chris McKenna,Erik Sommers Πρωταγωνιστούν:Tom Holland,Zendaya,Jacob Batalon,Benedict Cumberbatch,Alfred Molina,Willem Dafoe,Marisa Tomei Διάρκεια: 158' |
Το κείμενο αποκαλύπτει πράγματα που θα ήταν καλό να μην γνωρίζετε αν δεν έχετε δει την ταινία. Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη...
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ήμουν σχετικά ενθουσιασμένος για το No Way Home. Έχω κουραστεί γενικότερα με τη φόρμουλα της Μάρβελ και δεν το κρύβω αλλά η ιδέα της κινηματογραφικής συνάντησης των τριών Αραχνάνθρωπων και των κόσμων τους με ιντρίγκαρε. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ήθελα να ξαναδώ τον Τόμπι Μαγκουάιρ στη στολή, τον δικό μου αγαπημένο Πίτερ Πάρκερ/ Σπάιντερ-Μαν, οπότε το No Way Home ήταν μια ταινία της Μάρβελ που όντως ήθελα να παρακολουθήσω. Επίσης είχα βρει εξαιρετικό το Homecoming, το Far For Home δεν με ενθουσίασε αλλά και πάλι βρίσκω συμπαθή τον Χόλαντ στο ρόλο, οπότε το κλείσιμο της άτυπης τριλογία του Σπάιντερ-Μαν στο κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ, με "είχε" ακόμα μαζί της. Το πρόβλημα είναι ότι οι προσδοκίες έπιασαν ταβάνι, κυρίως μέσα από τις κριτικές των ξένων πηγών. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ονόμασαν την ταινία ως την καλύτερη της Μάρβελ, ενώ πάρα πολλοί ξένοι αλλά και Έλληνες κριτικοί τοποθετούν το No Way Home στη λίστα με τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2021. Όλα αυτά δεν τα αναφέρω γιατί εν τελεί διαφωνώ κάθετα αλλά για να δείξω τον τρόπο που ανέβηκε ο πήχης των προσδοκιών μου για την ταινία.
Δυστυχώς το No Way Home δεν με κέρδισε, όπως περίμενα. Το πρώτο μισό της ταινίας ήταν μεν ευχάριστο αλλά εντελώς μέσα σε αυτή τη φόρμουλα, η οποία ανέφερα παραπάνω ότι με έχει κουράσει. Ας πούμε όμως δυο λόγια για την πλοκή και επανερχόμαστε.
Ο Πίτερ ζητά από τον Στρέιντζ με ένα ξόρκι να ξεχάσουν οι πάντες ότι είναι ο Σπάιντερ-Μαν, κάτι που έγινε γνωστό στο τέλος της προηγούμενης ταινίας και εδώ βλέπουμε τις επιπτώσεις του. Το ξόρκι δεν πάει καλά, γιατί ο Πίτερ παρεμβάλλεται διαρκώς και ζητά να εξαιρεθούν από το ξόρκι η Μ. Τζ και ο Νεντ, και σύντομα αρχίζουν να εμφανίζονται αντίπαλοι του Σπάιντερ-Μαν από άλλα σύμπαντα. Ο Ότο Οκτάβιους, ο Νόρμαν Όσμπορν/ Γκριν Γκόμπλιν, ο Φλιντ Μάρκο/ Σάντμαν, ο Μαξ Ντίλον / Ηλέκτρο, ο Κερτ Κόνορς/ Λίζαρντ εμφανίζονται σταδιακά σε αυτό το σύμπαν και ο Πίτερ Πάρκερ προσπαθεί με τη βοήθεια του φίλων του να συμμαζέψει το χάλι που προκάλεσε.
Έχω τεράστιο θέμα με το χιούμορ των ταινιών της Μάρβελ και τον τρόπο που πρέπει να υπάρχει μέσα στο σενάριο και τους διαλόγους. Προφανώς γενικά στο κοινό αρέσει αυτό αλλά δυστυχώς εμένα με κουράζει. Εδώ τουλάχιστον στο δεύτερο μισό της ταινίας όλο αυτό γίνεται λίγο πιο ελεγχόμενα αλλά και πάλι θα μπορούσε να λείπει σε μεγαλύτερη διάρκεια ώστε να μην μειώνει την ένταση κάποιων καλών δραματικών στιγμών αλλά και να μην "ηλιθιοποεί" χαρακτήρες οι οποίοι μέχρι τώρα δεν έχουν εμφανίσει τέτοια συμπτώματα (βλέπε Δρ Στρέιντζ).
Γενικά η τελική αίσθηση που μου άφησε το φιλμ ήταν καλή αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να τη θεωρήσω την καλύτερη αυτού του κινηματογραφικού franchise. Τα μόνα σημεία που θέλω να μείνω είναι αυτά που βρήκα θετικά και που όντως η ταινία με είχε εκατό τοις εκατό εκεί. Ο Γουίλεμ Νταφόε, ο Τομ Χόλαντ και οι σκηνές των τριών Σπάιντερ-Μεν. Ο Νταφόε είναι ο μόνος από τους κακούς που δίνει κάτι παραπάνω στον χαρακτήρα του και αξιοποιεί κάθε πτυχή αυτού που του έχουν γράψει. Είναι σχιζοφρενής, είναι ασθενής, είναι δύο χαρακτήρες και ο Νταφόε το δίνει αυτό απόλυτα. Ο Χόλαντ δίνει ξανά ψυχή και βάθος στον Πίτερ Πάρκερ του, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές του. Τέλος και -κακά τα ψέμματα- σημαντικότερο όλων είναι η συνάντηση των τριών Σπάιντερ-Μεν. Μαγκουάιρ, Γκάρφιλντ και Χόλαντ προκαλούν ενθουσιασμό και ρίγη στους φίλους τους κι έχουν και οι τρεις τη στιγμή τους με πιο συγκινητική ίσως αυτή του Γκάρφιλντ αλλά η δική μου αγαπημένη (λόγω αγάπης στο Σπάιντερ-Μαν του Μαγκουάιρ ίσως) είναι αυτή του Τόμπι, όταν μπαίνει ανάμεσα στον Πάρκερ του Χόλαντ και τον Όσμπορν. Το βλέμμα του Μαγκουάιρ λέει όλα όσα πρέπει να πει στον πιτσιρικά Πίτερ Πάρκερ που έχει μπροστά του.
Εννοείται ότι η ταινία δεν είναι κακή. Εννοείται ότι πάρα πολλοί εκεί έξω θα την αγαπήσουν και το δέχομαι αυτό αδιαμαρτύρητα και είμαι μαζί τους. Ο καθένας έχει δικαίωμα να δίνει την καρδιά του όπου θέλει. Να αγαπάει πράγματα, μουσική, ταινίες, βιβλία, πίνακες ζωγραφικής, κόμικς που άλλοι τα βλέπουν αδιάφορα ή τα μισούν. Για εμένα δυστυχώς η Μάρβελ φαίνεται ότι μετά το Infinity War απομακρύνθηκε ή μάλλον εγώ απομακρύνομαι. Αγαπάω τα κόμικς γενικά, αγαπάω τον Σπάιντερ-Μαν, τον Χαλκ, τον Άιρον Μαν και αρκετές από τις αρχικές ταινίες τις βρίσκω ακόμα υπέροχες. Νομίζω όμως ότι πρέπει να αλλάξει το μοτίβο της η εταιρεία για να μπορέσω να δω ξανά τις ταινίες της ως "ταινίες" και όχι ως ένα ενιαίο κινηματογραφικό προϊόν. Όσο όμως αυτό εκεί έξω πουλάει και γεμίζει κινηματογράφους, κανένα πρόβλημα. Άσε που έχω μια κρυφή ελπίδα ότι με το φινάλε της συγκεκριμένης ταινίας, η Μάρβελ δείχνει ότι κάτι θέλει να αλλάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου