Είδος: Φαντασίας, Περιπέτεια, Δράσης, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Λέγοντας αυτά, προφανώς δε θα εκπλαγείτε για την όχι ιδιαίτερα θετική στάση μου απέναντι στο Aquaman. Ούτε το Wonder Woman, της Πάτι Τζένκινς ήταν στο ύφος των ταινιών του Σνάιντερ, αλλά υπήρχε κάτι που με έναν ιδιαίτερο τρόπο το κράταγε στο ίδιο σύμπαν. Ο Aquaman, του Τζέιμς Γουάν, αποφασίζει να κινηθεί σε πάρα πολύ διαφορετικά μονοπάτια. Χρώματα, χρώματα, χρώματα! Γρήγορες, ζαλιστικές κινήσεις της κάμερας στις σκηνές δράσης, ατάκες βγαλμένες από τα κόμικς των παλιότερων εποχών, φασαριόζικο soundtrack και ερμηνείες που προσπαθούν να μην ξεφύγουν στην υπερβολή. Όλα αυτά ίσως μπορεί κάποιος να τα εξηγήσει εύκολα αν εκτός από το συστηματικό ξεφύλλισμα παλιότερων κόμικς, έχει παρακολουθήσει Ιαπωνικές ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του 1970. Ο Γουάν φαίνεται να είχε μες στο μυαλό του να μετατρέψει την ταινία του ήρωα της DC σε μια πιο εκσυγχρονισμένη μορφή αυτών των περίεργων Ιαπωνικών ταινιών. Από αυτή τη σκοπιά βλέποντάς το, η προσπάθεια του Γουάν θεωρείται επιτυχημένη. Το πρόβλημα με αυτές τις ταινίες ότι δεν είναι εύκολο να τις παρακολουθήσεις. Πολλές φορές χάνεσαι μέσα στα πολύχρωμα σκηνικά, στις γρήγορες εναλλαγές σκηνών και τους περίεργους χαρακτήρες. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε πάντα σε εμένα.
Το ίδιο πρόβλημα λοιπόν είχα και με τον Aquaman. Από ένα σημείο και μετά, τα πάντα μου φαίνονταν μια ασταμάτητη βαβούρα, ακουστική και "οπτική". Μέχρι η ταινία να φτάσει στο σημείο που ο πρωταγωνιστής εισέρχεται στο βασίλειο των πλασμάτων που αποκαλούνται Trench, παρακολουθούσα εντελώς χαμένος, χωρίς να μπορώ να έχω καμία συγκέντρωση σε όσα συνέβαιναν. Εκεί που το φιλμ άρχισε να γίνεται πιο ουσιαστικό και να ασχολείται καθαρά με την ιστορία του ήρωα και την προσπάθεια να σώσει τον κόσμο του, εκεί με κέρδισε. Έφυγε όμως περίπου μιάμιση ώρα ταινίας που παρακολούθησα με ελάχιστο ενδιαφέρον για όσα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου. Ναι, υπάρχουν ένα σωρό θεαματικές σκηνές, υπάρχουν εκπληκτικά ψηφιακά εφέ αλλά το σενάριο, οι διάλογοι και ο τρόπος παρουσίασης των χαρακτήρων δεν κατάφερε να με κερδίσει.
"Από ένα σημείο και μετά, τα πάντα μου φαίνονταν μια ασταμάτητη βαβούρα, ακουστική και "οπτική". Μέχρι η ταινία να φτάσει στο σημείο που ο πρωταγωνιστής εισέρχεται στο βασίλειο των πλασμάτων που αποκαλούνται Trench, παρακολουθούσα εντελώς χαμένος, χωρίς να μπορώ να έχω καμία συγκέντρωση σε όσα συνέβαιναν."
 |
Σκηνοθεσία: James Wan
Σενάριο:David Leslie Johnson-McGoldrick,
Will Beall
Παίζουν:Jason Momoa,
Amber Heard,Willem Dafoe |
Ίσως να είμαι ένας από τους λίγους που προτιμούσαν το όραμα που είχε ο Ζακ Ζνάιντερ για το κινηματογραφικό σύμπαν της DC, όταν αυτό το όραμα το άφηναν να υλοποιηθεί στην οθόνη όπως το είχε φανταστεί το μυαλό του σκηνοθέτη, βλέποντας σημάδια από αυτό που φαίνεται να είχε στο νου του, στην σακατεμένη, μπερδεμένη και σχεδόν κακόγουστη Justice League. Βάζοντας στη σειρά τα Man of Steel, Batman V Superman (Ultimate Edition) και το Justice League, προσπαθώντας να διαβάσουμε πίσω από το πειραγμένο από το χέρι του Τζος Γουίντον φιλμ και διαβάζοντας όλα αυτά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, τόσο από τον ίδιο τον Σνάιντερ όσο και από τους άμεσους συνεργάτες, διακρίνω ένα ολοκληρωμένο όραμα, με αρχή μέση και επικό τέλος, που θα οδηγούσε το κινηματογραφικό σύμπαν της DC σε πολύ διαφορετικά μονοπάτια από το αντίστοιχο της Marvel. Όχι ότι δεν είχαν ελαττώματα οι ταινίες του Σνάιντερ, είχαν όμως κάτι πολύ έντονο μέσα τους, που ακόμα δυσκολεύομαι να εξηγήσω. Κάτι μακριά από κινηματογραφικές αναλύσεις τεχνικού επιπέδου, κάτι έντονο, προερχόμενο από πολύ βαθιά, πράγμα που ομολογώ ότι νιώθω κάθε φορά που παρακολουθώ το Ultimate Edition του BvS, όσο κι αν αυτό εκπλήσσει αρκετούς.
Λέγοντας αυτά, προφανώς δε θα εκπλαγείτε για την όχι ιδιαίτερα θετική στάση μου απέναντι στο Aquaman. Ούτε το Wonder Woman, της Πάτι Τζένκινς ήταν στο ύφος των ταινιών του Σνάιντερ, αλλά υπήρχε κάτι που με έναν ιδιαίτερο τρόπο το κράταγε στο ίδιο σύμπαν. Ο Aquaman, του Τζέιμς Γουάν, αποφασίζει να κινηθεί σε πάρα πολύ διαφορετικά μονοπάτια. Χρώματα, χρώματα, χρώματα! Γρήγορες, ζαλιστικές κινήσεις της κάμερας στις σκηνές δράσης, ατάκες βγαλμένες από τα κόμικς των παλιότερων εποχών, φασαριόζικο soundtrack και ερμηνείες που προσπαθούν να μην ξεφύγουν στην υπερβολή. Όλα αυτά ίσως μπορεί κάποιος να τα εξηγήσει εύκολα αν εκτός από το συστηματικό ξεφύλλισμα παλιότερων κόμικς, έχει παρακολουθήσει Ιαπωνικές ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του 1970. Ο Γουάν φαίνεται να είχε μες στο μυαλό του να μετατρέψει την ταινία του ήρωα της DC σε μια πιο εκσυγχρονισμένη μορφή αυτών των περίεργων Ιαπωνικών ταινιών. Από αυτή τη σκοπιά βλέποντάς το, η προσπάθεια του Γουάν θεωρείται επιτυχημένη. Το πρόβλημα με αυτές τις ταινίες ότι δεν είναι εύκολο να τις παρακολουθήσεις. Πολλές φορές χάνεσαι μέσα στα πολύχρωμα σκηνικά, στις γρήγορες εναλλαγές σκηνών και τους περίεργους χαρακτήρες. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε πάντα σε εμένα. 
Το ίδιο πρόβλημα λοιπόν είχα και με τον Aquaman. Από ένα σημείο και μετά, τα πάντα μου φαίνονταν μια ασταμάτητη βαβούρα, ακουστική και "οπτική". Μέχρι η ταινία να φτάσει στο σημείο που ο πρωταγωνιστής εισέρχεται στο βασίλειο των πλασμάτων που αποκαλούνται Trench, παρακολουθούσα εντελώς χαμένος, χωρίς να μπορώ να έχω καμία συγκέντρωση σε όσα συνέβαιναν. Εκεί που το φιλμ άρχισε να γίνεται πιο ουσιαστικό και να ασχολείται καθαρά με την ιστορία του ήρωα και την προσπάθεια να σώσει τον κόσμο του, εκεί με κέρδισε. Έφυγε όμως περίπου μιάμιση ώρα ταινίας που παρακολούθησα με ελάχιστο ενδιαφέρον για όσα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου. Ναι, υπάρχουν ένα σωρό θεαματικές σκηνές, υπάρχουν εκπληκτικά ψηφιακά εφέ αλλά το σενάριο, οι διάλογοι και ο τρόπος παρουσίασης των χαρακτήρων δεν κατάφερε να με κερδίσει.
Ο Μομόα είναι καλός στο ρόλο του, η Άμπερ Χερντ συμπαθητική, ο Πάτρικ Γουίλσον είναι καλός ηθοποιός και κρατήθηκε κι εδώ σε καλό επίπεδο παρά τον άχαρο ρόλο του, ο Νταφόε δεν έχει να κάνει τίποτα ιδιαίτερο αλλά είναι ο Νταφόε, ενώ ο πιο άχαρος και άχρηστος ρόλος στο συγκεκριμένο φιλμ είναι αυτός του Γιάχγια Αμπντούλ- Ματίν ως Μπλακ Μάντα, τον οποίο απλώς χρησιμοποίησαν για μερικές σκηνές δράσης παραπάνω και για να στήσουν τον αντίπαλο για το επόμενο φιλμ του Aquaman.
Γενικότερα λοιπόν, σχεδόν με απογοήτευσε το φιλμ του Τζέιμς Γουάν. Δεν βρήκα λόγο να έχει τόσο μεγάλη διάρκεια, ενώ η όλη προσέγγιση του Γουάν στον κόσμο του υποβρύχιου ήρωα δεν κατάφερε να με κερδίσει. Θεαματικό ανά διαστήματα αλλά πολύ πιο φασαριόζικο από αυτό που μπορώ να αντέξω. Παρόλαυτα είναι το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά φιλμ της DC παγκοσμίως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου