 |
| Τρόμου- Δραματική- Φαντασίας Διάρκεια: 129' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το περίφημο μυθιστόρημα Δράκουλας, του Μπραμ Στόκερ, ενέπνευσε αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές, όπως θα ήταν αναμενόμενο καθώς έχουμε να κάνουμε με έργο σφραγίδα πάνω στον Γοτθικό λογοτεχνικό τρόμο. Αν θέλουμε να είμαστε όμως λίγο πιο ακριβείς θα παρατηρήσουμε ότι περισσότερο γοήτευσε τους δημιουργούς ο ίδιος ο χαρακτήρας του Δράκουλα, έχοντας ως αποτέλεσμα με το πέρασμα των χρόνων και με αποκορύφωμα τον Δράκουλα του 1992, του Κόπολα, να θεωρείται δεδομένο στις κινηματογραφικές μεταφορές κάτι που στο βιβλίο δεν υπάρχει και δεν ένιωσα ποτέ να υπονοείται. Μιλάω για την αναζήτηση της χαμένη αγάπης και για τον ερωτισμό που εκπέμπει ο ίδιος ο κόμης. Στη νέα εκδοχή της ιστορίας του Δράκουλα, ο σκηνοθέτης Λικ Μπεσόν, προς τιμήν του, κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του από την αρχή και φανερώνει ότι θα διηγηθεί μια ιστορία αγάπης, μέσα από μια διαφορετικής προσέγγισης ιστορία γύρω από τον Κόμη Δράκουλα.
Στη Ρουμανία του 15ου αιώνα, ο κόμης Βλαντ Δράκουλα ζει τον απόλυτο έρωτα με τη σύζυγό του Ελιζαμπέτα. Γύρω οι μάχες με τους Οθωμανούς μαίνονται αλλά το ζευγάρι ζει ευτυχισμένο και ερωτευμένο, βουτηγμένο στην ηδονή. Ο Κόμης όμως οφείλει να πολεμήσει και αυτό το κάνει με απόλυτο μίσος απέναντι στους Οθωμανούς, αποκεφαλίζοντας και καρφώνοντας τα κεφάλια των ηττημένων σε δόρατα γύρω από την περιοχή του. Όταν όμως η γυναίκα του θα πέσει νεκρή από τα χέρια των αντιπάλων, ο Δράκουλας απαρνιέται τον Θεό και τον αποκηρύττει, αφού αυτός δεν μπορεί να φέρει πίσω την αγαπημένη του. Τετρακόσια χρόνια μετά, ο Δράκουλα είναι πια απέθαντος καθώς ο Θεός του στέρησε το δικαίωμα του θανάτου, αναζητώντας τη μετενσάρκωση της αγαπημένης του Ελιζαμπέτας. Η αναζήτηση αυτή θα τον οδηγήσει στη νεαρή Μίνα, που ζει στο Παρίσι. Εκεί ο Δράκουλας προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν Γερμανό ιερέα που αναζητά τα ίχνη του χρόνια.
Ο Μπεσόν είναι ένας σκηνοθέτης με ιδιαίτερο ύφος αλλά νιώθω ότι για να βρεις μια πραγματικά πολύ καλή ταινία στη φιλμογραφία του πρέπει να πας αρκετά χρόνια πίσω, στη δεκαετία του 1990. Από τη δεκαετία του 2000 και μετά, έχει δώσει ενδιαφέρουσες ταινίες αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Εδώ με τον Δράκουλα φαίνεται ότι ήθελε να πει κάτι παραπάνω αλλά δεν του βγήκε ή τουλάχιστον δεν κατάφερα εγώ να το νιώσω. Παρά τα κάποια όχι πολύ προσεγμένα ψηφιακά εφέ και την όχι πολύ καλή χρήση του green screen σε κάποιες σκηνές, ο Μπεσόν και ο διευθυντής φωτογραφίας του φτιάχνουν μια πολύ γοητευτική οπτικά ταινία ενώ βάζουν μπροστά έναν πολύ καλό ηθοποιό για να ενσαρκώσει τον κόμη, τον εκφραστικότατο Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς. Το πρόβλημα με την ταινία βρίσκεται στην αφήγηση και στον τόνο της. Το γοτθικό και ερωτικό στοιχείο υπάρχει παράλληλα με μια τάση σάτιρας και με ένα περίεργο χιούμορ που φτάνει επικίνδυνα τα όρια της παρωδίας σε περισσότερες από μία σκηνές. Κι αν με τη σάτιρα μπορώ να κάνω πίσω και να δεχτώ αυτό που θέλει να κάνει ο Μπεσόν, εκεί που χάνομαι είναι με τον τρόπο που μπαίνει το χιούμορ σε σκηνές της ταινίας.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι, νιώθω ότι η πλειοψηφία των ηθοποιών αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει και ο θεατής. Μοιάζει να έχουν καθοδηγηθεί από τον Μπέσον ώστε να έχουν μια πιο κωμική / σατιρική προσέγγιση στους ρόλους τους. Ακόμα και ο συνεπής συνηθώς Κριστόφ Βαλτζ, που εδώ υποδύεται τον Γερμανό ιερέα, τον κυνηγό των βαμπίρ και του Δράκουλα, μοιάζει εδώ χαμένος.
Το Dracula του Λικ Μπεσόν είναι σίγουρα μια αρκετά διαφορετική εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας. Ο Μπεσόν διαλέγει μια αρκετά περίεργη μορφή σύνθεσης διαφορετικών ειδών, αποδίδει φόρο τιμής στη δημιουργία του Κόπολα αλλά φτιάχνει μια δική του ιστορία αγάπης, που απομακρύνεται αρκετά και από το πρωταρχικό υλικό, όπως αυτό το συναντάμε στο λογοτεχνικό έργο του Στόκερ. Ειδικά την επιλογή αλλαγής ονομασίας χαρακτήρων αλλά και τοποθεσιών δεν μπορώ να την επεξεργαστώ και να κατανοήσω τον τρόπο που βοηθά ο Μπεσόν το δικό του δημιούργημα με αυτό τον τρόπο, πέρα από το ότι το χρησιμοποιεί απλώς σαν πρόσθετη σημείωση στη δήλωση διαχωρισμού από το μυθιστόρημα. Ωστόσο θεωρώ ότι περισσότερο εκνευρίζει κάποιον που έχει διαβάσει το βιβλίο παρά κερδίζει κάτι. Αν μπορώ να δεχτώ μια αλλαγή αυτή είναι του ιερέα που θα μπορούσε να είναι ο Βαν Χέλσινγκ αλλά δεν είναι γιατί χρησιμοποιείται με διαφορετικό τρόπο στο φινάλε, συνδεδεμένο με την ιδιότητά του.
Μια παραλλαγή λοιπόν του κλασικού μυθιστορήματος μας δίνει ο Μπεσόν. Τον απασχολεί ο Δράκουλας και η τραγικότητα του χαρακτήρα του, ο τρόπος που ζει την αιωνιότητα ο ανίκανος να πεθάνει ήρωας και το πως βλέπει την κοινωνία γύρω του μέσα σε αυτά τα τετρακόσια χρόνια της ζωής του. Εξετάζει τον ψυχισμό του, αναγνωρίζει τον ρομαντισμό του και την αιώνια πίστη του σε δύο σκοπούς: τον έρωτα για την αγαπημένη του και το θανάσιμο μίσος για τον Θεό και όσα αυτός αντιπροσωπεύει. Δυστυχώς όμως οι χαρακτήρες γύρω από τον Δράκουλα δεν δουλεύουν πολύ καλά και η αφήγηση του σκηνοθέτη ζητά από το θεατή ελαστικότητα που δύσκολα θα βρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου