Είδος: Κινούμενα Σχέδια, Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η υπόθεση θέλει τον Σούπερμαν αντιμέτωπο με ένα πλάσμα άγνωστης προέλευσης, που οδεύει προς τη Μητρόπολη καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα του. Τα μέλη της Justice League προσπαθούν να το σταματήσουν αλλά εξοντώνονται ένα προς ένα. Η μόνη ελπίδα των ανθρώπων φαίνεται να είναι για άλλη μια φορά ο εξωγήινος από τον πλανήτη Κρίπτον.
Αυτό που θεωρώ ότι γίνεται λίγο εκβιαστικά εδώ είναι η ανάδειξη της σχέσης του Κλαρκ με τη Λόις και η αποκάλυψη της ταυτότητας του στα μάτια της. Η στιγμή της αποκάλυψης δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και μοιάζει να είναι σκηνοθετημένη αδιάφορα, καθώς ίσως οι σκηνοθέτες να θεωρούν ότι δεν υπάρχει ουσία, όχι στο δίδυμο Σούπερμαν/ Λόις αλλά στο όλο ζήτημα της αποκάλυψης της ταυτότητας, που μοιάζει λίγο δεδομένο. Παρότι αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική μου παρατήρηση στα μειονεκτήματα του φιλμ, θεωρώ ωστόσο ότι τρώει αρκετή ώρα η προσπάθεια ανάλυσης της σχέσης τους, δημιουργώντας αφηγηματικά "φρεναρίσματα" σε μια ταινία που κατά τα άλλα τα πάει καλά.
"Η σύγκρουση είναι δοσμένη ικανοποιητικότατα, οι γροθιές έχουν τον αντίκτυπο που πρέπει να έχουν και όταν ο Σούπερμαν πονάει το νιώθουμε."
 |
Σκηνοθεσία:Jake Castorena,Sam Liu
Σενάριο:Peter Tomasi
Παίζουν:Jerry O'Connell,
Rebecca Romijn,Rainn Wilson |
Το 1993, μετά από πενήντα πέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας στα κόμιξ της DC, ο πρώτος των υπερηρώων, ο ανίκητος υπερασπιστής της Γης, καλείται να δεχτεί τη μοίρα των κοινών θνητών και να αντιμετωπίσει το θάνατο. Τον Ιανουάριο του 1993, στο τεύχος 75 του Superman, ο υπεράνθρωπος δέχεται το μοιραίο χτύπημα από τον Doomsday, τη στιγμή που και το ίδιο αυτό πλάσμα δέχεται το τελειωτικό χτύπημα από τον Σούπερμαν. Η Γη είναι ξανά ασφαλής αλλά στο εξής ο Σούπερμαν δε θα είναι πια εδώ, τουλάχιστον για λίγο γιατί όπως είναι γνωστό ο Σούπερμαν επανήλθε από τους νεκρούς λίγο καιρό μετά, ενισχύοντας την άποψη που θέλει στα κόμιξ μόνο τους γονείς του Μπρους Γουέην να μην επιστρέφουν ποτέ από τους νεκρούς. Διαφημιστικό κόλπο ή ειλικρινής προσπάθεια των ανθρώπων της DC να δώσουν νέο ενδιαφέρον στις ιστορίες του ακρογωνιαίου λίθου τους, το αποτέλεσμα ικανοποίησε πάντως τόσο το κοινό, που διάβασε μια από τις πολύ δυνατές ιστορίες του Σούπερμαν, όσο και την ίδια την εταιρεία με τα έσοδα που απέφερε. Σήμερα η DC και η Warner Bros δίνουν άλλη μια εκδοχή αυτής της ιστορίας με μορφή κινουμένων σχεδίων. Η πρώτη ήρθε το 2007, ξανά με κινούμενα σχέδια και μια πιο ελεύθερη απόδοση της ιστορίας στο Superman: Doomsday, ενώ η δεύτερη ήρθε το 2016 με το περιβόητο Batman V Superman: Dawn of Justice.
Η υπόθεση θέλει τον Σούπερμαν αντιμέτωπο με ένα πλάσμα άγνωστης προέλευσης, που οδεύει προς τη Μητρόπολη καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα του. Τα μέλη της Justice League προσπαθούν να το σταματήσουν αλλά εξοντώνονται ένα προς ένα. Η μόνη ελπίδα των ανθρώπων φαίνεται να είναι για άλλη μια φορά ο εξωγήινος από τον πλανήτη Κρίπτον.
Αυτό που κυκλοφορούσε εν είδη αστείου στις συσκέψεις των συγγραφέων της DC στα τέλη του 1980, έγινε πραγματικότητα το 1992. "Ας τον σκοτώσουμε", έλεγε συχνά πυκνά ο κομίστας Τζέρι Όρντγουεϊ, όταν όλοι δεν ήξεραν τι να κάνουν πια για να δώσουν ενδιαφέρον στις ιστορίες του ανίκητου υπερανθρώπου. Έτσι κι έγινε! Ένας μαραθώνιος τευχών που ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 1992 και ολοκληρώθηκε το Νοέμβρη του 1993 παρουσίασε το θάνατο και την επιστροφή του Σούπερμαν. Δυνατά σκίτσα και γραφή για μια ιστορία που ξεπέρασε σε φήμη οποιοδήποτε άλλο γεγονός εκείνη την εποχή στο χώρο των κόμιξ.
Το φιλμ, που σκηνοθετούν οι Τζέικ Καστορένα και Σαμ Λιού, έχει αρκετά από εκείνα τα στοιχεία που συναντούμε στις σελίδες της κλασικής πλέον ιστορίας. Ξεχωρίζουν σίγουρα οι πάρα πολύ δυνατές σκηνές μάχης του Σούπερμαν με τον Ντούμσντεϊ και η κλιμάκωση που μας οδηγεί στη σύγκρουση του ήρωα με το πλάσμα. Τονίζεται η λατρεία των ανθρώπων στο πρόσωπο του υπερήρωα, πράγμα που βοηθά να νιώσουμε περισσότερο τη σημασία της απώλειας στο τέλος.
Αυτό που θεωρώ ότι γίνεται λίγο εκβιαστικά εδώ είναι η ανάδειξη της σχέσης του Κλαρκ με τη Λόις και η αποκάλυψη της ταυτότητας του στα μάτια της. Η στιγμή της αποκάλυψης δεν έχει κανένα ενδιαφέρον και μοιάζει να είναι σκηνοθετημένη αδιάφορα, καθώς ίσως οι σκηνοθέτες να θεωρούν ότι δεν υπάρχει ουσία, όχι στο δίδυμο Σούπερμαν/ Λόις αλλά στο όλο ζήτημα της αποκάλυψης της ταυτότητας, που μοιάζει λίγο δεδομένο. Παρότι αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική μου παρατήρηση στα μειονεκτήματα του φιλμ, θεωρώ ωστόσο ότι τρώει αρκετή ώρα η προσπάθεια ανάλυσης της σχέσης τους, δημιουργώντας αφηγηματικά "φρεναρίσματα" σε μια ταινία που κατά τα άλλα τα πάει καλά.
Τα τελευταία είκοσι - είκοσι πέντε λεπτά αποζημιώνουν τους πάντες. Η σύγκρουση είναι δοσμένη ικανοποιητικότατα, οι γροθιές έχουν τον αντίκτυπο που πρέπει να έχουν και όταν ο Σούπερμαν πονάει το νιώθουμε. Οι τελευταίες κουβέντες του ήρωα στην αγκαλιά της αγαπημένης του είναι αυτές που δείχνουν τον αλτρουισμό του χαρακτήρα του και ίσως τον κυριότερο λόγο που ο Σούπερμαν γίνεται αντιπαθής στους περισσότερους. "Είναι ασφαλείς οι άνθρωποι;", ρωτά θέλοντας να μάθει αν νίκησε το τέρας. Η καταφατική απάντηση της Λόις είναι αρκετή για να αναπαυτεί... Όχι για πάντα αλλά μέχρι την επόμενη ταινία.
Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου