Cinenoxos: Leprechaun (1993)

ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ
Σκηνοθεσία:Mark Jones
Σενάριο:Mark Jones
Παίζουν:Warwick Davis,
Jennifer Aniston,Ken Olandt

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Νταν Ο' Γκρέιντι επιστρέφει από την Ιρλανδία στη φάρμα του στην Αμερική έχοντας αποκτήσει το χρυσάφι ενός...ξωτικού! Το σατανικό ξωτικό τον ακολουθεί θέλοντας να πάρει πίσω το χρυσό του και ο Ο' Γκρέιντι το φυλακίζει σε ένα κιβώτιο στην αποθήκη του αλλά πριν προλάβει να το σκοτώσει πεθαίνει ο ίδιος. Δέκα χρόνια μετά το σπίτι τον Ο' Γκρέιντι αγοράζεται από τον Τζέι Ντι Ρέντινγκ, ο οποίος θα μείνει εκεί με την κόρη του Τόρι. Κατά τη διάρκεια των επισκευών του σπιτιού το ξωτικό απελευθερώνεται ξανά και τώρα οι κάτοικοι της μικρής πόλης βρίσκονται σε θανάσιμο κίνδυνο.

ΑΠΟΨΗ: "Η τύχη σου μόλις τελείωσε", μας προειδοποιεί ο υπότιτλος της αφίσας της ταινίας. Εμείς όμως αδιαφορούμε και αποφασίζουμε να δούμε το φιλμ. Λίγο αργότερα καταλαβαίνουμε τι εννοούσε.

Η Ιρλανδική μυθολογία δανείζει ένα φανταστικό πλάσμα της στο Χόλιγουντ. Η λέξη leprechaun αναφέρεται σε ένα πλάσμα παρόμοιο με τον δικό μας καλικάντζαρο, με πολλά κοινά τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το παρουσιαστικό και το χαρακτήρα τους. Ο Ιρλανδικός καλικάντζαρος είναι λοιπόν ένα πολύ κοντό πλάσμα, που έχει επικρατήσει να παρουσιάζεται ντυμένο με πράσινη φορεσιά, ημίψηλο καπέλο και μαύρα παπούτσια, τα οποία φτιάχνει μόνος του. Διασκεδάζει φτιάχνοντας και επισκευάζοντας παπούτσια ενώ τρελαίνεται να κάνει φάρσες. Επίσης ο μύθος θέλει τον κάθε καλικάντζαρο να έχει ένα τσουκάλι γεμάτο χρυσό κρυμμένο στην άκρη του ουράνιου τόξου. Σύμφωνα με την Ιρλανδική μυθολογία, ο καλικάντζαρος είναι ένα πολύ μπερδεμένο πλάσμα, το οποίο δεν είναι ούτε εξ' ολοκλήρου καλό ούτε όμως και κακό.Εδώ έρχεται το Χόλιγουντ και ο Μαρκ Τζόουνς, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Leprechaun, να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη.

Ο Μαρκ Τζόουνς χρησιμοποιεί τον Ιρλανδικό μύθο δίνοντας στον καλικάντζαρο σατανικές ιδιότητες, εξαφανίζοντας την καλή πλευρά που ο μύθος θέλει να έχουν. Κρατάει όμως όλα τα άλλα στοιχεία, όπως την αγάπη για τα παπούτσια, το τσουκάλι με το χρυσό και την τάση του να κάνει φάρσες. Απλώς οι φάρσες εδώ είναι συνήθως τρομακτικές και θανατηφόρες. Το ζήτημα είναι ότι έτσι ήθελε να είναι ο Τζόουνς, όμως το Leprechaun ούτε το γέλιο σου προκαλεί εύκολα αλλά ούτε καταφέρνει να σε τρομάξει. Μετά το πρώτο τέταρτο ακολουθεί η απόλυτη βαρεμάρα. Ούτε ατμόσφαιρα, ούτε χιούμορ, ούτε έξυπνες σεναριακές ιδέες, ούτε ενέργεια βγαίνει στην οθόνη, εκτός από ελάχιστες στιγμές. Υπεύθυνος για αυτές τις στιγμές είναι ο άνθρωπος που παίζει τον καλικάντζαρο, ο γνωστός από το Willow για εσάς που ζήσατε ως παιδιά τη δεκαετία του '80, Γουόργουικ Ντέιβις. Ο Ντέιβις, ο οποίος γεννήθηκε με σπονδυλοεπιφυσική δυσπλασία, πάθηση που οδηγεί στο νανισμό, είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ηθοποιός. Στηρίζει και στην ουσία φτιάχνει ο ίδιος τον ανύπαρκτο χαρακτήρα που του έδωσε ο Τζόουνς, με αποτέλεσμα οι ελάχιστα καλές στιγμές του φιλμ να είναι αυτές που βρίσκεται ο Ντέιβις στην οθόνη. Για να είμαι δίκαιος, υπάρχει και η παρουσία της άνετης είκοσι τετράχρονης τότε Τζένιφερ Άνιστον, ένα χρόνο πριν γίνει διάσημη με τα Φιλαράκια. Έχουμε δηλαδή ένα φιλμ που τα καλά του στοιχεία είναι οι ερμηνείες δύο είκοσι τετράχρονων ηθοποιών και σχεδόν τίποτα άλλο.

Πάμε τώρα στο παράδοξο της υπόθεσης. Ο λόγος που αποφάσισα να παρακολουθήσω το Leprechaun είναι όταν μια τυχαία περιήγηση στο IMDB με έβγαλε πάνω στις εφτά ταινίες του franchise! Όταν βλέπεις ότι ένα φιλμ ακολουθείται από έξι συνέχειες θεωρείς ότι παρά τη χαμηλή βαθμολογία του μάλλον κάτι θα υπάρχει εκεί που γοήτευσε το κοινό. Κι όμως δε μπόρεσα να βρω κάτι που να δικαιολογεί όλη αυτή τη διάρκεια του Leprechaun. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σύλληψη που όπως είπα έχει να κάνει με τη Ιρλανδική μυθολογία και έχουμε και μια γεμάτη ενέργεια ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή. Από εκεί και πέρα όμως δεν βρήκα κάτι άλλο στο φιλμ. Πολύ κακή εκτέλεση της ιδέας, κακή σκηνοθεσία, κακό σενάριο. B-movie μονοπάτια αλλά χωρίς φαντασία, χωρίς "έξυπνο" τρόμο και χιούμορ. Δεν ξέρω αν κάτι αλλάζει στην πορεία και στις επόμενες ταινίες του ιρλανδού καλικάντζαρου τα πράγματα αποκτούν περισσότερο ενδιαφέρον, που πολύ αμφιβάλλω, αλλά σε αυτό το πρώτο φιλμ δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί τη δημιουργία franchise. Το Χόλιγουντ όμως βρήκε τον τρόπο!

Το Leprechaun είναι ένα φιλμ που δε μπορώ να προτείνω σε κανένα. Δε θεωρώ ότι μπορεί να ικανοποιήσει ούτε το mainstream κοινό, ούτε το εθισμένο στην κατηγορία των b-movies. Ούτε κωμωδία, ούτε τρόμος, ούτε slasher. Ένα ανέμπνευστο μείγμα υλικών που παρ' ολ' αυτά μέχρι το 2014 γεννούσε συνέχειες!