Cinenoxos: Green Lantern (2011)

Μια συμπαθητική ταινία φαντασίας με καθαρή εικόνα και εύκολο σενάριο, με αρκετές δυνατότητες να είναι κάτι παραπάνω αλλά κάπου μέσα στην προσπάθεια να συστήσει αρκετούς χαρακτήρες και να στήσει τον κόσμο του ήρωα, με την προοπτική να δημιουργηθεί μια σειρά ταινιών, χάνει σε πολλά σημεία τη συνοχή της.

Σκηνοθεσία:Martin Campbell

Σενάριο:Greg Berlanti,Michael Green,
Marc Guggenheim,Michael Goldenberg

Παίζουν:Ryan Reynolds,
Blake Lively,Peter Sarsgaard

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Πόσο εύκολο είναι να μεταφέρεις στον κινηματογράφο έναν υπερήρωα που το όνομά του είναι Πράσινος Φανός και που η δύναμή του πηγάζει από ένα "μαγικό" δαχτυλίδι που δίνει τη δυνατότητα να το μεταμορφώνει σε ό,τι η φαντασία του του επιτρέπει, είτε αυτό είναι μια τεράστια γροθιά είτε ένα τεράστιο παιδικό αυτοκινητάκι; Πόσο εύκολο είναι να βρεις ισορροπίες ανάμεσα στην φαντασία, την παιδικότητα και την ενήλικη διασκέδαση; Και πόσο εύκολο είναι να ικανοποιήσεις τους φίλους του υπερήρωα αλλά και να τραβήξεις και το υπόλοιπο κοινό που ιδέα δεν έχει ποιός και τι είναι αυτό ο τύπος; Όχι και πολύ εύκολο, έτσι δεν είναι; Αυτομάτως λοιπόν οι δυσκολίες για την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του Green Lantern ήταν αρκετές. Αποτέλεσμα ήταν το ναυάγιο της ταινίας στα ταμεία και οι αποκαρδιωτικές κριτικές που ματαίωσαν τότε τα σχέδια της Warner Bros για το ξεκίνημα του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC, ενώ οι φήμες ξεκινούν από τότε για την απόλυτη παρέμβαση στο έργο των δημιουργών. Θύμα τότε, ο Μάρτιν Κάμπελ και ο αγαπημένος στην Αμερική, αλλά όχι με πολλούς θαυμαστές εκτός, Green Lantern.

Ο ιδιαίτερος αυτός υπερήρωας γεννήθηκε το 1940 από τους Μπιλ Φίνγκερ και Μάρτιν Νόντελ, έχοντας ένα διαφορετικό ιστορικό από αυτό που επικράτησε από το 1959 και μετά. Αρχικά λοιπόν, ο Green Lantern ήταν ο Άλαν Σκοτ, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα βρίσκει ένα είδος λυχναριού/ φαναριού με μαγικές ικανότητες και το οποίο μπορεί να μιλά μαζί του. Το φανάρι του κατασκευάζει ένα δαχτυλίδι το οποίο μπορεί να το χρησιμοποιεί με διάφορους τρόπους και να παίρνει σχήματα και δυνάμεις που ο Σκοτ φαντάζεται. Μόνος περιορισμός το "ξύλο", το οποίο οι δυνάμεις δε μπορούν να διαπεράσουν, ενώ το δαχτυλίδι πρέπει να φορτίζεται αγγίζοντας το φανάρι κάθε 24 ώρες.

Οι ιστορίες του Άλαν Σκοτ είχαν απήχηση για κάποια χρόνια αλλά το 1951, με τη δημοτικότητα του ήρωα να έχει πέσει πια, διακόπηκε η έκδοσή τους. Το έντονα φανταστικό στοιχείο των περιπετειών του δε μπόρεσε να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού κι έτσι για οκτώ χρόνια ο Green Lantern εξαφανίζεται.

Το 1959 έρχεται η στιγμή που ο ήρωας παίρνει τη μορφή που στην ουσία κρατά μέχρι σήμερα, με την ιστορία να παραμένει κοινή αλλά με τα πρόσωπα που φορούν το δαχτυλίδι να αλλάζουν μέσα στα χρόνια.

Οι Τζούλιους Σβαρτζ, Τζον Μπρουμ και Τζιλ Κέιν επαναφέρουν τον ήρωα αλλάζοντας βασικά κομμάτια της ιστορίας του. Ο Green Lantern είναι πλέον ο Χαλ Τζόρνταν, πιλότος μαχητικών αεροσκαφών, ο οποίος έρχεται σε επαφή με έναν εξωγήινο, τον Άμπι Σουρ, ο οποίος είναι κι αυτός Green Lantern, καθώς όπως μαθαίνουμε στην πορεία, υπάρχει ένα ολόκληρο διαγαλαξιακό σώμα Green Lanterns και κάθε γωνιά του σύμπαντος έχει τον δικό της υπεύθυνο Lantern. Το σκάφος του Σουρ προσκρούει στη Γη, ο Τζόρνταν προσπαθεί να τον βοηθήσει αλλά ο εξωγήινος πεθαίνει και το δαχτυλίδι του Green Lantern περνά πια στον Τζόρνταν, ο οποίος γίνεται ο πρώτος Γήινος Green Lantern και φροντίζει για την ασφάλεια του πλανήτη και όχι μόνο.

Οι Μπρουμ και Κέιν εισήγαγαν στοιχεία επιστημονικής φαντασίας στις ιστορίες και έφτιαξαν ένα τεράστιο κόσμο για τον Green Lantern. Όσο τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στη δεκαετία του εβδομήντα, νέοι συγγραφείς και κομιστές αναλαμβάνουν τον υπερήρωα, δίνουν το δαχτυλίδι και σε άλλους γήινους και οι περιπέτειες του Φανού γίνονται διαγαλαξιακές και συμπεριλαμβάνουν πολλές φορές το Σώμα των Green Lanterns και αρκετούς εξωγήινους Φανούς που γίνονται αγαπημένοι στο κοινό με τα χρόνια.

Ο πιο διάσημος Πράσινος Φανός παραμένει με μικρή διαφορά νομίζω από τον δεύτερο, Τζον Στιούαρτ, ο Χαλ Τζόρνταν, ο οποίος εμφανίζεται κάποιες φορές στην τηλεόραση στη δεκαετία του 1960, του 1970 και του 1980 σε μορφή κινουμένων σχεδίων ενώ η πιο επιτυχημένη ίσως μεταφορά του ήρωα είναι αυτή στη σειρά κινουμένων σχεδίων, Justice League, στη δεκαετία του 2000. Εκεί είδαμε τον Πράσινο Φανό να έχει τη μορφή του Τζον Στιούαρτ.

Κάπου στα τέλη του 1990 ξεκινούν οι συζητήσεις για τη μεταφορά στον κινηματογράφο του ήρωα. Πρόταση στον Κέβιν Σμιθ για να γράψει ένα σενάριο αλλά ο ίδιος αρνείται γιατί δεν θεωρεί τον εαυτό του κατάλληλο. Μετά μπλέκονται ονόματα όπως του Ταραντίνο, του σεναριογράφου Ρόμπερτ Σμίγκελ που ήθελε ως Lantern τον Τζακ Μπλακ (!), του Ντέιβιντ Σ. Γκόγιερ και του επίσης σεναριογράφου Κόρεϊ Ρέινολντς, που παραλίγο να πετύχει πάρει το πράσινο φως και να "περάσει" το σενάριο του που είχε πρωταγωνιστεί τον Τζον Στιούαρτ. Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2008 και το τρίο Γκρεγκ Μπερλάντι, Μάικλ Γκριν και Μαρκ Γκούγκενχαϊμ. Ο πρώτος θα σκηνοθετούσε και θα συνυπέγραφε το σενάριο με τους άλλους δύο αλλά ένα χρόνο μετά αποφασίζει να παραχωρήσει την καρέκλα του σκηνοθέτη στον Μάρτιν Κάμπελ και μετά την επιλογή του Ράιαν Ρέινολντς, παρότι ο Κάμπελ ήθελε τον Μπράντλεϊ Κούπερ, μπήκε το νερό στο αυλάκι και μπορούμε να μιλήσουμε για το φιλμ, αυτό καθαυτό.

Έχω δει από το 2011 μέχρι σήμερα τρεις φορές την ταινία του Μάρτιν Κάμπελ και κάθε φορά η εντύπωση παραμένει ίδια. Μια συμπαθητική ταινία φαντασίας με καθαρή εικόνα και εύκολο σενάριο, με αρκετές δυνατότητες να είναι κάτι παραπάνω αλλά κάπου μέσα στην προσπάθεια να συστήσει αρκετούς χαρακτήρες και να στήσει τον κόσμο του ήρωα, με την προοπτική να δημιουργηθεί μια σειρά ταινιών, χάνει σε πολλά σημεία τη συνοχή της. Δε θεωρώ όμως ότι η δουλειά του Κάμπελ είναι κακή. Ίσως παλιομοδίτικη αλλά όχι κακή. Την ιστορία του μια χαρά τη λέει προσπαθώντας να μοιράσει κατάλληλα το χρόνο ανάμεσα στη Γη και στο διάστημα, εκεί όπου είναι πιο ενδιαφέροντα τα πράγματα, ενώ γενικότερα κρατάει σε ανάλαφρο τόνο τη διήγησή του, επιλέγοντας σαφώς να κάνει το φιλμ προσιτό σε πολύ νεαρές ηλικίες.

Ο Ράιαν Ρέινολντς φτιάχνει έναν καλό αλλά όχι αυθεντικό, με βάση τα κόμιξ, Χαλ Τζόρνταν. Ο Ρέινολντς δίνει πολλά από τα δικά του προσωπικά στοιχεία στον ήρωα, κάνοντας τον αρκετά θρασύ, προκλητικό και χιουμορίστα, στοιχεία που δεν διακρίνουν το χαρακτήρα στο κόμικ. Ωστόσο η προσπάθεια που κάνει να παρουσιάσει τον Χαλ Τζόρνταν δεν είναι κακή.

Εκεί που εντοπίζω το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας είναι στην επιλογή του κακού. Οι κακοί είναι στην ουσία βέβαια δύο αλλά το πρόβλημα το εστιάζω κυρίως στον Χάμοντ, που υποδύεται ο Πίτερ Σάρσγκαρντ. Μια χαρά ηθοποιός είναι ο άνθρωπος αλλά ο τρόπος που του ζήτησαν να παίξει και ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε ο χαρακτήρας του δεν βοήθησε ούτε τον ίδιο αλλά ούτε την ταινία. Ειδικά αυτά τα τραγικά ουρλιαχτά τα οποία πετάει ανά διαστήματα, σε χτυπάνε κατευθείαν στον εγκέφαλο.

Η τελική εικόνα του φιλμ έχει σίγουρα αρκετά ψεγάδια αλλά αυτό δεν απαγορεύει στο υλικό να είναι διασκεδαστικό. Δεν είναι σίγουρα αυτό που θέλεις για να ξεκινήσεις μια δυνατή σειρά ταινιών αλλά δεν είναι και τέτοιο το αποτέλεσμα που να το θεωρήσεις κακή ταινία. Υπάρχει μια αφέλεια και μια διάχυτη αίσθηση αθωότητας που προσωπικά μου αρέσει. Το πράσινο της ελπίδας και του ήρωα απέναντι στο κίτρινο του φόβου και της σκοτεινής οντότητας του Πάραλλαξ και το μήνυμα της αντιμετώπισης των φόβων μας, μαθαίνοντας να τους χειριζόμαστε, μια χαρά μου κάθεται, έστω και χωρίς να εμβαθύνει ποτέ η ταινία απόλυτα σε αυτό.

Όπως πολλές φορές αναφέρω σε συζητήσεις γύρω από τις ταινίες, τα πάντα εξαρτώνται από το τι περιμένεις να πάρεις από μια ταινία πριν την παρακολουθήσεις. Αν περιμένεις από τον Green Lantern πράγματα που έχεις βρει στις τελευταίες ταινίες του Νολανικού, Μπάτμαν, τότε προφανώς θα απογοητευτείς οικτρά. Αν όμως αναζητάς ένα παραμύθι με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, που δεν έχει προθέσεις να σε βάλει σε βαθιά νερά αλλά μόνο να πει μια απλή κόμικ ηρωική ιστορία, τότε μια χαρά θα το βρεις το φιλμ το Μάρτιν Κάμπελ. Αυτό που μένει είναι να δούμε αν σε δύο χρόνια από τώρα, η DC θα μπορέσει να δώσει μια καλύτερη μεταφορά του ήρωα με το Green Lantern Corps κι αν οι ιθύνοντες έχουν κατανοήσει μετά και το τελευταίο ναυάγιο της Justice League, ότι πρέπει να δίνεται λίγο περισσότερο χώρος στους σκηνοθέτες να ολοκληρώσουν το όραμά τους.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn

IMDb

Σελίδες

12.7.18

Green Lantern (2011)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου