Είδος: Βιογραφική, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Είτε έχετε δει το The Room είτε όχι, το φιλμ του Φράνκο έχει να σας δώσει ενδιαφέρουσες στιγμές. Δε χρειάζεται να το διαβάσετε απαραίτητα ως σάτιρα της καλλιτεχνικής φύσης και της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά σίγουρα αν το καταφέρετε θα σας ανταμείψει περισσότερο απ' ότι αν το παρακολουθήσετε ως μια κωμική αναπαράσταση πραγματικών γεγονότων."
 |
Σκηνοθεσία:James Franco
Σενάριο:Scott Neustadter,
Michael H. Weber
Παίζουν:James Franco,
Dave Franco,Ari Graynor |
Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Τι πιο ταιριαστό για το φιλμ που σκηνοθέτησε, έγραψε, πρωταγωνίστησε και χρηματοδότησε ο άνθρωπος που με τα χρόνια απέκτησε τεράστια φήμη, όχι με τον τρόπο που είχε φανταστεί ότι θα αποκτούσε. Ο λόγος για τον κύριο Τόμι Γουάιζο και το cult κλασικό δημιούργημα, The Room, την ταινία που κατάφερε να κάνει τους κινηματογραφόφιλους να ξεχάσουν το Plan 9 From Outer Space και να της δώσουν τον ένδοξο τίτλο της χειρότερης ταινίας όλων των εποχών!
Ο Κρεγκ Σεστέρο, φίλος του Γουάιζο και συμπρωταγωνιστής στο φιλμ, έγραψε μερικά χρόνια μετά το βιβλίο The Disaster Artist, δίνοντας λεπτομέρειες για τη γνωριμία του με τον σκηνοθέτη και τα γυρίσματα της ταινίας. Το υλικό αυτό δεν αφήνει να πάει χαμένο ο Τζέιμς Φράνκο και αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει στη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη. Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, αστείο, συγκινητικό.
Ο Φράνκο μεταμορφώνεται στον Γουάιζο και χάνεται μέσα στη μυστήρια φυσιογνωμία του. Γίνεται αυτός ο περίεργος τύπος που εκτός του ότι ποτέ δε θα μάθουμε πραγματικά από που κρατάει η σκούφια του, κανείς ποτέ δε θα καταλάβει και τι κρύβει στο μυαλό του. Πραγματικά αλλόκοτη προσωπικότητα και πραγματικά πολύ δύσκολο να την αποδώσεις στην οθόνη προσπαθώντας να μη δώσεις διαστάσεις καρικατούρας, να μη γελοιοποιήσεις το θέμα σου. Η ερμηνεία του Φράνκο βρίσκεται πολλές φορές ένα κλικ μακριά από αυτή τη λεπτή γραμμή που αν έσπαγε, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό για την ταινία του. Καταφέρνει να προσεγγίσει με πολύ γλυκό τρόπο τον άνθρωπο, τις ιδέες του, το όνειρο του Χόλιγουντ. Γιατί ο Γουάιζο δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από ένας άνθρωπος με χρήματα και όνειρο να παίξει σε μια ταινία, με την ελπίδα αυτή να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό. Από εκεί και πέρα, ούτε γνώσεις υπήρχαν αλλά ούτε και ταλέντο, σε κανέναν από τους τομείς που εμπλέκεται το όνομά του.
Ο Φράνκο στήνει γύρω από αυτή την αληθινή ιστορία μια πολύ αστεία ταινία. Το εκπληκτικό είναι το πόσο οριακά καταφέρνει να διατηρήσει την ταινία σε καλό επίπεδο και δεν ξεφεύγει σε άλλη-μια-κωμωδία αλλά γίνεται κάτι πολύ πιο μελετημένο (όχι ότι οι καλές κωμωδίες δεν είναι "μελετημένες"), κάτι πολύ πιο συμπαγές απ' ότι μια κωμική ταινία που το μόνο που θα ήθελε να κάνει θα ήταν να διακωμωδήσει-γελοιοποιήσει, όχι το δημιούργημα, αλλά τους ανθρώπους. Έτσι βλέπουμε ένα φιλμ που διαβάζεται κι ως ένα σχόλιο πάνω στη γνώση των δυνατοτήτων μας αλλά και την αδηφάγο βιομηχανία του κινηματογράφου. Προσέξτε, όχι την τέχνη αλλά τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Εκεί που το χρήμα κάνει κουμάντο κι όχι οι γνώση και το ταλέντο.
Βέβαια, όλα αυτά σε καλό βγήκαν στον ίδιο τον Γουάιζο. Φήμη απέκτησε, έστω κι ως ο άνθρωπος που δημιούργησε τη χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Δε φαίνεται μάλιστα να τον νοιάζει ιδιαίτερα πλέον. Ίσως κάπου μέσα του να έχει πειστεί ότι τελικά αυτό που γύρισε δεν ήταν ένα αποτυχημένο δραματικό φιλμ αλλά ένα τεράστιο αστείο στα μούτρα όλων αυτών που μοχθούν να γράψουν ένα λογικό σενάριο, να δώσουν μια μετρημένη ερμηνεία, να πετύχουν κάτι στην καριέρα τους μέσα από την οδό της λογικής. Στην τελευταία σκηνή του φιλμ του Φράνκο, ο φίλος του Γουάιζο, Σεστέρο, προσπαθεί να πείσει τον απογοητευμένο Τόμι, αλλά κι εμάς, εν μέσω ενός κινηματογράφου όπου το κοινό γελά με την καρδιά του στις ατάκες και τις ερμηνείες της ταινίας, στην επίσημη πρεμιέρα της, ότι σημασία έχει ότι το δημιούργημά του έκανε τον κόσμο να περάσει καλά και να νιώσει ευτυχισμένος κατά την προβολή του. Ίσως αυτός να ήταν ο προορισμός του, θεωρεί ο Σεστερό. Γιατί όχι; Το "τόσο κακό που είναι καλό" δε θα μπορούσε να ταιριάξει καλύτερα σε άλλη ταινία.
Το The Disaster Artist είναι από τις πολύ καλές ταινίες της χρονιάς που μόλις έφυγε. Είτε έχετε δει το The Room είτε όχι, το φιλμ του Φράνκο έχει να σας δώσει ενδιαφέρουσες στιγμές. Δε χρειάζεται να το διαβάσετε απαραίτητα ως σάτιρα της καλλιτεχνικής φύσης και της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αλλά σίγουρα αν το καταφέρετε θα σας ανταμείψει περισσότερο απ' ότι αν το παρακολουθήσετε ως μια κωμική αναπαράσταση πραγματικών γεγονότων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου