Είδος: Κωμωδία, Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Σχεδόν όλο το φιλμ λειτουργεί σαν μια ταινία του βωβού κινηματογράφου, οπότε και οι τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Χαζαναβίσιους και οι ηθοποιοί του είναι παρόμοιες. Παίζουν έντονα, με τα πρόσωπά τους, τις εκφράσεις τους και κανείς δεν είναι καλύτερος σε όλο αυτό το παιχνίδι από τον Ντιζαρντέν. Ο Ντιζαρντέν είναι αυτός που λάμπει στην οθόνη. Χαρισματικό προσωπείο, θα μπορούσε άνετα και ο ίδιος να είναι αστέρας του βωβού κινηματογράφου, λόγω της έντονης εκφραστικότητας του προσώπου του. Ανάμεσα σε κωμική και πιο σοβαρή, δραματική ερμηνεία, ο Ντιζαρντέν ισορροπεί εξαιρετικά στο ρόλο του και βγάζει στην επιφάνεια όλο τον συναισθηματικό κόσμο και την αγωνία του πρωταγωνιστή του.
 |
Σκηνοθεσία:Michel Hazanavicius
Σενάριο:Michel Hazanavicius
Παίζουν:Jean Dujardin,
Bérénice Bejo,John Goodman |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η άνοδος, η πτώση και η επιστροφή ενός διάσημου αστέρα του βωβού κινηματογράφου. Οι μέρες της δόξας του, η προβληματική ιδιωτική ζωή του, ο έρωτας με μια νεαρή χορεύτρια, η οποία αρχίζει την καριέρα της τη στιγμή που η δική του παίρνει τον κατήφορο και όλη η διαδρομή του Τζορτζ Βάλενταϊν μέχρι την επάνοδό του χρόνια μετά τη χρησιμοποίηση του ήχου στον κινηματογράφο.
ΑΠΟΨΗ: Το 2011 ήταν μαγική χρονιά για τον Μισέλ Χαζαναβίσιους και τον Ζαν Ντιζαρντέν. Ο πρώτος πήρε σπίτι του το όσκαρ σκηνοθεσίας και ο δεύτερος το αντίστοιχο αγαλματάκι για τον πρώτο ανδρικό ρόλο, με μια ταινία που ρίσκαρε και βγήκε κερδισμένη τελικά, τόσο καλλιτεχνικά όσο και εισπρακτικά.
Ο γεννημένος Παριζιάνος, Μισέλ Χαζαναβίσιους, με ρίζες Λιθουανικές παρακαλώ, συνεργάζεται με τον δημοφιλή Γάλλο κωμικό, Ζαν Ντιζαρντέν, από το 2006, δημιουργώντας δύο ιδιαίτερα επιτυχημένες κωμωδίες/ παρωδίες των ταινιών του Τζέιμς Μποντ. Τα OSS 117: Αποστολή Στο Κάιρο και OSS 117: Ο Κατάσκοπος Που Γύρισε από το ... Ρίο! κυκλοφόρησαν το 2006 και το 2009 αντίστοιχα και αποτελούν εξαιρετικό δείγμα παρωδίας ταινιών του 1960. Το πολύχρωμο σύμπαν που έφτιαξε σε αυτές τις δύο ταινίες ο Χαζαναβίσιους, μεταμορφώνεται σε άσπρο και μαύρο το 2011 και ο Ντιζαρντέν κρατά μερικά από τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν της κωμικές του ερμηνείες, δίνοντας, όμως, περισσότερο βάθος στην ερμηνεία του.
Σχεδόν όλο το φιλμ λειτουργεί σαν μια ταινία του βωβού κινηματογράφου, οπότε και οι τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Χαζαναβίσιους και οι ηθοποιοί του είναι παρόμοιες. Παίζουν έντονα, με τα πρόσωπά τους, τις εκφράσεις τους και κανείς δεν είναι καλύτερος σε όλο αυτό το παιχνίδι από τον Ντιζαρντέν. Ο Ντιζαρντέν είναι αυτός που λάμπει στην οθόνη. Χαρισματικό προσωπείο, θα μπορούσε άνετα και ο ίδιος να είναι αστέρας του βωβού κινηματογράφου, λόγω της έντονης εκφραστικότητας του προσώπου του. Ανάμεσα σε κωμική και πιο σοβαρή, δραματική ερμηνεία, ο Ντιζαρντέν ισορροπεί εξαιρετικά στο ρόλο του και βγάζει στην επιφάνεια όλο τον συναισθηματικό κόσμο και την αγωνία του πρωταγωνιστή του.
Η δουλειά του Χαζαναβίσιους είναι κι αυτή υψηλής ποιότητας. Τα ασπρόμαυρα κάδρα έχουν ούτως ή άλλως τη μαγεία τους, ο Γάλλος το ξέρει αυτό και παίζει με τους φωτισμούς, τα κοστούμια, τον ήχο ή τη σιωπή και μας διηγείται μια ανθρώπινη ιστορία αλλά μέσα από τη ματιά και τη ζωή ενός καλλιτέχνη, ενός ανθρώπου που η τεχνολογική εξέλιξη και ο ερχομός του ήχου τον αφήνει αδιάφορο, όμως, τον αναγκάζει να αλλάξει τον τρόπο προσέγγισης της τέχνης του και αυτό τον απογοητεύει και τον τρομάζει.
Από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων, από τις πιο ιδιαίτερες και αξιόλογες προτάσεις που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο που αγαπά τον κινηματογράφο. Μη σας τρομάζει το ασπρόμαυρο, ούτε η απώλεια ομιλιών στην ταινία. Μπείτε στον κόσμο του The Artist και αφεθείτε στα χέρια του, για ένα αστείο και συγκινητικό ταξίδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου