Είδος: Φαντασίας, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Στίβεν Σόμμερς διασκευάζει το διάσημο τέρας της Universal και φτιάχνει ένα αφελέστατο και διασκεδαστικό φιλμ, με έμπνευση περισσότερο από τον Ιντιάνα Τζόουνς παρά από την ομώνυμη ταινία του 1932, με πρωταγωνιστή τον Μπόρις Καρλόφ. Το φιλμ είναι μια περιπέτεια φαντασίας με στοιχεία από το παλιό Χόλιγουντ και τις περιπέτειες με ξιφομάχους και πειρατές (swashbucklers). Ο Σόμμερς χρησιμοποιεί άφθονο χιούμορ και δίνει στο φιλμ έναν κόμικ αέρα, αφήνοντας και τους χαρακτήρες του να κινούνται ελεύθερα και χωρίς να παίρνουν στα σοβαρά όσα γίνονται γύρω τους. Η διάθεση για χαβαλέ είναι εμφανής και είναι καλοδεχούμενη και από εμάς.
Τα ψηφιακά εφέ της ταινίας κόστισαν τότε περίπου είκοσι εκατομμύρια δολάρια και για την εποχή ήταν εκπληκτικά, όμως, σήμερα δεν προκαλούν την ίδια εντύπωση. Η ψηφιακή μορφή του Ιμούθη, οι υπόλοιπες μούμιες που ζωντανεύουν, τα σκαθάρια, οι μεταμορφώσεις του Ιμούθη σε άμμο είναι πράγματα που το 1999 ήταν εντυπωσιακά αλλά το 2016 τα βλέπεις απλώς συμπαθητικά.
 |
Η ΜΟΥΜΙΑ
Σκηνοθεσία:Stephen Sommers
Σενάριο:Stephen Sommers,
Lloyd Fonvielle,Kevin Jarre
Παίζουν:Brendan Fraser,
Rachel Weisz,John Hannah |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1290 π.Χ. στις Θήβες της Αιγύπτου, ο Ιμούθης, αρχιερέας του Φαραώ, συνάπτει κρυφό δεσμό με την Ανκ- Σου Ναμούν, ερωμένη του Φαραώ. Όταν ο Φαραώ το ανακαλύπτει, η Ανκ Σου Ναμούν τον δολοφονεί και αυτοκτονεί. Ο Ιμούθης προσπαθεί να την επαναφέρει στη ζωή με μια μυστική τελετή που διακόπτεται πριν ολοκληρωθεί η επαναφορά της, καθώς οι φρουροί του Φαραώ συλλαμβάνουν τον αρχιερέα και τον καταδικάζουν να μουμιοποιηθεί ζωντανός στη Χαμουνάπτρα, την πόλη των νεκρών. Το 1926, ο Ρικ Ο'Κόνελ, ένας Αμερικανός τυχοδιώκτης που υπηρετεί στη Λεγεώνα των Ξένων, ανακαλύπτει τυχαία την αρχαία χαμένη πόλη αλλά βρίσκεται στη φυλακή. Ο Τζόναθαν Κάρναχαν μαθαίνει για τον Ο'Κόνελ και το μυστικό του και μαζί με την αδερφή του, την Αιγυπτιολόγο Έβελιν Κάρναχαν, θα βγάλουν τον Αμερικανό από τη φυλακή για να τους οδηγήσει στη Χαμουνάπτρα. Το μυστικό, όμως, γνωρίζει κι άλλη μια ομάδα τυχοδιωκτών, η οποία όταν φτάνει στην πόλη των νεκρών ξυπνά τον Ιμούθη. Η αρχαία κατάρα ζωντανεύει και τώρα οι πάντε κινδυνεύουν.
ΑΠΟΨΗ: Μέσα στα Χριστούγεννα με πιάνει πάντα μια τάση να χαζέψω χολιγουντιανά παραμύθια. Για κάποιο λόγο φέτος θυμήθηκα την τριλογία της Μούμιας, που ξεκίνησε το 1999. Παρότι εκείνο το πρώτο φιλμ το είδα στον κινηματογράφο στα δεκαεννιά μου, εποχή που "ψοφάγαμε" για blockbusters, θυμάμαι ότι δεν το είχα διασκεδάσει και έκτοτε δεν το είδα ξανά. Έλα, όμως, που στο τέλος του 2016 και όντως θεωρητικά πιο ώριμος, βρήκα τη Μούμια απολύτως διασκεδαστική!
Ο Στίβεν Σόμμερς διασκευάζει το διάσημο τέρας της Universal και φτιάχνει ένα αφελέστατο και διασκεδαστικό φιλμ, με έμπνευση περισσότερο από τον Ιντιάνα Τζόουνς παρά από την ομώνυμη ταινία του 1932, με πρωταγωνιστή τον Μπόρις Καρλόφ. Το φιλμ είναι μια περιπέτεια φαντασίας με στοιχεία από το παλιό Χόλιγουντ και τις περιπέτειες με ξιφομάχους και πειρατές (swashbucklers). Ο Σόμμερς χρησιμοποιεί άφθονο χιούμορ και δίνει στο φιλμ έναν κόμικ αέρα, αφήνοντας και τους χαρακτήρες του να κινούνται ελεύθερα και χωρίς να παίρνουν στα σοβαρά όσα γίνονται γύρω τους. Η διάθεση για χαβαλέ είναι εμφανής και είναι καλοδεχούμενη και από εμάς.
Ο Μπρένταν Φρέιζερ είναι ο Ρικ Ο'Κόνελ, ένας τύπος που σίγουρα θα σας θυμίσει τον Ιντιάνα Τζόουνς, και είναι ό,τι πρέπει για το ρόλο. Αστείος αλλά και γοητευτικός, ο Φρέιζερ φτιάχνει ένα πολύ καλό δίδυμο με τη Ρέιτσελ Βάις. Η χημεία μεταξύ τους είναι από τα συν της ταινίας και η χημεία αυτή βγαίνει είτε στις κωμικές σκηνές είτε σε αυτές που απαιτούν περισσότερο ρομαντισμό. Μεγαλύτερο κωμικό ρόλο παίζει ο Τζον Χάνα, στο ρόλο του αδερφού της Βάις, ο οποίος βρίσκεται συνεχώς εκτός τόπου και χρόνου ενώ αρκετές κωμικές στιγμές έχει και ο Κέβιν Τζ. Ο'Κόνορ, ως Μπένι, ο τύπος που ήταν μαζί με τον Ο΄Κόνελ στη Λεγεώνα και τώρα βρίσκεται να υπηρετεί τη Μούμια. Η Μούμια, ο Ιμούθης, έχει φυσικά τη μορφή του επιβλητικού Άρνολντ Βόσλοου. Ο Βόσλοου είναι ο μόνος που παίζει το ρόλο του με σοβαρότητα, χωρίς κωμικές αποκλίσεις, έτσι ώστε να είναι διακριτή η παρουσία του κακού στην οθόνη.
Τα ψηφιακά εφέ της ταινίας κόστισαν τότε περίπου είκοσι εκατομμύρια δολάρια και για την εποχή ήταν εκπληκτικά, όμως, σήμερα δεν προκαλούν την ίδια εντύπωση. Η ψηφιακή μορφή του Ιμούθη, οι υπόλοιπες μούμιες που ζωντανεύουν, τα σκαθάρια, οι μεταμορφώσεις του Ιμούθη σε άμμο είναι πράγματα που το 1999 ήταν εντυπωσιακά αλλά το 2016 τα βλέπεις απλώς συμπαθητικά.
Το φιλμ του Σόμμερς δεν είναι τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο από μια διασκεδαστική βόλτα. Έχει χιούμορ, ενέργεια, ενδιαφέρουσες σκηνές δράσης αλλά και συμπαθητικούς χαρακτήρες, που είναι μεν καρτουνίστικοι αλλά μέσα στα πλαίσια που το φιλμ κινείται, είναι λειτουργικοί. Ο Σόμμερς δεν είναι χαρισματικός αφηγητής, όπως ο Σπίλμπεργκ, του οποίου τη γραφή προφανώς προσπαθεί να μιμηθεί, αλλά είναι ένας από τους "ανώριμους" διασκεδαστές του Χόλιγουντ κι επειδή λίγη ανωριμότητα την κρύβουμε όλοι μέσα μας, κάποιες φορές ταινίες όπως η Μούμια καταφέρνουν να βρουν το στόχο τους.
Υ.Γ. Όπως αναφέρω και στην αρχή, είδα ολόκληρη την τριλογία της Μούμιας τις προηγούμενες μέρες, οπότε θα μιλήσουμε και για τα επόμενα δύο φιλμ σύντομα, τα οποία ομολογώ ότι δεν βρήκα διόλου κακά. Κάπως έτσι, οδηγούμαι σε αναθεώρηση της άποψής μου για τη συγκεκριμένη τριλογία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου