Η ΣΦΑΙΡΑ
 | |
|
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η επιτυχία του Jurassic Park το 1993 επανέφερε το όνομα του Μάικλ Κράιτον στο Χόλυγουντ, που γνώρισε μεγάλη αναγνώριση στη δεκαετία του 1970 αλλά στις αρχές της επόμενης δεκαετίας έμοιαζε να ξεχνιέται σιγά σιγά.
Ο Κράιτον αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση όντας ένας άνθρωπος που πήρε πτυχίο ανθρωπολογίας και ιατρικής αλλά ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια αφοσιώθηκε στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Τα μυθιστορήματα γνώρισαν επιτυχία και μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο αρκετά από αυτά, με πιο αναγνωρίσιμο και επιτυχημένο να είναι σίγουρα το Jurassic Park πάνω στο οποίο χτίστηκε ολόκληρο franchise. Από τη δεκαετία του 1970 όμως αρχίζουν μια αρκετά επιτυχημένη μεταφορά μυθιστορημάτων του Κράιτον στον κινηματογράφο με το κλασικό The Andromeda Strain και τα Westworld, Coma, The Great Train Robbery. Στη δεκαετία του 1980 έρχονται τα The Looker και Runaway, χωρίς όμως να γνωρίσουν ιδιαίτερη επιτυχία. Οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες βρίσκουν τον Κράιτον να τις σκηνοθετεί κιόλας (μόνο το The Andromeda Strain σκηνοθέτησε ο Ρόμπερτ Γουάιζ), φανερώνοντας έναν πραγματικά πολυτάλαντο άνθρωπο.
Η δεκαετία του 1990 βρίσκει λοιπόν ξανά τον Κράιτον στο προσκήνιο χάρη στην τεράστια επιτυχία του Jurassic Park. Τα βιβλία του Rising Sun, Disclosure, Congo, The Lost World μεταφέρονται στον κινηματογράφο με αρκετή επιτυχία ενώ ο Κράιτον δημιουργεί και την εξαιρετικά επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά ER (1994).
Το 1998 έρχεται η σειρά του μυθιστορήματος Sphere να πάρει κινηματογραφική ζωή με το όνομα του οσκαρικού Μπάρι Λέβινσον στη σκηνοθεσία και ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών. Ο Ντάστιν Χόφμαν, η Σάρον Στόουν, ο Σάμιουελ Λ. Τζάκσον και ο Λιβ Σράιμπερ αποτελούν το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο ενώ συναντάμε και τον πάντα καλό Πίτερ Κογιότ και σε μικρότερο ρόλο την νεαρή τότε Κουίν Λατίφα! Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Όχι πολλά, θεωρητικά.
Μεταφερόμαστε στον Ειρηνικό Ωκεανό, εκεί όπου σε μεγάλο βάθος το Αμερικανικό Ναυτικό έχει ανακαλύψει ένα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο σκάφος, βυθισμένο σύμφωνα με υπολογισμούς γύρω στα τριακόσια χρόνια. Μια ομάδα ειδικών που αποτελείται από μία θαλάσσια βιολόγο, έναν αστροφυσικό, έναν μαθηματικό κι έναν ψυχολόγο θα βρεθεί εκεί για ερευνήσει το εύρημα. Το πραγματικά σημαντικό εύρημα έρχεται όμως μετά την είσοδό τους στο σκάφος. Το σκάφος δεν είναι εξωγήινο αλλά Αμερικανικής προέλευσης και κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από το μέλλον. Μια ακόμα τεράστια ανακάλυψη ακολουθεί όταν στις αποθήκες του σκάφους βρίσκουν μια τεράστια, τέλεια σφαίρα με περίεργες ιδιότητες, η οποία προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί τους.
Ξεκινώντας από τους ηθοποιούς, οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι όλοι κάνουν πολύ καλή δουλειά. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους Χόφμαν, Στόουν και Τζάκσον και έχουν στιγμές που ερμηνευτικά σε παρασύρουν. Ο Λέβινσον είναι σκηνοθέτης που ξέρει να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του ή να τους δώσει χώρο όταν αυτό χρειάζεται και εδώ πέρα αυτό είναι εμφανές. Στο χτίσιμο της αγωνίας επίσης, ο Λέβινσον τα πάει πολύ καλά ενώ διατηρεί μια αρκετά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέχρι το φινάλε.
Κάποια πράγματα όμως δεν πάνε πολύ καλά. Το σενάριο αρχίζει να μπερδεύεται και να μπερδεύει και το θεατή ενώ και ο ίδιος ο Λέβινσον δεν καταφέρνει ποτέ να μας κάνει να νιώσουμε την εξωγήινη απειλή. Η πρώτη ματιά στο "εξωγήινο" σκάφος δεν λες ότι σου κόβει και την ανάσα ενώ ακόμα και αυτή η ίδια η σφαίρα δεν σου προκαλεί έστω μια ανατριχίλα όταν την βλέπεις. Ο Λέβινσον βασίζεται περισσότερο σε όσα συμβαίνουν με αφορμή τη σφαίρα και καλά κάνει μέχρι ένα σημείο, δημιουργώντας αγωνία και ένταση με τις ερμηνείες των ηθοποιών του κυρίως. Έρχεται δυστυχώς όμως το τελευταίο ημίωρο όπου το σενάριο αρχίζει να τον προδίδει.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Σφαίρας είναι ότι έπρεπε να προσπαθήσει να είναι blockbuster. Το μυθιστόρημα του Κράιτον είναι μια πιο στεγνή συναισθημάτων προσέγγιση της ιδέας του Solaris. Δεν υπάρχει εκεί μέσα κάτι που θα μπορούσε να στηρίξει τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής επιτυχίας με τα δεδομένα του Χόλυγουντ εκείνης της εποχής. Ίσως ο Λέβινσον είχε στο νου του ότι θα έφτιαχνε κάτι που θα παρέπεμπε περισσότερο στο Solaris αλλά προσαρμοσμένο στα μέτρα του Χόλυγουντ, κάτι που τελικά δεν κατάφερε.
Η ταινία πάντως βλέπετε ακόμα και σήμερα με αρκετό ενδιαφέρον παρά το κακογραμμένο φινάλε, το οποίο έρχεται κυρίως από την ανάγκη των σεναριογράφων να δώσουν μια εξήγηση για όσα συνέβησαν στη διάρκεια της ταινίας. Δεν είναι πάντα απαραίτητη η εξήγηση και το τάισμα της απάντησης στο θεατή. Ειδικά σε αυτό το είδος επιστημονικής φαντασίας δεν πρέπει να αποτελεί κανόνα αυτό αλλά το αντίθετο. Άσε το θεατή να βγάλει μερικά συμπεράσματα ο ίδιος. Κρίμα πάντως γιατί με ένα διαφορετικό φινάλε και με έναν λίγο πιο προσεγμένο σενάριο, η Σφαίρα θα μπορούσε να είναι μια αρκετά ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου