 |
| Δράσης, Θρίλερ, Πολεμικών Τεχνών Διάρκεια: 91' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Σκοτ Άντκινς απασχολεί συχνά τους φίλους των ταινιών δράσης και απολύτως δικαιολογημένα, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με την προσωπική του απόδοση στις περισσότερες ταινίες που συμμετέχει. Το σύνηθες πρόβλημα στις ταινίες που τον βλέπουμε είναι ότι οι ίδιες οι ταινίες δεν είναι πολύ καλές. Χαμηλού προϋπολογισμού οι πιο πολλές από αυτές με σενάρια και ερμηνείες στο επίπεδο του μετρίου αλλά με καλό επίπεδο σε ότι έχει να κάνει με τη δράση και κυρίως με τις σωματικές μονομαχίες. Εκεί αρκεί ένας σκηνοθέτης που ξέρει να σκηνοθετήσει τη δράση και τα υπόλοιπα τα αφήνει στον Σκοτ, ο οποίος ξέρει τι να κάνει και πως να το κάνει ώστε να γράψει στην κάμερα. Φαίνεται εξάλλου κι ο ίδιος να έχει αποδεχτεί το ρόλο του βασιλιά των b movies δράσης και να έχει σταματήσει να αναζητά κάτι παραπάνω, αυτό το κάτι που θα μπορούσε να έχει βρει εδώ και χρόνια καθώς κακός ηθοποιός δεν είναι και θα μπορούσε να είναι ένας πιο προβεβλημένος ήρωας ταινιών δράσης πρώτης γραμμής. Στη νέα ταινία που πρωταγωνιστεί, το Diablo, αποδεικνύει για άλλη μια φορά τις ικανότητές του και μοιράζεται την οθόνη με ένα άλλο σημαντικό όνομα των ταινιών δράσης και πολεμικών τεχνών, τον Χιλιανό Μάρκο Ζαρόρ.
Ο Άντκινς υποδύεται εδώ τον Κρις Τσέινι, έναν πρώην κατάδικο, ο οποίος φθάνει στην Κολομβία με σκοπό να απαγάγει την κόρη του Βιθέντε, ενός αρχιμαφιόζου της περιοχής. Ο Κρις ήταν στενός φίλος με τη νεκρή πια μητέρα της μικρής και της είχε υποσχεθεί ότι αν ποτέ της συνέβαινε κάτι θα έπαιρνε τη μικρή μακριά από τον Βιθέντε. Όταν η μικρή βρίσκεται πια στα χέρια του Κρις, ο Βιθέντε εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό εναντίον του. Ένας από του κυνηγούς του Κρις είναι και το Κοράκι, θρύλος ανάμεσα στους εκτελεστές, καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι ο ίδιος ο διάβολος και δεν μπορεί να πεθάνει. Το Κοράκι όμως δεν επιθυμεί μόνο να βρει τον Κρις και να πάρει πίσω τη μικρή για να την παραδώσει στον Βιθέντε. Πιο προσωπικά κίνητρα τον συνδέουν τόσο με τον μαφιόζο όσο και με τον Κρις.
Άλλος ένας Χιλιανός βρίσκεται στη σκηνοθεσία της ταινίας κι αν κάτι κάνει πολύ καλά ο Ερνέστο Ντίαζ Εσπινόζα αυτό είναι η σκηνοθεσία των σκηνών μάχης. Όταν χρειάζεται κάνει μερικά τρικ με την κάμερα αλλά ξέρει ότι πρέπει αρκετές στιγμές να τη στήσει απέναντι από το Ζαρόρ και τον Άντκινς και να εκμεταλλευτεί πλήρως τους δύο εξαιρετικούς τεχνίτες και τις κινήσεις τους, προσφέροντας όχι μία αλλά δύο βασικές μονομαχίες μεταξύ τους, με τη δεύτερη να έρχεται φυσικά στο φινάλε. Όταν δεν έχει να σκηνοθετήσει δράση, ο Εσπινόζα δεν τα πάει άσχημα αλλά φαίνεται να μην τον νοιάζει ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι. Το θετικό είναι ότι υπάρχει τουλάχιστον αρκετή δράση αλλά και αιματηρή βία, καθώς ο Χιλιανός έχει στη φιλμογραφία του και exploitation υλικό.
Η σκιαγράφηση των δύο βασικών χαρακτήρων γίνεται αρκετά καλά από τον Εσπινόζα. Ο Άντκινς είναι ο καλός της υπόθεσης, λίγο παραστρατημένος παλιότερα, αναγκασμένος να χρησιμοποιήσει βία χωρίς να το θέλει ενώ ο Ζαρόρ, που κλέβει την παράσταση, είναι ξεκάθαρα μια φονική μηχανή, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς πάνω του. Είναι πολύ καλός ο τρόπος που προσεγγίζει τον χαρακτήρα ο Ζαρόρ, και έστω κι αν το σενάριο (που έγραψαν οι δύο πρωταγωνιστές σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και τον Ματ Σάνσομ) δεν εμβαθύνει ιδιαίτερα, ο ηθοποιός καταφέρνει να φτιάξει έναν χαρακτήρα που κερδίζει τη ματιά του θεατή.
Σε σχέση με άλλες πρόσφατες ταινίες του Άντκινς που έχουμε παρακολουθήσει, το Diablo καταφέρνει να ξεχωρίσει. Ο Άντκινς παραμένει πολύ καλός, ωστόσο την παράσταση εδώ κλέβει το Κοράκι του Μάρκο Ζαρόρ. Και οι δύο πάντως είναι χάρμα οφθαλμών στις μονομαχίες τους που είναι το καλύτερο πράγμα που έχει να δώσει αυτή η συμπαθής b movie δράσης και πολεμικών τεχνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου