Είδος : Περιπέτεια, Επιστημονικής Φαντασίας
Είκοσι δύο χρόνια μετά, σίγουρα δε μπορώ να δω το δημιούργημα του τεράστιου Στίβεν Σπίλμπεργκ με τα ίδια μάτια καθώς, πρώτον δεν είμαι πια μικρό παιδί αλλά λίγο μεγαλύτερο παιδί και δεύτερον, από το 1993 μέχρι σήμερα είδα κι άλλους δεινόσαυρους στην οθόνη, είδα εξωγήινους να επιτίθενται στη Γη, είδα τη Γη να καταστρέφεται από μετεωρίτες, από παγετώνες, από σεισμούς. Σχεδόν καμία φορά βέβαια δεν είχε τη μαγεία που του Τζουράσικ Παρκ, όμως, δυστυχώς το μάτι μου εξοικειώθηκε στα οπτικά εφέ, τα οποία χρόνο με το χρόνο γίνονταν όλο και καλύτερα. Το φιλμ του Σπίλμπεργκ ήταν, όμως, για την εποχή του επαναστατικό. Έδειξε πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία κατάλληλα και να μεταφέρει το θεατή ολοκληρωτικά σε νέα μέρη. Αυτό που γνώριζε ο Σπίλμπεργκ αλλά ξέχασαν σύντομα οι επόμενοι, ήταν ότι δε δημιουργείς ένα φιλμ βασιζόμενος μόνο στα οπτικά εφέ. Πρέπει να υπάρχει μια καλή ιστορία να πεις. Πρέπει να σεβαστείς το θεατή και να μην ξεχάσεις τον πρωταρχικό κανόνα του κινηματογράφου. Μια καλή ιστορία. Από τα χρόνια του βωβού κινηματογράφου μέχρι σήμερα, εκεί κρύβεται η ουσία.
Ο Σαμ Νιλ και η Λόρα Ντερν παίζουν το ... περίπου... ζεύγος παλαιοντολόγων ενώ ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο υποδύεται τον ιδρυτή του πάρκου, πολυεκατομμυριούχο, Τζον Χάμοντ, συμπληρώνοντας το καστ των πιο αναπτυγμένων χαρακτήρων, μαζί ίσως με τα δύο πιτσιρίκια.
 |
ΤΖΟΥΡΑΣΙΚ ΠΑΡΚ
Σκηνοθεσία:Steven Spielberg Σενάριο:Michael Crichton, David Koepp Παίζουν:Sam Neill, Laura Dern,Jeff Goldblum |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο δισεκατομμυριούχος Τζον Χάμοντ έχει φτιάξει ένα θεματικό πάρκο σε ένα νησί κοντά στην Κόστα Ρίκα, με ζωντανούς δεινόσαυρους, τους οποίους δημιούργησε από το DNA που βρήκε στο αίμα κουνουπιού, παγιδευμένου σε απολιθωμένη ρητίνη! Εκεί θα μεταφέρει δύο παλαιοντολόγους, έναν μαθηματικό, ένα δικηγόρο αλλά και τα δύο εγγόνια του, ζητώντας την έγκριση των επιστημόνων για τη λειτουργία του πάρκου. Ο υπεύθυνος των ηλεκτρονικών συστημάτων του πάρκου χρηματίζεται από αντίπαλη εταιρεία γενετικής για να βγάλει τα έμβρυα των δεινοσαύρων από το νησί και προσπαθώντας να ξεφύγει κλείνει όλα τα συστήματα ασφαλείας του νησιού. Τώρα τίποτα δε μπορεί να ελέγξει τους δεινόσαυρους.
ΑΠΟΨΗ: Ήταν Φθινόπωρο του 1993. Ψιλόβρεχε αλλά στα σκαλιά του κινηματογράφου Παλλάς στην Κέρκυρα, ήταν μαζεμένο ένα απίστευτο πλήθος κόσμου. Εκεί κι εγώ με το Σπύρο, τον κολλητό από εκείνα τα χρόνια, και με τη συνοδεία της μαμάς καθότι ήμασταν γύρω στα δέκα τότε, περιμένουμε στην ουρά ανυπόμονα για να πάρουμε το εισιτήριο γι αυτό το νέο θεματικό πάρκο που είχε ανοίξει τις πύλες του λίγο καιρό πριν και που όλοι μιλούσαν εκστασιασμένοι γι αυτό που είχαν παρακολουθήσει εκεί!
Αργήσαμε αλλά μπήκαμε. Τα φώτα έσβησαν και αυτό ήταν. Λίγα λεπτά μετά και με την εμφάνιση των πρώτων δεινοσαύρων στην οθόνη, ολόκληρο το σινεμά έβγαζε επιφωνήματα θαυμασμού. Πολλοί αισθάνθηκαν το ίδιο δέος με αυτό του Δρος Γκραντ όταν τους αντίκρισε πρώτη φορά και ένιωσε να χάνει τη Γη κάτω από τα πόδια του ενώ πολλοί μιμήθηκαν τον Ίαν Μάλκολμ αναφωνώντας: "You did it. You crazy son of a bitch, you did it." Εγώ, απλώς δεν ξαναμίλησα μέχρι το τέλος του φιλμ.
Είκοσι δύο χρόνια μετά, σίγουρα δε μπορώ να δω το δημιούργημα του τεράστιου Στίβεν Σπίλμπεργκ με τα ίδια μάτια καθώς, πρώτον δεν είμαι πια μικρό παιδί αλλά λίγο μεγαλύτερο παιδί και δεύτερον, από το 1993 μέχρι σήμερα είδα κι άλλους δεινόσαυρους στην οθόνη, είδα εξωγήινους να επιτίθενται στη Γη, είδα τη Γη να καταστρέφεται από μετεωρίτες, από παγετώνες, από σεισμούς. Σχεδόν καμία φορά βέβαια δεν είχε τη μαγεία που του Τζουράσικ Παρκ, όμως, δυστυχώς το μάτι μου εξοικειώθηκε στα οπτικά εφέ, τα οποία χρόνο με το χρόνο γίνονταν όλο και καλύτερα. Το φιλμ του Σπίλμπεργκ ήταν, όμως, για την εποχή του επαναστατικό. Έδειξε πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί η τεχνολογία κατάλληλα και να μεταφέρει το θεατή ολοκληρωτικά σε νέα μέρη. Αυτό που γνώριζε ο Σπίλμπεργκ αλλά ξέχασαν σύντομα οι επόμενοι, ήταν ότι δε δημιουργείς ένα φιλμ βασιζόμενος μόνο στα οπτικά εφέ. Πρέπει να υπάρχει μια καλή ιστορία να πεις. Πρέπει να σεβαστείς το θεατή και να μην ξεχάσεις τον πρωταρχικό κανόνα του κινηματογράφου. Μια καλή ιστορία. Από τα χρόνια του βωβού κινηματογράφου μέχρι σήμερα, εκεί κρύβεται η ουσία.
Ο Σπίλμπεργκ λοιπόν παίρνει το βιβλίο του "πατέρα" των τεχνολογικών θρίλερ, Μάικλ Κράιτον (Κονγκό), και φτιάχνει ένα ακόμα παραμύθι με επιστημονικό περιτύλιγμα. Ο ίδιος ο Κράιτον και ο Ντέιβιντ Κεπ γράφουν το σενάριο, ενώ ο Σπίλμπεργκ βάζει τις δικές του πινελιές μαύρου χιούμορ. Αρκετοί χαρακτήρες στο παιχνίδι, ενδιαφέροντες οι περισσότεροι ενώ άλλοι λιγότερο ανεπτυγμένοι, σασπένς, κυνηγητά και φιλικοί και εξαγριωμένοι δεινόσαυροι, άλλοτε CGI και άλλοτε animatronics, συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα!
Ο πιο ενδιαφέροντας χαρακτήρας του φιλμ είναι ο μαθηματικός Ίαν Μάλκολμ, τον οποίο ερμηνεύει με απίστευτη άνεση ο πάντα συμπαθής Τζεφ Γκόλντμπλουμ. Οι καλύτερες ατάκες του φιλμ ακούγονται από το στόμα του Μάλκολμ, με κορυφαία θεωρώ την απόκριση στα λόγια του Τζον Χάμοντ, ιδρυτή του πάρκου. Ο Χάμοντ λέει στον Μάλκολμ ότι όλα τα θεματικά πάρκα είχαν προβλήματα όταν ξεκίνησαν να λειτουργούν κι ότι ακόμα και στη Ντίσνεϊλαντ την πρώτη μέρα λειτουργίας της, δε λειτούργησε τίποτα. "Ναι αλλά αν οι Πειρατές της Καραϊβικής χαλάσουν, δεν πρόκειται να φάνε τους τουρίστες", απαντά ο Χάμοντ, τη στιγμή που οι δεινόσαυροι κινούνται ανεξέλεγκτα μέσα στο πάρκο.
Ο Σαμ Νιλ και η Λόρα Ντερν παίζουν το ... περίπου... ζεύγος παλαιοντολόγων ενώ ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο υποδύεται τον ιδρυτή του πάρκου, πολυεκατομμυριούχο, Τζον Χάμοντ, συμπληρώνοντας το καστ των πιο αναπτυγμένων χαρακτήρων, μαζί ίσως με τα δύο πιτσιρίκια.
Βλέποντας το Τζουράσικ Παρκ σήμερα, δε μπορείς να μην αναγνωρίσεις τη δύναμη που έχει ακόμα. Τόσο το οπτικό κομμάτι του φιλμ, με τα τεχνικά στοιχεία,τα οποία θεωρώ άρτια, όσο και η δουλειά του Σπίλμπεργκ στο θέμα της δημιουργίας σασπένς, αποδίδουν καρπούς ακόμα και σήμερα. Η δουλειά που έχει γίνει στα οπτικά εφέ ήταν εξαιρετική και εξακολουθούν να λειτουργούν ικανοποιητικά, σε μια εποχή που το σινεμά "γεμίζει" τις ταινίες του εφέ.
Το φιλμ που γέννησε εκατοντάδες νέους παλαιοντολόγους, έχει κερδίσει σήμερα τη δική του θέση στην ιστορία του κινηματογράφου. Ήταν ένα μπλοκμπάστερ που δεν αρκέστηκε στο να "θαμπώσει" το θεατή με οπτικά εφέ αλλά ήθελε να του δώσει κάτι καινούριο. Τον έβαλε σε ένα κόσμο που δε θα μπορούσε να επισκεφτεί ποτέ. Ένας από τους λόγους που ο άνθρωπος χρειάζεται τον κινηματογράφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου