Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Έχουν περάσει 36 ολόκληρα χρόνια από τότε που οι τίτλοι αρχής του Σούπερμαν, συντροφιά με την επικών διαστάσεων μουσική του Τζον Γουίλιαμς, παίχτηκαν πρώτη φόρα σε κινηματογραφική αίθουσα. 36 ολόκληρα χρόνια μετά, τα εφέ και η τεχνικές του κινηματογράφου έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ και οι απαιτήσεις του κοινού γίνονται όλο και μεγαλύτερες, για πιο αληθοφανή εφέ, πιο αληθοφανή σενάρια και μια πιο σοβαρή οπτική σε ότι έχει να κάνει με σούπερ ήρωες. Τι είναι όμως αυτό που κάνει μια ταινία του 1978 να θεωρείται από πολλούς μέχρι σήμερα, η κορυφαία ταινία βασισμένη σε ένα χάρτινο υπερήρωα; Η απάντηση είναι απλή κατ' εμέ. Η ψυχή της.
Η επιτυχία του Superman όμως, δεν οφείλεται μόνο στην εξαιρετική επιλογή του πρωταγωνιστή και στην έξυπνη σκηνοθεσία του Ντόνερ. Η συμμετοχή του Μάρλον Μπράντο, παρότι μικρή χρονικά, δίνει πόντους στο φιλμ ενώ ο τεράστιος Τζην Χάκμαν δίνει με τη σειρά του έξτρα πόντους, ως Λεξ Λούθορ. Ο Λούθορ του Χάκμαν, ίσως μοιάζει σήμερα εύκολα ξεπερασμένος και ίσως ποτέ δεν έπεισε ως νέμεσις του Σούπερμαν αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχε διαφορετική οπτική και στα κόμιξ της εποχής, με τη διάθεση να είναι ακόμα τότε περισσότερο ανάλαφρη απ' ότι πχ. μια δεκαετία μετά ή ακόμα περισσότερο σήμερα. Η Μάργκο Κίντερ στο ρόλο της Λόις μοιάζει να έχει χημεία με τον Ριβ, με κορυφαία τους στιγμή την πτήση πάνω από τη Μητρόπολη, με τη συνοδεία του περίφημου πλέον μουσικού κομματιού του Τζον Γουίλιαμς, "Can You Read My Mind?".
Πάσα λοιπόν, για την αξεπέραστη μουσική του Τζον Γουίλιαμς και το επικό θέμα του Σούπερμαν. Άρρηκτα συνδεδεμένο το έργο του Τζον Γουίλιαμς με τη μορφή αλλά και την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου από ατσάλι, σε απογειώνει και σε κρατάει ψηλά ακόμα και όταν η μουσική τελειώνει. Ακούγοντας το θέμα του Τζον Γουίλιαμς νιώθεις δυνατός, νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις πράγματα, νιώθεις μια απίστευτη ψυχική ανάταση και κλείνοντας τα μάτια σου "πετάς". Δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει καλύτερο μουσικό θέμα από αυτό του Γουίλιαμς, τόσο μοναδικά ταιριαστό, για το συγκεκριμένο φιλμ.
 |
ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ
Σκηνοθεσία:Richard Donner Σενάριο:Mario Puzo, David Newman,Leslie Newman, Robert Benton Παίζουν:Christopher Reeve, Margot Kidder,Gene Hackman |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο πλανήτης Κρύπτον βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής. Ο επιφανής επιστήμονας Τζορ-Ελ θα τοποθετήσει το νεογέννητο γιο του σε μια διαστημική κάψουλα, για να τον σώσει και θα τον στείλει στον πλανήτη Γη. Τον μικρό εξωγήινο θα βρουν ο Τζόναθαν και η Μάρθα Κεντ και θα τον μεγαλώσουν σαν παιδί τους, δίνοντάς του το όνομα Κλαρκ. Ο κίτρινος ήλιος του πλανήτη μας, βοηθάει το σώμα του Κλαρκ να αναπτύξει υπεράνθρωπες δυνάμεις και μετά από χρόνια θα μεταμορφωθεί σε ένα προστάτη της Γης, που όλοι θα γνωρίσουν με το όνομα Σούπερμαν.
ΑΠΟΨΗ: Έχουν περάσει 36 ολόκληρα χρόνια από τότε που οι τίτλοι αρχής του Σούπερμαν, συντροφιά με την επικών διαστάσεων μουσική του Τζον Γουίλιαμς, παίχτηκαν πρώτη φόρα σε κινηματογραφική αίθουσα. 36 ολόκληρα χρόνια μετά, τα εφέ και η τεχνικές του κινηματογράφου έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ και οι απαιτήσεις του κοινού γίνονται όλο και μεγαλύτερες, για πιο αληθοφανή εφέ, πιο αληθοφανή σενάρια και μια πιο σοβαρή οπτική σε ότι έχει να κάνει με σούπερ ήρωες. Τι είναι όμως αυτό που κάνει μια ταινία του 1978 να θεωρείται από πολλούς μέχρι σήμερα, η κορυφαία ταινία βασισμένη σε ένα χάρτινο υπερήρωα; Η απάντηση είναι απλή κατ' εμέ. Η ψυχή της.
Ο Superman του 1978, μας ταξιδεύει από τον πλανήτη Κρύπτον, στα λιβάδια του Κάνσας και του Σμόλβιλ, στον Βόρειο Πόλο και μετά από περιήγηση σχεδόν μιας ώρας, στη Μητρόπολη, με έναν πολύ προσεγμένο σχεδιασμό αλλά και με σκηνές γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση. Οι στιγμές που ο Τζορ-Ελ αποχαιρετά το μοναχογιό του και η σκηνή που η Μάρθα Κεντ στέκεται αγκαλιασμένη με τον δικό της πλέον γιο, πριν αυτός αναχωρήσει για την αναζήτηση της πραγματικής του ταυτότητας, είναι σκηνές απίστευτα δυνατές, που εκπέμπουν σεβασμό, τόσο στο κινηματογραφικό κοινό όσο και στο κοινό των κόμικς του πρώτου υπερ-ήρωα.
Ο Ρίτσαρντ Ντόνερ έστησε το φιλμ του περίτεχνα, χωρίς βιασύνη, κάνοντας το κοινό να ανυπομονεί για την εμφάνιση του Σούπερμαν, αλλά αυτή η ανυπομονησία ήταν τόσο όμορφη όσο και η στιγμή που ο Κρίστοφερ Ριβ ξεπροβάλει για πρώτη φορά με την περίφημη μπλε και κόκκινη στολή και μας χαρίζει την πρώτη πτήση του ανθρώπου από ατσάλι. Κάπου εκεί γράφεται μια ιδιαίτερη σελίδα κινηματογραφικής ιστορίας, που θέλει έναν άσημο μέχρι τότε ηθοποιό να γίνεται κάτι παραπάνω από αναγνωρίσιμος μέσα σε μία νύχτα, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Κρίστοφερ Ριβ, γίνεται ο παντοτινός Σούπερμαν, η απόλυτη ενσάρκωση του υπερανθρώπου στα μάτια εκατομμυρίων κινηματογραφόφιλων και μη. Ακόμα και σήμερα, μετά τον συμπαθέστατο Χένρι Κάβιλ του Man Of Steel, των εξαιρετικών οπτικών εφέ, που δε μπορούν να συγκριθούν ούτε στο ελάχιστο με τα εφέ του 1978, η μορφή του Κρίστοφερ Ριβ στέκεται αγέρωχα στην κορυφή του Ολύμπου των υπερηρώων και μοιάζει δύσκολο κάποιος να τον ρίξει από εκεί. Καλύτεροι ηθοποιοί από τον Ριβ φόρεσαν στολές υπερηρώων (Bale- Μπάτμαν, Downey Jr- Iron Man), η ταύτιση όμως του Ριβ με τον Σούπερμαν είναι κάτι μοναδικό.
Η επιτυχία του Superman όμως, δεν οφείλεται μόνο στην εξαιρετική επιλογή του πρωταγωνιστή και στην έξυπνη σκηνοθεσία του Ντόνερ. Η συμμετοχή του Μάρλον Μπράντο, παρότι μικρή χρονικά, δίνει πόντους στο φιλμ ενώ ο τεράστιος Τζην Χάκμαν δίνει με τη σειρά του έξτρα πόντους, ως Λεξ Λούθορ. Ο Λούθορ του Χάκμαν, ίσως μοιάζει σήμερα εύκολα ξεπερασμένος και ίσως ποτέ δεν έπεισε ως νέμεσις του Σούπερμαν αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχε διαφορετική οπτική και στα κόμιξ της εποχής, με τη διάθεση να είναι ακόμα τότε περισσότερο ανάλαφρη απ' ότι πχ. μια δεκαετία μετά ή ακόμα περισσότερο σήμερα. Η Μάργκο Κίντερ στο ρόλο της Λόις μοιάζει να έχει χημεία με τον Ριβ, με κορυφαία τους στιγμή την πτήση πάνω από τη Μητρόπολη, με τη συνοδεία του περίφημου πλέον μουσικού κομματιού του Τζον Γουίλιαμς, "Can You Read My Mind?".
Πάσα λοιπόν, για την αξεπέραστη μουσική του Τζον Γουίλιαμς και το επικό θέμα του Σούπερμαν. Άρρηκτα συνδεδεμένο το έργο του Τζον Γουίλιαμς με τη μορφή αλλά και την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου από ατσάλι, σε απογειώνει και σε κρατάει ψηλά ακόμα και όταν η μουσική τελειώνει. Ακούγοντας το θέμα του Τζον Γουίλιαμς νιώθεις δυνατός, νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις πράγματα, νιώθεις μια απίστευτη ψυχική ανάταση και κλείνοντας τα μάτια σου "πετάς". Δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει καλύτερο μουσικό θέμα από αυτό του Γουίλιαμς, τόσο μοναδικά ταιριαστό, για το συγκεκριμένο φιλμ.
Ακόμα κι αν ο Superman έχει μικρές ατέλειες, τις οποίες εντοπίζεις κυρίως στους δευτερεύοντες ρόλους και σε κάποια σημεία της πλοκής του, μοιάζουν "λίγες" μπροστά στο μεγαλείο αυτού του φιλμ και δε μπορούν να μειώσουν την αξία του, στο ελάχιστο. Κορυφαία στιγμή για τον κινηματογράφο (όχι μόνο) του φανταστικού, μοιάζει σήμερα σαν κάτι παραπάνω από μια "μεγάλη" κινηματογραφική ταινία. Είναι σαν ένα ταξίδι παιδικών ονείρων σε ένα κόσμο που μοιάζει αληθινός αλλά δεν είναι. Είναι κάτι καλύτερο. Είναι φανταστικός. Στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας (ιδιαίτερα στο παιδί που μεγάλωνε στη δεκαετία του '80), βρίσκεται καλά φυλαγμένος αυτός ο φανταστικός κόσμος και όταν νιώθουμε ότι ο παράλογος αληθινός κόσμος μας κουράζει, επιστρέφουμε σε αυτόν. Σε αυτόν τον κόσμο που κατοικεί ένας χαμογελαστός (υπερ)άνθρωπος που μας έκανε να πιστέψουμε ότι "ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου