Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η αντίθεσή μου σε ό,τι είχε να κάνει με τον τρόπο αφήγησης που επιλέγει ο Σνάιντερ, σε αυτή τη δεύτερη προβολή έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Η συνεχής αναδρομή στο παρελθόν και η επιστροφή στο τώρα, δεν ένιωσα να με επηρεάζει αρνητικά αυτή τη φορά. Αντιθέτως παρατήρησα ότι βοηθά στο χτίσιμο δεσμού ανάμεσα στο θεατή και τα μέλη της οικογένειας Κεντ, έστω κι αν μερικές φορές μοιάζει οι σκηνές του παρελθόντος να κινούνται λίγο βιαστικά. Το μόνο πράγμα που δεν άλλαξε με αυτή τη δεύτερη ματιά στο φιλμ είναι η άποψή μου για το τρόπο που πεθαίνει ο Τζόναθαν Κεντ. Ναι μεν φανερώνει τα ιδανικά του ανθρώπου που μεγάλωσε τον υπεράνθρωπο και δείχνει ένας από τους λόγους που ο ήρωας θα γίνει το υπόδειγμα ακεραιότητας που ξέρουμε αλλά θα μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο, εξακολουθώ να πιστεύω.
Υπάρχουν αρνητικά σημεία στο φιλμ, σημεία που δεν άλλαξαν ούτε με αυτή τη δεύτερη προβολή. Ήδη έγραψα για την επιλογή που γίνεται στον τρόπο που πεθαίνει ο Τζόναθαν Κεντ. Άλλη μία σκηνή που εξακολουθεί να μη με βρίσκει σύμφωνο είναι αυτή που ο Τζορ Ελ καθοδηγεί τη Λόις στο διαστημόπλοιο. Μοιάζει ακόμα χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Επίσης μερικοί διάλογοι φαίνονται λίγο πιο πρόχειρα γραμμένοι και, για να κλείσουμε με τα αρνητικά, ίσως θα ήταν προτιμότερο το θεαματικό φινάλε να ήταν μικρότερης διάρκειας, αλλά αυτό ούτε τότε με ενόχλησε, ούτε σήμερα με ενοχλεί ιδιαίτερα.
"Η δουλειά του Σνάιντερ και σε αυτό το φιλμ θα πρέπει να αναγνωριστεί. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης μπορεί να μην είναι ο καλύτερος αφηγητής ιστοριών αλλά η δυναμική των εικόνων που φτιάχνει είναι τρομερή."
 |
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ
Σκηνοθεσία:Zack Snyder
Σενάριο:David S. Goyer
Παίζουν:Henry Cavill,Amy Adams,
Michael Shannon
|
Μερικές φορές μια δεύτερη ματιά σε ένα φιλμ, αρκετό καιρό μετά την πρώτη προβολή του, μπορεί να επιδράσει διαφορετικά. Μπορεί να αλλάξει εντελώς την άποψή σου για το φιλμ, είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο. Παρότι δεν ήμουν ένθερμος υποστηρικτής του Man of Steel πίσω στο 2013, μια προβολή στο σπίτι χθες το βράδυ, τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη προβολή στον κινηματογράφο, λειτούργησε διαφορετικά μέσα μου.
Δεν ήμουν αρνητικός απέναντι στο φιλμ του Σνάιντερ την εποχή που βγήκε στους κινηματογράφους. Μια χαρά πέρασα στον κινηματογράφο και ουσιαστικά τα θετικά που τότε έγραφα για το φιλμ, ισχύουν και σήμερα. Ωστόσο δεν ήμουν και από αυτούς που θεώρησαν ότι το πρώτο φιλμ του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC κατάφερε να ανανεώσει κινηματογραφικά όπως έπρεπε τον διάσημο υπερήρωα.
Δες τώρα πως αλλάζουν κάποια πράγματα!
Θεωρώ ότι ο τρόπος που προσεγγίστηκε η ιστορία ήταν εν τέλει ιδανικός για την εποχή. Ο Σούπερμαν δε μπορούσε πια να έχει τη μορφή του Κρίστοφερ Ριβ, ούτε το κλίμα των ταινιών μπορούσε να παραμείνει ίδιο. Η διάθεση για επιστημονική φαντασία, από τη μια "ψαγμένη" με προεκτάσεις κοινωνικές και θρησκευτικές, αλλά και στην πιο κλασική της μορφή, αυτή της εξωγήινης εισβολής, αποδίδει καρπούς και δίνει δύο διαστάσεις στον ήρωα. Ο άνθρωπος από τη μια, το παιδί, ο έφηβος, ο ενήλικας, που προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσμο και από την άλλη ο άτρωτος υπεράνθρωπος που κουβαλά έναν ολόκληρο κόσμο μέσα του και στις πλάτες του πρέπει να σηκώσει την προστασία ενός ακόμα κόσμου, που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε σε αυτόν, ακόμα κι αν τώρα οι άνθρωποι αυτού του κόσμου φαίνεται να τρομάζουν και να μην είναι σίγουροι για το αν ο υπεράνθρωπος είναι εδώ για να τους βοηθήσει ή για να τους κατακτήσει.
Η αντίθεσή μου σε ό,τι είχε να κάνει με τον τρόπο αφήγησης που επιλέγει ο Σνάιντερ, σε αυτή τη δεύτερη προβολή έχει σχεδόν εξαλειφθεί. Η συνεχής αναδρομή στο παρελθόν και η επιστροφή στο τώρα, δεν ένιωσα να με επηρεάζει αρνητικά αυτή τη φορά. Αντιθέτως παρατήρησα ότι βοηθά στο χτίσιμο δεσμού ανάμεσα στο θεατή και τα μέλη της οικογένειας Κεντ, έστω κι αν μερικές φορές μοιάζει οι σκηνές του παρελθόντος να κινούνται λίγο βιαστικά. Το μόνο πράγμα που δεν άλλαξε με αυτή τη δεύτερη ματιά στο φιλμ είναι η άποψή μου για το τρόπο που πεθαίνει ο Τζόναθαν Κεντ. Ναι μεν φανερώνει τα ιδανικά του ανθρώπου που μεγάλωσε τον υπεράνθρωπο και δείχνει ένας από τους λόγους που ο ήρωας θα γίνει το υπόδειγμα ακεραιότητας που ξέρουμε αλλά θα μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο, εξακολουθώ να πιστεύω.
Ακόμα και ο θάνατος του Ζοντ από τα χέρια του Σούπερμαν μου έγινε περισσότερο κατανοητός εδώ. Ο Σούπερμαν δε σκοτώνει αλλά αν τον βάλεις να σκοτώσει μια φορά και μάλιστα στην πρώτη του εμφάνιση στο νέο αυτό κινηματογραφικό σύμπαν, πριν ακόμα γίνει ο ήρωας που όλοι ξέρουν, του δίνεις λόγο να μην το ξανακάνει. Σκοτώνει για να προστατεύσει, σκοτώνει έναν αδίστακτο τύπο αλλά και πάλι δεν μπορεί να το αντέξει. Όλο αυτό φαίνεται να συμβάλλει στο χτίσιμο του χαρακτήρα του ήρωα και στον λόγο που φαίνεται να είναι τόσο κάθετος στην πορεία απέναντι στο θέμα της αφαίρεσης της ζωής.
Η δουλειά του Σνάιντερ και σε αυτό το φιλμ θα πρέπει να αναγνωριστεί. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης μπορεί να μην είναι ο καλύτερος αφηγητής ιστοριών αλλά η δυναμική των εικόνων που φτιάχνει είναι τρομερή. Έχοντας δει όλα τα φιλμ του Σνάιντερ μέχρι σήμερα, εκτός του Sucker Punch, νομίζω ότι δεν αναγνωρίζεται όσο θα έπρεπε η δουλειά του. Ο άνθρωπος που έκανε ένα επιτυχημένο ριμέικ (για αρκετούς καλύτερο του πρωτότυπου) του κλασικού Dawn of The Dead και που μετέφερε στην οθόνη τους Watchmen με εξαιρετικό τρόπο, υλικό που αρκετοί μεγάλοι σκηνοθέτες θεωρούσαν αδύνατο να γίνει ποτέ κινηματογραφική ταινία, ίσως αυτός ο τύπος αξίζει λίγο μεγαλύτερης αναγνώρισης των ικανοτήτων του. Σε ότι έχει να κάνει με το οπτικό κομμάτι λοιπόν αλλά και την απίστευτη ικανότητα του Σνάιντερ να χειρίζεται τον χαμό στην οθόνη ακόμα κι όταν αυτή παραφορτώνεται από ψηφιακά εφέ, μπορώ να πω ότι ο Σνάιντερ αφήνει λίγα περιθώρια για αμφισβήτηση.
Υπάρχουν αρνητικά σημεία στο φιλμ, σημεία που δεν άλλαξαν ούτε με αυτή τη δεύτερη προβολή. Ήδη έγραψα για την επιλογή που γίνεται στον τρόπο που πεθαίνει ο Τζόναθαν Κεντ. Άλλη μία σκηνή που εξακολουθεί να μη με βρίσκει σύμφωνο είναι αυτή που ο Τζορ Ελ καθοδηγεί τη Λόις στο διαστημόπλοιο. Μοιάζει ακόμα χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης. Επίσης μερικοί διάλογοι φαίνονται λίγο πιο πρόχειρα γραμμένοι και, για να κλείσουμε με τα αρνητικά, ίσως θα ήταν προτιμότερο το θεαματικό φινάλε να ήταν μικρότερης διάρκειας, αλλά αυτό ούτε τότε με ενόχλησε, ούτε σήμερα με ενοχλεί ιδιαίτερα.
Είναι περίεργο πως λειτουργεί μια δεύτερη προβολή μιας ταινίας μερικές φορές. Για το Man of Steel πάντως λειτούργησε θετικά. Η ίδια ιστορία έχει επαναληφθεί με τους Watchmen του Σνάιντερ, ενώ παρόμοια λειτούργησε και το Batman v Superman για μένα. Ναι μεν δεν αντιπάθησα την κινηματογραφική εκδοχή, ωστόσο η Ultimate Edition, με κέρδισε με τρόπο που σύντομα θα μάθετε, καθώς στο πλαίσιο της υποδοχής της Justice League την εβδομάδα που μας έρχεται, σκοπεύω να γράψω δυο λόγια για ένα ακόμα φιλμ του Σνάιντερ που θεωρώ ότι δεν βρήκε την ανταπόκριση που του έπρεπε. Τα λέμε σύντομα λοιπόν και αν δεν έχετε δει το Man of Steel μέχρι σήμερα, ρίξτε του μια ματιά. Το αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου