Είδος: Δραματική, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Το Da 5 Bloods δεν κατηγοριοποιείται εύκολα. Δεν είναι μόνο πολιτική ταινία, δεν είναι μόνο αντιπολεμική ταινία, δεν είναι μόνο κοινωνική ταινία, δεν είναι μόνο μια περιπέτεια με άφθονη δράση και κωμικές στιγμές. Είναι όλα αυτά και είναι όλα δεμένα με μαεστρία μεταξύ τους, με εξαιρετική χρήση του μοντάζ αλλά και την αναλογία διαστάσεων της οθόνης."
 |
Σκηνοθεσία:Spike Lee
Σενάριο:Danny Bilson,Paul De Meo,
Spike Lee,Kevin Willmott
Παίζουν:Delroy Lindo,
Jonathan Majors,Clarke Peters |
Η νέα ταινία του Σπάικ Λι δε θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σε πιο "κατάλληλη" περίοδο, όσο κι αν ο ίδιος το είχε σχεδιάσει. Σε περίπτωση που ο μελλοντικός αναγνώστης αναρωτιέται τι έχει αυτή η περίοδος που την κάνει τόσο "κατάλληλη" για μια ταινία του Σπάικ Λι, δεν έχει παρά να αναζητήσει στο Google στοιχεία για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και άμεσα θα κατανοήσει. Ο αναγνώστης του σήμερα φαντάζομαι ότι εφόσον δε ζει μέσα σε γυάλινη σφαίρα αλλά βρίσκεται έστω και σε τυπική επικοινωνία με τον κόσμο μας, μπορεί να καταλάβει εύκολα το λόγο που το Da 5 Bloods είναι πιο επίκαιρο και αναγκαίο από ποτέ.
Η βασική πλοκή (ή αν θέλετε η τυπική πλοκή, γιατί το "βασικό" του φιλμ είναι άλλο) θέλει τέσσερις Αφροαμερικανούς, βετεράνους του πολέμου του Βιετνάμ να επιστρέφουν εκεί μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια. Ο λόγος αυτής της επανένωσης είναι για να φέρουν πίσω στην Αμερική ότι έχει απομείνει από τη σωρό του συμπολεμιστή και φίλου τους, Νόρμαν, αλλά και μερικές δεκάδες πλάκες χρυσού που είχαν κρύψει την περίοδο του πολέμου.
Το Da 5 Bloods δεν κατηγοριοποιείται εύκολα. Δεν είναι μόνο πολιτική ταινία, δεν είναι μόνο αντιπολεμική ταινία, δεν είναι μόνο κοινωνική ταινία, δεν είναι μόνο μια περιπέτεια με άφθονη δράση και κωμικές στιγμές. Είναι όλα αυτά και είναι όλα δεμένα με μαεστρία μεταξύ τους, με εξαιρετική χρήση του μοντάζ αλλά και την αναλογία διαστάσεων της οθόνης. Στα φλασμπακ των ηρώων η εικόνα μετατρέπεται στο κλασικό 4:3 ενώ τη στιγμή που το φιλμ αλλάζει σχεδόν ολοκληρωτικά ύφος και γίνεται περιπέτεια μέσα στη ζούγκλα το πλάνο ανοίγει εντελώς και οι μαύρες μπάρες χάνονται για να αποδοθεί όσο καλύτερα γίνεται το τοπίο και όσα συμβαίνουν στην οθόνη!
Ο Ντελρόι Λίντο ξεχωρίζει από τους βετεράνους, γιατί είναι ο πιο καλογραμμένος χαρακτήρας και αυτός που έχει το περισσότερο ζουμί, καθώς μιλάμε για έναν Αφροαμερικανό, που πολέμησε στο Βιετνάμ, έφτασε στο σήμερα κουβαλώντας ένα μεγαλύτερο βάρος από τους υπόλοιπους σχετικά με εκείνο τον πόλεμο και καταλήγει να ψηφίζει τον Τραμπ και να είναι εμφανώς ρατσιστής. Ο γιος του, που υποδύεται ο Τζόναθαν Μέιτζορς, είναι αυτός που θα φέρει λίγο περισσότερο συναίσθημα στην ταινία ενώ σίγουρα η τελευταία σκηνή που μοιράζεται ο Λίντο με τον Τσάντγουικ Μπόουσμαν (παίζει τον νεκρό συμπολεμιστή τους στα φλασμπακ και σε σκηνές οραμάτων του Λίντο) είναι από τις πιο συγκινητικές της ταινίας.
Μπορεί η μεγάλη διάρκεια του φιλμ να βγάζει μερικές αδυναμίες αφού νιώθεις ότι υπάρχουν στιγμιότυπα, συνομιλίες και χαρακτήρες που θα μπορούσαν να λείπουν αλλά απ' την άλλη έχεις να κάνεις με έναν ιδιαίτερο σκηνοθέτη που σχεδόν όλη η φιλμογραφία του αποτελείται από ταινίες τέτοιας διάρκειας. Ο τελικός απολογισμός βγαίνει σίγουρα υπέρ του Λι και της ταινίας του, αυτής της ταινίας που ενώ ενδιάμεσα γίνεται μια αναπάντεχα βίαιη περιπέτεια δράσης, αρχίζει και ολοκληρώνεται με το επίκαιρο όσο ποτέ πολιτικό της μήνυμα, για την αξία των ζωών των Αφροαμερικανών, η οποία μοιάζει ποτέ να μην "ζύγιζε" ίσα στη ζυγαριά της Αμερικανικής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου