Είδος : Δραματική, Αθλητική
"Παρότι η φόρμουλα είναι ακριβώς ίδια με τις παλιότερες ταινίες, υπάρχει αρκετή ψυχή πίσω και μπροστά από την κάμερα και το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό και ίσως πιο συγκινητικό για τους θαυμαστές του Σταλόνε και του alter ego του."
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Εύκολα θα μπορούσες να πεις το "μία από τα ίδια" για το Creed II, καθώς εδώ έχουμε ξεκάθαρα μια ιστορία που ακολουθεί βήμα βήμα την εξέλιξη που είχαν οι ταινίες Rocky, επαναφέροντας μάλιστα και τον Άιβαν Ντράγκο από το Rocky IV, τον Ρώσο πυγμάχο, που σκότωσε στο ρινγκ τον πατέρα του νεαρού Κριντ και στην πορεία "ανάγκασε" τον Ρόκυ να παλέψει μαζί του μέσα στη Μόσχα, σε εκείνο το φιλμ που παρότι απομακρύνθηκε πλήρως από την ουσία των ταινιών του αγαπημένου κινηματογραφικού πυγμάχου, ήταν ίσως το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά. Κι εδώ όμως, παρότι η φόρμουλα είναι ακριβώς ίδια με τις παλιότερες ταινίες, υπάρχει αρκετή ψυχή πίσω και μπροστά από την κάμερα και το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό και ίσως πιο συγκινητικό για τους θαυμαστές του Σταλόνε και του alter ego του.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να αναφέρω για το συγκεκριμένο φιλμ, είναι οι πάρα πολύ καλές ερμηνείες της τετράδας πυγμάχων- προπονητών. Λούντγκρεν και Σταλόνε έρχονται αυτή τη φορά αντιμέτωποι μόνο εκτός ρινγκ σε μια πολύ δυνατή σκηνή, που σε κάνει να σκεφτείς πόσο κρίμα είναι που ο Λούντγκρεν δεν πήρε ή δεν διεκδίκησε ποτέ ευκαιρίες να δείξει κάτι παραπάνω σαν ηθοποιός. Ο κινηματογραφικός γιος του, Φλοριάν Μουντεάνου, είναι κι αυτός πάρα πολύ καλός, χωρίς πολλές ατάκες αλλά με ένα βλέμμα που "λέει" κάθε φορά όσα χρειάζεται να κατανοήσει ο θεατής. Θλίψη, θυμός, απογοήτευση βγαίνουν όλα στο ύφος του νεαρού, ο οποίος κουβαλά μια θλιβερή ιστορία, ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς τη μάνα του, η οποία τον παράτησε με έναν πατέρα που προσπαθεί να κλείσει τις πληγές του και το παιδί ψάχνει να βρει μέσα στα μάτια του την εκτίμηση, έστω για αυτό που προσπαθεί να κάνει γι αυτόν. Καλός και ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, χωρίς να μπορώ ωστόσο να πω κάτι παραπάνω, ενώ αυτός που είναι εξαιρετικά συγκινητικός και για άλλη μια φορά δοσμένος 100% στο ρόλο του, είναι ο Σιλβέστερ Σταλονε. Προσωπικά τον βρήκα ακόμα καλύτερο και από το προηγούμενο φιλμ, έστω και αν φαίνεται ότι κάνει μερικά βήματα πίσω για να δώσει τη σκυτάλη ξεκάθαρα στον Κριντ του Τζόρνταν. Οι σκηνές που ο Σταλόνε είναι στην οθόνη, είναι δικές του και είναι αληθινές, μελαγχολικές, όπως ο Ρόκυ του.
"Παρότι η φόρμουλα είναι ακριβώς ίδια με τις παλιότερες ταινίες, υπάρχει αρκετή ψυχή πίσω και μπροστά από την κάμερα και το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό και ίσως πιο συγκινητικό για τους θαυμαστές του Σταλόνε και του alter ego του."
 |
ΚΡΙΝΤ ΙΙ
Σκηνοθεσία:Steven Caple Jr.
Σενάριο:Sylvester Stallone,Juel Taylor
Παίζουν:Michael B. Jordan,
Sylvester Stallone,Tessa Thompson |
Πριν μερικά χρόνια, όταν περιμέναμε να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους το πρώτο Creed, ομολογώ ότι, παρότι μεγάλος θαυμαστής του Σταλόνε και του Ρόκυ, δεν ανέμενα με ιδιαίτερη αγωνία την ταινία. Ο κύκλος του Ρόκυ θεώρησα ότι έκλεισε πάρα πολύ ωραία με το Rocky Balboa ενώ απ' την άλλη δεν θεωρούσα ότι μπορούσε να ειπωθεί μια ιστορία με ενδιαφέρον για τον γιο του Απόλο Κριντ. Πίστευα ότι θα ήταν μια απ' τα ίδια, ένα Ρόκυ με διαφορετικό πρωταγωνιστή. Οπότε τι καινούριο μπορούσε να πει; Όμως η ματιά του Ράιαν Κούγκλερ έδωσε ένα φιλμ που ναι μεν σαν ιστορία, σαν πλοκή δεν είπε τίποτα διαφορετικό αλλά ο τρόπος που το προσέγγισε ο νεαρός σκηνοθέτης, διατηρώντας χαμηλούς τόνους και μια πιο λυρική διάθεση, έδωσε μια πάρα πολύ καλή ταινία, που δεν μπορούσες να την κατηγορήσεις με ευκολία ως "μία από τα ίδια".
Εύκολα θα μπορούσες να πεις το "μία από τα ίδια" για το Creed II, καθώς εδώ έχουμε ξεκάθαρα μια ιστορία που ακολουθεί βήμα βήμα την εξέλιξη που είχαν οι ταινίες Rocky, επαναφέροντας μάλιστα και τον Άιβαν Ντράγκο από το Rocky IV, τον Ρώσο πυγμάχο, που σκότωσε στο ρινγκ τον πατέρα του νεαρού Κριντ και στην πορεία "ανάγκασε" τον Ρόκυ να παλέψει μαζί του μέσα στη Μόσχα, σε εκείνο το φιλμ που παρότι απομακρύνθηκε πλήρως από την ουσία των ταινιών του αγαπημένου κινηματογραφικού πυγμάχου, ήταν ίσως το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά. Κι εδώ όμως, παρότι η φόρμουλα είναι ακριβώς ίδια με τις παλιότερες ταινίες, υπάρχει αρκετή ψυχή πίσω και μπροστά από την κάμερα και το αποτέλεσμα είναι απολύτως ικανοποιητικό και ίσως πιο συγκινητικό για τους θαυμαστές του Σταλόνε και του alter ego του.
Τριάντα χρόνια μετά τη μονομαχία του με τον Ρόκυ Μπαλμπόα, ο Άιβαν Ντράγκο, έχοντας χάσει την εκτίμηση των πάντων στην πατρίδα του λόγω της ήττας του σε εκείνο το παιχνίδι, ζει με το γιο του, τον οποίο προπονεί σαν πυγμάχο. Στόχος είναι ο γιος του Κριντ και η πρόκληση σε αγώνα, με σκοπό να ξεβγάλουν την ντροπή από το όνομα Ντράγκο.
Το πρώτο πράγμα που θέλω να αναφέρω για το συγκεκριμένο φιλμ, είναι οι πάρα πολύ καλές ερμηνείες της τετράδας πυγμάχων- προπονητών. Λούντγκρεν και Σταλόνε έρχονται αυτή τη φορά αντιμέτωποι μόνο εκτός ρινγκ σε μια πολύ δυνατή σκηνή, που σε κάνει να σκεφτείς πόσο κρίμα είναι που ο Λούντγκρεν δεν πήρε ή δεν διεκδίκησε ποτέ ευκαιρίες να δείξει κάτι παραπάνω σαν ηθοποιός. Ο κινηματογραφικός γιος του, Φλοριάν Μουντεάνου, είναι κι αυτός πάρα πολύ καλός, χωρίς πολλές ατάκες αλλά με ένα βλέμμα που "λέει" κάθε φορά όσα χρειάζεται να κατανοήσει ο θεατής. Θλίψη, θυμός, απογοήτευση βγαίνουν όλα στο ύφος του νεαρού, ο οποίος κουβαλά μια θλιβερή ιστορία, ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς τη μάνα του, η οποία τον παράτησε με έναν πατέρα που προσπαθεί να κλείσει τις πληγές του και το παιδί ψάχνει να βρει μέσα στα μάτια του την εκτίμηση, έστω για αυτό που προσπαθεί να κάνει γι αυτόν. Καλός και ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, χωρίς να μπορώ ωστόσο να πω κάτι παραπάνω, ενώ αυτός που είναι εξαιρετικά συγκινητικός και για άλλη μια φορά δοσμένος 100% στο ρόλο του, είναι ο Σιλβέστερ Σταλονε. Προσωπικά τον βρήκα ακόμα καλύτερο και από το προηγούμενο φιλμ, έστω και αν φαίνεται ότι κάνει μερικά βήματα πίσω για να δώσει τη σκυτάλη ξεκάθαρα στον Κριντ του Τζόρνταν. Οι σκηνές που ο Σταλόνε είναι στην οθόνη, είναι δικές του και είναι αληθινές, μελαγχολικές, όπως ο Ρόκυ του.
Αυτό που θα ήθελα παραπάνω από το φιλμ του Στίβεν Κέιπλ Τζ. ήταν να δώσει λίγο μεγαλύτερο χρόνο στους Ντράγκο. Είχαν πράγματα να πουν οι Λούντγκρεν και Μουντεάνου, ήταν αφοσιωμένοι στους ρόλους τους και είχαν χημεία, οπότε περίμενα να δω λίγη ακόμη από την ιστορία τους στην οθόνη. Κατά τα άλλα, ως ένας άνθρωπος που του άρεσαν όλα τα φιλμ του Ρόκυ Μπαλμπόα, εκτός από το τέταρτο, του οποίου, ειρωνικά για εμένα, αποτελεί συνέχεια αυτή η ταινία, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μετά τους τίτλους τέλους ένιωθα μια γλυκιά θλίψη, μια μελαγχολία αλλά και μια ικανοποίηση, κυρίως για την πορεία του Ρόκυ. Δεν ξέρω αν θα παρακολουθήσω και το επόμενο φιλμ της σειράς (αν υπάρξει) χωρίς τη συμμετοχή του Σταλόνε αλλά μέχρι εδώ τα πράγματα ήταν σίγουρα πολύ καλά για τον Κριντ, έχοντας όμως στο πλάι του τη σιγουριά του Σταλόνε-Μπαλμπόα. Από 'δω και πέρα "μόνος σου" , όπως και ο προπονητής του του λέει λίγο πριν το φινάλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου