Είδος: Κινούμενα Σχέδια, Δραματική, Μιούζικαλ, Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Μελαγχολικό, θλιβερό ανά μεγάλα διαστήματα, σπαρακτικό παρότι μιλάμε για ένα κινούμενο σχέδιο με ένα μωρό ελεφαντάκι με τεράστια αυτιά και τις περιπέτειές του. Δε νομίζω ωστόσο να έχει υπάρξει κανείς που δε λύγισε στη σκηνή που ο Ντάμπο στέκεται έξω από τη φυλακή της μαμάς του, αγκαλιά με την προβοσκίδα της, που τελικά χρησιμοποιεί σαν κούνια για να αποκοιμηθεί."
 |
ΝΤΑΜΠΟ,
ΤΟ ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙ
Σκηνοθεσία:Samuel Armstrong,
Norman Ferguson,Wilfred Jackson, Jack Kinney,Bill Roberts, Ben Sharpsteen,John Elliotte
Σενάριο:Joe Grant,Dick Huemer
Παίζουν:Sterling Holloway,
Edward Brophy,James Baskett |
Λίγες μέρες έχουν περάσει από την κυκλοφορία της live action εκδοχής του Ντάμπο στους κινηματογράφους, ταινία που φέρει την υπογραφή του Τιμ Μπάρτον. Το τελικό αποτέλεσμα δεν το έχω δει και ομολογώ ότι μπορεί και να μην το δω ποτέ καθώς δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ιδέα της μεταφοράς όλων των κλασικών κινούμενων της Ντίσνεϊ σε εκδοχές με ηθοποιούς και πραγματικά ή ψηφιακά σκηνικά και ήρωες. Έχω όμως δει το κλασικό φιλμ του 1941 και το είδα ξανά πριν λίγες μέρες με αφορμή την ταινία του Μπάρτον και είναι σίγουρα κάτι που πρέπει να δείτε αν δεν το έχετε κάνει ακόμα, είτε με τα παιδιά σας είτε μόνοι σας.
Η ιστορία κατά πάσα πιθανότητα είναι γνωστή αλλά για όσους δεν τη γνωρίζουν θα πούμε δυο λόγια. Νεογέννητο ελεφαντάκι σε τσίρκο, έχει ένα "ελάττωμα" που το κάνει να ξεχωρίζει από το "κοπάδι". Ο μικρός που ονομάζεται Ντάμπο έχει τεράστια αυτιά και όταν μια παρέα παιδιών θα αρχίζει να τον πειράζει επικίνδυνα, η μαμά του για να τον προστατέψει θα τους επιτεθεί. Η μαμά φυλακίζεται και ο Ντάμπο ξεμένει μόνος του σε έναν κόσμο που ακόμα δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Μέντορας και φίλος του είναι ένα ποντίκι, ο Τίμοθι, που θα του μάθει με πράξεις τη σημασία της φιλίας, της πατρότητας αλλά και την ουσία της διαφορετικότητας.
Μελαγχολικό, θλιβερό ανά μεγάλα διαστήματα, σπαρακτικό παρότι μιλάμε για ένα κινούμενο σχέδιο με ένα μωρό ελεφαντάκι με τεράστια αυτιά και τις περιπέτειές του. Δε νομίζω ωστόσο να έχει υπάρξει κανείς που δε λύγισε στη σκηνή που ο Ντάμπο στέκεται έξω από τη φυλακή της μαμάς του, αγκαλιά με την προβοσκίδα της, που τελικά χρησιμοποιεί σαν κούνια για να αποκοιμηθεί.
Εδώ δεν μιλάμε για φωνητικές ερμηνείες αλλά για πραγματικά την τέχνη του κινούμενου σχεδίου, το οποίο είναι ικανό να περάσει όλα τα συναισθήματα με τις εκφράσεις των ηρώων, τα χρώματα και τη συνοδεία της μουσικής. Η διαφορετικότητα εξυμνείται (κλισέ φράση αλλά έτσι είναι) και ο Ντάμπο με το ελάττωμα των τεράστιων αυτιών καταφέρνει αυτό που όλα τα πλάσματα σε αυτόν τον κόσμο θα ήθελαν. Καταφέρνει να πετάξει και τότε όλα μοιάζουν διαφορετικά. Ο Ντάμπο δεν είναι παρίας αλλά μοναδικός.
Μπορεί το φιλμ να έχει σκηνές οι οποίες σήμερα μοιάζουν αταίριαστες σε ένα έργο που θέλει να μιλήσει για τη διαφορετικότητα αλλά μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στο 1941 και πολλά πράγματα ήταν διαφορετικά τότε. Υπάρχουν ακόμα ένα σωρό στερεότυπα, τα οποία προβάλλονται δίχως ενδοιασμούς γιατί ακόμα κάποια πράγματα τότε ήταν αλλιώς και δεν υπήρχαν αντιδράσεις. Οι εργάτες για παράδειγμα ήταν στην πλειοψηφία τους μαύροι, ενώ επίσης τα κοράκια που μαθαίνουν στο Ντάμπο να πετά, τα οποία εμφανίζονται ως αλάνια και καλλιτέχνες του δρόμου, είναι φανερό ότι κι αυτά σε μια εκδοχή με ηθοποιούς θα ήταν Αφροαμερικανοί.
Πέρα από αυτά, τα οποία δεν επηρεάζουν την ποιότητα της ταινίας, υπάρχει πάντα κι αυτή η σκηνή που ο Ντάμπο μες στην παραζάλη του βλέπει το όραμα με τους παράξενους ελέφαντες που χορεύουν και τραγουδάνε, ενώ περίεργα γεωμετρικά σχήματα περνούν από την οθόνη. Σκηνή σήμα κατατεθέν της ταινίας, όμως προσωπικά, παρότι θεωρώ ιδιοφυή την εκτέλεση, διαφωνώ με αυτό που βλέπω στην οθόνη και είναι ίσως ο λόγος που δεν δίνω τέσσερα στα τέσσερα στο φιλμ.
Μη σας απασχολεί αυτό εσάς! Πολλοί θα δούνε, λίγοι θα ασχοληθούν περαιτέρω με το τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτή τη σκηνή. Η ουσία είναι ότι το Dumbo αποτελεί ένα κλασικό, πανέμορφο, συγκινητικό δημιούργημα. Εβδομήντα χρόνια μετά, έχει ακόμα τη δύναμη να κερδίσει το κοινό, καθώς απευθύνεται στο συναίσθημα. Μιλά για το διαφορετικό, την περιθωριοποίηση, την οικογένεια, τη φιλία, τη δύναμη του ατόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου