Daimajin (1966)

Είδος: Φαντασίας, Εποχής, Δραματική, Τρόμου

Σκηνοθεσία:Kimiyoshi Yasuda

Σενάριο:Tetsurô Yoshida

Παίζουν:Miwa Takada,
Yoshihiko Aoyama,Jun Fujimaki

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Σε ένα φέουδο της Ιαπωνίας, ο καλός ντόπιος άρχοντας χάνει την εξουσία μετά από πραξικόπημα αξιωματικών του. Ο άρχοντας και η γυναίκα του σκοτώνονται από τον πρώτο αξιωματικό τους, όμως, τα δύο παιδιά τους σώζονται και φυγαδεύονται από τον πιστό υπηρέτη του. Δέκα χρόνια μετά, οι χωρικοί ζουν σε καθεστώς τυραννίας, ενώ τα δύο παιδιά μεγαλώνουν σε μια κρύπτη στο βουνό, κοντά στο πελώριο άγαλμα ενός αρχαίου θεού. Ο θρύλος θέλει το πνεύμα ενός αρχαίου πολεμιστή να ζει μέσα στο άγαλμα και σύντομα οι χωρικοί θα ανακαλύψουν την αλήθεια καθώς τα δύο έφηβα πια παιδιά, προσεύχονται στο θεό και ζητούν τη βοήθειά του. Ο αρχαίος εγείρεται και τρομοκρατεί τον τύραννο.

ΑΠΟΨΗ: Οι Ιάπωνες και τα γιγάντια πλάσματα έχουν προϊστορία! Ο Γκοτζίλα, η Μόθρα, ο Γκαμέρα είναι τα γνωστά τέρατα με τα οποία δημιουργήθηκε το κινηματογραφικό είδος των ταινιών kaiju. Το Daimajin ανήκει στην κατηγορία jidaigeki kaiju, δηλαδή δράμα εποχής με παράξενο (γιγαντιαίο) τέρας και παρότι άγνωστο στη χώρα μας, το κλασικό πλέον φιλμ του Κιμιγιόσι Γιασούντα αποτελεί μια αξιόλογη προσθήκη στο είδος.

  Ο Γιασούντα σκηνοθέτησε στην καριέρα του αρκετά φιλμ του Ζατόιτσι, του τυφλού σαμουράι, κινηματογραφικό δημιούργημα του συγγραφέα Καν Σιμοζάγα. Περιπέτεια, πολεμικές τέχνες και δράμα εποχής συνδυάζονταν στις περισσότερες δουλειές του Γιασούντα ενώ αρκετά φιλμ του περιείχαν και στοιχεία μυστηρίου και τρόμου.Το Daimajin συνδυάζει αρκετά από αυτά στοιχεία μαζί με δόσεις φαντασίας, μυστικισμού αλλά και φυσικά το χαρακτηριστικό των φιλμ kaiju, ένα τεράστιο πλάσμα που καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του. Εδώ, το πλάσμα έχει τη μορφή ενός τεράστιου αγάλματος, μέσα στο οποίο κατοικεί το πνεύμα ενός αρχαίου πολεμιστή ή σύμφωνα με την ακριβέστερη μετάφραση της λέξης "daijin" , ενός "μεγάλου δαιμονικού θεού"! Ο Γιασούντα φροντίζει να μας παρουσιάσει το πλάσμα μόνο στα τελευταία λεπτά της ταινίας του, δημιουργώντας μέχρι εκείνη τη στιγμή μια αίσθηση αναμονής, χτίζοντας ωστόσο μια ενδιαφέρουσα ιστορία με κοινωνικές προεκτάσεις και ξεκάθαρη ματιά ως προς τον τρόπο ζωής και το "στήσιμο" της κοινωνίας στην Ιαπωνία εκείνη την περίοδο (τα jidaigeki καλύπτουν συνήθως την περίοδο 1603 με 1868).

  Η έντονη "μυρωδιά" του μεταφυσικού καλύπτει το φιλμ από την αρχή του και δε φεύγει ποτέ μέχρι και τη στιγμή που ο γίγαντας ζωντανεύει. Από εκεί και μετά, οι Ιάπωνες δείχνουν τις ικανότητές τους στα ειδικά εφέ. Άλλοτε πρακτικά, άλλοτε οπτικά, τα εφέ για ταινία του 1966 είναι πειστικότατα. Οι μινιατούρες είναι καλοσχεδιασμένες ενώ ο Γιασούντα χρησιμοποιεί με πρωτοποριακό τρόπο την κάμερα δίνοντας ενέργεια στα πλάνα του, ακόμα κι όταν στην οθόνη βλέπουμε ένα ακίνητο άγαλμα!

  Ο Daimajin, όπως και ο Γκοτζίλα, δεν είναι ξεκάθαρα μια καλή ή μια κακή μορφή. Κατά την επίθεσή του θα χάσουν τη ζωή τους ακόμα και απλοί χωρικοί και όχι μόνο οι "πραξικοπηματίες". Περισσότερο μοιάζει οργισμένος που τον σήκωσαν από το αναπαυτήριό του παρά αποφασισμένος να αποδώσει δικαιοσύνη κι αυτό είναι που δίνει ενδιαφέρον στο χαρακτήρα του. Κάτι σαν προειδοποίηση, ότι η βοήθεια του Θείου όταν έρχεται δεν έρχεται χωρίς κόστος.

  Το Daimajin προχωρά σε πιο σοβαρά μονοπάτια σε σχέση με τα υπόλοιπα φιλμ kaiju κι αυτό είναι που το διαφοροποιεί. Ο άνθρωπος στη λαστιχένια στολή υπάρχει κι εδώ, όμως, η ιστορία και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες δεν περνούν σε δεύτερη μοίρα. Εξαιρετική φωτογραφία, μουσικό θέμα γραμμένο από τον Ακίρα Ιφουκούμπε, τον άνθρωπο που έγραψε το κλασικό θέμα του Γκοτζίλα, καλογραμμένο σενάριο, εμπνευσμένη σκηνοθεσία κι ένα θεαματικό φινάλε, στα πρότυπα των ταινιών με τα πελώρια Ιαπωνικά τέρατα, καθιστούν το φιλμ του Γιασούντα μια απαραίτητη προσθήκη στην ταινιοθήκη των φίλων του είδους. 

Υ.Γ. Το φιλμ ακολούθησαν δύο συνέχειες, τις οποίες προφανώς και θα αναζητήσω και σύντομα θα μιλήσουμε και γι αυτές!

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων

IMDb