 |
| Επιστημονικής Φαντασίας, δράσης, κωμωδία, τρόμου Διάρκεια: 88' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Πρέπει να ομολογήσω από την αρχή αυτού του κειμένου, ότι γράφω για το The Guyver, χρησιμοποιώντας το περισσότερο σαν ένα μικρό σκαλοπάτι πριν γράψω για τη συνέχεια της συγκεκριμένης ταινίας, Guyver: Dark Hero. Το Dark Hero δέσποζε στο ράφι του βίντεο κλαμπ και το είχα δει αρκετές φορές σαν έφηβος, για λόγους που θα αναλύσουμε σε επόμενο κείμενο. Την πρώτη ταινία, αυτή για την οποία θα μιλήσουμε εδώ, την βρήκα αρκετά χρόνια μετά, μέσα από το διαδίκτυο και με αρκετές απορίες την παρακολούθησα. Και τότε αλλά και σήμερα, που προχώρησα σε μια ακόμα προβολή μετά από περίπου δέκα πέντε χρόνια, τα συναισθήματά μου απέναντι στην ταινία ήταν σχεδόν τα ίδια.
Η ιδέα του Guyver ανήκει στον Ιάπωνα, Γιοσίκι Τακάγια, και μιλάμε προφάνως για ένα μάνγκα. Μάνγκα, αν τυχόν κάποιος δεν το γνωρίζει, είναι στην ουσία τα Ιαπωνικά κόμικς και δεν έχει σχέση η λέξη με το ποιόν του δημιουργού, ο οποίος μπορεί να ήταν και μάγκας αλλά δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ο Τακάγια λοιπόν έφτιαξε μια ιστορία με εξωγήινα πλάσματα που προσπαθούν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στη Γη και με τους ανθρώπους να έχουν μόνη ελπίδα κάποιες εξωγήινες -και πάλι- συσκευές, γνωστές ως Μονάδες, οι οποίες είναι συμβιωτικά, τεχνο-οργανικά κατασκευάσματα που μεταμορφώνουν τον ξενιστή σε έναν πανίσχυρο μαχητή, με την ονομασία, Γκάιβερ. Οι γνώστες της ιστορίας του συγκεκριμένου μάνγκα ας μη με πυροβολήσουν αν κάπου προσπερνάω βασικά στοιχεία της πλοκής καθώς προσπαθώ να δώσω μια γενική εικόνα στον αναγνώστη ώστε να προχωρήσουμε στα της ταινίας.
Τα βασικά λοιπόν, για τα οποία μας ενημερώνει στην αρχή και η ταινία μας, έχουν να κάνουν με τους εξωγήινους που ήρθαν στην Γη πριν πάρα πολλά χρόνια και δημιούργησαν την ανθρωπότητα. Μέσα σε κάποιους ανθρώπου έχουν τοποθετήσει ένα γονίδιο, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον κάτοχο να μεταμορφωθεί σε ένα ισχυρό τερατόμορφο πλάσμα. Αυτά είναι τα Ζόανοϊντς. Αιώνες μετά, ο άρχοντας των Ζάονοϊντς, ο Ζόαλορντ, δημιουργεί την εταιρεία Κρόνος, όπου η τεχνολογία των Ζόανοϊντς τελειοποιείται, με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Μέσα στα λείψαν των εξωγήινων ανακαλύφθηκε η Μονάδα, που αναφέραμε παραπάνω, η οποία αν χρησιμοποιηθεί από άνθρωπο, αυξάνει τη δύναμη του δεκάδες φορές και του δίνει αρκετές ακόμα υπερδυνάμεις. Η Μονάδα θα πέσει τυχαία στα χέρια του νεαρού Σον Μπάρκερ, ο οποίος χωρίς να γνωρίζει ακριβώς τον τρόπο που αυτό συμβαίνει, έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί στον Γκάιβερ, τον πανίσχυρο μαχητή, που αποτελεί τη μοναδική ελπίδα απέναντι στους Ζόανοϊντς. Στο πλευρό του Σον, βρίσκεται η κόρη ενός επιστήμονα που δολοφονείται από τα εξωγήινα πλάσματα (είναι αυτός που προσπάθησε να βγάλει τη Μονάδα από την εταιρεία) αλλά κι ένας αστυνομικός που παρακολουθεί αρκετό καιρό την εταιρεία Κρόνος.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι βλέποντας την αφίσα της ταινίας είναι ότι ο Μαρκ Χάμιλ βρίσκεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο και είναι αυτός που υποδύεται τον Γκάιβερ... Όμως όχι! Εδώ έχουμε να κάνουμε με διαφημιστικό κόλπο καθώς ο Χάμιλ υποδύεται τον αστυνομικό που βοηθά τον ήρωα, κουβαλώντας πιστόλι κι ένα μουστάκι σαν του Τομ Σέλεκ ενώ θα υποστεί και μια μεταμόρφωση σε τέρας στο τέλος, που θα είναι όλη δικιά του, με αρκετές ώρες στην καρέκλα του make up.
Ο Μαρκ Χάμιλ ήταν (και είναι) προφανώς το τυράκι στη φάκα για τον θεατή και μέχρι ένα σημείο είναι κατανοητές οι διαδικασίες του marketing αλλά από εκεί και πέρα πρέπει και η ταινία να κάνει κάτι για να κερδίσει τον θεατή. Εδώ λοιπόν τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα για το Guyver. Μπορείς να διακρίνεις κάποιες καλές προθέσεις, με συμπαθητικά γυρισμένες σκηνές δράσης, καλά σχεδιασμένα animatronics και μια τάση να δώσει λίγο body horror στο κοινό αλλά στο σύνολο δεν δουλεύει καλά η ταινία. Υπάρχει αρκετό χιούμορ, το οποίο αν δεν μπορείς να το ονομάσεις κακό, το ονομάζεις επιεικώς ξεπερασμένο και δυστυχώς σε ότι έχει να κάνει με το body horror, η παραγωγή φαίνεται να το επιτρέπει μόνο μέχρι ένα σημείο και αυτό είναι το σημείο που δεν θα κάνει την ταινία όχι απλώς rated-R αλλά ούτε καν PG-13, σύμφωνα με τα Αμερικανικά δεδομένα. Οπότε στο body horror μένει απλώς η πρόθεση.
Στις ερμηνείες η ταινία δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα αλλά εδώ που τα λέμε, θα ήταν το τελευταίο σημείο που θα πόνταρα, οπότε μικρό το κακό. Ούτε ο Μαρκ Χάμιλ, ούτε κανείς από τους ηθοποιούς μπορούμε να πούμε ότι σώζεται αλλά όλα θα ήταν καλά αν υπήρχαν σε πληρέστερο βαθμό τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας, τα οποία φαίνεται ότι ο ένας από τους δύο σκηνοθέτες μπορεί να τα χειριστεί καλύτερα. Οι δύο σκηνοθέτες μας είναι ο Screaming Mad George, ψευδώνυμο του Ιάπωνα, Τζόζι Τανί, σπεσιαλίστα των ειδικών εφέ, και ο Στιβ Γουάνγκ, ένας ακόμα τεχνικός ειδικών εφέ, που στην επόμενη ταινία (την οποία σκηνοθέτησε μόνος του) έδειξε καλά στοιχεία στον χειρισμό της δράσης αλλά και της δημιουργίας ατμόσφαιρας.
Τι μένει λοιπόν από το εν λόγω δημιούργημα;
Μια-δυο συμπαθητικές σκηνές δράσης, μερικά καλά ανιματρόνικς, μερικά συμπαθητικά σχεδιασμένα κοστούμια, όπως και αυτό του Guyver, το μουστάκι του Χάμιλ, η μεταμόρφωση του Χάμιλ στο φινάλε και λουκουμάκι για τους φίλους των b movies, η εμφάνιση σε πολύ μικρό ρόλο του Τζέφρι Κομπς. Στην αντίπερα όχθη όμως υπάρχουν οι αδιάφοροι χαρακτήρες, το κακό μοντάζ, το περίεργο σλάπστικ χιούμορ και οι κακοί διάλογοι.
Τρία χρόνια μετά ήρθε η συνέχεια της ταινίας, με το Guyver : Dark Hero να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε ετούτη η ταινία. Να μας δώσει μια απολαυστική, διασκεδαστική b movie, με πιο σωστές δόσεις χιούμορ, με πιο καλό σενάριο, πιο αποδεκτό body horror και πιο εμπνευσμένη σκηνοθεσία συνολικά, έστω και στη λογική μιας πιο σκληρής εκδοχής των Power Rangers. Όλα αυτά όμως είναι για ένα επόμενο κείμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου