Είδος : Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ρόκι Μπαλμπόα αναλαμβάνει ρόλο μέντορα και προπονητή απέναντι στο νεαρό Άδωνη Τζόνσον. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη τη σχέση τους είναι ότι ο Άδωνης είναι ο γιος που είχε αποκτήσει μετά από μια εξωσυζυγική περιπέτειά του ο στενός φίλος του Ρόκι, Απόλλο Κριντ.
Αν πρέπει να βρούμε μειονεκτήματα στο φιλμ, θα εστιάσω σε δύο. Το ένα είπαμε πως είναι η επανάληψη της ιστορίας. Ναι είναι πολύ δυνατή ταινία το Creed αλλά με όλα τα θετικά του, δεν παύει να είναι η ίδια ιστορία με άλλα πρόσωπα, έστω κι αν εύκολα τελικά το ξεχνάς στην πορεία. Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ο "κακός" της υπόθεσης. Ο πραγματικός μποξέρ Τόνι Μπέλιου υποδύεται τον Ρίκι Κόνλαν, όμως, ο χαρακτήρας του είναι φορτωμένος με κλισέ αντιδράσεις, ενώ η διαφορά στησίματος των υπολοίπων επαγγελματιών ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
 |
ΚΡΙΝΤ:
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ
Σκηνοθεσία:Ryan Coogler
Σενάριο:Ryan Coogler,Aaron Covington
Παίζουν:Michael B. Jordan,
Sylvester Stallone,Tessa Thompson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ρόκι Μπαλμπόα αναλαμβάνει ρόλο μέντορα και προπονητή απέναντι στο νεαρό Άδωνη Τζόνσον. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη τη σχέση τους είναι ότι ο Άδωνης είναι ο γιος που είχε αποκτήσει μετά από μια εξωσυζυγική περιπέτειά του ο στενός φίλος του Ρόκι, Απόλλο Κριντ.
ΑΠΟΨΗ: Μπορεί να έχουν περάσει σαράντα χρόνια από την εποχή που ο Ρόκι μπήκε πρώτη φορά στο κινηματογραφικό ρινγκ, μπορεί να κρέμασε τα γάντια του μια δεκαετία πριν, όμως, η ιστορία του συνεχίζει να εμπνέει. Αποτέλεσμα, η ταινία παρακλάδι της επιτυχημένης κινηματογραφικής σειράς των ταινιών του Ρόκι, Creed!
Ο Ράιαν Κούγκλερ αγαπάει το κινηματογραφικό σύμπαν του Ρόκι και το αποδεικνύει έμπρακτα με το νέο του φιλμ. Είναι τέτοια η αγάπη του, που καταφέρνει να πάρει τη φόρμα που χρησιμοποίησαν τα φιλμ του Ρόκι τα περασμένα χρόνια και χωρίς να αλλάξει τίποτα από τη βασική συνταγή, μας γεμίζει συναισθήματα, κάνοντας μας να παραβλέψουμε την έλλειψη πρωτοτυπίας. Ναι, κι όμως, το σενάριο είναι σχεδόν το ίδιο με το πρώτο Ρόκι του 1976 αλλά πηγάζει τόση ενέργεια από την κάμερα του Κούγκλερ που αυτό που παρακολουθείς βγάζει μια απίστευτη φρεσκάδα, που στο τέλος βγαίνεις από την προβολή αναζωογονημένος και έτοιμος να κάνεις πράγματα!
Ο νεαρός Αμερικανός σκηνοθέτης βάζει τις δικές του πινελιές σε μερικά σημεία, στα οποία το φιλμ κερδίζει πόντους. Ο πρώτος αγώνας του Κριντ είναι εκπληκτικά ενορχηστρωμένος και τον παρακολουθούμε μέσα από ένα και μοναδικό πλάνο. Καμία αλλαγή, ακόμα και όταν οι αθλητές αποσύρονται στις γωνίες τους, ενώ τις στιγμές που πυγμαχούν, οι γροθιές που αποφεύγουν χτυπάνε κατευθείαν τα πρόσωπά μας, βάζοντας μας έτσι μέσα στο ρινγκ, κάτι που, σε τέτοιο βαθμό, δεν είχε επιτευχθεί μέχρι τώρα από τα προηγούμενα φιλμ. Ο Κούγκλερ χρησιμοποιεί εδώ και το κλασικό μοντάζ προπόνησης και του δίνει μια άλλη διάσταση, με παράξενο τρόπο ποιητική, καθώς ένας τύπος με φόρμα, που τρέχει στους δρόμους της Φιλαδέλφεια και μερικά μηχανόβιοι να τον ακολουθούν, σίγουρα δεν ακούγεται πολύ ποιητικό αλλά θα δείτε ότι η σκηνή εξελίσσεται μαγικά.
Άριστα παίρνει ο σκηνοθέτης και στην καθοδήγηση των ηθοποιών του. Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν δίνει μια εξαιρετικά μετρημένη και σοβαρή ερμηνεία, όπως το ίδιο συμβαίνει και την Τέσα Τόμπσον. Οι δυο τους έχουν πολύ καλή χημεία και η σχέση τους λειτουργεί αρκετά καλά στην πορεία του φιλμ.
Μπορεί το φιλμ να φέρει τον τίτλο Κριντ, όμως, αυτός που επισκιάζει τους πάντες είναι ο Μπαλμπόα. Ο Σταλλόνε δίνει μια ερμηνεία βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική. Ο λόγος του είναι τόσο απλός και το ύφος του τόσο ζεστό. Είναι ο ίδιος χαρακτήρας που έπαιξε το 1976 αλλά είναι σαράντα χρόνια μεγαλύτερος. Μιλάμε για μια απίστευτα φυσική απόδοση της εξέλιξης του χαρακτήρα του Μπαλμπόα μέσα στα χρόνια. Είναι μια από τις σπουδαιότερες ερμηνείες του 2015 και ίσως η καλύτερη ερμηνεία του ίδιου, μετά την πρώτη του εμφάνιση ως Ρόκι, και φαίνεται ότι τουλάχιστον η προσπάθειά του αναγνωρίζεται! Μιλώντας για αναγνώριση δεν εννοώ τα όσκαρ, γιατί ειλικρινά δε δίνω δεκάρα για οποιοδήποτε βραβείο στις τέχνες. Η αναγνώριση έρχεται μέσα από όλους εμάς, που παρακολουθούμε ένα φιλμ, ακούμε ένα μουσικό κομμάτι, χανόμαστε σε έναν πίνακα ζωγραφικής, και νιώθουμε ότι μας έδωσε κάτι. Ο Σταλλόνε λοιπόν δίνει για άλλη μια φορά κάτι, γεμίζει συναισθηματικά τον χαρακτήρα του και του δίνει την ψυχή του, κάνοντάς σε να λυγίσεις σε μερικά σημεία του φιλμ. Όλο αυτό λοιπόν, το κοινό το αντιλαμβάνεται και του το ανταποδίδει.
Υπάρχει, όμως, ένας ακόμα χαρακτήρας μέσα στο φιλμ και δεν είναι άλλος από την ίδια τη Φιλαδέλφεια. Η μουντάδα της πόλης περνάει μέσα από την κάμερα του Κούγκλερ σε κάθε εξωτερική σκηνή. Νιώθεις ότι μπορείς να αγγίξεις την υγρασία στους τοίχους και το κρύο σε διαπερνά. Οι φτωχογειτονιές, οι κάτοικοι, τα περίφημα "σκαλιά" ζωντανεύουν ξανά και γίνονται πρωταγωνιστές ενός φιλμ που οφείλει την ύπαρξή του ακόμα και στην ίδια την πόλη.
Αν πρέπει να βρούμε μειονεκτήματα στο φιλμ, θα εστιάσω σε δύο. Το ένα είπαμε πως είναι η επανάληψη της ιστορίας. Ναι είναι πολύ δυνατή ταινία το Creed αλλά με όλα τα θετικά του, δεν παύει να είναι η ίδια ιστορία με άλλα πρόσωπα, έστω κι αν εύκολα τελικά το ξεχνάς στην πορεία. Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ο "κακός" της υπόθεσης. Ο πραγματικός μποξέρ Τόνι Μπέλιου υποδύεται τον Ρίκι Κόνλαν, όμως, ο χαρακτήρας του είναι φορτωμένος με κλισέ αντιδράσεις, ενώ η διαφορά στησίματος των υπολοίπων επαγγελματιών ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.
Το Creed είναι ένα από τα καλύτερα φιλμ του 2015. Η δυναμική σκηνοθεσία, οι ειλικρινείς ερμηνείες, το καλογραμμένο σενάριο και η εξαιρετική μουσική επένδυση (άλλο ένα δύσκολο σημείο σύγκρισης με το Ρόκι, γιατί πρέπει να γράψεις κάτι αντάξιο με ένα από τα καλύτερα soundtracks όλων των εποχών) είναι ένας συνδυασμός που κάποιες στιγμές κορυφώνεται στην οθόνη και σε κάνει να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά και τις γροθιές σου σφιγμένες. Ένας εξαιρετικός φόρος τιμής και μια ταινία που μπορεί να σταθεί και μόνη της και να αποκτήσει το δικό της φανατικό κοινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου