Είδος : Αστυνομική, Περιπέτεια
Άντονι Χόπκινς, Τζιμ Στάρτζες και Σαμ Γουόρδινγκτον είναι τα τρία ονόματα που βασίζεται υποκριτικά η ταινία. Οι δύο νεαροί προσπαθούν αρκετά και αποδίδουν με ενδιαφέρον του μισογραμμένους χαρακτήρες τους και όσο τους δίνεται χώρος και χρόνος κάνουν το φιλμ ενδιαφέρον προσπαθώντας να αναδείξουν το κομμάτι που έπρεπε να βασιστεί περισσότερο το φιλμ. Αυτό θεωρώ ότι είναι η σχέση των μελών της παρέας και το πως λειτούργησε πάνω τους η διαδικασία της απαγωγής και η μέρες ομηρίας του Χάινεκεν και του οδηγού του. Δυστυχώς ο σκηνοθέτης μας, Ντάνιελ Άλφρεντσον, δεν δίνει αρκετή σημασία σε αυτό το κομμάτι. Ναι μεν φαίνεται ότι επιθυμεί να το αναδείξει αλλά εν τέλει μοιάζει να το προσπερνάει με σχετικά εύκολο τρόπο. Επιστρέφω στα ερμηνευτικά ξανά και με τον κύριο Άλφρεντσον θα ασχοληθούμε παρακάτω. Είπαμε για τους δύο νεαρούς αλλά δεν είπαμε για τον Άντονι Χόπκινς. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τον Χόπκινς αλλά οι ρόλοι που επιλέγει το τελευταίο διάστημα δεν τον δικαιώνουν. Επίσης, ο τρόπος που επιλέγει να ερμηνεύσει τους ρόλους του και συγκεκριμένα τον κύριο Χάινεκεν, έχουν ένα έντονο στοιχείο
υπερβολής. Ο Χάινεκεν που παρουσιάζει ο Χόπκινς θυμίζει θεατρικό ηθοποιό, έτοιμο ανά πάσα στιγμή για δραματικό μονόλογο. Σαν Όντιν στο Θορ ίσως μπορείς να δώσεις μια σαιξπηρική διάσταση στο χαρακτήρα σου αλλά στον κύριο Χάινεκεν, νομίζω ότι δεν ταιριάζει. Με λίγα λόγια, ο Χόπκινς ήταν αυτός που με απογοήτευσε ερμηνευτικά και όχι οι νεότεροι των συντελεστών.
 |
Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ Κου HEINEKEN
Σκηνοθεσία:Daniel Alfredson Σενάριο:William Brookfield, Peter R. de Vries Παίζουν:Jim Sturgess, Sam Worthington,Anthony Hopkins |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1982 μια παρέα απογοητευμένων νεαρών, θύματα της οικονομικής ύφεσης στην Ολλανδία, μην μπορώντας να βρουν διέξοδο στα οικονομικά τους προβλήματα αποφασίζουν να κάνουν μια απαγωγή. Στόχος τους ο μεγιστάνας Φρέντυ Χάινεκεν, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της γνωστής ζυθοποιίας.
ΑΠΟΨΗ: Στο Kidnapping Mr. Heineken έχουμε να κάνουμε ξανά με μια αληθινή ιστορία που μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία και μια απαγωγή που είχε απασχολήσει πολύ την κοινή γνώμη στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ρίχνοντας μια ματιά στους συντελεστές της ταινίας περιμένεις ένα αποτέλεσμα τουλάχιστον ανώτερου του μετρίου αλλά τελικά αυτό που παίρνεις στο τέλος είναι μια τηλεοπτικών διαστάσεων, σχετικά ενδιαφέρουσα, πρόταση, για να περάσεις μια ήσυχη βραδιά στο σπίτι, όμως, όχι μια αξιόλογη κινηματογραφική πρόταση.
Άντονι Χόπκινς, Τζιμ Στάρτζες και Σαμ Γουόρδινγκτον είναι τα τρία ονόματα που βασίζεται υποκριτικά η ταινία. Οι δύο νεαροί προσπαθούν αρκετά και αποδίδουν με ενδιαφέρον του μισογραμμένους χαρακτήρες τους και όσο τους δίνεται χώρος και χρόνος κάνουν το φιλμ ενδιαφέρον προσπαθώντας να αναδείξουν το κομμάτι που έπρεπε να βασιστεί περισσότερο το φιλμ. Αυτό θεωρώ ότι είναι η σχέση των μελών της παρέας και το πως λειτούργησε πάνω τους η διαδικασία της απαγωγής και η μέρες ομηρίας του Χάινεκεν και του οδηγού του. Δυστυχώς ο σκηνοθέτης μας, Ντάνιελ Άλφρεντσον, δεν δίνει αρκετή σημασία σε αυτό το κομμάτι. Ναι μεν φαίνεται ότι επιθυμεί να το αναδείξει αλλά εν τέλει μοιάζει να το προσπερνάει με σχετικά εύκολο τρόπο. Επιστρέφω στα ερμηνευτικά ξανά και με τον κύριο Άλφρεντσον θα ασχοληθούμε παρακάτω. Είπαμε για τους δύο νεαρούς αλλά δεν είπαμε για τον Άντονι Χόπκινς. Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τον Χόπκινς αλλά οι ρόλοι που επιλέγει το τελευταίο διάστημα δεν τον δικαιώνουν. Επίσης, ο τρόπος που επιλέγει να ερμηνεύσει τους ρόλους του και συγκεκριμένα τον κύριο Χάινεκεν, έχουν ένα έντονο στοιχείο
Ο Δανός Ντάνιελ Άλφρεντσον είναι γνωστός για τα δύο τελευταία μέρη της τριλογίας Μιλένιουμ. Η αλήθεια είναι ότι η δουλειά που είχε κάνει σε αυτά τα δύο φιλμ ήταν αρκετά καλή, δείχνοντας μια σχετική ικανότητα στον χειρισμό του είδους των θρίλερ και της περιπέτειας. Ούτε εδώ τα πάει άσχημα στην ενορχήστρωση ο Άλφρεντσον αλλά προσπαθεί λίγο παραπάνω απ' όσο πρέπει να κάνει το φιλμ θρίλερ με εμβόλιμες περιπετειώδεις σκηνές. Το πρόβλημα είναι ότι η διάρκεια αυτών των σκηνών και μικρή είναι και κάτι διαφορετικό ή θεαματικό δεν έχει να δείξει. Ούτε καν η απαγωγή δεν έχει ενδιαφέρον. Επιμένω ότι το κομμάτι που έπρεπε να τονίσει ο Άλφρεντσον ήταν η σκιαγράφηση των χαρακτήρων σε όλη αυτή τη διαδρομή, από την απόφαση της απαγωγής μέχρι το τέλος και τη διάσπαση της παρέας. Όσο διάστημα γίνεται αυτό, το φιλμ αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ούτε οι μονόλογοι του Χόπκινς, ούτε οι σύντομες καταδιώξεις, ούτε η ελαφρώς πιο "θριλερική" προσέγγιση προς το τέλος καταφέρνουν να κάνουν το Kidnapping Mr. Heineken κάτι περισσότερο από αυτό που είναι. Δεν είναι κακό το τελικό προϊόν αλλά όπως ήδη σας έγραψα, δεν δικαιολογεί την κινηματογραφική του προβολή. Dvd και χαλαρή βραδιά που προτείνεται ίσως περισσότερο στους θεατές που διψούν για "αληθινές ιστορίες". Υπάρχουν κι αυτοί, και είναι οι μόνοι που θα βγουν σίγουρα κερδισμένοι από το Kidnapping Mr. Heineken, καθώς αυτή η ομάδα θεατών διψά για "κινηματογραφοποιημένες" πληροφορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου