Clown (2014)

Είδος : Τρόμου

Σκηνοθεσία:Jon Watts
Σενάριο:Jon Watts,Christopher D. Ford
Παίζουν:Andy Powers,Laura Allen,
Peter Stormare

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Κεντ είναι μεσίτης και συνεχώς απασχολημένος με τη δουλειά  του. Ο γιος του Τζακ έχει γενέθλια και η έκπληξη που του έχουν ετοιμάσει είναι ένας κλόουν, ο οποίος όμως τους ακυρώνει την εμφάνισή του την τελευταία στιγμή. Τότε ο Κεντ που έχει καθυστερήσει για το πάρτι γιατί έδειχνε ένα σπίτι, θα βρει εκεί μια παλιά στολή κλόουν. Θα τη φορέσει και θα κάνει ο ίδιος τον κλόουν στο πάρτι του γιου του. Η στολή όμως την επόμενη μέρα δεν βγαίνει από πάνω του και μοιάζει να γίνεται ένα με το δέρμα του. Σύντομα ο Κεντ θα ανακαλύψει ότι η στολή είναι καταραμένη από έναν αρχαίο δαίμονα και ο ίδιος θα μεταμορφωθεί σε αυτό το πλάσμα αν δε βρει τρόπο να βγάλει τη στολή από πάνω του. 

ΑΠΟΨΗ: Η φοβία για τους κλόουν είναι φαινόμενο σπάνιο αλλά αληθινό. Γνωρίζω ένα δύο άτομα που στην παιδική τους ηλικία δεν διασκέδαζαν βλέποντας τους κλόουν να επιδίδονται σε γκάφες, αντιθέτως μάλιστα τρόμαζαν όταν βρίσκονταν πολύ κοντά τους. Εμένα πάλι οι κλόουν μου προκαλούσαν και μου προκαλούν ακόμα ένα συναίσθημα θλίψης. Το ζωγραφισμένο χαμόγελό τους και η ψεύτικη χαρωπή φάτσα τους με έκαναν να πιστεύω ότι πίσω από αυτά κρύβεται ένας μελαγχολικός και θλιμμένος άνθρωπος που τα σχεδίασε όλα αυτά γιατί δε μπορεί να χαμογελάσει πραγματικά. Η νέα παραγωγή του Ιλάι Ροθ δεν ασχολείται με τη μελαγχολία των κλόουν αλλά επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τη φοβία μερίδας του κοινού γι αυτούς, μετατρέποντας μια αθώα στολή, μια περούκα και λίγο μακιγιάζ σε σατανικά πράγματα.

  Ο Τζον Γουότς σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο με τον Κρίστοφερ Φορντ σε αυτή τη σκοτεινή ιστορία τρόμου και φαντασίας. Ένας δαίμονας από την Ιρλανδία που τρέφονταν με παιδιά στοιχειώνει μια στολή κλόουν, η οποία θα βρεθεί στα χέρια του ανυποψίαστου πατέρα που θέλει να κάνει έκπληξη στο πάρτι γενεθλίων του γιου του. Όχι καμία φοβερή ιδέα, αρκετή ωστόσο για να στήσεις ένα καλό φιλμ τρόμου. Δεν τα πάει άσχημα ο Γουότς εδώ που τα λέμε, τουλάχιστον όχι μέχρι τα μισά του φιλμ. Το στήσιμο της ιστορίας του γίνεται καλά έστω κι αν δεν κατανοούμε

κάποια πράγματα, όπως π.χ. την αντιπάθεια του πεθερού στο πρόσωπο του γαμπρού του, εκτός κι αν αυτή δε χρειάζεται εξήγηση και τη θεωρούμε δεδομένη! Από τα μισά του φιλμ έως το τέλος τα πράγματα γίνονται λίγο πιο βαρετά, με κάποιες αιματηρές σκηνές και με μια προσπάθεια δημιουργίας σασπένς, που λειτουργεί όμως μόνο στα τελευταία λεπτά.

  Καλός ο Άντι Πάουερς στο ρόλο του πατέρα που μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε δαίμονα, συμπαθητική και η Λόρα Άλεν στο ρόλο της συζύγου, δίνοντας λίγο ενδιαφέρον παραπάνω στο φιλμ ερμηνευτικά. Φυσικά σε ταινίες τρόμου χρειάζεται και ο "ψυχάκιας" που γνωρίζει τα πάντα για αυτό που συμβαίνει αλλά κανείς δεν θέλει να τον ακούσει κι εδώ αυτός ο τύπος ερμηνεύεται από τον πάντα χρήσιμο σε παρόμοιους ρόλους, Πίτερ Στόρμεηρ. Γενικά τα πρόσωπα που σηκώνουν το φιλμ πάνω τους, τα καταφέρνουν μια χαρά.

  Το πρόβλημα βρίσκεται στη διάρκεια του φιλμ. Η ιδέα μοιάζει ιδανική για ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς, τύπου Twilight Zone, αλλά από τη στιγμή που πρέπει να φτιάξεις μια ταινία ενενήντα λεπτών περίπου, πρέπει να δώσεις περισσότερα στο θεατή. Εδώ χρειάζεται μια πιο ενδιαφέρουσα δεύτερη πράξη, σύνηθες φαινόμενο σε φιλμ που έχουν βασική ιδέα αλλά στερούνται ιδέες εμπλουτισμού της. Έχουμε λοιπόν καλή αρχή, μια κοιλιά ενδιάμεσα και μερικά καλά λεπτά πριν το φινάλε του φιλμ. Οι φίλοι των ταινιών τρόμου δε νομίζω ότι θα βαρεθείτε. Θα την παρακολουθήσετε με ευκολία, χωρίς ωστόσο να τη θυμάστε καιρό μετά. 

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
PopCorn