Είδος : Τρόμου, Επιστημονικής Φαντασίας
Στα '80ς έχουμε και μια τάση αμφισβήτησης των Αμερικανών απέναντι στις κυβερνήσεις τους και αυτό περνά και στο The Blob. Η μάζα δεν είναι ένας εξωγήινος ιός όπως αρχικά αναφέρεται αλλά ένας ιός που έφτιαξε η Αμερικανική κυβέρνηση και είχε σταλεί με ένα δορυφόρο στο διάστημα σε τροχιά γύρω από τη Γη (ο λόγος που έγινε αυτό είτε δεν αναφέρεται είτε εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ...). Μια βλάβη στο δορυφόρο έφερε τον ιό στη Γη και η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να θυσιάσει μερικούς ανθρώπους ούτως ώστε να παγιδεύσει ξανά την κινούμενη μάζα. Η εξέλιξη αυτή του σεναρίου είναι αρκετά ικανοποιητική σε μια περίοδο που το Χόλιγουντ έψαχνε ακόμα τους κακούς του στη Σοβιετική Ένωση. Ο Ράσελ και ο έτερος σεναριογράφος Φρανκ Ντάραμποντ (σκηνοθέτης των Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Πράσινο Μίλι και υπεύθυνος για τη μεταφορά του The Walking Dead στη μικρή οθόνη) αποφασίζουν να φέρουν την απειλή εκ των έσω και να αποφύγουν τόσο την καθαρά εξωγήινη εισβολή όσο και τους "κακούς Ρώσους".
 |
ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΜΑΖΑ
Σκηνοθεσία:Chuck Russell Σενάριο:Chuck Russell,Frank Darabont Παίζουν:Shawnee Smith,Kevin Dillon, Donovan Leitch Jr. |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας μετεωρίτης πέφτει σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής. Μέσα από το μετεωρίτη απελευθερώνεται μια μάζα με μορφή ζελέ, η οποία καταβροχθίζει τους κατοίκους της πόλης και μεγαλώνει διαρκώς σε μέγεθος.
ΑΠΟΨΗ: Η δεκαετία του 1980 ήταν για τον Αμερικανικό κινηματογράφο κάτι σαν τα νέα '50ς σε ό,τι είχε να κάνει με τις ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Οι b movies σε έξαρση αλλά και τα ριμέικ ταινιών του '50 διαδέχονται το ένα το άλλο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι πως τα ριμέικ αυτών των ταινιών, στην πλειοψηφία τους, καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα πρωτότυπα έργα. The Fly, του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, The Thing, του Ντέιβιντ Κάρπεντερ, The Blob, του Τσακ Ράσελ, ακόμα και το Invaders From Mars αν θέλετε, του Τομπ Χούπερ, όλες αυτές οι ταινίες καταφέρνουν να πάνε την κεντρική ιδέα ένα βήμα παραπέρα.
Το The Blob του 1958 αποτέλεσε ένας από τους πρώτους πρωταγωνιστικούς ρόλους του μετέπειτα συμβόλου του Χόλιγουντ, Στιβ ΜακΚουήν. Και με αυτή τη φράση σας έχω δώσει το μοναδικό λόγο για τον οποίο το φιλμ του 1958 αναφέρεται από τους κινηματογραφόφιλους. Οποιαδήποτε άλλη αναφορά σε ταινία με γιγάντια μάζα σαν ζελέ που εξαπλώνεται σε μια πόλη και "καταπίνει" τους κατοίκους, έχει να κάνει μόνο με το ριμέικ του 1988, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά.
Στη σκηνοθεσία βρίσκουμε τον Τσακ Ράσελ, στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, μετά το επιτυχημένο ντεμπούτο του με το A Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors. Ο Ράσελ μεταφέρει την ιστορία στη δική του εποχή κάνοντας μερικές αλλαγές τόσο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους όσο και στο γενικότερο "κόνσεπτ". Ο πρωταγωνιστής του δεν είναι ο clean cut έφηβος του ΜακΚουήν αλλά ο λίγο πιο επαναστάτης και κακό παιδί που ερμηνεύει ο Κέβιν Ντίλον, ο οποίος πλαισιώνεται και από την επιβεβλημένη τότε παρουσία μιας πιο δυναμικής γυναίκας. Η εποχή δε θέλει τις γυναίκες φοβισμένες και πίσω από έναν άντρα αλλά μαχητικές και ανεξάρτητες. Έτσι η Μεγκ, που ερμηνεύει η Σόνι Σμιθ, στην πορεία της ταινίας παίρνει και αυτή μέρος στη δράση εναντίον της μάζας.
Στα '80ς έχουμε και μια τάση αμφισβήτησης των Αμερικανών απέναντι στις κυβερνήσεις τους και αυτό περνά και στο The Blob. Η μάζα δεν είναι ένας εξωγήινος ιός όπως αρχικά αναφέρεται αλλά ένας ιός που έφτιαξε η Αμερικανική κυβέρνηση και είχε σταλεί με ένα δορυφόρο στο διάστημα σε τροχιά γύρω από τη Γη (ο λόγος που έγινε αυτό είτε δεν αναφέρεται είτε εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ...). Μια βλάβη στο δορυφόρο έφερε τον ιό στη Γη και η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να θυσιάσει μερικούς ανθρώπους ούτως ώστε να παγιδεύσει ξανά την κινούμενη μάζα. Η εξέλιξη αυτή του σεναρίου είναι αρκετά ικανοποιητική σε μια περίοδο που το Χόλιγουντ έψαχνε ακόμα τους κακούς του στη Σοβιετική Ένωση. Ο Ράσελ και ο έτερος σεναριογράφος Φρανκ Ντάραμποντ (σκηνοθέτης των Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, Πράσινο Μίλι και υπεύθυνος για τη μεταφορά του The Walking Dead στη μικρή οθόνη) αποφασίζουν να φέρουν την απειλή εκ των έσω και να αποφύγουν τόσο την καθαρά εξωγήινη εισβολή όσο και τους "κακούς Ρώσους".
Αρκετά σημαντικό ρόλο στο φιλμ έπαιξαν τα πολύ καλά οπτικά εφέ του. Μέχρι και σήμερα η εμφάνιση της μάζας θεωρώ ότι είναι ικανοποιητική, οπότε φαντάζομαι ότι τριάντα χρόνια πριν τα πράγματα λειτούργησαν πολύ καλά για αυτόν τον τομέα του The Blob. Χαρακτηριστική η σκηνή που ο φίλος της Μεγκ παγιδεύεται μέσα στη μάζα, η οποία φθείρει σιγά το δέρμα, τους μύες και στη συνέχεια τα οστά του.
Το The Blob δεν γίνεται ποτέ τόσο σκοτεινό όσο τα ριμέικ της Μύγας ή της Απειλής. Είναι ατμοσφαιρικό αλλά διατηρεί συνεχώς την αίσθηση του χιούμορ του. Έχει δράση, έχει στιγμές αγωνίας και για την εποχή του έχει και μια-δυο πιο gore σκηνές. Το βασικό είναι ότι σέβεται το θεατή προσπαθώντας να είναι ειλικρινές ως προς το τι θέλει να προσφέρει. Θέλει να πει μια απλή ιστορία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, βγαλμένη από μια άλλη εποχή, επιθυμώντας κυρίως να διασκεδάσει το κοινό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου